Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η θεωρία των «άκρων»

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ μιλάει σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα της 24ης του Δεκέμβρη 1918

Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Συνδέεται με την προπαγάνδα των άκρων που τάχα βάζουν σε κίνδυνο τη «δημοκρατία» και έτσι συνδέουν «τα άκρα» με «το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Λένε περίπου το εξής: «Τα κόμματα των άκρων εκτινάζονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Αυτό μοιάζει πολύ με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».

Υπάρχει και η άλλη εκδοχή της ίδιας προπαγάνδας. Η ταύτιση της δράσης διαφόρων ομάδων προβοκατόρων, παρακρατικών, εθνικιστών, ακροδεξιών, με τη δράση του εργατικού κινήματος. Για παράδειγμα, περίσσεψε η προβολή για τα επεισόδια στην παρέλαση της Ρόδου, από ομάδες εθνικιστών, ακροδεξιών. Σε αστικό τηλεοπτικό κανάλι με αφορμή αυτό άνοιξε συζήτηση δημοσιογράφου και αστού πολιτικού για τα λίγα άτομα που κλείνουν λιμάνια, βάζουν πανό στην Ακρόπολη, δημιουργούν εικόνες βίας, ταυτίζοντας τη δράση των ακροδεξιών στοιχείων στην παρέλαση της Ρόδου με τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, αλλά και του ΚΚΕ συνεχίζοντας την επικίνδυνη προπαγάνδα των κινδύνων από «τα άκρα». Ταυτίζοντας, δηλαδή, την οργανωμένη ταξική εργατική δράση κόντρα στον καθολικό πόλεμο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, των κομμάτων του στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, στο αναφαίρετο δικαίωμα ως παραγωγών του πλούτου που τους τον κλέβουν οι καπιταλιστές, να ζουν οι οικογένειές τους καλύπτοντας όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, με τη δράση ομάδων και μηχανισμών που στοχεύουν στην υπονόμευση, στο τσάκισμα του οργανωμένου εργατικού, λαϊκού κινήματος, της αντιμονοπωλιακής αντικαπιταλιστικής πάλης. Εμφανίζουν ένα δικό τους μοχλό στήριξης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, αυτό κάνουν οι ομάδες παρακρατικών, ακροδεξιών, προβοκατόρων, ως δήθεν εχθρό της κοινωνίας, αφού τάχα δρα ενάντιά τους με ακραίες ενέργειες και δράσεις, και τον ταυτίζουν, για να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές δυνάμεις, να τις αποτρέψουν από τη συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα, να τις χειραγωγήσουν, με το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα η πάλη του οποίου επίσης χαρακτηρίζεται ακραία, αντικοινωνική. Ετσι λένε, «τα άκρα» οδηγούν στην καταστροφή, στο χάος.

Διαδήλωση επαναστατών ναυτών στο Κίελο, Νοέμβρης 1918

Η ίδια προπαγάνδα εντάθηκε μετά τη μεγαλειώδη λαϊκή κινητοποίηση στις 12 Φλεβάρη, όταν ψηφιζόταν στη Βουλή το μνημόνιο και την προβοκάτσια που στήθηκε για να χτυπηθεί η λαϊκή διαδήλωση. Τότε είχαμε καταγγείλει κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού. Οτι τα γεγονότα στην Αθήνα, όπως χτύπημα των διαδηλώσεων και φωτιές στα κτίρια, είναι κρατική προβοκάτσια για να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, να συκοφαντηθεί ο αγώνας ρήξης και ανατροπής με την αξιοποίηση των κουκουλοφόρων, των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, ακροδεξιών συμμοριών, μπράβων της νύχτας κ.λπ. Οι φωτιές σε κτίρια στην Αθήνα, καταστρέφοντας ταυτόχρονα κτίρια και σε άλλες πόλεις, η οργάνωση και εκτέλεση του σχεδίου, η άμεση και σε δευτερόλεπτα εξάπλωση της φωτιάς στα κτίρια έτσι που να δυσκολεύεται σημαντικά το σβήσιμό της, σαν καταδρομικές ενέργειες, αλλά και με «εμπρηστικά πυρομαχικά» που δε βρίσκονται εύκολα στην αγορά, σύμφωνα με τους πυροσβέστες, δείχνουν καλά εκπαιδευμένους ανθρώπους, με εκπαίδευση που παραπέμπει σε μηχανισμό για κατασταλτικές ενέργειες σε κατοικημένες περιοχές. Προετοίμαζαν δε από πριν τις λαϊκές συνειδήσεις με την προπαγάνδα περί εμφυλίου, περί χαοτικών καταστάσεων, περί των άκρων κ.λπ. Και σ' αυτήν την προπαγάνδα περί δημιουργίας δυνάμεων που δημιουργούν χαοτικές καταστάσεις είχαν εντάξει το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, αλλά και το ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαία η βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ του Ευ. Βενιζέλου μέσα στη Βουλή. Μίλησε για τραμπουκισμούς μέσα και έξω από τη Βουλή, εκτόξευσε τόνους ψέματα ότι το ΚΚΕ θέλει την καταστροφή της χώρας, δε θέλει ανάπτυξη, ενώ απείλησε τη λαϊκή δράση, λέγοντας πως το Σύνταγμα διαβάζεται και αλλιώς, (τέτοιο ήταν και το Σύνταγμα της Βαϊμάρης), εννοώντας πως υπάρχει και η καταστολή της δράσης του εργατικού κινήματος. Διάφορα αστικά ΜΜΕ μίλησαν μέχρι για εμφύλιο, αν δεν ψηφιστεί το μνημόνιο. Αλλά μήπως ο ιμπεριαλισμός και το αστικό κράτος δεν επιβάλλουν τους εμφυλίους; Και όλ' αυτά, την ώρα που έξω από τη Βουλή εξελισσόταν η προβοκάτσια για να χτυπηθεί η λαοθάλασσα που είχε κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας. Και αυτή την περίπτωση τη συνέδεσαν προπαγανδιστικά πάλι με το τέλος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», ενώ ξανατροφοδότησαν τη θεωρία των επικίνδυνων άκρων.

5 Μάρτη 1933: Εκλογές στη Γερμανία, χιτλερικά στρατεύματα έξω από τα γραφεία του ΚΚ

Παλιά η θεωρία «των άκρων». Ο Ευ. Αβέρωφ, υπουργός της ΝΔ στη 10ετία του '70, ο επονομαζόμενος και γεφυροποιός γιατί αθώωνε τους χουντικούς πραξικοπηματίες για να συσπειρώσει όσους τους ακολουθούσαν στη ΝΔ, ήταν ο «νονός» της θεωρίας του «αριστεροχουντισμού», δηλαδή της ταύτισης του ΚΚΕ με τους χουντικούς. Αυτός προπαγάνδιζε μ' αυτόν τον τρόπο τη θεωρία «των άκρων» και την αναπαρήγαγαν τότε τα αστικά ΜΜΕ. Αυτή η προπαγάνδα των άκρων είναι η ίδια βρώμικη προπαγάνδα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού.

Η «Καθημερινή» σε άρθρο της για «τα άκρα» και πόσο επικίνδυνα είναι, έγραφε ότι έτσι πήρε ο Χίτλερ την εξουσία, κυριάρχησε με τέτοιες ομάδες και όπλα στις γειτονιές. Σκόπιμα ξέχασε να γράψει ότι τον Χίτλερ τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία οι καπιταλιστές, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού το κόμμα του ήταν στο δικό τους μπλοκ και ότι τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδό του είχε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Ακόμη και κόντρα στις εκκλήσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας για κοινή δράση με τη σοσιαλδημοκρατία ώστε να αποτραπεί η άνοδος στην κυβέρνηση του Χίτλερ. Τουλάχιστον τρεις φορές στα 1933, Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης πριν τις εκλογές (και άλλες πριν απ' αυτές) το ΚΚ Γερμανίας απευθύνθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας για ενιαίο μέτωπο αντιμετώπισης του Χίτλερ. Και τις τρεις φορές οι σοσιαλδημοκράτες το απέρριψαν.

Το «τέλος» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης

Δρέσδη 1933. Οι ναζιστές βάζουν στην κρεμάλα κομμουνιστικά σύμβολα

Τι είναι λοιπόν αυτό το διαβόητο τέλος της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης»; Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.

Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929-1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Μήπως τηρουμένων των αναλογιών σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα; Αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης έτσι που να χειραγωγούν το λαό, πτώση της επιρροής των αστικών κομμάτων;

Το κόμμα του Χίτλερ, το «εθνικοσοσιαλιστικό γερμανικό εργατικό κόμμα», έτσι ονομαζόταν, δυνάμωνε την επικίνδυνη προπαγάνδα πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υπόσχονταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. Δηλαδή υπόσχονταν να ανοίξουν δρόμους κερδοφορίας των μονοπωλίων της Γερμανίας, η δράση των οποίων περιοριζόταν από τη μεταπολεμική κατάσταση που διαμόρφωσε σε βάρος τους η ήττα από τον πόλεμο. Και μέσα απ' αυτή την προοπτική θα έλυναν και προβλήματα των εργαζομένων, του λαού. Ετσι υπόσχονταν στους άνεργους εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβιοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.

Στις εκλογές για το Ράιχσταγκ του Μάη 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα στις 28 Γενάρη του 1932 σε μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» τόνιζε πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.

Η σοσιαλδημοκρατία και ο Χίτλερ

Την άνοιξη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό εθνικό λαϊκό κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Οι κομμουνιστές κατέβηκαν στις εκλογές με το σύνθημα: «Οποιος ψηφίζει Χίτλερ ψηφίζει πόλεμο!». Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, γι' αυτό στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποψήφιος που στήριζε η σοσιαλδημοκρατία, ο Χίντενμπουργκ.

Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη 1932, σχηματίστηκε κυβέρνηση στη Γερμανία με επικεφαλής τον Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και μείωσε δραστικά τα κονδύλια για την κοινωνική ασφάλιση. Ταυτόχρονα οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.

Στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: «Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι... να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;

Στις εκλογές για το Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932, το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα είχαν μεγάλες απώλειες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η κυβερνητική εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές που έδειξαν πως το κομμουνιστικό κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το κόμμα του Χίτλερ είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι εθνικοσοσιαλιστές έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Το αίτημα των βιομήχανων και η Βαϊμάρη

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενίσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν τον Χίτλερ στην κυβέρνηση. Ετσι το Νοέμβρη, μια ομάδα βιομήχανων και τραπεζιτών υπέβαλαν στον πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να τον διορίσει καγκελάριο του Ράιχ. Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.

Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.

Στις 20 Φεβρουαρίου 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρο της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργό Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.

Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.

Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.

Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.

Τι ήταν η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»;

Ηταν η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία με την κατάργηση της μοναρχίας και με την υιοθέτηση νέου συντάγματος από τη Γερμανική Εθνοσυνέλευση, στην πόλη Βαϊμάρη της Θουριγγίας (28/2/1919) μετά την προλεταριακή επανάσταση του Νοέμβρη του 1918, που βεβαίως δε νίκησε. Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη), κατέγραφαν την εδραίωση της εξουσίας των αστών.

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Αλλά το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας που εκλεγόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα.)

Αυτό το άρθρο αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919-1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.

Ολη την περίοδο 1919-1932, στην κυβέρνηση το σοσιαλδημοκρατικό και τα άλλα αστικά κόμματα είτε εναλλάσσονταν, είτε συγκυβερνούσαν. Και βέβαια δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Η οικονομική κρίση στον καπιταλισμό είναι νομοτελειακή.

Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης, η δράση των κομμουνιστών και η άνοδος της επιρροής τους, η σημαντική άνοδος του οργανωμένου εργατικού κινήματος, οι αστοί δρομολογούν με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης την άνοδο του Χίτλερ.

Αρα, όλη η αστική προπαγάνδα για τη Βαϊμάρη στοχεύει να υπονομεύσει, να τσακίσει το ταξικό εργατικό κίνημα, χειραγωγώντας το λαό στην αστική πολιτική. Αλλωστε, η εξουσία των καπιταλιστών, είτε με αστικό κοινοβουλευτικό μανδύα, είτε με μη κοινοβουλευτικό μανδύα τον ίδιο ταξικό χαρακτήρα έχει. Είναι στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου.

Ι.

εφημερίδα ριζοσπάστης