Στην Αθήνα, μέσ' το κέντρο...

Κάνε τη σύγκριση: Από τη μια οι μεταφυσικές εξηγήσεις για τα νέα μέτρα: κάποιοι κακοί. Από την άλλη, μια ανάλυση που δείχνει ποιος και με τι κέρδος.

Από τη μια οι θύτες ανακαλύπτουν μια κροκοδείλια «αλληλεγγύη».

Κι από την άλλη το εργατικό κίνημα, που έχει βάλει πλώρη να ξεμπερδεύει με τον αντίπαλο.

Δεν είναι δύο σχολές δημοσιογραφίας. Είναι δυο τάξεις σε πόλεμο.

Από τη μια ο αστικός Τύπος σ' όλες τις παραλλαγές του (καθαρόαιμες στο πλευρό των μονοπωλίων και με φερετζέ πάλι στο πλευρό των μονοπωλίων, αλλά έτσι που να λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα στα μετόπισθεν του εργατικού κινήματος).

Από την άλλη ο «Ριζοσπάστης», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιμετωπίσει την εξουσία των μονοπωλίων.

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση. Η δημοσιογραφική πένα παίρνει θέση: Με τα μονοπώλια ενάντια στην εργατική τάξη, ή, με την εργατική τάξη ενάντια στα μονοπώλια.

***

Τον αστικό Τύπο δεν τον πιάνεις πουθενά. Κανείς τους δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Από τον ουρανό έπεσαν οι πολιτικές που εφαρμόζονται.

Εκεί που αποκαλύπτεται η απάτη του «δεν έχω σχέση με το φόνο» είναι όταν μιλάνε για τη λύση: Η «Καθημερινή» ανακάλυψε την αλληλεγγύη, για να συμπληρωθεί από την «Ελευθεροτυπία» που καταγγέλλει τους κομμουνιστές ότι δεν κατέχουν από αλληλεγγύη. Παράξενες ταυτίσεις; ή, μήπως ενιαίο το μίσος τους για την εργατική τάξη;

***

Την ίδια ώρα έξω στο δρόμο η ταξική αλληλεγγύη μετρά ιστορικών διαστάσεων πράξεις. 48 μέρες, 400 απεργοί της «Χαλυβουργίας» έχουν αγκαλιαστεί από την εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα, έχουν σηκώσει τόσο ψηλά το κεφάλι που δεν μπορούν πια να χαμηλώσουν. Αυτή η αλληλεγγύη ενοχλεί την ιδιοκτησία του «Σκάι» και της «Καθημερινής». Ενοχλεί και την ιδιοκτησία της «Ελευθεροτυπίας», που επιμένει πως κίνημα είναι ό,τι προβοκάρει τους εργατικούς αγώνες κι αφού δεν τους βγαίνει η αξίωση, το ρίχνουν στις φιλολογίες.

Αλλοι δρόμοι. Αλλος ο δικός μας, των εργατών, περπατιέται σήμερα στο κέντρο της Αθήνας, άλλος των αστών που κάνουν θεά όποια κυρία της αστικής τάξης μοιράζει γεύματα σε παιδάκια θύματα της τάξης της.

Σήμερα, στην Αθήνα, μέσ' το κέντρο! Διαδηλώνουμε μαζί με τους χαλυβουργούς. Διδασκόμαστε από τη μαχόμενη εργατική τάξη που έχει κάνει δική της υπόθεση αυτήν την απεργία. Μετράμε και μας μετράνε. Δείχνουμε ότι κάθε εργασιακός χώρος αξίζει να γίνει «Χαλυβουργία». Είμαστε εκεί, οι δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» που δεν ψάχνουν να βρουν τι είναι η αλληλεγγύη, παίρνουμε μέρος σαν συστατικό στοιχείο του εργατικού κινήματος, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που έχουν λόγο ύπαρξης την πάλη για την ταξική απελευθέρωση και τον δικαιώνουν ακριβώς όταν και τότε που αναγνωρίζονται από την εργατική τάξη ως μαχητές πρώτης γραμμής. Αφήνοντας για την «Ελευθεροτυπία», τους καθηγητές της και τους ομοτράπεζους μαθητές τους, την αγωνία για το πώς θα βάλουν τρικλοποδιά στο ΚΚΕ, πώς θα εμποδίσουν την εργατική τάξη να γίνει τάξη για τον εαυτό της...

***

Τέρμα οι αναλύσεις: 500.000 άνεργοι χωρίς καν επίδομα ανεργίας. Ολοι οι συνταξιούχοι πήραν χτες συντάξεις μειωμένες (και αυτοί που παίρνουν την κατώτατη!). Πού πάνε τα λεφτά που τους άρπαξαν; Στο χρέος απαντά η κυβέρνηση. Μέγα ψέμα! Πάνε στο μεγάλο κεφάλαιο και ειδικά στις τράπεζες. Το χρήμα που μαζεύει η κυβέρνηση, και μαζεύει πολύ, μα πάρα πολύ χρήμα, κι ας κλαίγεται, πάει στο μεγάλο κεφάλαιο. Καμιά αυταπάτη ότι τα λεφτά πάνε για να πιάσουν τόπο οι θυσίες. Τώρα πια μετράμε και αποδείξεις. Τώρα πια ξέρουμε. Τώρα πια η ίδια η Λαγκάρντ του ΔΝΤ μιλάει για κρίση ανάλογη του 1930. Αλλοι μιλάνε για το κατώφλι της ύφεσης, δηλαδή ό,τι ζήσαμε ως τώρα ήταν προεόρτια της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, κι ας ισχυρίζονται ακόμα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. ότι μπροστά υπάρχει ανάκαμψη.

Η κρίση είναι παγκόσμια, είναι συγχρονισμένη, είναι καπιταλιστική, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, τα κεφάλαια ψάχνουν τρόπο να συνεχίσουν να είναι κερδοφόρα, μόνος δρόμος τους είναι να υποτιμηθεί ένα μέρος τους (δηλαδή να καταστραφεί μέρος τους) και σίγουρος δρόμος τους είναι η καταστροφή εργατικής δύναμης. Η παράλληλη φιλολογία για νέες απειλές που απαιτούν στρατιωτική αντιμετώπιση κάνουν ορατό ένα ενδεχόμενο στόχο των αστών. Αλλωστε ο πόλεμος είναι στη φύση του καπιταλισμού. Και προσδιορίζουν τον αντίπαλο: το λαϊκό κίνημα που ακόμα κι εκεί που σήμερα δεν βάζει θέμα ανατροπής, αντιμετωπίζεται σαν εχθρός. Ηδη ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας καταγγέλλει τις κυβερνήσεις ότι είναι δέσμιες του πεζοδρομίου, δηλαδή των διαδηλώσεων...

Ας φροντίσουμε να γίνει ο εφιάλτης τους πραγματικότητα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ