Ενα μείγμα «θανατηφόρο» για την εργατική τάξη είναι το μείγμα που συνθέτουν τα νέα σχέδια που επεξεργάζονται συγκυβέρνηση και τρόικα. Στο απόσπασμα στήνεται η ίδια η έννοια της προστασίας των εργαζομένων. Το επιχείρημα που εκβιάζει τη συναίνεση των εργαζομένων, ότι δήθεν με τα νέα μέτρα θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, είναι προκλητικό. Γιατί η πραγματικότητα μες στους τόπους δουλειάς θα αποτελεί αληθινή κόλαση: Συζητούν να επιβάλουν ακόμα και δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη βδομάδα, με κατάργηση κάθε περιορισμού μεταξύ πρωινής και απογευματινής. Θέλουν τον εργάτη, δηλαδή, διαθέσιμο όλο το 24ωρο στον εργοδότη, όμως να πληρώνεται μόνο το («ενεργό» όπως το βαφτίζουν) μέρος εκείνο του εργάσιμου χρόνου που ο εργοδότης εκτιμά ότι βολεύει την «ανταγωνιστικότητά» του. Αυτό θα οδηγήσει όχι μόνο στην εξάντληση του εργάτη και στη διάλυση της προσωπικής του ζωής. Πάνω απ' όλα, θα εκτοξεύσουν το κέρδος που θα τσεπώνει ο εργοδότης, αφού αυξάνεται συνέχεια το μέρος εκείνο της εργάσιμης μέρας που ο εργάτης δουλεύει για τον καπιταλιστή και τα κέρδη του.
Την ίδια ώρα, η εξαγγελία της κυβέρνησης για νομοθέτηση από την ίδια του ύψους των μισθών και η άποψή της ότι η μείωση μισθών θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, προβάλλοντας την ανάγκη για νέα δραστική μείωση του κατώτατου μισθού, ωθούν τους εργάτες στην ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση. Η μείωση του μισθού δε θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας - άλλωστε, σε συνθήκες κρίσης με μειωμένη παραγωγή γιατί να προσλάβουν εργαζόμενους; Αυξάνει όμως την κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ακόμη, εγκαταλείπονται εντελώς ανυπεράσπιστοι μέχρι και οι άνεργοι, αφού η συντριπτική τους πλειοψηφία θα αποκλείεται από το σχετικό επίδομα (με την επιβολή εισοδηματικών και άλλων κριτηρίων). Ετοιμάζεται νέα δραστική μείωση των αποζημιώσεων των απολυμένων.
Η αύξηση των ενσήμων (στα 6.000 από 4.500) που θα απαιτούνται για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, ουσιαστικά καταδικάζει όλες τις επόμενες γενιές (και όχι μόνο) εργατών να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, αφού δε θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Κι αν ακόμα το κατορθώνουν, η λεηλάτηση των Ταμείων και οι απανωτές μειώσεις των συντάξεων θα μεγαλώνουν και δε θα τερματίζουν την ανασφάλεια. Ενώ η κυριαρχία της υποαπασχόλησης και των ατομικών συμβάσεων θα καταβαραθρώσει ακόμα περισσότερο το εργατικό εισόδημα μαζί με τη φοροληστεία, μαζί με την ακρίβεια και την εμπορευματοποίηση κρίσιμων υπηρεσιών, όπως της Υγείας και της Πρόνοιας.
Οι νέες ανατροπές δεν έχουν καμιά σχέση με τη μείωση του ελλείμματος και την αποκατάσταση των κρατικών ταμείων. Ποιο ζήτημα αντιμετωπίζουν; Το πώς θα μειώνεται συνέχεια η τιμή της εργατικής δύναμης. Είναι νομοτέλεια για το κεφάλαιο η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης - χωρίς αυτή δεν μπορεί να συνεχίσει να κερδίζει, να υπάρχει. Γι' αυτό και τα μέτρα, των οποίων η εφαρμογή επισπεύδεται με αφορμή την κρίση, ήταν έτοιμα από καιρό. Αυτή είναι η «ανταγωνιστικότητα» που επιδιώκει η μεγαλοεργοδοσία και τρέχουν να προστατεύσουν οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» αλλά και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις: Είναι η πραγματικότητα που χωρίζει ολοένα και περισσότερο τους εργάτες από τον αυξανόμενο πλούτο που παράγουν βουλιάζοντάς τους ταυτόχρονα σε μια ολοένα και μεγαλύτερη φτώχεια, σχετική και απόλυτη. Είναι μια ζωή - εφιάλτης την οποία οι εργάτες έχουν και την ευθύνη και τη δύναμη να απορρίψουν.
εφημερίδα ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου