ΕΛΛΑΔΑ -ΤΟΥΡΚΙΑ- ΑΙΓΑΙΟ

«Νέο καθεστώς» με γνώμονα την κερδοφορία των πολυεθνικών

Η επίσκεψη, στην Ελλάδα, του Τούρκου ΥΠΕΞ δίνει το περίγραμμα των προωθούμενων διευθετήσεων σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων

Η διχοτόμηση του θαλάσσιου χώρου του Αιγαίου (έντονη γραμμή) με βάση τον 25ο Μεσημβρινό, είναι ένα από τα σενάρια που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και αποτυπώνουν τις τουρκικές θέσεις στο διμερή διάλογο

Η επίσκεψη που έκανε τις προηγούμενες μέρες σε Αθήνα και Θράκη ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου και τα όσα είπε στις δημόσιες δηλώσεις και συνεντεύξεις του, επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις και τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ ότι το περιεχόμενο που έχουν οι διμερείς επαφές για το καθεστώς του Αιγαίου είναι επικίνδυνο για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Οσο προχωράνε οι διαπραγματεύσεις και οι επαφές (οι «διερευνητικές» έχουν ήδη φτάσει στον 50ό γύρο) γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι η βάση του διαλόγου για το Αιγαίο, ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, βρίσκεται εκτός των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Από αυτήν τη σκοπιά, καμιά έκπληξη δεν προκαλεί η διαπίστωση Νταβούτογλου ότι οι διερευνητικές επαφές «βρίσκονται σε θετικό σημείο» και ότι από αυτές «θα πρέπει να προκύψει ένα νέο καθεστώς για το Αιγαίο, το οποίο θα εξυπηρετεί εξίσου τα συμφέροντα των δύο χωρών».

Με κυνικό, μάλιστα, τρόπο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έθεσε σαν προϋπόθεση για την άρση του τουρκικού «κάζους μπέλι» («αιτία πολέμου») την παραίτηση της Ελλάδας από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Ουσιαστικά, αυτό σημαίνει εκπλήρωση της τουρκικής απειλής πολέμου κατά της Ελλάδας, με την απεμπόληση ενός δικαιώματος που πηγάζει από το Διεθνές Δίκαιο και το οποίο έχει ήδη ασκήσει η Τουρκία στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.

Ο Α. Νταβούτογλου πρότεινε να αρθούν, ταυτόχρονα, οι αποφάσεις του ελληνικού και του τουρκικού Κοινοβουλίου για το θέμα της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, εξισώνοντας διαπραγματευτικά, την απειλή πολέμου της Τουρκίας με μια γενική διακήρυξη της ελληνικής πλευράς περί δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων με βάση τους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ. Εξισώνει, δηλαδή, μια απειλή, με ένα νόμιμο δικαίωμα.

Ντε φάκτο διχοτόμηση

Το «νέο καθεστώς», που επιδιώκεται να προκύψει για το Αιγαίο από τον ελληνοτουρκικό διάλογο, ήδη εφαρμόζεται σιωπηρά και σταδιακά. Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, οι τουρκικές παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο χώρο δε συνοδεύονται από «εμπλοκές», δηλαδή από εικονικές αερομαχίες, εξαιτίας της αναχαίτισής τους από ελληνικά μαχητικά. Αδιάψευστος μάρτυρας, η καθημερινή γραπτή ενημέρωση από το ΓΕΕΘΑ προς τους δημοσιογράφους, όπου σταθερά πλέον δίπλα στη λέξη «εμπλοκές», υπάρχει κενό, σε αντίθεση με το παρελθόν, που καθημερινά καταγράφονταν εμπλοκές.

Αυτό συμβαίνει, επειδή τα ελληνικά μαχητικά που σπεύδουν προς αναγνώριση των παράνομα εισερχόμενων τουρκικών μαχητικών, δεν επιμένουν στην αναχαίτισή τους και αυτά με τη σειρά τους, αφού κάνουν «επίδειξη σημαίας» αποχωρούν. Πρόκειται για ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της αποστρατιωτικοποίησης του Αιγαίου και της κάθετης διχοτόμησής του με βάση τον 25ο Μεσημβρινό.

Αυτή τη «λύση» στηρίζει και προωθεί αναφανδόν και το ΝΑΤΟ, το οποίο έχει ούτως ή άλλως χαρακτηρίσει ολόκληρο το Αιγαίο «γκρίζα ζώνη», επιδιώκοντας τη συνδιαχείρισή του και - μέσω αυτής - την ομαλοποίηση της επιχειρησιακής του λειτουργίας στη ΝΑ Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, η διχοτόμηση του Αιγαίου έχει πρώτα και κύρια τη σφραγίδα της λυκοσυμμαχίας, στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της οποίας η Ελλάδα διεκδικεί ολοένα και πιο αναβαθμισμένο ρόλο.

Ο Α. Νταβούτογλου έδωσε ξεκάθαρα το στίγμα για το πλαίσιο της συμφωνίας που ετοιμάζεται. Κάνοντας λόγο για «διαφορετική ερμηνεία ως προς το καθεστώς του εναερίου χώρου του Αιγαίου», σε ό,τι αφορά τις τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, δείχνει ότι πρόκειται για μια συνολική διαπραγμάτευση επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο βάθος της οποίας διακρίνεται ανατροπή του «στάτους» που επήλθε με τους Βαλκανικούς Πολέμους και τη μετέπειτα Συνθήκη της Λοζάνης του 1923. Μια ανατροπή που ισοδυναμεί σε αποτελέσματα με επαναχάραξη συνόρων.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έριξε τροχιοδεικτικές βολές και σε ό,τι αφορά την κυοφορούμενη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Με τον ισχυρισμό του ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο, αλλά στη Μεσόγειο, προφανώς και δεν έκανε επίδειξη γεωγραφικών γνώσεων, αλλά επί της ουσίας έθεσε το ελληνικό ακριτικό νησί και τη θαλάσσια ζώνη που το περιβάλλει εκτός της διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ. Στην ουσία, το Καστελόριζο, με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη που του αντιστοιχεί και η οποία φθάνει μέχρι τα όρια της κυπριακής ΑΟΖ, αντιμετωπίζεται διαφορετικά ή μένει στο «ράφι» με τις «γκρίζες ζώνες», χωρίς τέτοια δικαιώματα.

Προσπαθούν να φτιάξουν κλίμα

Στη βάση των παραπάνω εξελίξεων, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί, από τη μια, να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για τους απαράδεκτους συμβιβασμούς και, από την άλλη, επιτίθεται κυρίως στο ΚΚΕ, το οποίο αποκαλύπτει και πολεμά τον πυρήνα της στρατηγικής της, που και στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής - όπως και της εσωτερικής - υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι του λαού.

Ο Γ. Παπανδρέου, στις 14 Γενάρη 2011, απαντώντας στη Βουλή σε Επίκαιρη Ερώτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕΑλ. Παπαρήγα, όπου διατυπώνονταν οι ανησυχίες του Κόμματος για το τι συντελείται στις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις και ειδικότερα για το ζήτημα της ξεχωριστής αντιμετώπισης του Καστελόριζου, είχε πει ωρυόμενος ότι «έχετε καταντήσει ο καλύτερος προπαγανδιστής των ακραίων τουρκικών θέσεων, όταν μιλάτε για το Καστελόριζο» και «εσείς το θέσατε στο ελληνικό κοινοβούλιο, κανένας άλλος δεν το έθεσε αυτό».

Βέβαια, ο πρωθυπουργός χυδαία προπαγάνδα έκανε, αφού γνώριζε πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα. Δε χρειαζόταν, λοιπόν, να έρθει, σχεδόν δύο μήνες μετά, ο Α. Νταβούτογλου, για ν' αποκαλύψει ότι στην ουσία το Καστελόριζο εξαιρείται από την ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση για τις θαλάσσιες ζώνες.

Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ο Ελληνας ΥΠΕΞ έσπευσε τις προάλλες να διαβεβαιώσει ότι «οι διερευνητικές επαφές μεταξύ των δύο χωρών έχουν στόχο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από τον Εβρο ως το Καστελόριζο». Για μια ακόμη φορά, η κυβέρνηση παίζει με τις λέξεις και δε διευκρινίζει αν η υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ του Καστελόριζου αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Επιπλέον, αν η «οριοθέτηση» δε γίνει στη βάση του Δικαίου της Θάλασσας, θα είναι στη βάση των διεκδικήσεων που εγείρει η Τουρκία, με γνώμονα τα «ζωτικά συμφέροντα», που άλλωστε έχει αποδεχθεί η ελληνική πλευρά με τη Συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997.

Αλλά και οι αναφορές πίστης στο Διεθνές Δίκαιο, ακόμα και όταν γίνονται, είναι κενές περιεχομένου, γιατί αυτό εκφράζεται - όσον αφορά στα κυριαρχικά δικαιώματα στο θαλάσσιο χώρο - με συγκεκριμένους κανόνες και αρχές, οι οποίες σκόπιμα αποσιωπούνται από την ελληνική και την τουρκική κυβέρνηση. Οπως όλα δείχνουν, αυτές οι αρχές έχουν απεμποληθεί από το διμερή διάλογο, αφού αποτελούν εμπόδιο στις διευθετήσεις που έχουν σαν κριτήριο τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, προς όφελος των μονοπωλίων στη μια και την άλλη άκρη του Αιγαίου.

Εν προκειμένω, το Διεθνές Δίκαιο αποτυπώνεται στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, που καθιερώνει τις θαλάσσιες ζώνες και ειδικότερα την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) και κατοχυρώνει για τα νησιά πλήρη δικαιώματα και οριοθετεί την ΑΟΖ, με βάση την αρχή της μέσης απόστασηςτων απέναντι ακτών.

Εγκατάλειψη κυριαρχικών δικαιωμάτων

Καταλύτης για τις επερχόμενες εξελίξεις, οι οποίες θα πλήξουν άμεσα και το δικαίωμα της χώρας στην άμυνα, δεν είναι μόνο οι επιδιώξεις της τουρκικής πλευράς και η επιθετικότητά της με την ανοχή του ΝΑΤΟ, αλλά και η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, που έχουν ως στρατηγική τους τη βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την υπηρέτηση των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου.

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας έχουν βάλει ως στόχο να «ξεμπλοκάρουν» το όλο θέμα της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του θαλάσσιου χώρου, για λογαριασμό των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων. Τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα μετατρέπονται σε αναλώσιμο υλικό στο πλαίσιο αυτών των προτεραιοτήτων. Στο νόθο «πατριωτισμό», της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων «αξιοποιούνται» και θυσιάζονται ανάλογα με τις ανάγκες τους. Εχουν, δηλαδή, την ίδια τύχη με τα λαϊκά δικαιώματα.

Με δεδομένα τα παραπάνω, είναι επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει ο λαός την ενιαία πάλη του ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, που εναλλάσσουν στην εξωτερική τους πολιτική τον εθνικισμό και τον κοσμοπολιτισμό και φτάνουν στο χυδαίο σημείο να βαφτίζουν «νέο πατριωτισμό» την υποταγή του λαού στις επικίνδυνες συνέπειες που γεννάει η δίψα των πολυεθνικών να ορμήσουν στο φυσικό πλούτο του Αιγαίου.