TO ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Η «κρίση χρέους» και το χρέος

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν κάτι έγινε ξεκάθαρο από τις δηλώσεις των ηγετών και των τραπεζιτών της ΕΕ στη φετινή σύνοδο του Νταβός είναι αναντίρρητα ότι η «κρίση χρέους» είναι το πρόσχημα και ταυτόχρονα το πιστόλι στον κρόταφο για να κλιμακωθεί ο πόλεμος των ευρωμονοπωλίων κατά των λαών. Αποδείχθηκε πεντακάθαρα ότι η προπαγάνδα για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα συνολικό πακέτο μέτρων για την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, τα μέτρα που παίρνουν καμιά σχέση δεν έχουν με την αντιμετώπιση του χρέους. Με άλλα λόγια, όποια λύση και αν δώσουν για να διευκολύνουν δήθεν τις κυβερνήσεις στην αντιμετώπιση των κρατικών χρεών, εννοείται πάντα προς όφελος των αστικών τάξεων, το λογαριασμό θα τον πληρώνουν οι λαοί με το τσάκισμα των εργασιακών - λαϊκών δικαιωμάτων, ώστε να υποτιμηθεί δραστικά η εργατική δύναμη και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα ισχυρά κράτη - μέλη δεν τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. «Πρώτα τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα και μετά ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού ταμείου», ξεκαθάρισε ο Σόιμπλε, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι «αυτός που δέχεται την αλληλεγγύη να δέχεται και τους όρους», μιλώντας ευθέως για «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας»... Δεν υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για ψευδαισθήσεις και είναι επιζήμιες οι αντιλήψεις που καλλιεργούνται ότι τάχα μέσα από την πάλη για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» μπορεί το κίνημα να βρει το δρόμο του ...προς το σοσιαλισμό. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ότι είναι μονόδρομος η ταξική συσπείρωση και ενότητα με καθαρό ορίζοντα τη ρήξη και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό είναι το χρέος του λαού.