ανορθογραφος

Τιμές και μονοπώλια

Οταν ο Ντομινίκ Στρος Καν, με την ιδιότητα του διευθυντή του ΔΝΤ, μιλούσε για την ανάγκη «εσωτερικής υποτίμησης» της ελληνικής οικονομίας, λίγοι είχαν καταλάβει τον τρόμο που κρυβότανε πίσω από τη σύντομη αυτή φράση. Οικονομολόγοι και οικονομολογούντες κατέληξαν ότι... επειδή δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε το νόμισμα της χώρας, καθότι νόμισμά μας είναι το ευρώ, θα πρέπει να δεχτούμε τις συνέπειες της εσωτερικής υποτίμησης. Θα πρέπει δηλαδή να μειωθούν οι μισθοί. Στην περίοδο που ακολούθησε, τα λαϊκά στρώματα βρέθηκαν αντιμέτωπα με την κόλαση του Δάντη. Οι μισθοί και οι συντάξεις κυριολεκτικά σφαγιάστηκαν, με συνέπεια οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι να απολέσουν το 30 με 40% της αγοραστικής τους δύναμης. Η λαϊκή κατανάλωση υποχώρησε με πρωτοφανείς ρυθμούς. Ο όγκος των λιανικών πωλήσεων γκρεμίστηκε!

Αυτή ήταν η περίφημη «εσωτερική υποτίμηση». Τσάκισμα μισθών και συντάξεων. Με τις τιμές των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών όμως, τι έγινε; Οι τιμές των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών, σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και βίαιης υποχώρησης του λαϊκού εισοδήματος, όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά αντίθετα αυξήθηκαν. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τη διετία 2010 - 2011, ο μέσος πληθωρισμός στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 8,2%. Ειδικότερα, τα είδη διατροφής αυξήθηκαν κατά 4,8%, τα αλκοολούχα ποτά κατά 26,2%(!), η στέγαση κατά 18,5%(!), οι μεταφορές κατά 23%(!), η ένδυση - υπόδηση κατά 7,2%. Τη στιγμή δηλαδή που οι μισθοί οδηγούνταν σιδηροδέσμιοι στο σφαγείο του μνημονίου, οι καπιταλιστές και το καπιταλιστικό κράτος αύξαναν τις τιμές των εμπορευμάτων και τους φόρους που πλήττουν κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Αν η αντίθεση τιμές - μισθοί αποτελεί μια μορφή έκφρασης της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, η εξέλιξη των τιμών και των μισθών την προηγούμενη διετία απεικονίζει τη βαθιά όξυνση της βασικής αντίθεσης κατά την περίοδο εφαρμογής του μνημονίου.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, το οποίο όταν τίθεται, οι απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος, κυριολεκτικά ποιούν την νήσσαν. Και το ερώτημα είναι το ακόλουθο: Αν δεχτούμε σαν σωστή την αστική θέση ότι το επίπεδο των τιμών προσδιορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση, οι τιμές θα έπρεπε να είχαν βουλιάξει. Γιατί η ζήτηση έχει κατρακυλήσει στα τάρταρα. Πώς εξηγείται επομένως η μεγάλη άνοδος των τιμών στην περίπτωση αυτή;

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, είναι τόσο απλή, και ο μόνος που δεν θέλει να την δει, είναι ο τυφλωμένος από ταξική ιδιοτέλεια, απολογητής του συστήματος. Οι τιμές δεν πέφτουν, αλλά αντίθετα ανεβαίνουν. Τα μονοπώλια δεν μειώνουν τις τιμές, προκειμένου αυτές να αντιστοιχιστούν με τη μείωση της ζήτησης. Γιατί προσδοκούν να αντιμετωπίσουν τη χασούρα από το μειωμένο τζίρο με αύξηση των τιμών. Γιατί αυξήθηκε ο ΦΠΑ και τον προσθέτουν στις τιμές. Γιατί μονοπωλιακός ανταγωνισμός δε σημαίνει μείωση τιμών, όπως λένε οι απολογητές του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Ετσι κι αλλιώς έχουν πάντα μικρότερες τιμές από επιχειρήσεις με μικρότερα κεφάλαια και ακόμη και αν τις αυξήσουν, πάλι, στον ανταγωνισμό μ' αυτά τα μικρότερα κεφάλαια, κυριαρχούν. Ετσι σε συνθήκες κρίσης, ακόμη και με αυξημένες τιμές, συνεχίζουν να έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι από τον τζίρο και ωθούν στην καταστροφή τα μικρότερα κεφάλαια. Τη νύφη την πληρώνει ο λαός...

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ