Οι απαιτήσεις, μάλιστα, αυτές διατυπώθηκαν με τον πιο ωμό και ιταμό τρόπο, από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο, ο οποίος δήλωσε: «Η παραδοσιακή ΕΓΣΣΕ δεν απαντά στις σημερινές αγωνίες των εργαζομένων. Η χρησιμότητα της παραδοσιακής ΕΓΣΣΕ έχει ξεπεραστεί από τη σημερινή πραγματικότητα...», για να προσθέσει εξίσου κυνικά πως «η αγωνία των εργαζομένων σήμερα δεν είναι το ποσό του νόμιμου κατώτατου μισθού, αλλά η ανεργία ή ο κίνδυνος να χάσουν τη δουλειά τους ή αν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν στο τέλος του μήνα. Είναι η αβεβαιότητα αν θα πάρουν σύνταξη, αν θα βρουν δουλειά τα παιδιά τους».
Προκλητικότητα δίχως όρια
Το πρώτο που θα έπρεπε να σχολιάσει κάποιος, είναι πως οι εργάτες δεν περιμένουν από τον πρόεδρο του ΣΕΒ, να τους υποδείξει ποιες πρέπει να είναι οι αγωνίες τους και τα αιτήματά τους. Πάει όμως πολύ ο κύριος Δασκαλόπουλος να μιλάει για την ανεργία και τον κίνδυνο οι εργάτες να χάσουν τη δουλειά τους. Ποιος, άραγε, διώχνει τους εργάτες από τη δουλειά τους και τους πετάει στην ανεργία, ποιος δεν πληρώνει το μισθό τους και χιλιάδες εργάτες -αν και δουλεύουν- είναι για μήνες απλήρωτοι; Ποιος κατακλέβει και δεν αποδίδει στο ΙΚΑ τις παρακρατημένες από τους εργάτες ασφαλιστικές εισφορές; Ποιος μεταφέρει στο εξωτερικό τις επιχειρήσεις του, όταν τα κέρδη που απομυζά από την εκμετάλλευση των ντόπιων εργατών τα θεωρεί μη επαρκή; Μήπως δεν είναι τα αξιοσέβαστα μέλη του ΣΕΒ, του οποίου ο Δασκαλόπουλος είναι πρόεδρος; Ρητορικά τα ερωτήματα. Ολοι γνωρίζουν τις απαντήσεις. Οσο για τον ισχυρισμό ότι η ΕΓΣΣΕ «είναι ξεπερασμένη», επιβεβαιώνει ότι η νομοθέτηση από την κυβέρνηση της κατάργησης της Σύμβασης και της μείωσης των μισθών δείχνει ότι αυτή εκτελεί εντολές των βιομηχάνων. Δικό τους όργανο είναι, τα δικά τους συμφέροντα υπερασπίζεται. Βιομήχανοι και κυβέρνηση στέκονται στην ίδια πλευρά και όχι απέναντι, όπως καμώνονται να την παρουσιάζουν ο ΣΕΒ αλλά και η ΓΣΕΕ, η οποία με τον τρόπο αυτό βγάζει από το κάδρο τις ευθύνες των εργοδοτών. Αλλά εκεί οδηγεί ο «κοινωνικός εταιρισμός», όταν τον ταξικό αντίπαλο, τον εκμεταλλευτή, τον αναγορεύει η ΓΣΕΕ σε « κοινωνικό εταίρο»!
Στο έδαφος αυτό, της «κοινωνικής ειρήνης» των δήθεν κοινών συμφερόντων, οδηγηθήκαμε σήμερα οι βιομήχανοι να δηλώνουν προκλητικά ότι η ΕΓΣΣΕ είναι ξεπερασμένη. Και βέβαια αυτό, καθόλου δε δικαιώνει ούτε τη ΓΣΕΕ, που υπέγραφε τόσα χρόνια συμβάσεις των λίγων λεπτών. Για τους εργάτες και ειδικά αυτούς που αμείβονταν με τους κατώτερους μισθούς, ποτέ αυτές οι συμβάσεις δεν αντιστοιχούσαν και δεν ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους. Γι' αυτό το ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται σ' αυτό, πάντα ασκούσαν κριτική στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έδωσαν αγώνες, οργάνωσαν απεργίες για να αποσπαστούν μεγαλύτερες αυξήσεις, να υπογραφούν όσο γίνεται καλύτερες συμβάσεις. Χωρίς αυτούς τους αγώνες, χωρίς αυτή την ταξική γραμμή από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, χωρίς το πνεύμα της αντίστασης και της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τα πράγματα θα ήταν σήμερα ακόμα χειρότερα. Και για να μη γίνουν χειρότερα από εδώ και πέρα, χρειάζεται να ενταθούν οι αγώνες, να οργανωθεί η πάλη που θα αγκαλιάσει ολόκληρη την εργατική τάξη, έχοντας σταθερό μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ντόπιους και ξένους. Γιατί, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η επίθεση των βιομηχάνων δεν πρόκειται να ανακοπεί. Δεν τους αρκεί ούτε η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ, ούτε οι μέχρι τώρα μειώσεις μισθών, ούτε η διάλυση των κλαδικών Συμβάσεων. Στόχος τους παραμένει η σύναψη μόνο ατομικών συμβάσεων ή «επιχειρησιακών συμβάσεων» με τις γνωστές «Ενώσεις Προσώπων», δηλαδή τους ανθρώπους των αφεντικών μέσα στις επιχειρήσεις.
Σε αυτές τις επιδιώξεις, δίνει άλλοθι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όταν ο Γ. Παναγόπουλος έφτασε να δηλώσει μετά τη συνάντηση με τους εργοδότες πως «είναι προφανές ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις ξέροντας ποιο είναι το θεσμικό πλαίσιο... δε συζητούν για τις οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζομένων φέρνοντας εύλογα και νόμιμα επιχειρήματα τα οποία σχετίζονται και με την ίδια την ύπαρξή τους»! Εύλογα και νόμιμα τα επιχειρήματα του ΣΕΒ, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Κατά συνέπεια, νόμιμες και εύλογες και οι απαιτήσεις τους. Να πώς ανοίγει η Κερκόπορτα της πλήρους παράδοσης της εργατικής τάξης στους καπιταλιστές.
Η εργασιακή όαση των καπιταλιστών
Τις επιδιώξεις αυτές μαρτυρούν οι διατυπώσεις του Δ. Δασκαλόπουλου στην ίδια τοποθέτηση, πέραν βέβαια από την προκλητικότητά τους. Ισχυρίστηκε, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΣΕΒ: «Μιλάνε πολλοί για εργασιακή ζούγκλα. Εγώ θέλω να σας πω ότι η πραγματικότητα που επικρατεί στις επιχειρήσεις - μέλη του ΣΕΒ είναι όαση. Οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό είναι λίγοι. Ο μέσος όρος αμοιβών είναι πολύ υψηλότερος από τα κατώτατα όρια. Και σε όσες περιπτώσεις έχουν συμφωνηθεί μειώσεις με τους εργαζόμενους, είναι οι μικρότερες στην αγορά. Ικανός αριθμός, εξάλλου, επιχειρήσεων και κλάδων με μεγάλο αριθμό εργαζομένων έχουν ανανεώσει τις ισχύουσες συμβάσεις με τα επιχειρησιακά και κλαδικά τους σωματεία, όχι απλώς χωρίς μειώσεις, αλλά και με αυξήσεις. Περιπτώσεις μονομερούς μείωσης κατώτατου μισθού από 751 ευρώ σε 586 όπως επιτρέπει ο νόμος, πρακτικά δεν έχουν υπάρξει».
Τι δείχνει η τοποθέτηση αυτή: Για τον ΣΕΒ, οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τα κατώτερα όρια -δηλαδή 586 και 511 ευρώ μεικτά- είναι λίγοι και ως εκ τούτου πρέπει πιο πολλοί, όλοι οι εργαζόμενοι να αμείβονται με τους κατώτερους μισθούς. Επιπλέον, ο μέσος μισθός πρέπει και αυτός να πέσει, γιατί είναι πολύ υψηλότερος από τον κατώτερο. Εδώ υπάρχει ανοιχτή πρόκληση για παραπέρα μείωση των κλαδικών μισθών. Τέλος, ότι μπορούν μονομερώς οι εργοδότες να επιβάλλουν και σε άλλους εργαζόμενους τους νέους κατώτερους μισθούς και να μην κρατάνε σε ισχύ την ΕΓΣΣΕ που έχει καταργηθεί από την κυβέρνηση.
Το τι πραγματικά συμβαίνει με τις συμβάσεις, και ποια ήταν η πρακτική των εργοδοτικών οργανώσεων δε χρειάζεται να καταφύγουμε στα συνδικάτα και στους εργαζόμενους. Αρκούν τα στοιχεία του ΟΜΕΔ και την Εκθεση που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Εκεί φαίνεται πως μέσα στο 2012 υπεγράφησαν μόλις 11 ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας, 26 κλαδικές συμβάσεις (εθνικές και τοπικές) και 975 επιχειρησιακές συμβάσεις. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, αρκεί να σημειωθεί ότι το 2008 είχαν συναφθεί 89 ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, 142 κλαδικές (εθνικές και τοπικές) και μόνο 215 επιχειρησιακές.
Επιπλέον, σύμφωνα με το ΣΕΠΕ, το 2012 και μετά την υπογραφή από τις 14 Φλεβάρη 2012 της σχετικής ΠΥΣ, με την οποία μειώθηκαν οι κατώτεροι μισθοί και υπονομεύτηκαν οι κλαδικές Συμβάσεις, και μέχρι το τέλος του έτους καταγράφει μειώσεις αποδοχών κατά μέσο όρο 22,2%. Οι μειώσεις αφορούν 74.483 επιχειρήσεις και επιβλήθηκαν σε 261.353 εργαζόμενους, ξεκινούν από -17,4% και φτάνουν μέχρι το -28,3%. Μειώσεις έγιναν και μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων σε 794 επιχειρήσεις και επιβλήθηκαν σε 94.044 εργαζόμενους. Η μεσοσταθμική μείωση εδώ είναι 18,8%. Ετσι, μετά την ΠΥΣ - και πάντα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - μέσα σε δέκα μήνες του 2012, επιβλήθηκαν μειώσεις σε 355.397 μισθωτούς πέραν των μειώσεων που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Με τα επίσημα στοιχεία, που σημαίνει ότι επιβλήθηκαν σε πολύ περισσότερους εργαζόμενους.
Επιπλέον, μέσα στο 2012, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που μετατράπηκαν σε συμβάσεις με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασίας ανέρχονται σε 84.490 και σε σχέση με το 2009 έχουν αυξηθεί κατά πέντε φορές! Την ίδια στιγμή, όσον αφορά στις νέες συμβάσεις που έγιναν μέσα στο 2012, το 45% ήταν με μερική απασχόληση ή με μια και δυο μέρες απασχόλησης. Ετσι μόνο μέσα στο 2012, μισό εκατομμύριο μισθωτοί υπέστησαν τη βίαιη συρρίκνωση του εισοδήματός τους.
Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν την εγκυρότητα της εκτίμησης ότι μετά όλες αυτές τις παρεμβάσεις της τελευταίας τριετίας περίπου 1,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή σχεδόν το 60% των μισθωτών, έχουν υποστεί σημαντική μείωση των μισθών τους και συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους που κατοχυρώνονταν μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Το ποσοστό αυτό των εργαζομένων στο τέλος του χρόνου εκτιμάται ότι θα φτάσει το 80%, δηλαδή θα ξεπερνά το 1,5 εκατομμύριο μισθωτούς.
Στη βάση αυτής της τεράστιας συρρίκνωσης του εργατικού εισοδήματος έγινε η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας κατά 72% την τριετία 2010 - 2012, έναντι των κυριότερων εμπορικών εταίρων της, όπως εκτιμά στις δύο τελευταίες της εκθέσεις και η Τράπεζα της Ελλάδας, προεξοφλώντας μάλιστα ότι στο τέλος του χρόνου θα υπάρξει υπερκάλυψη (του 100%) της απώλειας της ανταγωνιστικότητας της περιόδου 2001 - 2009. Αυτό είναι το αντίτιμο που πλήρωσε η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα για να επιτευχθεί ο πολυπόθητος στόχος της ανταγωνιστικότητας στον οποίο έχει στρατευθεί και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Η νέα αντεργατική ατζέντα του ΣΕΒ
Γι' αυτό και οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν στο μέλλον, όπως διαφημίζει η κυβέρνηση, θα είναι θέσεις με μισθούς των 300 και 400 ευρώ και με την «ευελιξία» να σπάει κόκαλα. Αυτό απαιτεί άλλωστε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, θέτοντας τη νέα ατζέντα του «κοινωνικού διαλόγου» στον οποίο ήδη δήλωσε συμμετοχή και πάλι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Ιδού το μανιφέστο του ΣΕΒ και οι αξιώσεις των βιομηχάνων, αλλά και τι πρέπει να υπηρετεί ο νέος γύρος διαλόγου της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες, όπως το εξέφρασε ο Δασκαλόπουλος:
«Ο θεσμός του κοινωνικού διαλόγου και της ΕΓΣΣΕ πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, να αποκτήσει νέο περιεχόμενο και ευρύτερους στόχους. Να αγκαλιάσει τα πλατύτερα προβλήματα της εργασίας, της οικονομίας και της ανάπτυξης. Θα προστατεύονταν αποτελεσματικότερα -και ειλικρινέστερα- οι θέσεις εργασίας αν οι συνδικαλιστές ένωναν τη φωνή τους με τους επιχειρηματίες σε θέματα όπως η μαύρη εργασία, τα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, η πολυνομία, η αποκατάσταση της ρευστότητας στην αγορά, η υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, το αυξημένο κόστος ενέργειας που γονατίζει όσες παραγωγικές μονάδες έχουν απομείνει... Αυτή είναι η κύρια ευθύνη μας σήμερα και απ' εδώ και πέρα... Στα κυρίαρχα αυτά θέματα πρέπει να δουλέψουμε άμεσα και εντατικά...»(!)
Ο ΣΕΒ έχει ήδη πετύχει τεράστια μείωση των μισθών, επομένως και μεγάλες δυνατότητες αύξησης των κερδών. Ταυτόχρονα, όμως, παίρνει υπόψη το βάθεμα της κρίσης που συνεχίζεται, την ανάγκη ενίσχυσης της παραγωγικότητας, την ανάγκη για αποτελεσματικότερη για το κεφάλαιο λειτουργία της αγοράς εργασίας και την επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, γι' αυτό και απαιτεί:
- Νέα φοροελάφρυνση των μονοπωλίων που ισοδυναμεί με ενίσχυση της φοροαφαίμαξης του λαού.
- Κατάργηση των όποιων νομοθετικών εμποδίων (π.χ. περιβαλλοντική προστασία, δηλαδή Δημόσια Υγεία) για τη διασφάλιση υψηλής κερδοφορίας μελλοντικών επενδύσεων.
- Επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
- Προώθηση της ευελιξίας στις μορφές απασχόλησης, την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, την προώθηση των επιχειρησιακών και ατομικών Συμβάσεων,
- Μείωση έως και κατάργηση ασφαλιστικών εισφορών.
- Την ενίσχυση της «εξωστρέφειας», των εξαγωγών.
Αυτή είναι η πραγματική ατζέντα του ΣΕΒ, η οποία θα οδηγήσει σε παραπέρα επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Θα πρόκειται πραγματικά για όαση, αλλά για τους βιομήχανους και μια ατέλειωτη έρημο για τους εργάτες. Και κάτι τέτοιο συνδικάτα και εργαζόμενοι δεν πρέπει να το επιτρέψουν.
Γ.ΖΑΧ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου