 |
Αυτά διαβάσαμε και μάθαμε τη βδομάδα που πέρασε, κι ακούσαμε στη συνέχεια ένα σωρό γνωστές «ιστορίες», όπως «να που δεν διαπραγματευόμαστε» (δηλ. όχι εμείς, ο Παπανδρέου), που «δεν έχουμε ορίζοντα να εκμεταλλευτούμε τον παγκόσμιο ανταγωνισμό», που «είμαστε υπό κατοχή», «που 'χουμε μια ξενόδουλη κυβέρνηση» και διάφορα παρεμφερή, κι από κοντά η «λύση»: Επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και αλλαγή των διεθνών προσανατολισμών της χώρας. Ωραία κι εύκολα! Βάζεις δηλαδή το «μηχανάκι» (που θα 'ναι και δικό σου κι όχι του κάθε ... Γερμαναρά) να κόβει χρήμα κι αρχίζεις να λαμβάνεις: Δάνειο από τη Ρωσία, δάνειο από την Κίνα, δάνειο από τη Βραζιλία και στο μεταξύ ...κλάμα το ΔΝΤ. Κι, όπως μας λέγανε στα παραμύθια «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Φύκια για κορδέλες;
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι σαν πολύ εύκολα να μας τα λένε. Αν ήταν τόσο «βατά» τα θέματα της εξόδου από την καπιταλιστική κρίση τότε γιατί στενοχωριέται ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος των ΗΠΑ (που 'χε γεμίσει με την εκλογή του ελπίδα κάθε πικραμένο οπορτουνιστή), κι ο άλλος, ο γυναικάς, ο Ιταλός (που 'χει με την ξεσέλωτη συμπεριφορά του φουντώσει το θυμό κάθε καθωσπρέπει «προοδευτικού»);
Κι εδώ έρχεται η ώρα να αναρωτηθείς: Βρες μπας και πάνε να μας πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»; Μπας και προτείνουν απλώς «ν' αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς»;!
Οταν, το καλοσκέφτεσαι, βλέπεις πως αυτό που προτείνεται με τα παραπάνω είναι ο πλούτος να συνεχίσει να παραμένει στα χέρια των λίγων και τα εργαλεία με τα οποία παράγεται αυτός ο πλούτος να εξακολουθήσουν να παραμένουν στα χέρια των ελαχίστων. Αν όμως συνεχίσουμε να ζούμε σε καραμπινάτο καπιταλισμό, τότε τι θα μας σώσει από τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος: τις καπιταλιστικές κρίσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την καταστροφή κι εμπορευματοποίηση του περιβάλλοντος και τόσα άλλα;
Το πραγματικό δίλημμα για το λαό
Μήπως θα μας σώσει από μόνο του το εθνικό νόμισμα; Μα το νόμισμα είναι απλώς ένα εργαλείο μοιρασιάς του πλούτου. Αν ο τρόπος που μοιράζεται η «πίτα» παραμένει άδικος, το «μαχαίρι» που τη μοιράζει θα κάνει τη διαφορά; Στα τέλη Μάη, π.χ. η Λευκορωσία βρέθηκε αντιμέτωπη με την καπιταλιστική κρίση, κι όσο δεν της δίνανε δάνεια, τι έκανε; Προχώρησε στην υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος κατά 56%, με αποτέλεσμα βέβαια τη συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων. (Οι πλούσιοι έτσι κι αλλιώς τις καταθέσεις τους φροντίζουν σε μεγάλο βαθμό να τις έχουνε στο εξωτερικό και σε άλλα νομίσματα, ή σε χρυσό). Ποιος εγγυάται πως δεν θα ήταν ίδια η κατάσταση κι εδώ, εφόσον θα είχαμε το εθνικό νόμισμα αλλά θα παραμέναμε μέσα στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και θα 'χαμε αφήσει ατάραχες τις βάσεις του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως προτείνουν κάποιοι;
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι απλώς το «εργαλείο» με το οποίο μοιράζεται η «πίτα», αλλά σε ποιον ανήκει αυτή, κι ακόμη σε ποιον ανήκει ο «φούρνος», όπου φτιάχνεται η «πίτα». Το θέμα, λοιπόν, είναι σε ποια χέρια βρίσκεται η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τι είδους εξουσία χρειάζεται για να εξασφαλιστεί ότι αυτή θα ανήκει στους εργαζόμενους, στο λαό. Κι αυτό, το πραγματικό ζήτημα, το πραγματικό δίλημμα που υπάρχει σήμερα μπροστά στο λαό το θέτει μόνον το ΚΚΕ, που αγωνίζεται για τη λαϊκή οικονομία κι εξουσία.
Το περιβόητο δάνειο
Μήπως, όμως, θα μας έσωνε το πολυσυζητημένο δάνειο από τη Ρωσία; Οσοι παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις θα γνωρίζουν πως την περίοδο που η Λευκορωσία βρέθηκε αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση, ζήτησε δάνειο από το «Ταμείο κατά της κρίσης» που έχει συγκροτήσει η «Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα» (ΕΟΚ). Σ' αυτήν την ΕΟΚ, που 'χει συγκροτήσει κι ελέγχει η Ρωσία, συμμετέχουν ακόμη η Λευκορωσία, το Καζαχστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν. Μετά από διαπραγματεύσεις αποφασίστηκε η χορήγηση του δανείου ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς τη Λευκορωσία. Σύμφωνα με τους όρους του δανείου, η Λευκορωσία θα πρέπει, κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών χρόνων, να ιδιωτικοποιήσει μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις ύψους 7,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το δάνειο θα χορηγηθεί σε δόσεις μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Δηλαδή και η Λευκορωσία, για να πάρει το δάνειο περνά από το δικό της «μνημόνιο», που επίσης προβλέπει εκποίηση δημόσιας περιουσίας, ανατροπή εργασιακών σχέσεων, χειροτέρευση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων...
Εκτός αυτού, η Ρωσία, όπως και η Κίνα, είναι μέλη του ΔΝΤ και μάλιστα επιδιώκουν την αναβάθμιση της θέσης τους μέσα στο ΔΝΤ. Οι δύο αυτές χώρες συζητάνε να δώσουν από 100 έως 200 δισεκατομμύρια δολάρια, όπως γράφεται «για τη σωτηρία της ευρωπαϊκής οικονομίας», αλλά πώς; Πάντα μέσω του ΔΝΤ. Αυτό δήλωσε στα τέλη Ιούνη ο Ρώσος υπουργός Οικονομικών, Αλεξέι Κουντρίν, σημειώνοντας πως ήδη η Ρωσία έχει συμβάλει στο ταμείο του ΔΝΤ με 15 δισεκατομμύρια δολάρια, για διάφορα «προγράμματα κατά της κρίσης». Ως αντάλλαγμα, σύμφωνα με τον Κουντρίν, η Ρωσία και η Κίνα θα πρέπει να πάρουν μεγαλύτερα ποσοστά ψήφων μέσα στο ΔΝΤ. Οχι, βέβαια, για να το μετατρέψουν σε «ευαγές ίδρυμα», που θα δίνει φράγκα σ' όποιον δεν έχει, αλλά για να δυναμώσει η θέση του ρωσικού και κινεζικού κεφαλαίου στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης. Να γιατί είναι εκ του πονηρού δήθεν «λύσεις», που αντιμετωπίζουν αταξικά τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης και τις διάφορες ενώσεις και δυνάμεις, που τις καθορίζουν.
Για τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας
Κάποιοι, λαθεμένα, ισχυρίζονται πως η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί μια εθελόδουλη γραμμή και δεν εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις, που υπάρχουν μέσα στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι ίδιοι δε βλέπουν, ή δε θέλουν να δουν, πως η γραμμή που ακολουθεί η κυβέρνηση εκφράζει την πολιτική των διεθνών συμμαχιών, που έχει επιλέξει η αστική τάξη της χώρας.
Μπορεί μια χώρα να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις, που υπάρχουν μέσα στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα; Για να μπορέσει όμως να τις εκμεταλλευτεί κι όχι να συντριβεί απ' αυτές, πρέπει να είναι αποδεσμευμένη από ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις, αποδεσμευμένη από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, θα πρέπει να έχει θέσει την οικονομία της πάνω σε άλλες «ράγες» ανάπτυξης, όπου ο κεντρικός σχεδιασμός, ηκοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής κι ο εργατικός λαϊκός έλεγχος θα της εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη δυνατή διατροφική αυτάρκεια και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελος του λαού. Μόνο μια τέτοια, λαϊκή εξουσία, μπορεί να σχεδιάσει και να προωθήσει άλλου είδους διεθνείς συμμαχίες, πρώτα απ' όλα με τις σοσιαλιστικές χώρες, που θα έχουν προκύψει, αλλά και με άλλες που θα έχουν αποδεσμευτεί από ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ακόμη και με εκείνες που θα είχαν συμφέρον από μια τέτοια συμμαχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου