ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ

Διαγκωνισμοί και σενάρια για την επόμενη μέρα

Οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες βλέπουν την κατάσταση στο πεδίο των μαχών να βαλτώνει και προετοιμάζουν «εναλλακτικές λύσεις»

Το έγκλημα των ιμπεριαλιστών ενάντια στο λιβυκό λαό συνεχίζεται

Διπλωματικός αναβρασμός, οξυνόμενες ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και ολοένα περισσότερη ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι, τόσο στο άμεσο μέλλον, αλλά και πιο μακροπρόθεσμα επικρατεί στο ζήτημα της Λιβύης. Κάθε μέρα που προστίθεται στις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις, που άρχισαν στις 19 Μάρτη, φέρνει νέα δεδομένα και νέους πονοκεφάλους στους ιθύνοντες του ιμπεριαλιστικού πλήγματος, οι οποίοι, πλέον, αντιλαμβάνονται ότι ούτε το τέλμα στο οποίο έχουν περιέλθει οι εξελίξεις στο πεδίο των μαχών μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, αλλά ούτε και έχουν «έτοιμη επεξεργασμένη» κάποια σαφή πρόταση για το πώς αυτό θα ξεπεραστεί, αλλά και για το τι θα γίνει όταν αυτό ξεπεραστεί.

Τελευταίο επεισόδιο σε αυτόν τον μακρύ κατάλογο «εκπλήξεων» ήταν, την εβδομάδα που μας πέρασε, η αποκάλυψη ότι στις αρχές του Ιουνίου γαλλικά στρατιωτικά αεροσκάφη έκαναν ρίψεις όπλων και πυρομαχικών στις περιοχές των Δυτικών Ορεων, οι οποίες φέρονται να βρίσκονται υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών δυνάμεων, χωρίς να υπάρξει προηγούμενη συνεννόηση με τους συμμάχους του Παρισιού στο ΝΑΤΟ. Η πληροφορία, αφού διαψεύστηκε, τελικά επιβεβαιώθηκε, προκαλώντας νέους κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της συμμαχίας όπου, ήδη, επικρατεί «γκρίνια» και αποδεικνύοντας ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ενεπλάκησαν στις στρατιωτικές επιχειρήσεις μπορεί να «ένωσαν την ισχύ τους» στη βάση ορισμένων κοινών συμφερόντων, αλλά αυτό δεν ελαχιστοποίησε διόλου τους μεταξύ τους διαγκωνισμούς.

«Ανοιγμα» και σε δυνάμεις που διαφώνησαν

Τρία είναι τα βασικά σημεία γύρω από τα οποία φαίνεται να πλέκεται ο ιστός της τωρινής κατάστασης. Το πρώτο είναι ότι για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συντάχθηκαν με τους αντικαθεστωτικούς η αποχώρηση Καντάφι από την εξουσία είναι ξεκάθαρος στόχος και αυτό θα πρέπει, ει δυνατόν, να επιτευχθεί μέσα από κάποιου είδους συμφωνία γιατί τα περιθώρια περαιτέρω στρατιωτικής κλιμάκωσης είναι περιορισμένα. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλλον, θα πρέπει να ενταχθούν και οι συνεχόμενες επαφές και διαβουλεύσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές και η έκδοση, τελικά, στις αρχές της περασμένης εβδομάδας τριών ενταλμάτων σύλληψης σε βάρος του Καντάφι, του γιου του Σαΐφ αλ Ισλάμ και του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Η συγκεκριμένη εξέλιξη θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι είχε διττό στόχο: Καταρχάς να ασκήσει ακόμη περισσότερο πίεση στον Καντάφι, θέτοντάς τον ταυτόχρονα, ντε φάκτο, εκτός του οποιουδήποτε πλαισίου διαπραγμάτευσης για την επόμενη ημέρα. Το γεγονός ότι στην έκδοση του εντάλματος δεν αντέδρασαν ούτε εκείνες οι δυνάμεις που είχαν αντιταχθεί στη ΝΑΤΟική επέμβαση, όπως οι Κίνα, Ρωσία και η Αφρικανική Ενωση, δείχνει μάλλον ότι η εξέλιξη τις διευκολύνει να εγκαταλείψουν, χωρίς πολλά παρατράγουδα, τον μέχρι πρότινος σύμμαχό τους και να συνεχίσουν τις επαφές τους με τους αντικαθεστωτικούς.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που εμπλέκονται στην επίθεση να διευκολύνουν μια τέτοια διείσδυση; Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι η συμμετοχή των Ρωσίας και Κίνας στην «επόμενη μέρα» κρίνεται πλέον, όπως εξελίσσεται η κατάσταση, σημαντική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι διαγκωνισμοί ως προς το μέχρι πού θα φτάσει αυτή η «συμμετοχή» και ως προς το τι θα κερδίσει ο καθείς δεν θα συνεχιστούν και ενταθούν.

Να φύγει ο Καντάφι το γρηγορότερο

Το δεύτερο σημείο είναι ότι η όποια αποχώρηση Καντάφι από το προσκήνιο θα πρέπει να επιτευχθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα, δεδομένου του κόστους των συνεχιζόμενων στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και του ολοένα πιο ορατού κινδύνου να μετατραπεί η Λιβύη σε μια δεύτερη Σομαλία, από άποψη ανεξέλεγκτης βίας, ανθρωπιστικής καταστροφής και «παράπλευρων» απωλειών, οι οποίες έχουν, ήδη, πυροδοτήσει «γκρίνια» εντός ΝΑΤΟ, αλλά και παραινέσεις περί διακοπής των επιχειρήσεων (π.χ. από την Ιταλία) προκειμένου να επιτευχθεί μια «καλή αναδιοργάνωση». Είναι προφανές ότι ο υπουργός Εξωτερικών Φρατίνι δεν λυπήθηκε αίφνης για τα γυναικόπαιδα, που ούτως ή άλλως βομβαρδίζονται από τα μέσα Μάρτη, αλλά κυρίως ανησύχησε για το ενδεχόμενο «αντιποίνων» τα οποία θα στόχευαν πολύ ευκολότερα την Ιταλία από κάποια άλλη «σύμμαχο» λόγω εγγύτητας με τη Λιβύη. Με γνώμονα αυτή τη «βιασύνη», θα πρέπει μάλλον να εξηγηθεί η γαλλική πρωτοβουλία ρίψης, από αέρος, όπλων και η υποστήριξή της από Βρετανία και ΗΠΑ. Πρόκειται για εκείνες τις δυνάμεις που έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος των επιχειρήσεων και πιέζονται περισσότερο οικονομικά και χρονικά. Θεωρητικώς, θα πρέπει κανείς ν' αναμένει και άλλου είδους τέτοιες «εκπλήξεις», οι οποίες εννοείται ότι θα παραβιάζουν τις αποφάσεις του ΟΗΕ, όπως ορθώς επισήμανε έντονα η Μόσχα, χωρίς αυτό, όμως, μάλλον να ενοχλεί τον ίδιο τον ΟΗΕ και τον εκ νέου εκλεγέντα ΓΓ Μπαν Γκι μουν, ο οποίος έχει, πολλάκις, αποδείξει ότι αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως φερέφωνο των ιμπεριαλιστών.

Σπαζοκεφαλιά η επόμενη μέρα

Το τρίτο και πιο περίπλοκο σημείο αφορά την, μετά Καντάφι, εποχή: Πλέον είναι σαφές ότι οι αντικαθεστωτικοί δεν έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν τη χώρα και να τη σταθεροποιήσουν, ακόμη και αν η οικογένεια Καντάφι φύγει από το προσκήνιο. Και θα πρέπει να προστεθεί ότι ούτε οι ίδιοι οι ισχυροί σύμμαχοί τους τους έχουν τέτοια εμπιστοσύνη ώστε να τους αφήσουν να το πράξουν εντελώς μόνοι τους. (Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι η CIA ουδέποτε υπαναχώρησε από τις εκτιμήσεις - προειδοποιήσεις της ότι στους κόλπους των αντικαθεστωτικών υπάρχουν πολλά ακραία ισλαμιστικά στοιχεία που σχετίζονται με την αλ Κάιντα και δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν θα συνεχίσουν να κρατούν «φιλο-δυτική» στάση όπως τώρα). Από την παραδοχή αυτή προκύπτει μια νέα σειρά προβλημάτων. Τι θα γίνει όταν ο Καντάφι φύγει από τη μέση; Μια πρώτη απάντηση προσπάθησαν να δώσουν «εμπειρογνώμονες» από Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία και Τουρκία (προφανώς ως η περιφερειακή εκείνη δύναμη που μπορεί να παίξει το ρόλο του διαύλου επικοινωνίας με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς), οι οποίοι επί αρκετές ημέρες συνεδρίαζαν μαζί με αντικαθεστωτικούς στη Βεγγάζη. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, λίγα πράγματα «κλείδωσαν». Εξ αυτών, όμως, αυτό που ξεχωρίζει είναι η απόφαση όλων (πλην αντικαθεστωτικών) να μη διαλυθεί ο κορμός του κράτους και των δυνάμεων ασφαλείας του Καντάφι, προκειμένου να μην επαναληφθεί το χάος που ακολούθησε την εισβολή στο Ιράκ. Εντούτοις, ακόμη και αυτή η απόφαση δεν εγγυάται ότι η κατάσταση δεν θα γίνει ανεξέλεγκτη. Ετσι, έχει αρχίσει, ήδη, να καλλιεργείται η ιδέα της ανάπτυξης κάποιου είδους εξωτερικής στρατιωτικής δύναμης είτε υπό τη μορφή στρατευμάτων του ΟΗΕ, είτε ως «ειρηνευτικό στράτευμα» με τη συμμετοχή και αφρικανικών και μουσουλμανικών χωρών, καθώς οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δε θέλουν να αναπτύξουν δικούς τους στρατιώτες σε μία ακόμη μουσουλμανική χώρα. Ενας άλλος «πονοκέφαλος» είναι η χρηματοδότηση της νέας κατάστασης. Στόχος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι να εκμεταλλευτούν και να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Λιβύης και κυρίως τις ενεργειακές. Μέχρι τότε, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τους «παγωμένους λογαριασμούς» του καθεστώτος Καντάφι στο εξωτερικό για να χρηματοδοτήσουν τους αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι εξελίσσονται σε ιδιαίτερα «απαιτητικούς συνεργάτες», ζητώντας επίμονα ολοένα περισσότερα χρήματα και προειδοποιώντας με νόημα ότι «θα επανεξετάσουν όλα τα συμβόλαια που αφορούν στον πλούτο της χώρας». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι εξελίξεις δεν προδιαγράφουν διόλου καλές προοπτικές για το λιβυκό λαό, καθώς η χώρα του, μετά από πεδίο μάχης, σχεδιάζεται να μετατραπεί σε ένα ιδιόμορφο προτεκτοράτο, υπό ιμπεριαλιστική προστασία, στο οποίο η σταθερότητα θα εξαρτάται από τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντεγκλήσεις για το ποίος θα ελέγξει περισσότερο ποιον και τι και για το ποιος θα διασφαλίσει καλύτερα και περισσότερο τα συμφέροντά του τόσο στη Λιβύη όσο και στην υπόλοιπη αφρικανική ήπειρο. Και είναι προφανές ότι η διαμόρφωση αυτής της νέας πυριτιδαποθήκης στο κέντρο της Μεσογείου μόνο δυσοίωνο αύριο γεννά για όλους τους λαούς της περιοχής.