Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;

Πίσω από τη συκοφάντηση του αγώνα των χαλυβουργών κρύβονται όσοι θέλουν την εργατική τάξη υποταγμένη στην εξαθλίωση

Ο αγώνας των χαλυβουργών κουβαλά πολύτιμη πείρα για όλη την εργατική τάξη

Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα φωνές που εκφράζουν τη «συμπάθειά» τους στον αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, σπεύδοντας ταυτόχρονα να τους συμβουλεύσουν να σκεφτούν πιο... συνετά γιατί η απεργία τους μπορεί να οδηγήσει το εργοστάσιο σε αδιέξοδο. Κατηγορούν μάλιστα το ΠΑΜΕ (επειδή πρωτοστατεί από την πρώτη στιγμή και ολόπλευρα στην έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στους απεργούς) ότι «πάει τον αγώνα για κλείσιμο του εργοστασίου», όπως αναπαράγεται και σε διάφορα μπλογκ. «Το ζητούμενο είναι να μην κλείσουν τα εργοστάσια και να μη βρεθεί ο κόσμος στο δρόμο», επαναλαμβάνουν διάφορες δυνάμεις που βρίσκουν ευκαιρία να χύσουν και αντικομμουνιστικό δηλητήριο. «Στη Χαλυβουργία της Ελλάδας στον Ασπρόπυργο συντελείται ένα έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων και της επιχείρησης με ηθικό αυτουργό το ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ έχει βαλθεί να κλείσει την επιχείρηση επειδή απαιτεί - παρά την τραγική κατάσταση της αγοράς - να μη γίνουν απολύσεις και να μη γίνουν οποιεσδήποτε άλλες ρυθμίσεις που θα επέτρεπαν σε μία σύγχρονη βιομηχανία να επιζήσει», επισημαίνει, για παράδειγμα, ο Στ. Μάνος σε άρθρο του στην ιστοσελίδα της «Δράσης». «Η πρόταση της "Ελληνικής Χαλυβουργίας" προς τους εργαζόμενους (σ.σ. για μείωση ωρών εργασίας και μισθών) ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά», τονίζει με τη σειρά της η «Χρυσή Αυγή».

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των «συμβουλών» προς τους απεργούς είναι ότι, για να σωθούν, πρέπει να μοιραστούν τις αγωνίες του Μάνεση που πασχίζει να επιβιώσει μέσα σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού. Λες και ο Μάνεσης μοιράστηκε ποτέ μαζί τους τις δικές τους αγωνίες, όταν εκείνοι γυρνούσαν στο σπίτι σακατεμένοι από την εντατικοποίηση και τα «ατυχήματα»... `Η, λες και ο Μάνεσης μοιράστηκε ποτέ με τους εργάτες τα κέρδη της επιχείρησης όταν με αυτά προχωρούσε σε νέες εξαγωγές και παραγγελίες για άλλες χώρες...

Τα εργοστάσια τα κλείνει η αναρχία στην παραγωγή

Το πρόβλημα των χαλυβουργών δε θα λυθεί άμα δεχτούν την εξαθλίωση που θέλουν να επιβάλουν η εργοδοσία, η κυβέρνηση, η ΕΕ (γιατί οι προτάσεις του Μάνεση δεν είναι τίποτ' άλλο από όσα σχεδιάζονται να γενικευτούν για όλη την εργατική τάξη). Η πείρα της τάξης τους λέει ότι δεν κλείνουν οι εργάτες και οι αγώνες τους τα εργοστάσια. Για παράδειγμα:

• Στην «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», οι εργάτες δεν εμπόδισαν τα «λουκέτα» στα εργοστάσια όταν δέχτηκαν τις σταδιακές απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων τους όπως τους καλούσαν οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ στα σωματεία τους. Διαψεύδοντας όσους έλεγαν ότι αν μειωθεί το προσωπικό θα σωθεί η εταιρεία, ο Λαναράς και πέταξε στο δρόμο ένα σωρό κόσμο και μετέφερε τον κύριο όγκο της παραγωγής σε άλλες βαλκανικές χώρες.

Γιατί; Μήπως ο ελληνικός λαός δεν είχε ή δεν έχει ανάγκη από ρούχα; Γιατί σήμερα η Βόρεια Ελλάδα να είναι γεμάτη ερειπωμένα κλωστήρια και μια ολόκληρη χώρα με παράδοση μάλιστα στην κτηνοτροφία (άρα με διαθέσιμες πρώτες ύλες) να κάνει εισαγωγές σε είδη ιματισμού; Γιατί, πολύ απλά, όταν η πορεία ενός εργοστασίου ελέγχεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία αυτό μπορεί να κλείσει, συρρικνωθεί, μεταφερθεί ή αλλάξει χρήση ανεξάρτητα από το αν χρειάζεται ανοιχτό για να ικανοποιεί υπαρκτές ανάγκες ή από το αν έτσι οδηγούνται στην ανεργία ένα σωρό εργαζόμενοι.

Τα τελευταία χρόνια, αλλά και πολύ πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση, κλείνουν εργοστάσια και συρρικνώνονται κλάδοι συνδεδεμένοι με βασικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, οι οποίες θα μπορούσαν να ικανοποιούνται με αξιοποίηση και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, της τεχνογνωσίας, του ανθρώπινου δυναμικού, του ορυκτού πλούτου κτλ. της χώρας.

• Η «SIEMENS HELLAS» έβαλε «λουκέτο» (το 2008) στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας χωρίς μεροκάματο πάνω από 400 οικογένειες, όχι επειδή έφταιγαν οι εργάτες αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αποσυρθούν από το συγκεκριμένο κλάδο. Ετσι, όμως, έκλεισε μια σημαντική βιομηχανική μονάδα (παραγωγής τηλεπικοινωνιακού υλικού), μια βιομηχανία δηλαδή χρήσιμη για τον εκσυγχρονισμό και τη διεύρυνση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου της χώρας.
• Η MISKO έκλεισε (το 1999) στην Πάτρα, όχι γιατί σταμάτησε η λαϊκή οικογένεια να καταναλώνει ζυμαρικά ούτε γιατί κρίθηκε ότι η χώρα έχει όσες βιομηχανίες τροφίμων χρειάζεται, αλλά γιατί όταν εξαγοράστηκε από την ιταλική BARILLA οι νέοι ιδιοκτήτες έκριναν πιο συμφέρον για την ανταγωνιστικότητά τους να μεταφέρουν την παραγωγική δραστηριότητα εκτός χώρας.
• Η «Φριγκογκλάς» απέλυσε (το 2009) το 44% του προσωπικού (σχεδόν 100 εργάτες έμειναν άνεργοι) χωρίς ωστόσο το αντικείμενό της να δικαιολογεί μείωση της παραγωγής. Με την έννοια ότι δεν έφτιαχνε... μπιμπελό αλλά επαγγελματικά ψυγεία, δηλαδή προϊόντα απαραίτητα σε μια σειρά άλλους κλάδους όπως Τρόφιμα - Ποτά και Τουρισμό - Επισιτισμό.

Αντίστοιχα, δεν ήταν οι εργάτες που υπονόμευσαν μια σειρά σημαντικές παραγωγικές μονάδες και δραστηριότητες της χώρας, όπως η κλωστοϋφαντουργία ΠΕΙΡΑΪΚΗ - ΠΑΤΡΑΪΚΗ, τα ναυπηγεία. Ηταν και είναι η αναρχία στην παραγωγή. Ηταν και είναι οι κεφαλαιοκράτες που αφού η τάξη τους έχει τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία της και την εξουσία στα χέρια της, μπορούν να κατευθύνουν τα κεφάλαιά τους σε όποιον κλάδο, όποια χώρα, γενικά όποιες συνθήκες τους προσφέρει το μεγαλύτερο κέρδος, ψάχνοντας για φτηνούς εργάτες. Είναι χαρακτηριστικό πως την εποχή που η GOOD YEAR έκλεινε το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη, στέλεχος μιας άλλης βιομηχανίας ελαστικών, της PIRELLI (που αργότερα επίσης έκλεισε), δήλωνε σε οικονομική εφημερίδα: «Σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού». Δηλαδή: Πρέπει να τσακιστούν τα εργατικά δικαιώματα για να δελεάζονται οι επιχειρήσεις και να μη φεύγουν.

Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση για ανοιχτά εργοστάσια

Και πάλι όμως. Για να έχει σταθερά δουλειά ο εργάτης πρέπει να υπάρχει σταθερά παραγωγή. Να απαντά δηλαδή μία μονάδα ή ένας κλάδος στις ανάγκες της κοινωνίας. Να καταγράφονται οι ανάγκες ενός λαού και να παίρνονται όλα τα μέτρα για την ικανοποίησή τους. Να διασφαλίζονται εργοστάσια, μηχανήματα, το απαραίτητο προσωπικό, η απαραίτητη τεχνογνωσία. Να δίνεται προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής, που αποτελούν προϋπόθεση και για την εξασφάλιση των ειδών κατανάλωσης που χρειάζεται ένας λαός.

Να υπάρχει σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη ζωή του πληθυσμού κάθε χώρας (πληθυσμιακή κατανομή, γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, κλιματολογικές συνθήκες κτλ.) Για παράδειγμα, η γεωγραφική θέση της Ελλάδας ευνοεί και επιβάλλει την ανάπτυξη της ναυτιλίας, για τη σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα, τις εμπορικές συναλλαγές, την αναψυχή της λαϊκής οικογένειας κτλ. Mέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η συρρίκνωση και διάλυση σήμερα στην Ελλάδα της ναυπηγικής βιομηχανίας είναι αδιανόητη: «Καταστρέφει» εγκαταστάσεις, τεχνογνωσία και εξειδικευμένο προσωπικό που θα έδιναν τη δυνατότητα στο λαό μας να σταθεί στα πόδια του, να έχει όσα και όποια σύγχρονα και ασφαλή πλοία χρειάζεται. Να μην καταδικάζονται τα νησιά σε απομόνωση. Να μη μένουν άνεργοι χιλιάδες μεταλλεργάτες στη Ζώνη αλλά και τα ναυπηγεία.

Αντίστοιχα, η Χαλυβουργία ως κλάδος όχι μόνο δε δικαιολογεί κλείσιμο εργοστασίων (σαν κι αυτό που απειλεί ο Μάνεσης κι οι «φίλοι» του) αλλά επιβάλλει σχεδιασμό ώστε να αναπτυχθεί και να στηρίξει με τη σειρά της την ανάπτυξη διαφόρων ακόμα κλάδων. Για παράδειγμα, οι ειδικοί λένε ότι ο χάλυβας ως υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευρέως στις Κατασκευές, για κατοικίες, αλλά και οδικά έργα (π.χ. γέφυρες), μέσα μεταφοράς, πλοία κτλ. Δραστηριότητες που δεν αποκλείεται να απαιτούσαν περισσότερους χαλυβουργούς από όσους έχει σήμερα ο κλάδος. Οι οποίοι - για να λειτουργεί απρόσκοπτα η αλυσίδα της παραγωγής - θα έπρεπε να δουλεύουν σταθερά και σε ανθρώπινες συνθήκες αφού η εντατικοποίηση και η υπερεργασία ουσιαστικά υπονομεύουν την εργατική δύναμη του ανθρώπου.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι σήμερα τα χαλυβουργεία είναι στα χέρια διαφόρων «Μανέσηδων». Οι οποίοι, μέσα στην καπιταλιστική αγορά, κυνηγούν (αλλά και... κυνηγιούνται) το μέγιστο κέρδος. Με αποτέλεσμα, να κλείνουν / ανοίγουν επιχειρήσεις, να απολύουν / προσλαμβάνουν εργαζόμενους όχι με βάση τις απαιτήσεις των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, αλλά με βάση το δικό τους συμφέρον.

Να γιατί το ΚΚΕ, με την πρόταση και πάλη του ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία, για την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, είναι το μόνο κόμμα που παλεύει ουσιαστικά για ανοιχτά εργοστάσια. Εργοστάσια που δε θα είναι έρμαια της επιδίωξης του κέρδους, αλλά θα αναπτύσσονται για να προστατεύουν τις ανάγκες του εργάτη, αφενός σε σταθερή εργασία αφετέρου σε όλα όσα απαιτεί η ευημερία του.

Αυτή είναι η κουβέντα που πρέπει πλατιά και αποφασιστικά ν' ανοίξει μέσα στην εργατική τάξη, όλο το λαό: Μπορεί η σημερινή, η καπιταλιστική οικονομία να δώσει τέρμα στα βάσανά του ή θα τα αυξάνει συνέχεια; Με τέτοια ζητήματα πρέπει να συνδεθούν οι εστίες αγώνα που ξεπηδούν. Γιατί τελικά η επιβίωση και των χαλυβουργών και των χαλυβουργείων εξαρτάται από την πολιτική ανατροπή κάθε Μάνεση και συνολικά της τάξης των κεφαλαιοκρατών.