Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΜΕΤΑΛΛΟΥ Ν. ΒΟΙΩΤΙΑΣ



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Συνάδελφοι μεταλλεργάτες


Το Συνδικάτο Μετάλλου Νομού Βοιωτίας καταγγέλλει την εργοδοσία της πολυεθνικής NORSAFE WATERCRAFT που αφού έσκασε στα κέρδη και ξεζούμισε τους εργαζόμενους, με υπερωρίες, διπλοβάρδιες, Σαββατοκύριακα προχώρησε σε νέες απολύσεις συνάδελφων μεταλλεργατών με το πρόσχημα της έλλειψής φόρτου.!
Γνωστό το κόλπο τους με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναπροσλάβουν με μειωμένους μισθούς και δικαιώματα .!
Συνάδελφοι καλούμε όλους τους εργαζόμενους στον κλάδο του Μετάλλου να κρατήσουν στάση ανυπακοής και απειθαρχίας στα σχέδια της κάθε εργοδοσίας,και τους προειδοποιούμε ότι θα μας βρουν μπροστά τους μαχητικά και μαζικά
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η επίθεση στα δικαιώματά μας, είναι να μας βρουν απέναντί τους σαν μια γροθιά. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν σωτήρα. Δύναμη μας είναι η ενότητα και η μαζικότητα του αγώνα.!
Ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε το δρόμο της ανατροπής. Είναι δρόμος δύσκολος και απαιτεί θυσίες αλλά δεν οδηγεί σε αδιέξοδα. Το θέμα είναι αν θα κάνουμε θυσίες για τα κέρδη των επιχειρηματιών ή αν θα παλέψουμε για τα δικά μας συμφέροντα, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.

Διεκδικούμε:
  • Καμία απόλυση, να παρθούν πίσω ολες οι απολύσεις
  • Όχι στις συμβάσεις πείνας, μισθούς και δικαιώματα σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες
  • Μόνιμη και σταθερή δουλειά


ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ Καρναβαλισμός...


Το πολιτικόν επιχείρημα του σύγχρονου ελληνικού ναζισμού που αποκτά υπαρξιακή, για ημίγυμνους εραστές των όπλων και τατουαρισμένα μειράκια, σημασία, την ώρα που ξεδιπλώνεται η φύση και η θέση της εγκληματικής του δράσης και ιδεολογίας, είναι ο... καρναβαλισμός. Και θέλει πολλήν περισσότερη προσοχή απ' ό,τι γελάκια και υπομειδιάματα. Γιατί σε λίγο, μέσα στο γενικότερο καταστροφικό κλίμα της πανευρωπαϊκής ναζιστικής νεκρανάστασης, το πουλί της χούντας θα εξωραΐζει τη σβάστικα, ως ελαφρύ πέπλο γνησιότητας της ντόπιας ακροδεξιάς. Αυτής της επιβιωτικής ναζιστο-βασιλο-χουντικής ακροδεξιάς της λούφας και παραλλαγής, που σ' όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, έπνιξε κάθε κοινωνικό και ιδεολογικό ριζοσπαστισμό, που πήγε να φυτρώσει ακόμα και μέσα στα πρώιμα αστικοδημοκρατικά μεταχουντικά σχήματα.
Ο καρναβαλισμός νομιμοποιεί τη ναζιστική πρακτική και αισθητική με όρους υπερπαραγωγής χόμπιτ σε ιθαγενή ντοκιμαντέρ για καλικαντζαράκια. Την ακούσια παραγωγή αυτού του προπαγανδιστικού υπέρ της χρυσαυγίτικης κουλτούρας έργου, την κάνουν άπειρα σχόλια στο διαδίκτυο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που δεν έχουν περιθώριο να αποδομήσουν ευθέως το δημιούργημά τους. Ετσι, αποκτά ευλογοφανή «εξήγηση» η φρίκη της Κου Κλουξ Κλαν υπό το Μαίανδρο, όταν όχι ο κάθε Παναγιώτης, αλλά ο... Παναγιώταρος μιλάει για αποκριάτικο πάρτι κι ελεύθερη επιλογή στολής. ...Τα ντόπια παλικάρια ρε δε ντύνονται φλούφλικα με σούπερμαν και σπάιντερμαν κολάν!... Θυσιάζουν την ωραιότητα των αθλητικών σωμάτων τους και το ευγενές ιπποτικό τους βλέμμα, κρύβοντάς τα κάτω από το ανώτερο αισθητικά κουκουλοφόρεμα των ρατσιστών φονιάδων με λευκό δέρμα και ύφασμα... Καρνάβαλος, πάρτι, στολή, αθωότητα, παρεξήγηση προθέσεων. Η Χρυσή Αυγή πάει στα μπουρμπούλια στην Πάτρα όπως όλοι οι καρναβαλιστές και δε χρειάζεται Βραζιλιάνες στο Μοσχάτο...
Αυτή η εικόνα αποδομεί, δυστυχώς σχετικά εύκολα, την ενστικτώδη αηδία και το αίσθημα προσβλητικού κινδύνου που προξενεί η κουκλουξκλάνικη ελληνοποίηση του ρατσισμού σε μια μάζα, που δεκαετίες τώρα προσλαμβάνει την Ιστορία των λαών μέσα από χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, αισθητική σπαγγέτι γουέστερν και οικολογικές ονειρώξεις με Αβαταρ εφέ. Ετσι, το πόπολο θα πειστεί ότι ο πάσχων από το σύνδρομο του ένοπλου παιγνιώδους Πίτερ Παν βερμουδοφόρος Κασιδιάρης, κάνει απλώς(;) σκοποβολή σε πινακίδα που γράφει «αρχαία ορυχεία». Δεν θα δει ότι δεν εκτελεί σκοποβολή, αλλά βολή. Από κοντινή απόσταση και φονική. Στην καρναβαλική εκδοχή έτσι λοιπόν παρασύρονται και οι... θεατές των χρυσαυγίτικων δρώμενων, με στόχο να παραμείνουν θεατές. Selfie οι φωτ. των παραστρατιωτικών ναζίδων, ο μπαζωμένος Κηφισός δεν θα καεί σαν το Μισισιπή, κι ο Κορυδαλλός θα πέσει σαν τη Βαστίλη απ' τις ορδές των μαύρων κύκνων - πολεμιστών, με ηγήτορα την ουράνια Ζαν Ντ' Αρκ σε μάχη σοβαρή κι όχι πανηγυράκια στιλ Πολυτεχνείο! (sic μαύρο!) Προσοχή. Το αστείο τράβηξε πολύ. Κι όσο το μοντάζ το κάνει η αστική ασφυξία της επικείμενης κάλπης κι η εξουσιαστική αγωνία της ευρωβολεμένης αριστεράς, ο καρναβαλισμός θα δηλητηριάζει την πολιτική πάλη με επιχειρήματα - άλλοθι, διατυμπανισμένου ιδεολογικού φόνου. Είναι ΚΑΙ φαίνονται ναζί. Στο ΚΑΙ θα κριθεί η μάχη...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Γκεόργκι Δημητρώφ: Οποιος δε θέλει να 'ναι το αμόνι, πρέπει να γίνει το σφυρί!


Στις 16 Δεκέμβρη, συμπληρώνονται 80 χρόνια από την απολογία του Βούλγαρου κομμουνιστή ηγέτη, στελέχους της Κομμουνιστικής Διεθνούς Γκεόργκι Δημητρώφ στη δίκη της Λιψίας
Ο Γκ. Δημητρώφ αγορεύει στη δίκη της Λιψίας
Ο Γκεόργκι Δημητρώφ (1882 - 1949) υπήρξε στέλεχος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παιδί εργατικής οικογένειας από τη νοτιοδυτική Βουλγαρία, δούλεψε ως στοιχειοθέτης σε τυπογραφείο και αναδείχθηκε σε συνδικαλιστής ηγέτης. Εντάχθηκε στο Βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα το 1902 και προσχώρησε στην επαναστατική - μαρξιστική πτέρυγά του με επικεφαλής τον Ντίμιταρ Μπλαγκόεφ, τους λεγόμενους «στενούς σοσιαλιστές». Το 1903, οι «στενοί σοσιαλιστές» δημιούργησαν ξεχωριστό κόμμα. Το 1915 ως εκλεγμένος βουλευτής στο κοινοβούλιο αντιτάχθηκε στην ψήφιση των πολεμικών πιστώσεων. Γι' αυτό το λόγο φυλακίστηκε μέχρι το 1917. Το 1919 το κόμμα των «στενών σοσιαλιστών» μετονομάζεται σε Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας και εντάσσεται στην Κομμουνιστική Διεθνή. Μετά την επικράτηση της δικτατορίας του Τσάνκοφ στη Βουλγαρία, ο Γκ. Δημητρώφ διέφυγε στο εξωτερικό, ενώ καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Εμεινε στη Σοβιετική Ενωση μέχρι το 1929. Στη συνέχεια, ταξίδεψε στη Γερμανία, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα και ανέλαβε ευθύνη στο Κεντροευρωπαϊκό τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το Μάρτη του 1933, συνελήφθη μαζί με τους Βούλγαρους κομμουνιστές Ποπόφ, Τάνεφ, τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚ Γερμανίας Ερνστ Τόργκλερ με την κατηγορία του εμπρησμού του Ράιχσταγκ στις 27 Φλεβάρη 1933. Ο Γκ. Δημητρώφ αναδείχθηκε το 1934 σε Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι και την αυτοδιάλυσή της το 1943. Από αυτήν τη θέση πρωτοστάτησε στην πολιτική γραμμή της Διεθνούς, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά το 7ο Συνέδριο. Το 1944, μετά από 22 χρόνια εξορίας, επέστρεψε στη Βουλγαρία. Ηγήθηκε του ΚΚ Βουλγαρίας ως Γενικός Γραμματέας και της εγκαθίδρυσης της σοσιαλιστικής εξουσίας στη χώρα. Πέθανε τον Ιούλη του 1949. Ο εμπρησμός τους Ράιχσταγκ (γερμανικό κοινοβούλιο) έγινε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Μάρτη του 1933. Ηδη, από τις 30 Γενάρη, ο Χίτλερ είχε διοριστεί καγκελάριος από τον Πρόεδρο Χίντεμπουργκ και με τις ευλογίες του γερμανικού κεφαλαίου. Η ναζιστική κυβέρνηση υποστήριξε πως ο εμπρησμός ήταν μέρος σχεδίου «κομμουνιστικής εξέγερσης» και έτσι πέρασε σε μια ανελέητη ανοιχτή επίθεση ενάντια στους κομμουνιστές με συλλήψεις στελεχών και μελών του ΚΚ ανάμεσά τους και του ηγέτη του Ερνστ Τέλμαν.
Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ ξημερώματα της 27 Φλεβάρη 1933
Η δίκη της υπόθεσης πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Λιψίας. Ξεκίνησε στις 21 Σεπτέμβρη του 1933, στο IV Ποινικό Δικαστήριο του Ράιχ και ολοκληρώθηκε στις 23 Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου. Οπως αποδείχθηκε, ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ αποτέλεσε οργανωμένη προβοκάτσια των ναζί, με στόχο να ενοχοποιήσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας και την Κομμουνιστική Διεθνή. Το κατηγορητήριο της δίκης κατέρρευσε και οι ναζιστικές αρχές υποχρεώθηκαν να αφήσουν τον Δημητρώφ και τους συντρόφους του ελεύθερους να φύγουν για την ΕΣΣΔ.
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελείται από αποσπάσματα της απολογίας του Γκ. Δημητρώφ στις 16 Δεκέμβρη του 1933. Στα αποσπάσματα που επιλέχθηκαν αναδεικνύεται η στάση του κομμουνιστή απέναντι σε ένα δικαστήριο οργανωμένο από το αστικό κράτος (και ειδικότερα από τη φασιστικής μορφής διακυβέρνηση) που έχει ως στόχο όχι μόνο τη φυσική του εξόντωση αλλά την ηθική και πολιτική καταδίκη του κομμουνισμού, της πάλης της εργατικής τάξης για την απελευθέρωσή της. Η στάση του Γκ. Δημητρώφ είναι υποδειγματική, δε στέκεται ως ένα ξεχωριστό άτομο απέναντι στους δικαστές του. Αναδεικνύει εξαρχής τον πολιτικό στόχο της δίκης. Η αντιπαράθεση στη δίκη γίνεται αντιπαράθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, ανάμεσα στην αστική εξουσία και τους μηχανισμούς της και το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα. Ο Γκ. Δημητρώφ αξιοποιεί το βήμα του δικαστηρίου, για να αναπτύξει τις θέσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς, να προπαγανδίσει την ανάγκη υπεράσπισης της Σοβιετικής Ενωσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοήσουμε και τα αποσπάσματα από την απολογία του, που αναφέρονται στην έκκληση της ΚΔ για κοινή δράση κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών ενάντια στο φασισμό. Το ΚΚΕ έχει θέσει το ζήτημα της ανάγκης κριτικής μελέτης των επεξεργασιών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και εκείνης της περιόδου, με σκοπό την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για το σήμερα και το αύριο. Για το ζήτημα της συμμαχίας κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων υπενθυμίζουμε την εξής επισήμανση του «Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ β' τόμος (1949-1968)» στη σελ. 99:
«(...) κυριάρχησε η άποψη ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν θα μπορούσαν να απεγκλωβίσουν τις εργατικές δυνάμεις που ακολουθούσαν τη σοσιαλδημοκρατία, ότι θα απομονώνονταν από αυτές αν δεν ακολουθούσαν πολιτική συμμαχίας με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Οι ιστορικές εξελίξεις έδειξαν ότι μεγάλο μέρος της βάσης των άλλων κομμάτων κερδίζεται με την όξυνση της ταξικής πάλης, με ισχυρό ιδεολογικό μέτωπο κατά της αστικής πολιτικής και του οπορτουνισμού, και ότι αυτό αφορά και την περίοδο κορύφωσης των κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων, ακόμα περισσότερο αυτή».
Την μετάφραση των αποσπασμάτων που ακολουθούν έκανε ο Γιώργος Πολυμερίδης.
************
Δημητρώφ: Αναγνωρίζω ότι μιλώ απότομα και σκληρά. Ο αγώνας μου και η ζωή μου επίσης ήταν απότομη και σκληρή. Η γλώσσα μου όμως είναι γλώσσα ειλικρινής και άδολη. Συνηθίζω να λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Δεν είμαι δικηγόρος που από υποχρέωση υπερασπίζεται τον πελάτη του.
Υπερασπίζομαι τον εαυτό μου σαν κατηγορούμενος κομμουνιστής.
Υπερασπίζομαι την ίδια μου την κομμουνιστική, επαναστατική τιμή.
Υπερασπίζομαι τις δικές μου ιδέες, τις δικές μου κομμουνιστικές πεποιθήσεις.
Υπερασπίζομαι το νόημα και το περιεχόμενο της ζωής μου.
Να γιατί καθετί που λέω στο δικαστήριο είναι αίμα από το αίμα μου και σάρκα από τη σάρκα μου.
Κάθε λέξη είναι έκφραση της πιο βαθιάς μου αγανάκτησης ενάντια στην άδικη κατηγορία, ενάντια στο γεγονός ότι ένα τέτοιο αντικομμουνιστικό έγκλημα προσάπτεται στους κομμουνιστές.
Συχνά μ' έψεξαν για το ότι δεν παίρνω στα σοβαρά την ανώτατη γερμανική Δικαιοσύνη. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό.
Είναι αλήθεια ότι για μένα σαν κομμουνιστή ανώτατος νόμος είναι το Πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ανώτατο δικαστήριο, είναι η Επιτροπή Ελέγχου της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Αλλά για μένα σαν κατηγορούμενος, το Δικαστήριο του Ράιχ είναι μια δικαστική αρχή που πρέπει να την παίρνω σοβαρά υπόψη.
Οχι μόνο γιατί τα μέλη αυτού του δικαστηρίου είναι πέρα για πέρα αρμόδια, αλλά και γιατί αποτελεί έναν πολύ σπουδαίο τροχό της κρατικής εξουσίας, της κοινωνικής τάξης που κυριαρχεί εδώ, γιατί είναι μια δικαστική αρχή που μπορεί οριστικά και αμετάκλητα να απαγγείλει την εσχάτη των ποινών. Εγώ μπορώ να δηλώσω με ήσυχη τη συνείδησή μου ότι μπροστά στο δικαστήριο, άρα και μπροστά στην κοινή γνώμη, σε όλα τα ζητήματα έλεγα μόνο την αλήθεια. Σε ό,τι αφορά το κόμμα μου, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση παρανομίας, αρνούμαι να δώσω τα όποια αποδειχτικά στοιχεία. Εγώ πάντα μιλούσα σοβαρά και με το αίσθημα της πιο βαθιάς πεποίθησης.
Πρόεδρος: Δεν θα ανεχθώ, σ' αυτήν εδώ την αίθουσα, να ασχολείστε με κομμουνιστική προπαγάνδα. Αυτό το κάνατε σε όλη τη διάρκεια του δικαστηρίου. Αν συνεχίσετε σ' αυτό το πνεύμα, θα σας αφαιρέσω το λόγο.
Δημητρώφ: Αντιτίθεμαι αποφασιστικά ενάντια στον ισχυρισμό ότι επιδιώκω προπαγανδιστικούς σκοπούς. Οτι η υπεράσπισή μου μπρος στο δικαστήριο του Ράιχ, πέτυχε, επιπλέον, και προπαγανδιστικά αποτελέσματα, αυτό είναι σωστό. Μπορεί ακόμα να παραδεχτεί κανείς ότι η στάση μου μπρος στο δικαστήριο μπορεί να χρησιμεύσει σαν παράδειγμα για έναν κατηγορούμενο κομμουνιστή. Ομως, δεν είναι αυτός ο σκοπός της υπεράσπισής μου. Ο δικός μου σκοπός ήταν να διαψεύσω την κατηγορία ότι δήθεν οι Δημητρώφ, Τόργκλερ, Ποπόφ και Τάνεφ, το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και η Κομμουνιστική Διεθνής έχουν κάτι το κοινό με τον εμπρησμό.
Γνωρίζω ότι κανένας στη Βουλγαρία δεν πιστεύει στη δική μας απίθανη συμμετοχή στον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Γνωρίζω ότι στο εξωτερικό είναι ζήτημα αν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο. Στη Γερμανία, όμως, οι συνθήκες είναι άλλες, εδώ μπορεί να πιστέψουν σε τέτοιους παράξενους ισχυρισμούς.
Να γιατί εγώ θέλω να αποδείξω ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε και δεν έχει τίποτε το κοινό με τη συμμετοχή σ' ένα τέτοιο έγκλημα.
(...)
Κύριοι δικαστές!
Δεν είναι η πρώτη φορά που προσάπτουν στους κομμουνιστές παρόμοια εγκληματική δολοφονική πράξη. Δεν μπορώ να παραθέσω εδώ όλα τα παραδείγματα αυτού του είδους. Υπενθυμίζω το ατύχημα της σιδηροδρομικής γραμμής εδώ στη Γερμανία, κοντά στο Γιούτερμποργκ, που προκάλεσε ένας ψυχοπαθής, τυχοδιώκτης, προβοκάτορας.
Τότε όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, στη διάρκεια πολλών μηνών, διαδιδόταν ο ισχυρισμός ότι αυτή η υπόθεση είναι έργο του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και ότι αυτή η τρομοκρατική πράξη είναι των κομμουνιστών. Μετά έγινε γνωστό ότι αυτή η πράξη έγινε από τον ψυχοπαθή και τυχοδιώκτη Μάτουσκα. Ο ίδιος συνελήφθη και καταδικάστηκε.
Αναφέρω άλλο παράδειγμα -η δολοφονία του Γάλλου Προέδρου από τον Γκουργκούζωφ. Τότε, επίσης, σε όλες τις χώρες γράφανε ότι εδώ υπάρχει ανάμειξη των κομμουνιστών. Ο Γκουργκούζωφ παρουσιάστηκε σαν κομμουνιστής σαν σοβιετικός πράκτορας. Τι αποδείχτηκε; Αποδείχτηκε ότι η απόπειρα δολοφονίας είχε οργανωθεί από τους λευκοφρουρούς και ότι ο Γκουργκούζωφ ήταν προβοκάτορας που επιδίωκε τη διακοπή των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και τη Γαλλία.
Υπενθυμίζω, επίσης, τη δολοφονική απόπειρα στον καθεδρικό ναό της Σόφιας. Αυτή η δολοφονική απόπειρα δεν ήταν οργανωμένη από το Βουλγάρικο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά για το λόγο αυτό καταδιώχτηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Δυο χιλιάδες εργάτες, αγρότες και διανοούμενοι δολοφονήθηκαν με θηριώδικο τρόπο από τις φασιστικές συμμορίες με το πρόσχημα ότι ο καθεδρικός ναός της Σόφιας τινάχτηκε στον αέρα από τους κομμουνιστές. Αυτή η προβοκάτσια είχε οργανωθεί από τη βουλγάρικη αστυνομία.
Ακόμα από το 1920, ο ίδιος ο διοικητής της αστυνομίας της Σόφιας Προύτκιν οργάνωσε τη βομβιστική δολοφονική επίθεση κατά τη διάρκεια της απεργίας των σιδηροδρομικών σαν μέσο για να προβοκάρει τους Βούλγαρους εργάτες.
(...)
Οποιος θέλει να αγωνίζεται σωστά με τον αντίπαλό του, αυτός πρέπει να γνωρίζει καλά αυτόν τον αντίπαλο. Η απαγόρευση του κόμματος, η διάλυση των μαζικών οργανώσεων, η απώλεια της νομιμότητας - όλα αυτά είναι βαριά χτυπήματα πάνω στο επαναστατικό κίνημα. Τούτο, όμως, δε σημαίνει ότι τα πάντα έχουν χαθεί.
Το Φλεβάρη του 1933, το Κομμουνιστικό Κόμμα βρισκόταν μπρος στον κίνδυνο της απαγόρευσης. Ο κομμουνιστικός Τύπος είχε απαγορευτεί, αναμενόταν η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα την περίμενε. Γι' αυτό γινόταν λόγος στις προκηρύξεις και στις εφημερίδες. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήξερε καλά ότι σε πολλές χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα είναι απαγορευμένα, ωστόσο συνεχίζουν τη δράση τους και τον αγώνα. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα είναι απαγορευμένα σε Πολωνία, Βουλγαρία, Ιταλία και σε μερικές άλλες χώρες.
Εγώ μπορώ να μιλώ γι' αυτό με βάση την πείρα του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά την εξέγερση το 1923, το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε απαγορευτεί, αλλά αυτό δρούσε, παρ' όλο που αυτό του κόστισε πολυάριθμα θύματα, το κόμμα έγινε πιο δυνατό απ' ό,τι ήταν πριν από το 1923. Τούτο το καταλάβαινε ο κάθε κριτικά σκεπτόμενος άνθρωπος.
Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και παράνομο, μπορεί ανάλογα με την κατάσταση να πραγματοποιήσει την επανάσταση. Αυτό δείχνει η πείρα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας ήταν παράνομο, υποβλήθηκε σε αιματηρές καταδιώξεις, όμως, μετά απ' αυτό η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε στην εξουσία. Οι ηγέτες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν μπορούσαν να θεωρούν ότι όλα χάθηκαν και ότι το ζήτημα έμπαινε είτε-είτε: ή εξέγερση ή χαμός. Οι ηγέτες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν μπορούσε να σκέπτονται έτσι ανόητα. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ήξερε καλά ότι η παράνομη δουλειά θα έχει πολλά θύματα, θα απαιτεί αυτοθυσία και τόλμη, ήξερε επίσης ότι οι επαναστατικές του δυνάμεις θα δυναμώσουν και ότι το ίδιο θα αποδειχθεί ικανό να πραγματοποιήσει τα άμεσα καθήκοντα που στέκονται μπροστά του. Να γιατί αποκλείεται τελείως ότι το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα θα έπρεπε σ' αυτήν την περίοδο να τα παίξει όλα για όλα. Οι κομμουνιστές δεν είναι ευτυχώς τόσο κοντόφθαλμοι όσο οι αντίπαλοί τους. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν χάνουν τον έλεγχο των νεύρων τους.
Σ' αυτό πρέπει να προστεθεί ότι το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τ' άλλα κομμουνιστικά κόμματα είναι τμήματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς. (...)
Σε αυτό το παγκόσμιο κόμμα των εκατομμυρίων μελών της Κομμουνιστικής Διεθνούς το πιο ισχυρό κόμμα είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης. Είναι το κυβερνών κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης -στο μεγαλύτερο κράτος του κόσμου. Η Κομμουνιστική Διεθνής -το παγκόσμιο κομμουνιστικό κόμμα- κάνει εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης από κοινού με τις ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών.
Η Κομμουνιστική Διεθνής, ενώπιον της οποίας είναι άμεσα υπεύθυνα όλα τα τμήματα, δεν είναι οργάνωση των συνωμοτών, αλλά παγκόσμιο κόμμα. Ενα τέτοιο παγκόσμιο κόμμα δεν μπορεί να παίζει με την εξέγερση και την επανάσταση. Ενα τέτοιο παγκόσμιο κόμμα δεν μπορεί να λέει επίσημα τούτο ή εκείνο το πράγμα στα εκατομμύρια των οπαδών του και ταυτόχρονα, αλλά στα κρυφά, να κάνει το αντίθετο. Ενα τέτοιο κόμμα, αγαπητέ μου Δρ. Ζακ, δεν κρατά λογιστική διπλογραφία!
(...)
Βρήκαν πάνω μου την έκκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Εγώ νομίζω ότι αυτή μπορεί επίσης να διαβαστεί. Σ' αυτήν την έκκληση έχουν ιδιαίτερη σημασία δύο σημεία. Σ' αυτήν γίνεται λόγος για τις διαδηλώσεις στις διάφορες χώρες σε σχέση με τα γεγονότα στη Γερμανία. Σ' αυτή γίνεται λόγος για τα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος στην πάλη ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική τρομοκρατία, όπως και για την υπεράσπιση των Οργανώσεων και του Τύπου της εργατικής τάξης. Σ' αυτήν την έκκληση, μεταξύ των άλλων, αναφέρεται:
«Το κύριο εμπόδιο στο δρόμο της δημιουργίας του ενιαίου μαχητικού μετώπου των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών εργατών ήταν και είναι η πολιτική της συνεργασίας με την αστική τάξη, που ακολουθούσαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία έθεσαν τώρα το παγκόσμιο προλεταριάτο κάτω από τα χτυπήματα του ταξικού εχθρού. Αυτή η πολιτική της συνεργασίας με την αστική τάξη, γνωστή με το όνομα της λεγόμενης πολιτικής "το μικρότερου κακού", οδήγησε πρακτικά στο θρίαμβο του φασισμού στη Γερμανία.
Η Κομμουνιστική Διεθνής και τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλες τις χώρες πολλές φορές (όχι μια φορά) έχουν δηλώσει την ετοιμότητά τους για κοινό αγώνα με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, της πολιτικής αντίδρασης και στον κίνδυνο του πολέμου.»
(...)
Ο μύθος ότι τάχα ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ είναι έργο των κομμουνιστών κατέρρευσε. Εγώ δε θα παραθέσω εδώ τις καταθέσεις των μαρτύρων, όπως αυτό το έκαναν οι άλλοι συνήγοροι. Το ζήτημα, όμως, αυτό μπορεί να θεωρείται τελείως διευκρινισμένο για κάθε αλλιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ δεν έχει καμιά σχέση με τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος όχι μόνο με την εξέγερση, αλλά και με τη διαδήλωση, και με την απεργία, ή και με άλλες παρόμοιες πράξεις.
Τούτο αποδείχτηκε πέρα για πέρα από τη δικαστική ανάκριση. Ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ -εγώ δε μιλώ για τους ισχυρισμούς των εγκληματιών και των ψυχοπαθών- δεν είχε υιοθετηθεί από κανέναν σαν σύνθημα για εξέγερση. Σε σχέση με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ κανένας δεν είχε παρατηρήσει τις οποιεσδήποτε ενέργειες, πράξεις, απόπειρες για εξέγερση. Κανένας δεν άκουσε τίποτα. Ολοι οι μύθοι προς αυτήν την κατεύθυνση αναφέρονται σε μια περίοδο μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Οι εργάτες την περίοδο αυτή βρίσκονταν σε κατάσταση άμυνας ενάντια στην επίθεση του φασισμού. Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα προσπάθησε να οργανώσει την αντίσταση των μαζών, την άμυνα. Ομως, είναι αποδεδειγμένο ότι ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ ήταν το πρόσχημα, το προανάκρουσμα για μια πλατιά σχεδιασμένη συντριβή της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας -του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
(...)
Σε σχέση μ' αυτό, απόδειξη είναι επίσης και το έκτακτο διάταγμα της γερμανικής κυβέρνησης από τις 25 του Φλεβάρη του 1933.
Αυτό είχε εκδοθεί αμέσως μετά τον εμπρησμό. Διαβάστε αυτό το διάταγμα. Τι λέγεται σ' αυτό;
Σ' αυτό αναφέρεται ότι αναστέλλονται άρθρα του συντάγματος, και συγκεκριμένα το άρθρο για την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία, το απαραβίαστο της ανθρώπινης προσωπικότητας, το απαραβίαστο της κατοικίας κ.τ.λ. Σ' αυτό βρίσκεται η ουσία αυτού του έκτακτου διατάγματος, στη δεύτερη παράγραφό του - εκστρατεία ενάντια στην εργατική τάξη...
Πρόεδρος: Οχι ενάντια στους εργάτες, αλλά ενάντια στους κομμουνιστές.
Δημητρώφ: Πρέπει να πω ότι με βάση αυτό το έκτακτο διάταγμα συνελήφθησαν όχι μόνο κομμουνιστές, αλλά και σοσιαλδημοκράτες και χριστιανοί εργάτες, ενώ διέλυσαν και τις οργανώσεις τους.
Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι αυτό το έκτακτο διάταγμα τασσόταν όχι μόνο ενάντια στο Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και αυτό εννοείται, ήταν πρώτα απ' όλα εναντίον του, αλλά και ενάντια στ' άλλα αντιπολιτευτικά κόμματα και ομάδες.
Ο νόμος αυτός ήταν απαραίτητος για τη δημιουργία κατάστασης έκτακτης ανάγκης, και αυτός συνδέεται άμεσα, οργανικά με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ.
(...)
Κύριε Πρόεδρε, Εσείς μου κάνετε μομφή. Εγώ μπορώ να σας εκφράσω την αντίρρησή μου σ' αυτό: σαν Βούλγαρος επαναστάτης ενδιαφέρομαι για το επαναστατικό κίνημα σε όλες τις χώρες, ενδιαφέρομαι, λόγου χάρη, και για τα νοτιοαμερικανικά πολιτικά ζητήματα και τα γνωρίζω ίσως όχι λιγότερο από τα γερμανικά, αν και ποτέ δεν ήμουν στην Αμερική. Εξάλλου, αν στη Νότια Αμερική πυρποληθεί το κτίριο κάποιου κοινοβουλίου, τούτο δε σημαίνει ότι εγώ θα ευθύνομαι γι' αυτό. Στη διάρκεια της δικαστικής έρευνας εδώ, στο δικαστήριο, εγώ έμαθα πολλά και χάριν της πολιτικής μου αίσθησης προσανατολίστηκα σε πολλές λεπτομέρειες.
(...)
Ο αστυνομικός υπάλληλος Χέλερ παραθέτει εδώ ένα κομμουνιστικό ποίημα από ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1925, για να αποδείξει ότι το 1933 οι κομμουνιστές πυρπόλησαν το Ράιχσταγκ.
Εγώ, επίσης, θα παραθέσω ένα ποίημα, αλλά από τον μεγαλύτερο Γερμανό ποιητή Γκαίτε:
Ετοίμασε έγκαιρα το νου σου.
Στους δυο δίσκους της ζυγαριάς της
μεγάλης ευτυχίας
σπάνια υπάρχει ηρεμία:
είσαι υποχρεωμένος ή να υψώνεσαι
ή να κατεβαίνεις προς τα κάτω
Εξουσίαζε ή υπάκουε,
με την τελετή ή γνωρίσου με
τον πόνο,
υψώσου σαν το βαρύ σφυρί -
ή στάσου σαν το αμόνι.
ΝΑΙ, όποιος δε θέλει να 'ναι
το αμόνι, πρέπει να γίνει το σφυρί!
(...)
Ο ανώτατος εισαγγελέας πρότεινε να αθωωθούν οι κατηγορούμενοι Βούλγαροι λόγω έλλειψης αποδειχτικών. Για μένα αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Αυτό δεν θα μπορούσε να αποβάλει τις υποψίες. Οχι, στη διάρκεια του δικαστηρίου αποδείχτηκε ότι εμείς δεν έχουμε τίποτε το κοινό με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, να γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν οι οποιεσδήποτε υποψίες. Εμείς οι Βούλγαροι, όπως και ο Τόργκλερ, πρέπει να αθωωθούμε όχι λόγω έλλειψης αποδείξεων, αλλά γιατί σαν κομμουνιστές που είμαστε, δεν έχουμε, και δεν μπορούσαμε να έχουμε, καμία σχέση με τούτη την αντικομμουνιστική πράξη.
Εγώ προτείνω να ληφθεί η παρακάτω απόφαση:
1) Το ανώτατο δικαστήριο να αναγνωρίσει την αθωότητά μας σε τούτη την υπόθεση και το κατηγορητήριο για άδικο, τούτο αφορά εμένα, τον Τόργκλερ, τον Ποπόφ και τον Τάνεφ.
2) Ο Βαν ντερ Λούμπε να θεωρηθεί σαν όργανο που χρησιμοποίησαν οι εχθροί της εργατικής τάξης.
3) Οι ένοχοι γι' αυτήν την αδικαιολόγητη κατηγορία εναντίον μας να κληθούν για να λογοδοτήσουν.
4) Οι υπεύθυνοι αυτοί να καταδικαστούν σε αποζημίωση απέναντί μας για το χρόνο και την υγεία που μας έκαναν να χάσουμε, καθώς και για τις ταλαιπωρίες που μας έκαναν να περάσουμε.
Πρόεδρος: Αυτές τις λεγόμενες προτάσεις σας το δικαστήριο θα τις πάρει υπόψη κατά τη συζήτηση της ποινής.
Δημητρώφ: Θα 'ρθει ο καιρός που τα αιτήματα αυτά θα εξοφληθούν μαζί με τους τόκους. Σε ό,τι αφορά την πλήρη διαλεύκανση του ζητήματος του εμπρησμού στο Ράιχσταγκ και την αποκάλυψη των πραγματικών εμπρηστών και αυτό, εννοείται, θα το πραγματοποιήσει το λαϊκό δικαστήριο της μελλοντικής προλεταριακής δικτατορίας.
Στο XVII αιώνα, ο θεμελιωτής της επιστημονικής Φυσικής Γαλιλαίος Γαλιλέι παραπέμφθηκε στο αυστηρό δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης, που έπρεπε να τον καταδικάσει σαν αιρετικό σε θάνατο.
Με βαθιά πεποίθηση και αποφασιστικότητα είπε:
«Και όμως η γη γυρίζει!» Και αυτή η επιστημονική θέση έγινε αργότερα κτήμα ολάκερης της ανθρωπότητας.
Πρόεδρος: (Διακόπτει απότομα τον Δημητρώφ, σηκώνεται, μαζεύει τα χαρτιά και ετοιμάζεται να βγει)
Δημητρώφ (συνεχίζει): Εμείς οι κομμουνιστές μπορούμε τώρα όχι λιγότερο αποφασιστικά απ' το γέρο Γαλιλαίο να πούμε: «Και όμως η γη γυρίζει!»
Ο τροχός της Ιστορίας κινείται προς τα μπρος, προς μια σοβιετική Ευρώπη, προς μια παγκόσμια Ενωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών.
Και αυτόν τον τροχό που τον σπρώχνει το προλεταριάτο, κάτω από την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κανένα μέτρο εξόντωσης, καμία καταδίκη σε καταναγκαστικά μέτρα, καμιά καταδίκη σε θάνατο δεν θα τον σταματήσει. Γυρίζει και θα γυρίζει ως την οριστική νίκη του κομμουνισμού!
(Οι αστυνομικοί πιάνουν τον Δημητρώφ και με τη βία τον υποχρεώνουν να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Ο Πρόεδρος και το δικαστήριο αποσύρονται σε συνεδρίαση για το ζήτημα, αν ο Δημητρώφ μπορεί να συνεχίσει το λόγο του. Μετά τη συνεδρίαση, το δικαστήριο επέστρεψε και ανακοινώνει ότι αφαιρείται οριστικά ο λόγος από τον Δημητρώφ.)

εφημερίδα ριζοσπάστης 

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Κουφοντίνας: «Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό»


Για να ξεσηκωθεί ο λαός πρέπει «να ξεπεράσει τις πολλαπλά βολεμένες και τακτοποιημένες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και καθωσπρέπει αλλαγών, να μην περιμένει καμία λύση απ' τους επίσημους θεσμούς», αναφέρει, από τη φυλακή, ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», δηλώνει ότι δεν απαρνιέται την  ιστορία του και ότι αν ξεκινούσε σήμερα τη διαδρομή του θα εντασσόταν ολόψυχα στο μέτωπο πολύμορφης δράσης.
Λέει ακόμη ότι οι  σημερινές ένοπλες οργανώσεις συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, «όμως ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια από τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού».
Και σημειώνει:«Το παλιό αίτημα να γίνει επιτέλους ο λαός νοικοκύρης στο σπίτι του μπαίνει πιο ζωτικά, πιο επιτακτικά από ποτέ. Σήμερα που μας μετατρέπουν σε νοικάρη στο ίδιο μας το σπίτι, στην ίδια μας τη χώρα» .

Αναλυτικά η συνέντευξη στην Κατερίνα Κατή και τον Τάσο Παππά:
• Οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις είναι συνέχεια του ένοπλου αντάρτικου των δεκαετιών του 1970 και του 1980 ή συγκροτούν μη διαφορετική περίπτωση;

- Συγκροτούν μια διαφορετική περίπτωση, επειδή η εποχή είναι διαφορετική, και σε κάθε εποχή οποιαδήποτε πάλη (και η ένοπλη) παίρνει τις δικές της ιδιαίτερες μορφές κάθε φορά. Είναι διαφορετικά τα βιώματα, διαφορετικές οι κινηματικές εμπειρίες των μελών των σημερινών ένοπλων ομάδων.

0μως, ταυτόχρονα αποτελούν και μια συνέχεια των λαϊκών αγώνων, είναι μια απ' τις μορφές που παίρνει σήμερα η αντίσταση του λαού. Είναι μία απ' τις εκφράσεις του διαρκούς εξεγερτικού ρεύματος που διατρέχει την ιστορία αυτού του τόπου. Εγώ βλέπω τους σημερινούς νέους να αναφέρονται στους Κλέφτες, στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στους αντιχουντικούς αγωνιστές, στους ένοπλους του μεταπολιτευτικού αντάρτικου πόλης. Τους βλέπω να συγκινούνται με τα παλιά τραγούδια: «Με χίλια ονόματα μια χάρη...».

• Πολλοί μιλούν για μια ελληνική ιδιαιτερότητα, εννοώντας ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου υπάρχουν ομάδες που χρησιμοποιούν βία για να ανατρέψουν το σύστημα. Πώς το εξηγείτε;

- Υπάρχει πράγματι μια «ελληνική ιδιαιτερότητα». Ο ελληνικός λαός γνώρισε δικτατορίες και πραξικοπήματα όταν στην Ευρώπη υπήρχε κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Ο λαός πάλευε μια ληστρική, παρασιτική και εξαρτημένη άρχουσα τάξη όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί μεταλλάσσονταν, καθώς έπαιρναν ένα κομμάτι απ' τη λεία των δικών τους αποικιοκρατικών αρχουσών τάξεων.

Η μεγάλη όμως «ελληνική ιδιαιτερότητα» συνίσταται στην αντίσταση του λαού στα χρόνια 1941-1949, όταν τα έβαλε με τέσσερις υπερδυνάμεις, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Αυτή είναι μια ιδιαιτερότητα, μια μοναδικότητα σε όλο τον κόσμο, και αυτό το ιδιαίτερο παράδειγμα αγώνα είναι μια πηγή που αρδεύει και τις ένοπλες οργανώσεις από τότε μέχρι τώρα.

Και μπορεί οι νέοι σήμερα να μην έχουν βιωματικό δεσμό με τις παραδόσεις του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, μόλα τούτα όμως ο αντίλαλος αυτών των παραδόσεων διαπερνά τη συνείδηση, αιχμαλωτίζει τη σκέψη.

• Παρά το γεγονός ότι πουθενά στον κόσμο και ποτέ στην σύγχρονη ιστορία δεν έχει ευδοκιμήσει το αντάρτικο πόλης, αυτό εξακολουθεί να προσελκύει, αναλόγως της συγκυρίας ανθρώπους που είτε συμμετέχουν ενεργά είτε συμφωνούν με τις επιλογές του. Πού οφείλεται αυτή η γοητεία που ασκεί σε ομάδες νέων;

- Εσεις όταν λέτε αντάρτικο πόλης σκέφτεστε κυρίως τα μητροπολιτικά, ευρωπαϊκά αντάρτικα. Εγώ σκέφτομαι πιο πολύ τα λατινοαμερικάνικα. Ακόμη, σκέφτομαι το αντάρτικο πόλης ως τμήμα της ευρύτερης επαναστατικής διαδικασίας. Παντού στον κόσμο, σε όλες τις επαναστάσες υπήρχαν μορφές αντάρτικου πόλης. Από τους μπολσεβίκους (παρτιζάνικη δράση την ονόμαζε ο Λένιν) μέχρι την κινεζική, τη βιετναμική, την κουβανική, παντού. Ακόμη και στην ελληνική του '41-'49, με την ΟΠΛΑ που είχε υπεύθυνο τον Νίκο Πλουμπίδη, με τη Στενή Αυτοάμυνα στη Θεσσαλονίκη και τόσα άλλα.

Τώρα, για την όμορφη λέξη «γοητεία» που χρησιμοποιήσατε, θα σας απαντήσω με την ποίηση του Σίλερ: «Για κάτι το καλύτερο είμαστε πλασμένοι. Τέτοια φωνή στα στήθη μα ακούγεται βαθιά». Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που γοητεύονται απ' την άγια ιδέα της απελευθέρωσης του ανθρώπου, πάντα θα υπάρχουν νέοι με ξύπνια τη φωνή της συνείδησής τους, έτοιμοι να προβούν στην υπέρτατη θυσία. Κι αν γοητεύονται απ' τη δυναμική δράση είναι γιατί, δυστυχώς, η Ιστορία δεν έχει ανακαλύψει άλλο δρόμο για τις μεγάλες αλλαγές, για την έφοδο στον ουρανό.

• Η συγκυρία είναι δραματική. Κατακτήσει; χρόνων υπονομεύονται, η ανεργία χτυπά κόκκινο, το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο, ωστόσο οι πολίτες δεν εξεγείρονται. Γιατί; 

- Είναι πολλοί οι λόγοι. Είναι η προδοσία από τις ηγεσίες των κοινωνικών απελευθερωτικών κινημάτων. Είναι η αποδυνάμωση της συλλογικής μνήμης, είναι η αλλοτρίωση απ' τις αγωνιστικές παραδόσεις. Είναι και η σημαντική άνοδος του βιοτικού επιπέδου τις τελευταίες δεκαετίες και οι παρενέργειές της σε όρους συλλογικής συγκρουσιακής δράσης.

Λέτε ότι εξέγερση δεν γίνεται, αλλά ένα είδος «εξέγερσης» έγινε! Δεν ήταν εξεγερτικό ξέσπασμα αυτά που έγιναν ολόκληρο το 2011 μέχρι τις αρχές του 2012; Συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, 12 γενικές απεργίες, άγριο κυνηγητό των πολιτικών, είχε τότε προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ομως προδόθηκε από τις πολλαπλά βολεμένες και «τακτοποιημένες» πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που, αντί να οδηγήσουν τον κόσμο να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα μπρος, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκτονώσουν τη δίκαιη λαϊκή οργή, να τσακίσουν τον ψυχισμό των αγωνιζόμενων ανθρώπων, να καναλιζάρουν την αγανάχτηση στα ήρεμα νερά της εκπροσώπησης και της ανάθεσης. Παραδίδοντας τον κόσμο, γυμνό και απροετοίμαστο, βορά στην κτηνώδη βία της εξουσίας.

Για να γίνει η μεγάλη ελπιδοφόρα και σωτήρια εξέγερση θα πρέπει ο κόσμος να ξεπεράσει αυτές τις ηγεσίες. Να ξεπεράσει κάθε ελπίδα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες που ανακυκλώνουν φθαρμένους και διεφθαρμένους πολιτικούς, που επανανομιμοποιούν το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό. Να ξεπεράσει κάθε πίστη σε διακηρύξεις ειρηνικών και «καθωσπρέπει» αλλαγών, να μην περιμένει καμιά λύση απ' τους επίσημους θεσμούς.

Χρειάζονται να γίνουν οι άπειρες ατομικές υπερβάσεις, από κάθε νέο, από κάθε εργαζόμενο. Οι πολλές μικρές τοπικές εξεγέρσεις που θα μας ξαναμάθουν πώς να παλεύουμε, πώς να πολεμάμε τους ισχυρούς που είναι ανίσχυροι μπροστά στο πλήθος μας και το δίκιο μας.

Χρειάζεται ακόμα να βγει μια πραγματικά επαναστατική πολιτική δύναμη, μέσα απ' τα σπλάχνα του λαού, που θα εμπνεύσει και θα πείσει, που θα συντονίσει τη διάχυτη δράση, θα κατευθύνει τον διάπυρο ατμό της οργής έτσι που να κινήσει την ατμομηχανή της Ιστορίας.

•     Η Χρυσή Αυγή πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύουν και οργανώσει; της άκρας Αριστερά;. Εσείς τι νομίζετε;

- Από εδώ που βρίσκομαι δεν έχω αντιληφθεί ότι η άκρα Αριστερά λέει πως βρισκόμαστε σε φάση εμφυλίου πολέμου. Αντίθετα, άκουσα κυβερνητικό βουλευτή να δηλώνει κυνικά ότι η Χρυσή Αυγή έκανε τη «βρόμικη δουλειά», οργάνωνε έναν εμφύλιο πόλεμο για λογαριασμό της εξουσίας, με τις πλάτες του κράτους.
Οσο για αυτά που λέει ότι πιστεύει η Χρυσή Αυγή; Εγώ ξέρω ότι πιστεύει στον Χίτλερ, στον ναζισμό, στα κρεματόρια του Αουσβιτς, σε όλα εκείνα τα αποτρόπαια, φρικιαστικά εγκλήματα που αδυνατεί να συλλάβει και η πιο διεστραμμένη φαντασία. Στον νου μου έρχονται τα λόγια του Γκράμσι, πως όταν πεθαίνει το παλιό και δεν έχει γεννηθεί ακόμη το καινούργιο, τότε είναι η εποχή των τεράτων.

•    Μιλάτε για νέα γερμανική κατοχή. Μήπως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και πρέπει να μιλάμε για επέλαση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου;

- Αν είναι αναλυτικό λάθος να μιλάμε για Γερμανία και όχι για Χρήμα, άλλο τόσο πολιτικό λάθος είναι να μιλάμε σήμερα για Χρήμα και όχι για το γερμανικό κεφάλαιο. Πράγματι, το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο είναι ο δεσμώτης των λαών, εξαπολύει τον ληστρικό ταξικό πόλεμο κατά της εργασίας, όπως ομολόγησε κυνικά ένας απ' τους ισχυρότερους εκπροσώπους του, ο Μπόφετ. Κι αυτό σήμερα βρίσκεται σε μια πρωτοφανή φάση ενοποίησης, συνύφανσης, αλληλοεξάρτησης.

Ωστόσο, το κεφάλαιο, ιδιαίτερα μέσα στις σημερινές συνθήκες κρίσης, διατηρεί και αυξάνει τα εθνικά του χαρακτηριστικά. Ετσι, στην Ευρώπη κουμάντο κάνει το γερμανικό κεφάλαιο. Βλέπει την Ευρώπη ως ζωτικό χώρο του Δ' Ράιχ. Διεξάγει τον ταξικό πόλεμο απέναντι στον ίδιο τον γερμανικό λαό, αλλά εξαπολύει τη ρατσιστική ληστρική του επέλαση εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου με τον κλασικό γερμανικό τρόπο. Τον τρόπο όλων των γερμανικών Ράιχ που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, σ' αυτή τη διαρκή γερμανική αφήγηση της ανθρώπινης καταστροφής. Αλλωστε και η ορολογία που χρησιμοποιούν σήμερα, η «Τελική Λύση» (Endlosung) παραπέμπει στο ναζιστικό σχέδιο ολοκαυτώματος των λαών.

Ετσι, θα πρέπει να μιλάμε για νέα γερμανική κατοχή. Δίχως ξένα στρατεύματα αλλά με τα πανίσχυρα οικονομικά όπλα που φέρνουν την ίδια ισοπέδωση του λαού και της χώρας, την ίδια καταστροφή που συγκρίνεται με αυτήν της κατοχης του '41 -'44. Τη βρόμικη δουλειά αναλαμβάνουν οι νέοι Κουίσλινγκ, τα «ιδιοτελή καθάρματα» όπως έγραφε ο Δ. Γληνός στο τραγικά επίκαιρο βιβλίο του «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Το πολιτικό προσωπικό όμως, αυτά τα θλιβερά εθελόδουλα υποπόδια των ισχυρών, παραμένει υπηρέτης δύο αφεντάδων. Στην Ελλάδα παραδοσιακό αφεντικό είναι οι ΗΠΑ. Που ελέγχουν γεωπολιτικά τη χώρα, προωθούν τους σχεδιασμούς τους για τον άξονα Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα, για τη λύση τύπου Ανάν στην Κύπρο, που θα είναι καταστροφικοί για τον ελληνικό λαό.

Ταυτόχρονα, μέσα απ' το ΔΝΤ και τους ποικίλους μηχανισμούς τους προωθούν την οικονομική εξάρτηση της χώρα, σ' αυτή τη συνεργασία-ανταγωνισμό με το γερμανικό κεφάλαιο. Ετσι, οποιαδήποτε πολιτική πρόταση δεν ξεκινά από την ανάγκη να αποτιναχτεί και η αμερικανική εξάρτηση, είναι ανιστόρητη και θα αποβεί ολέθρια.

•    Μπορεί να υπάρξει έξοδο; από τη σημερινή τραγική κατάσταση; Τι μπορεί να γίνει;

- Χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσουμε το ζοφερό μέλλον που μας προετοιμάζουν, να καταλάβουμε ότι αυτή η τραγωδία δεν θα έχει τέλος άλλο απ' το ίδιο μας το τέλος ως χώρα και ως λαού. Κανένας νόμος και κανένα Σύνταγμα δεν ισχύει πλέον, μια και αυτά αποκρυστάλλωναν με τη δυναμική ενός λαού που πάλευε και μάτωνε.

Ζούμε πλέον το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Αποτελούμε το δοκιμαστικό πεδίο βολής των νέων οικονομικών όπλων, το πειραματόζωο στο εργαστήρι της Νέας Τάξης, της κολοσσιαίας αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού με όρους «πρωταρχικής συσσώρευσης». Με όρους Μεσαίωνα.

Μας ετοιμάζουν, με την ενθουσιώδη συνενοχή της ελληνικής άρχουσας τάξης, ένα καθεστώς διαρκούς Ειδικής Οικονομικής Ζώνης με εξαθλιωμένους εργαζόμενους, σε μια χώρα λεηλατημένη από κάθε δημόσιο πλούτο, σε μια χώρα εδαφικά ακρωτηριασμένη. Με τη μελετημένη τακτική του «σαλαμιού» που κόβει φέτα φέτα -και όπου οι αντιδράσεις είναι εντονότερες απλώς οι «φετούλες» γίνονται απλώς λεπτότερες- όλων των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Με τη συστηματική καταστροφή της παραγωγικής δομής. Με τη μαζική απαλλοτρίωση κάθε περιουσιακού στοιχείου, της ίδιας μας της στέγης, που θα πρόσφερε κάποια εξασφάλιση και ατομική ανεξαρτησία, ώστε να γίνουμε έρμαια στα χέρια των ισχυρών.

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από κανέναν σωτήρα, ντόπιο ή ξένο. Το παλιό αίτημα να γίνει επιτέλους ο λαός νοικοκύρης στο σπίτι του μπαίνει πιο ζωτικά, πιο επιτακτικά από ποτέ. Σήμερα που μας μετατρέπουν σε νοικάρη στο ίδιο μας το σπίτι, στην ίδια μα; τη χώρα.

•    Αυτό το αίτημα πώς μπορεί να υλοποιηθεί;

- Μόνο από ένα ευρύ μέτωπο λαϊκής σωτηρίας, ένα ισχυρό παλλαϊκό μέτωπο, ανεξάρτητα από διαφορές. Τη νέα κατοχή, όπως και την παλιά, μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο ο ενωμένος και οργανωμένος λαός. Οργανωμένος σε ένα μέτωπο πολύμορφης δράσης για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Που θα συναρθρώνει αρχικά τις επιμέρους αντιστάσεις και τις τοπικές εξεγέρσεις, θα ενοποιεί και θα διευρύνει τους αυτοοργανωμένους χώρους αντίστασης και ανάσας, θα συγκεντρώνει και θα οργανώνει τη λαϊκή οργή, με ένα συγκροτημένο, πειστικό μεταβατικό πρόγραμμα που θα εμπνέεται απ' το όραμα μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Αμεσα χρειάζεται να αντιμετωπιστεί η απειλή της μαζικής λιμοκτονίας. Στη συνέχεια προέχει η αναδιάρθρωση της πρωτογενούς παραγωγής και συνολικά της παραγωγικής δομής στην κατεύθυνση της οικονομικής αυτοδυναμίας.

Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να μην ξεκινά από τη στάση πληρωμών του απεχθούς χρέους, μια και αυτό που προέχει είναι η επιβίωση και η αξιοπρεπής διαβίωση των ανθρώπων. Δεν μπορεί ακόμα να μην περιλαμβάνει δημόσιο έλεγχο των τιμών, της κίνησης κεφαλαίων, τον έλεγχο του τραπεζικού και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
Αυτός ο έλεγχος πάνω στα μέσα παραγωγής, πάνω στη λήψη των αποφάσεων γύρω από τι, πώς και από ποιον θα παραχθεί το κοινωνικό προϊόν δεν μπορεί παρά να γίνει με ρήξη του υπάρχοντος συστήματος. Δεν μπορεί να γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορεί να γίνει δίχως ένα είδος εθνικού νομίσματος. Δεν μπορεί να γίνει δίχως έναν ριζικό γεωπολιτικό ανασχεδιασμό. Το ξεπέρασμα της σημερινής βαθιάς κρίσης προϋποθέτει και απαιτεί βαθιές αλλαγές.

•    Αν ξεκινούσατε σήμερα την πολιτική σας διαδρομή, θα ακολουθούσατε την ίση πορεία;

- Αν ξεκινούσα σήμερα την πολιτική μου διαδρομή, θα εντασσόμουν ολόψυχα σ' αυτό το μέτωπο πολύμορφης δράσης που περιέγραψα προηγουμένως. Κάτι θα έβρισκα να κάνω στα πλαίσια του. Ή θα πάλευα με όλες μου τις δυνάμεις για τη δημιουργία του και την αταλάντευτη συγκρουσιακή του κατεύθυνση ρήξης.

Ομως ξεκίνησα πολλά χρόνια πριν, απ' την πολιτική γέννηση μου στην εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 που σημάδεψε ανεξίτηλα όλη μου την πορεία. Ολη μου η πολιτική διαδρομή καθορίστηκε απ' το όνειρο της κοινωνικής χειραφέτησης που ενέπνευσε τόσες γενιές αγωνιστών, με κορύφωμα την απαράμιλλη γενιά του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.

Οι επιλογές μου είχαν πάντα τον ίδιο ανατρεπτικό ορίζοντα και καθορίζονταν από τις κάθε φορά πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, την εκάστοτε συγκυρία, και από τις ιστορικές αναγκαιότητες. Και για να απαντήσω σ' αυτό που υποδηλώνει η ερώτηση σας, θα προσθέσω ότι ο αναστοχασμός αυτών των επιλογών δεν σημαίνει απόρριψη ή άρνηση τους. Δεν απαρνούμαι την ιστορία μου. Η κριτική τους θεώρηση -άμεση, αναγκαία και επείγουσα- είναι μια άλλη συζήτηση, την οποία πιστεύω ότι σύντομα θα μπορέσουμε να διεξαγάγουμε.

Μια και μιλάμε όμως για πολιτικές διαδρομές, θα ήθελα από αυτό το βήμα να κάνω ένα κάλεσμα.
Πρώτα προς τους πολιτικούς κρατούμενους. Που βρέθηκαν στη φυλακή για τη λαϊκή υπόθεση και γ' αυτό έχουν την ηθική αρμοδιότητα να μιλήσουν στην κοινωνία, στον πραγματικό αποδέκτη του λόγου τους, ξεπερνώντας τις εσωστρέφειες. Υστερα στους παλιούς φίλους και συντρόφους όλης της προσωπικής μου πολιτικής διαδρομής απ' το 1974. Μη λησμονάτε. Μη λησμονάτε αυτά για τα οποία παλέψαμε. Συστρατευτείτε στον καινούργιο αγώνα, τον μεγάλο.

Σε όλους τους αριστερούς που έχουμε το ίδιο όραμα. Τι καρτεράμε; θα στεκόμαστε να βλέπουμε τη χώρα να ισοπεδώνεται, τον λαό να λιμοκτονεί, τα όνειρα των νέων να δολοφονούνται, επειδή δεν είμαστε οργανωμένοι να τους υπερασπιστούμε; Επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε δίπλα τους, επειδή δεν έχουμε ακόμα οργανωθεί αρκετά; Τους λέμε να περιμένουν, να περιμένουν μέχρι πότε; Τώρα είναι που πρέπει ν' αρχίσουν οι μεγάλοι, οι αποφασιστικοί αγώνες, για να τα χτίσουμε όλα απ' την αρχή, να ανατρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει, να απαλλαγούμε απ' την τραγωδία. Να μην ανεχτούμε άλλο την ατίμωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό. Να διαφυλάξουμε τις μνήμες μας, την ιστορία μας, να σώσουμε τις ζωές, την αξιοπρέπεια. Να βάλουμε τέλος στον ζόφο, να δώσουμε καινούργια πνοή στην ελπίδα, να δώσουμε καινούργιο όνομα στο όνειρο.

•   Τώρα, έπειτα από δέκα χρόνια απ' την απολογία σας στο δικαστήριο, θα κλείνατε με το ίδιο ποίημα του Παλαμά, «Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις...»;

- Σήμερα, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Να θυμηθούμε λίγες λέξεις του: «Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι κι όσα πουλιά μισέψουμε σκιασμένα...». Σήμερα και πάλι είναι ο καιρός «για πάλεμα, για μάτωμα, για την και-νούργια γέννα».

πηγή το ποντίκι 

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Η φτώχεια και η Επανάσταση ....Του ΣΤΑΘΗ

Η φτώχεια είναι σαν την πανούκλα, μπαίνει από σπίτι σε σπίτι και απλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Διαλύει σπλάχνα και νεφρούς, κόβει τα πόδια, θολώνει το μυαλό, ξηραίνει τις ψυχές.
Δεν πέφτει η φτώχεια εξ ουρανού, δεν τη στέλνει ο Θεός ίππον χλωρό, τιμωρό για τις αμαρτίες πιστών κι απίστων, είναι η φτώχεια ιός που κατασκευάζεται στο εργαστήριο κι εξαπολύεται απ’ τον άνθρωπο εναντίον του ανθρώπου.
Η φτώχεια είναι μαράζι.
Σαράκι.
Στίγμα.
Γίνεται ντροπή. Και έρεβος.
Γονατίζει τον άθρωπο. Ταπεινώνει τον λαό. Γίνεται βραχνάς στα σπίτια και πολιτική αδυναμία στις αγορές και τα βουλευτήρια. Η φτώχεια γίνεται ο τρόμος και η εξαθλίωση, απ’ την οποία αλιεύουν πελάτες για τους Δυνατούς οι πολιτικοί πορνοβοσκοί και κρέας για τα κανόνια οι μελανοχίτωνες. Είναι
η φτώχεια θηρίο ανήμερο, θηρευτής της αξιοπρέπειας, δήμιος της περηφάνιας, φθάνει τον άνθρωπο στο κρεματόριο.
Μέρα την ημέρα τού κλέβει ό,τι έχει, τις προσδοκίες, τα όνειρα, το συνανήκειν και σιγά-σιγά τον μετατρέπει σε παρία, σε συντρίμμι που αποδέχεται την ήττα του. Και κλείνεται στη μοναξιά του. Μεγάλη ήττα η μοναξιά.
Η φτώχεια γεμίζει τις πλατείες επαίτες και τις οθόνες υποκριτές. Που διαφημίζουν τον οίκτο τους. Πολιτικούς που ολολύζουν εκ του ασφαλούς για τους φόνους που έχουν διαπράξει και τους φόνους που έχουν προγραμματίσει. Η φτώχεια είναι οργανωμένο κατάφρακτο φουσάτο που αλέθει τον κοινωνικό ιστό, ξεφτιλίζοντας ακόμα και την αλληλεγγύη. Από κάτι προσωρινό και για ώρα ανάγκης τη μετατρέπει σε τρόπο ζωής (για να πεθαίνεις κάθε μέρα). Ακόμα και
την οικογενειακή αλληλεγγύη η φτώχεια την ατιμάζει, σε βάθος χρόνου την κάνει χαλκά και χολή απ’ τη μια μεριά, απόγνωση και καταισχύνη απ’ την άλλη. Ή παραίτηση και νέκρωση. Η φτώχεια είναι ο Ιούδας μέσα σου που σε προδίδει.
Ο πλησίον σου που αυτοκτόνησε, φτώχεια. Η παραίτηση απ’ τους αγίους, τους ήρωες και τους ποιητές, φτώχεια. Η κατάθλιψη. Η απώλεια της ίδιας σου της ιστορίας, φτώχεια. Η φτώχεια είναι η ζητιανιά μέσα σου. Ξέρουν τι κάνουν οι Δυνατοί
όταν υψώνουν στην αγορά τα αγάλματα του Μπαρόζο, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Σόιμπλε, αγάλματα που φωνάζουν και σου λένε τι να κάνεις, τι είσαι, τι είναι πρέπον ή αναπόφευκτο, φτώχεια είναι οι θυσίες που σε καλούν να κάνεις για να μείνεις φτωχός, για να γίνουν φτωχοί κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι, δεν έχει τέλος η φτώχεια, χωράει
ολόκληρους πληθυσμούς στις ειδικές οικονομικές ζώνες, στα προτεκτοράτα, στους ζωτικούς χώρους, στα κυρίαρχα κράτη, παντού.
Η φτώχεια παράγει τον πλούτο των λίγων και γίνεται ταυτοχρόνως τοόπλο τους για να παραλύουν όλο και πιο πολλούς, να δουλεύουν όσοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Κι όσοι δεν δουλεύουν να ’ναι απειλή για τους σκλαβωμένους. Ωσπου όλοι να φθάνουν στον πάτο της σκλαβιάς. Η φτώχεια είναι φόβος. Οποιος μπαίνει στο βασίλειο της φτώχειας «ας εγκαταλείπει πίσω του κάθε ελπίδα». Διότι ήρθαν τούμπα οι καιροί. Παλαιότερα οι άνθρωποι πάλευαν να ξεφύγουν απ’ τη φτώχεια, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Σήμερα, αν σε αρπάξει η φτώχεια, σε αρπάζει για τα καλά, σε στέλνει σε μακράν οδόν απανδόκευτον, σε βίον ανεόρταστον. Και είναι φρικτή η στιγμή, όταν οι σύντροφοί σου σου γυρίζουν την πλάτη - παχιές κουβέντες, ισχνές αγελάδες. Μέδουσα η μακροχρόνια φτώχεια, σου πετρώνει την ψυχή ταφόπλακα πάνω σου, ρομπότ
σε κάνει η φτώχεια, μηχανικές σκέψεις, μηχανικές κινήσεις, αμήχανη ψυχή. Ακαρπο δέντρο και, με τον καιρό, ξερό.
Η φτώχεια είναι όπλο -και μην αυταπατώμεθα- δεν έχει στόχο τους αγωνιστές, τους οργανωμένους, τους συνδικαλισμένους, τους πολιτικοποιημένους (όσους φάει κι απ’ αυτούς καλόν είναι για τους Δυνατούς), αλλά στόχο κυρίως έχει η φτώχεια τα αρνιά. Κι ας μη βιαστούν οι κατά φαντασία επαναστάτες να πουν ότι αντίδοτο στη φτώχεια είναι η οργάνωση κι ο αγώνας. Αν ήταν έτσι, η γη θα ήταν σοσιαλιστική εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Η φτώχεια σκοπό δεν έχει να λυγίσει τους εξεγερμένους ή όσα απ’ τα αρνιά πρόκειται να εξεγερθούν, αλλά να καθηλώσει σε ένα πέλαγος ανημπόριας την κρίσιμη πλειονότητα. Αυτήν που ξεσηκώνεται μόνον μετά από μεγάλους πολέμους ή μεγάλες σφαγές,
αυτήν που συνήθως παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τη διαρκή εξέγερση των ηρώων, διστακτική, επιδοκιμάζοντας ενίοτε αλλά μετά του δέοντος φόβου και αποδοκιμάζοντας ως επί το πλείστον με υπαγορευμένη αποστροφή (ουκ επί ματαίω η προπαγάνδα) ως ταραξίες εκείνους που αγωνίζονται (και για τα αρνιά), Χριστούς, κομμουνιστές, αναρχικούς, πάσης φύσεως ζηλωτές κι άλλους αλλοπαρμένους.
Διότι η φτώχεια είναι όπλο ολοκληρωτικό, υψώνεται σαν πύργος πάνω απ’ το κεφάλί μας το Βερολίνο (ή το Πεκίνο), μας κατουράει
και γίνεται μέσα μας το αγίασμα αυτό των Δυνατών, οξύ. Που τρώει το σθένος μας, κισμέτ που του σκύβουμε το κεφάλι.

Η φτώχεια πρέπει να καταστραφεί όχι μόνον ως κατάσταση μέσα στην οποίαν ζουν οι άνθρωποι, αλλά και ως όπλο για να ζουν σ’ αυτήν την κατάσταση.
Ουδεμία σχέση έχει η φτώχεια με την ευγενική ολιγάρκεια, ούτε με την έντιμη πενία, αυτά είναι επιλογές, η φτώχεια είναι εξαναγκασμός. Εξαναγκασμός στο αρνί να μείνει αρνί, εξαναγκασμός στο αρνί να σκοτώσει την ψυχή του, εξαναγκασμός στο αρνί να το πηγαίνουν επί σφαγήν.
Το ξέρω, το λένε οι νόμοι και οι προφήτες, το γράφει η Ιστορία και το έκαναν ο Σπάρτακος και ο θείος μου ο Μιχάλης ο Αντάρτης, ο ΕΑΜίτης: το τέλος της φτώχειας είναι η εξέγερση. Μπορεί η φτώχεια να μην οδηγεί από μόνη της, ούτε απαραιτήτως, στην εξέγερση, αλά η εξέγερση οδηγεί στο τέλος της φτώχειας.
Σήμερα στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις της Νέας Τάξης βαθαίνουν τη φτώχεια. Η κυβερνώσα Υβρις, αυτή η τερατική σύνθεση νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, αυτός ο ανόσιος γάμος, βυθίζουν την Ηπειρο σε έναν εργασιακό εξαμερικανισμό, μια ζούγκλα εκβαρβάρωσης και επαναλφαβητισμού. Με την επικουρία μιας αναδυόμενης Ακροδεξιάς (είτε ως σκιάχτρου είτε ως συμμάχου) οι ομογενοποιημένες κυβερνήσεις επιβάλλουν την ενιαία σκέψη στις κοινωνίες και αφαιρούν απ’ τις αστικές δημοκρατίες κάθε λαϊκό κεκτημένο, ώσπου οι τυραννίδες, τα ράιχ των Εταιρειών, να γίνουν και να είναι το μοναδικό πλαίσιο ζωής των ανθρώπων.
Οι κυβερνήσεις των Δυνατών εξαπλώνουν τη φτώχεια, κερδίζουν απ’ αυτήν και ταυτοχρόνως τη χρησιμοποιούν ως όπλο για να τη διευρύνουν περισσότερο. Για να κερδίζουν περισσότερο. Πρόκειται
για έναν φαύλο κύκλο. Των φαύλων. Που παγιδεύει μέσα του και τους ίδιους τους φαύλους, θα έλεγε κανείς, αν έδινε έστω μια δεκάρα, για δαύτους. Αλλωστε το ότι ο καπιταλισμός είναι αυτοκαταστροφικός, δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι καταστροφικός. Και τυφλός. Τραβάει, διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τη βία του ώς τα άκρα. Ρισκάρει έτσι την εξέγερση ή, (θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) την επανάσταση. Και για αυτό παίρνει διαρκώς προληπτικά μέτρα εναντίον τους. Καταστολή, αποβλάκωση, αποπολιτικοποίηση βρίσκονται διαρκώς στην πρώτη γραμμή, μέσα (κι εναντίον) μιας κοινωνίας που ταυτοχρόνως ελέγχεται με μια πέμπτη φάλαγγα του τίποτα. Του τιποτένιου. Φενάκες η μια μετά την άλλη, λάιφ στάιλ, καταναλωτισμός, εξαγορασμένη τέχνη και γίνεται ο χρόνος (αν σου παίρνει μια γενιά για να καταλάβεις) χρήμα για τους Δυνατούς και στρούγκα για τ’ αρνιά.
Αυτό είναι η φτώχεια, σύντροφοι. Να σε φτωχαίνουν από πολιτισμό, από όνειρα, από ελπίδα, από ανθρωπιά και να γίνεσαι έρμαιο, ένας ακόμα ιδιώτης μέσα στη μάζα των δυσπραγούντων, ζωντανός νεκρός, φραγκομηχανή, είτε διά της εργασίας σου, είτε διά της ανεργίας σου. Δεν ξέρω τι λέει
για τη Φτώχεια στη Θεογονία ο Ησίοδος, αλλά στα ιστορικά χρόνια η Φτώχεια είναι κόρη του Πλούτου και της Βίας, αδελφή της Απανθρωπιάς και μητέρα του Φόβου και του Παράλογου... 

email: stathis@enikos.gr          e- nikos .gr

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟΥ Ν.ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ




ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΜΕΤΑΛΛΟΥ Ν. ΒΟΙΩΤΙΑΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΓΚΡΙΣΗΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ ΘΗΒΩΝ : 423 / 2000
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΜΕΤΑΛΛΟΥ (ΠΟΕΜ)
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΘΗΒΑΣ (ΕΚΘ)
ΣΤ. ΣΚΛΙΑ 3 ΟΙΝΟΦΥΤΑ Τ.Κ.32011 ΤΗΛ. 6980100986 – 6974534859

                                                          ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Η κατάσταση σε όλους τους εργασιακούς χώρους είναι πλέον εκρηκτική. Η εργοδοσία εκμεταλλευόμενη μια σειρά νόμους που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια επιχειρεί να στείλει στα κάτεργα κάθε εργαζόμενο και κατά συνέπεια κάθε λαϊκή οικογένεια. Το πολιτικό προσωπικό (Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ) νομοθετεί και η αστική τάξη (βιομήχανοι, εφοπλιστές, επιχειρηματίες) συνεχίζει να αυξάνει την κερδοφορία της. Ο ανταγωνισμός που στα πλαίσια της Ε.Ε. θεωρείται το Α και το Ω για την δράση των κεφαλαιοκρατών, φέρνει σμπαράλιασμα των εργατικών δικαιωμάτων και κλεισίματα εργοστασίων καθώς το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Η στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων που ηγούνται στο εργατικό κίνημα (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) δεν βοήθησε στην συσπείρωση δυνάμεων. Καλλιέργησαν την ηττοπάθεια και τον εφησυχασμό, ενώ ταυτόχρονα αβαντάρουν τις όποιες απειλές και εκβιασμούς δέχτηκαν οι εργαζόμενοι απ’ την εργοδοσία. Συμφώνησαν στην κατάργηση των Σ.Σ.Ε., σε μειώσεις μισθών και απολύσεις, στη λογική του «μικρότερου κακού». Την ίδια στιγμή η ηγεσία της ΠΟΕΜ ζητάει φτηνό ρεύμα για τις βιομηχανίες, λες και οι επιχειρηματίες ικανοποιούν τις ανάγκες των εργαζομένων και δεν ανοιγοκλείνουν εργοστάσια ανάλογα με το αν και πως εξυπηρετείται το κέρδος τους!!!
Το Συνδικάτο Μετάλλου Νομού Βοιωτίας καταγγέλλει την εργοδοσία της πολυεθνικής WATERCRAFT που αφού έσκασε στα κέρδη και ξεζούμισε τους εργαζόμενους, με υπερωρίες, διπλοβάρδιες, Σαββατοκύριακα προχώρησε σε απολύσεις συνάδελφων μεταλλεργατών με το πρόσχημα της έλλειψής φόρτου.!
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Σωληνουργεία Θηβών προχωρά
σε επιχειρούμενες απολύσεις.
Συνάδελφοι καλούμε όλους τους εργαζόμενους στον κλάδο του Μετάλλου να κρατήσουν στάση ανυπακοής και απειθαρχίας στα σχέδια της κάθε εργοδοσίας.
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η επίθεση στα δικαιώματά μας, είναι να μας βρουν απέναντί τους σαν μια γροθιά. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν σωτήρα, από καμιά «αριστερή κυβέρνηση» που δήθεν θα σκύψει κάτω από τα προβλήματά μας, αλλά ταυτόχρονα στηρίζει την δράση των μονοπωλίων και τους νόμος της ανταγωνιστικότητας και της αγοράς.
Ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε το δρόμο της ανατροπής. Είναι δρόμος δύσκολος και απαιτεί θυσίες αλλά δεν οδηγεί σε αδιέξοδα. Το θέμα είναι αν θα κάνουμε θυσίες για τα κέρδη των επιχειρηματιών ή αν θα παλέψουμε για τα δικά μας συμφέροντα, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.

Διεκδικούμε:
  • Καμία απόλυση, να παρθούν πίσω οι απολύσεις
  • Όχι στις συμβάσεις πείνας, μισθούς και δικαιώματα σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες
  • Μόνιμη και σταθερή δουλειά


ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ