«Η μοχθηρία τρέχει πιο γρήγορα απ' το θάνατο» (Πλάτωνας, «Απολογία Σωκράτη»)

Ετρεξε πιο γρήγορα η μοχθηρία ω! σύντροφοι από το θάνατο του Δημήτρη, του Μήτσου των οικείων και συντρόφων του. Οπως τρέχει και κυλάει το πετρωμένο μυαλό, το σπασμένο σε κομμάτια από τα διάκενα του τρόμου, σε μορφή δηλητηριασμένων σχολίων και προτροπών σε φόνο λαού.

Η μοχθηρία δεν έχει πρόσωπο. Εχει στίγμα. Ιδεολογικό. Κοινωνικό. Τόσο σταθερά επαναλαμβανόμενο στον πλου της Ιστορίας, που μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί. Μήτε αυθόρμητο. Μήτε νεανικό. Μήτε άναρχο κι αναρχοαυτόνομο. Είναι μαύρο σαν τον «ασφαλίτη» που πιάστηκε στα πράσα, γκριζομάλλης και τριανταπεντάρης να ηγείται των μαυροκούκουλων... εναντίον της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Και στο κινητό του είχε δυο κλήσεις το παλικάρι. Στη «μαμά» (;) και στον «μπαμπά» (!). Οι «εταιρείες» ήταν για άλλα κινητά κι ακίνητα λοστάρια, καπνογόνα, όλα τα ακριβά παραφερνάλια της οργανωμένης συστημικής καταστολής.

Η μοχθηρία τρέχει πιο γρήγορα από το θάνατο. Στα FM και τα studio των σταθμών. Στις οθόνες των «ελεύθερων» εσμών. Εκεί και έτσι και όπως ξεδιπλώνεται ο αντιδραστικός ιστός των μαύρων μυαλών. Ανάμεσά τους και διαστρεβλωτές και συκοφάντες και ζωντανόνεκροι που επιζούν διασωληνωμένοι με το σύστημα των βρικολάκων της ξεπεσμένης στον αχόρταγο κυρίαρχης αστικής τάξης.

Μοχθηροί άνθρωποι που φοβούνται τους πολλούς ανθρώπους της δουλειάς άμα τους κοιτάνε κατά πρόσωπο. Κάτι φασιστοειδή που πήραν χολερικές πένες και μαρκούτσια, ευγενικές χορηγίες αφεντικών, και τις μετέτρεψαν σε «μούσες» του εσμού των εθισμένων στην αλλοτρίων συμφερόντων «αγανάκτηση» της τυφλής βίας.

Είναι εκείνοι οι φτηνοί, εργαστηριακής παραγωγής διανοούμενοι του συστημικού 24ώρου, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την καπότα του βοσκού απ' την καπότα του πορνοβοσκού και ψάχνουν την παιδεραστία ως «εκτροπή του προφίλ», όπως ψάχνουν το κεφάλι που στέκεται κοιτάζοντας ψηλά να το κόψουν ως αναιδή αντίσταση. Είναι κι ανάμεσά τους κάτι κουμάσια που ανατριχιάζουν με τον τρόπο που συλήθηκε το πτώμα του Καντάφι «γιατί δεν είναι στην κουλτούρα μας», πετάνε βαρύγδουπα. Ούτε ο Αχιλλέας ούτε ο Βουλγαροκτόνος...

Η προβοκάτσια θέλει μοχθηρό ιδιοκτήτη επικοινωνιακού χωρόχρονου. Σε όλες τις εποχές. Κι αποκτά ταχύτητα καθώς σέρνεται στις αποστάσεις της άγνοιας και της απελπισίας των καιρών. Και προτρέχει του θανάτου.

Υπάρχει πάντα το όνειρο που λαμβάνει εκδίκηση. Νέμεση στην ύβρη. Είναι η φύση του λαού να συγκροτείται σε σώμα υγιές και να αναπτύσσει ανοσοποιητικούς μηχανισμούς. Με σημαίες και με ταμπούρλα - και με θύματα - η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Δεν είναι πιο αργή σύντροφοι. Είναι απλώς ζωή και γι' αυτό θρίαμβος της συνέχειας των αγώνων που τώρα αρχίζουν. Πάμε ή ΠΑΜΕ. Καμία απορία.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ