Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Η ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ


Οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ και η υλοποίηση μέρους των προτάσεών του από την τρόικα

Παπαγεωργίου Βασίλης
Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για διάφορα κεντρικά ζητήματα που αφορούν στην καθημερινή αντιπαράθεση των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και η ευκολία με την οποία αυτές αλλάζουν έχουν ιδιαίτερη αξία για να διαπιστώνει κανείς την ...προσαρμοστικότητα που δείχνει το συγκεκριμένο κόμμα συνολικά, προκειμένου να γίνεται αρεστό στην άρχουσα τάξη και να εξασφαλίζει πόντους ως εναλλακτική δύναμη για τη διαχείριση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης.
Οι ...ελιγμοί του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα του κρατικού χρέους έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, αφού εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι στην προκειμένη περίπτωση ο καιροσκοπισμός σε υποχρεώνει να ευθυγραμμίζεις συνεχώς τις τοποθετήσεις στην πολύ τρέχουσα πραγματικότητα και στο εκάστοτε ακροατήριο.
Από τις μέρες που έχει απογειωθεί η συζήτηση για το πρώτο μνημόνιο, στην «Αυγή» εμφανίζεται, με τοποθέτηση του καθηγητή Βεργόπουλου, η ιδέα της ...επαναδιαπραγμάτευσης του κρατικού χρέους. «Με όρους συναινετικούς, όχι με όρους ρήξης. Δεν λέω να κάνουμε μονομερή ενέργεια, αλλά συναινετικά μπορούμε να πούμε ότι είναι πολύ επαχθές το χρέος και χρειάζεται να αναδιαρθρωθεί. Σε μικρότερες δόσεις και σε μεγαλύτερα διαστήματα» («Αυγή» 9/5/2010).
Σε αυτόν τον καμβά, στον εντοπισμό του μέρους του χρέους που πρέπει να αναδιαρθρωθεί, κινήθηκε έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορες διακυμάνσεις στις διατυπώσεις του, ξεκαθαρίζοντας όμως πάντα πως ό,τι είναι, θα γίνει με όρους νομιμότητας (προφανώς τη νομιμότητα που επιβάλλουν οι δανειστές) και εργαλείο τη διαπραγμάτευση.
«Κανένας και σε οποιαδήποτε πολιτική δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική του τι θα γίνει με το χρέος», λέει με στόμφο την 1η του Νοέμβρη του 2010 μιλώντας στο «Κανάλι 1» του Πειραιά ο Γραμματέας του ΣΥΝ, Δ. Βίτσας, για να εξηγήσει: «Εμείς στηρίζουμε την εξής απλή λογική αλλά και εφαρμόσιμη πρόταση. Ενα κομμάτι του χρέους (...) θα πρέπει να διαγραφεί. Είτε αυτό ονομάζεται νομικά επαχθές χρέος είτε αυτό είναι ένα χρέος το οποίο στην ουσία επιβλήθηκε στη χώρα και θα πρέπει να διαγραφεί».
Μια τέτοια προσέγγιση, η αντίληψη, δηλαδή, που λέει θα χωρίσουμε το κρατικό χρέος σε δύο κομμάτια με σκοπό να απορρίψουμε το ένα από αυτά και να κρατήσουμε το άλλο, εμπεριέχει ένα κενό. Ποιος και πώς θα προσδιορίσει το διαχωρισμό. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ εφηύρε την «επιτροπή λογιστικού ελέγχου», που θα έδινε απαντήσεις σε κάθε ερώτημα. Το Μάρτη του 2011, μάλιστα, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της Βουλής, ο Αλ.Τσίπρας έθεσε το ζήτημα: «Σας ζητώ (...) τη σύσταση επιτροπής από το Ελληνικό Κοινοβούλιο για το εθνικό θέμα του δημόσιου χρέους που θα ασκήσει αυστηρό έλεγχο της προέλευσης και της σύστασής του, ώστε να μάθει ο ελληνικός λαός πώς δημιουργήθηκε αυτό και ποιο μέρος του είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές, ώστε η Ελλάδα να αρνηθεί την αποπληρωμή του».
Σε αυτή τη γραμμή προσπάθησε να μείνει, αλλά επειδή, όπως σημείωνε και στην «Αυγή» το γνωστό στέλεχός του Γ. Τόλιος, «η αμφισβήτηση πληρωμής του "επαχθούς/απεχθούς" χρέους απαιτεί "άνοιγμα βιβλίων" για προσδιορισμό του», κατέληξαν ότι ευκολότερο θα ήταν αντί να θέτουν το θέμα νομικά, να το ...πολιτικοποιήσουν.
Πίστεψαν ότι αυτό μπορεί να γίνει προβάλλοντας το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης - αναδιάρθρωσης του χρέους. «Επαναδιαπραγμάτευση που θα έχει ως κατάληξη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους», όπως έλεγε στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλ. Τσίπρας στις 19 του Μάη του 2011, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι η μοναδική διαπραγμάτευση που ήταν δυνατόν να γίνει με την τρόικα, ως εκπρόσωπο των πιστωτών, θα αφορούσε αποκλειστικά στο μέγεθος και στους ρυθμούς της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους. Κάτι άλλωστε που φάνηκε από τις ...διαπραγματεύσεις που και άλλοι δεσμεύονταν ότι θα κάνουν με την τρόικα (Βενιζέλος, Σαμαράς).
Υλοποίησαν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ όμως για διαγραφή μέρους του χρέους ...ικανοποιήθηκε. Για την ακρίβεια, η τρόικα, σε συνεργασία με τις εδώ κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου, προχώρησε σε γερή (53,5%) διαγραφή του κρατικού χρέους, στέλνοντας στην κόλαση εκατομμύρια εργαζόμενους της χώρας, εξαερώνοντας τις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων, διαγράφοντας τα αποθεματικά των νοσοκομείων, των ΑΕΙ, της Τοπικής Διοίκησης κ.ο.κ.
Βέβαια, ακόμα και μετά από αυτή την εξέλιξη, τη διαγραφή μέρους του χρέους που, στην οικονομική ιστορία, συχνά πραγματοποιούν οι πιστωτές, σταυρώνοντας τους λαούς των χρεωμένων, από τις άρχουσες τάξεις, χωρών, ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει σε λογικές και προτάσεις διαχειριστικού περιεχομένου.
Ετσι, στο Σχέδιο Διακήρυξης για τη φυσιογνωμία και τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που δημοσιοποιήθηκε στις 30 του Οκτώβρη 2012, στο κεφάλαιο των προγραμματικών στόχων αναφέρεται: «Να καταγγείλουμε τις δανειακές συμβάσεις και να επαναδιαπραγματευτούμε το δημόσιο χρέος σε ευρωπαϊκό επίπεδο (...) Στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης οφείλει να είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, ενώ εκείνο που απομένει οφείλει να αποπληρωθεί μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους».
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ...επαναδιαπραγμάτευση, δηλαδή στη διαπραγμάτευση, άρα στη συνεργασία, στη συνεννόηση, στη συμφωνία με τους πιστωτές για την εξεύρεση κοινών τόπων και αποφάσεων. Με δυο λόγια, λοιπόν, και ανεξάρτητα από τα όσα έλεγε τόσους μήνες που ξιφουλκούσε για το «επαχθές» και το «απεχθές» του χρέους που δήθεν θα διέγραφε, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει πανέτοιμος να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις. Με εκείνους ακριβώς τους φορείς, τους πιστωτές, οι οποίοι χάριν των δικών τους συμφερόντων - και με βάση τα όσα μέχρι τώρα κατάγγελλε ο ΣΥΡΙΖΑ - προκάλεσαν (μάλιστα, ενδέχεται και παρανόμως, όπως διατείνονταν διάφορα στελέχη του) τη δημιουργία του απεχθούς χρέους που αποδείχθηκε ιδιαίτερα επαχθές για το λαό.
Θέλουν να παίξουν ρόλο...
Ποιοι είναι οι πιστωτές; Μετά το «κούρεμα» της περασμένης άνοιξης, οι βασικοί, οι κύριοι, οι σχεδόν αποκλειστικοί πιστωτές της χώρας, είναι τα κράτη - μέλη της ΕΕ και το ΔΝΤ. Και εδώ προβάλλει η φάβα και ο ...λάκκος.
Γιατί, τι σόι διαπραγμάτευση ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι είδους συνδιαλλαγή μπορεί να υπάρξει με την ΕΕ ή με το ΔΝΤ, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων; Πώς μπορεί να πηγαίνουν μαζί καταγγελία των δανειακών συμβάσεων της τρόικας και συνεννόηση μαζί της;
Η ΕΕ και το ΔΝΤ εδώ και μήνες βρέθηκαν σε ανοιχτή αντιπαράθεση για το ελληνικό χρέος. Δηλαδή, ήδη διαπραγματεύονταν, και μέσα σε κλίμα όξυνσης των μεταξύ τους αντιθέσεων αναζητούσαν πώς θα το διαχειριστούν με βάση τα συμφέροντα που εκπροσωπεί η κάθε πλευρά. Και προκαλεί ακόμα και ερωτήματα η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ να ζητά «επαναδιαπραγμάτευση» με τους πιστωτές, για να μην πληρωθεί μέρος του χρέους, αφού αυτοί οι ίδιοι οι πιστωτές από μόνοι τους δηλώνουν, σε εκπομπές παγκόσμιας ακροαματικότητας, ότι εξετάζουν ακόμα και το ζήτημα ενός δεύτερου «κουρέματος».
Δημόσια υπέρ της διαγραφής μέρους του χρέους είχε ταχθεί το ΔΝΤ. Στην ΕΕ, που λένε όχι στο «κούρεμα», άφηναν να εννοηθεί ότι τα κράτη - μέλη που έχουν ήδη αποκομίσει κέρδη από τα δάνεια προς την Ελλάδα, μπορούν να εξετάσουν το ενδεχόμενο να θεωρήσουν τα δάνεια ...άτοκα, ή μπορεί να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός επαναγοράς ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, ή μπορεί να γίνουν και τα δύο μαζί και άρα η ελληνική πλευρά να είναι υποχρεωμένη να πληρώσει μικρότερα ποσά για την εξόφληση των χρεών της. Να γίνει, δηλαδή, ένα ντε φάκτο «κούρεμα» από την πίσω πόρτα. Συμπέρασμα: Χωρίς οι πιστωτές να έχουν ρωτήσει τον Τσίπρα ή έστω άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μετρώντας τα δικά τους και μόνο συμφέροντα δέχτηκαν πέρσι ένα σημαντικό «κούρεμα» του κρατικού χρέους, αλλά και τώρα κρίνουν ότι θα «σβήσουν» ένα κομμάτι ακόμα. Αλλωστε «κούρεμα» περιέχει η απόφαση του Γιούρογκρουπ, ενός εύθραυστου συμβιβασμού μεταξύ ΔΝΤ-Ευρωζώνης, αφού οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί συνεχίζουν να υπάρχουν.
Μόνο διαγραφή ή κόντρα στον Καιάδα
Το ερώτημα είναι σαφές:
Πρώτον: Οι ιμπεριαλιστικοί διαχειριστές του χρέους της χώρας υιοθέτησαν, έστω και σε γενικές γραμμές, τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ή μήπως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε ένα πολιτικοοικονομικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο χωράνε και οι επιλογές της ΕΕ και του ΔΝΤ;
Δεύτερον: Υπάρχει περίπτωση οι όποιες ρυθμίσεις στις οποίες θα καταλήξουν ΕΕ και ΔΝΤ να είναι προς όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων όταν μάλιστα αυτές μοιάζουν με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ή μήπως οι προτάσεις αυτού του φορέα, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, δεν προωθούν τα γνήσια συμφέροντα του λαού;
Οι απαντήσεις βγαίνουν αβίαστα από την ιστορική πείρα που διαθέτει ο λαός μας, προκύπτουν και από την εμπειρία που αποκτήσαμε τα δυόμισι τελευταία χρόνια: Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές - πιστωτές σημαίνει αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές βαρβαρότητας, ώστε να διασφαλιστούν κατά τον καλύτερο τρόπο τα δικά τους συμφέροντα κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων και του τόπου. Οταν αυτοί «κουρεύουν» δάνεια, το κάνουν επειδή δεν μπορούν να τη γλιτώσουν χωρίς να καταστραφούν κεφάλαια. Αποδεχόμενοι όμως την καταστροφή αυτή, στέλνουν στον Καιάδα όσους περισσότερους εργαζόμενους μπορούν. Και η μόνη διαπραγμάτευση που μπορεί να γίνει μαζί τους - κι αυτό προτείνει ουσιαστικά και ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι το ύψος από το οποίο θα πεταχτούν στη χαράδρα τα θύματα, που θα αφήσει πίσω της η διαπραγμάτευση.
Γι' αυτό η μόνη ξεκάθαρη πρόταση που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού, η μόνη πρόταση που μπορεί να αποτελέσει διέξοδο από τη γάγγραινα της οικονομικής κρίσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είναι η πρόταση που διατυπώνουν οι κομμουνιστές. Η πρόταση του ΚΚΕ που συνδυάζει την απαλλαγή του λαού από κάθε είδους φιλομονοπωλιακή πολιτική και ανοίγει το δρόμο για την πραγματικά άλλου τύπου ανάπτυξη. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή όλου του χρέους χωρίς άλλες τσιριμόνιες και με κοινωνικοποίηση των βασικών κλάδων της οικονομίας και των μέσων παραγωγής.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ


Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Το λαϊκό εργατικό κίνημα αποκαλύπτει - απομονώνει τα φασιστοειδή



Παπαγεωργίου Βασίλης
Πληθαίνουν οι περιπτώσεις όπου εργατικά σωματεία, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, μαθητές, εναντιώνονται έμπρακτα στους τραμπουκισμούς της «Χρυσής Αυγής». Απομονώνουν τα φασιστοειδή, εμποδίζουν στην πράξη κάθε προσπάθειά τους να διχάσουν την εργατική τάξη, να της περάσουν φίμωτρο και αλυσίδες προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Το τελευταίο διάστημα η ναζιστική οργάνωση παίρνοντας διαρκώς πάσες από τη συγκυβέρνηση ανοίγει μια σειρά θέματα: Ζητά στοιχεία για το πόσοι «νόμιμοι» μετανάστες εργάτες (με καθεστώς ασύλου ή άλλο) δουλεύουν στην Ελλάδα. Οτι τάχα αυτοί (και όχι το εκμεταλλευτικό σύστημα) ευθύνονται για την ανεργία των Ελλήνων.
Ζητά στοιχεία για πόσα μεταναστόπουλα φιλοξενούνται σε παιδικούς σταθμούς (σημειωτέον ότι η κυβέρνηση όντας ταξικά στο ίδιο μετερίζι με τη οργάνωση, σπεύδει να της χορηγήσει τα στοιχεία που ζητά). Το προηγούμενο διάστημα τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής απείλησαν μετανάστες ότι θα τους κάψουν ζωντανούς αν δε φύγουν από τη χώρα. Ξυλοφόρτωσαν βιοπαλαιστές επειδή δεν τους άρεσε το χρώμα και το θρήσκευμά τους. Με σειρά εμετικών ανακοινώσεων που βγάζουν «λάδι» μεγαλοεργοδοσία και ΕΕ, προσπαθούν να βάλουν εργαζόμενους και άνεργους ενάντια σε άλλους εργαζόμενους και άνεργους. Ακόμα ακόμα, επιτέθηκαν με ρόπαλα και μαχαίρια σε μαθητές και εργάτες που καλούσαν σε εξαγγελθείσες απεργίες.
Αυτό είναι το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπό της οργάνωσης που χρησιμοποιείται ενάντια σε όσους αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Ομως, πλέον δε μένει αναπάντητο. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα έμπρακτης απομόνωσης και καταγγελίας:
-- Στις 17/10 πληρωμένη απάντηση από τους ίδιους τους εργαζόμενους μαθητές στο εσπερινό ΕΠΑΛ Γιαννιτσών πήρε χρυσαυγίτης που φοιτά στο σχολείο, όταν προσπάθησε με απειλές και εκφοβισμό να εμποδίσει εξόρμηση του ΠΑΜΕ για την πανεργατική απεργία της επομένης. Το συνεργείο με τους νεολαίους εργαζόμενους, που βρέθηκε έξω από το ΕΠΑΛ στις 17/10 με το απεργιακό κάλεσμα του ΠΑΜΕ, δέχτηκε επίθεση από τον χρυσαυγίτη που ανήκει στον «πυρήνα» Γιαννιτσών. Με θράσος απαίτησε από τους νεολαίους να βγουν έξω από το προαύλιο του σχολείου, να μη μοιράσουν τις προκηρύξεις στους μαθητές, που σημειωτέον είναι όλοι εργαζόμενοι, γιατί «αλλιώς θα επιβάλει το νόμο». Φωνάζοντας οργισμένα «έξω από δω παλιοκομμούνια», έφτασε να απειλεί ότι «αν δεν το κάνουν αμέσως, θα φύγουν από εκεί με κομμένα τα κεφάλια»Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μαθητές απαίτησαν από το χρυσαυγίτη να σταματήσει τις απειλές, λέγοντας ότι δεν μπορεί να παίζει η Χρυσή Αυγή το ρόλο της Αστυνομίας μέσα στα σχολεία. Οι ίδιοι κάλεσαν τους αγωνιστές του ΠΑΜΕ να μείνουν και να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους μαθητές που δεν είχαν έρθει ακόμα. Πολλοί, μάλιστα, προθυμοποιήθηκαν να μοιράσουν οι ίδιοι τα φυλλάδια, έδωσαν ραντεβού στην απεργιακή συγκέντρωση της επόμενης μέρας στα Γιαννιτσά.
-- Τον Σεπτέμβρη προηγήθηκε ανάλογη αποστομωτική απάντηση στην παρουσία χρυσαυγιτών στην είσοδο του εργοστασίου «Παπουτσάνης», όπου οι ίδιοι οι εργάτες δεν τους επέτρεψαν καν την είσοδο.
-- Αρχές Νοέμβρη τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής επιτέθηκαν σε μαθητές μέλη της ΚΝΕ που πραγματοποιούσαν εξόρμηση έξω από το ΕΠΑΛ του Λαγκαδά, για να καλέσουν μαθητές και εκπαιδευτικούς να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία και τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που γινόταν εκείνη τη μέρα. Σε βοήθεια των μελών της ΚΝΕ έσπευσαν απεργοί εργάτες από την ΑΓΝΟ στο Λαγκαδά, που συμμετείχαν στην περιφρούρηση της απεργίας στο εργοστάσιο. Τους έτρεψαν σε φυγή αποσπώντας από τα χέρια τους τα ρόπαλα που κρατούσαν. Ακολούθως, εργαζόμενοι με τις σημαίες του ΠΑΜΕ και φοιτητές με τις σημαίες του ΜΑΣ πραγματοποίησαν πορεία στους δρόμους του Λαγκαδά, καταγγέλλοντας τη δράση της νεοναζιστικής οργάνωσης. Με συνθήματα όπως «Στην εργατιά δεν πιάνουν απειλές κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές», «Φασίστες, Χίτες, χρυσαυγίτες», «Να συλληφθούν τώρα οι τραμπούκοι», κάλεσαν το λαό να απομονώσει τους «χρυσαυγίτες». Η πορεία έγινε δεκτή με χειροκροτήματα στους δρόμους του Λαγκαδά.
-- Επίσης, αρχές Νοέμβρη φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής προσπάθησαν (ως τσιράκια αφεντικών), «νταβατζηλίδικα» να πλασάρουν φθηνούς εργάτες σε υπεργολάβο σε οικοδομή στην Καλλιθέα. Σαν απάντηση έλαβαν αυστηρή προειδοποίηση από το Συνδικάτο Οικοδόμων μην ξανατολμήσουν να απειλήσουν οικοδόμο, γιατί θα βρουν απέναντί τους το Συνδικάτο και όλους τους οικοδόμους Ελληνες και μετανάστες.
-- Προχθές στην Καλλιθέα κινητοποίηση στο υποκατάστημα του ΕΟΠΥΥ (πρώην ιατρεία του ΙΚΑ) πραγματοποίησαν μέλη της Λαϊκής Επιτροπής της περιοχής, η Επιτροπή Αγώνα Νέας Σμύρνης και Π. Φαλήρου, το Σωματείο Συνταξιούχων Καλλιθέας και γύρω δήμων. Αφορμή η πληθώρα κρουσμάτων τρομοκράτησης και τραμπουκισμού το τελευταίο διάστημα από μέλη της Χρυσής Αυγής, απέναντι σε μετανάστες, με πιο πρόσφατο αυτό στα ιατρεία του ΙΚΑ που ζητούσαν από ασθενείς διαπιστευτήρια για το εάν είναι Ελληνες ή όχι. Τα μέλη της Λαϊκής Επιτροπής ενημέρωσαν ασθενείς και ιατρικό προσωπικό με εξόρμηση που έκαναν εντός και εκτός του υποκαταστήματος. Μοίρασαν σχετική ανακοίνωση - καταγγελία και κάλεσαν ασθενείς και ιατρικό προσωπικό να απομονώσουν τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό και όσους διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η εξόρμηση κατέληξε σε παρέμβαση στο γραφείο του αναπληρωτή διευθυντή όπου αντιπροσωπεία των συγκεντρωμένων κατήγγειλαν τη Χρυσή Αυγή. Από την πλευρά του, ο αναπληρωτής διευθυντής τόνισε ότι τόσο ο ίδιος όσο και το ιατρικό προσωπικό δεν έχουν εμποδίσει ποτέ κανέναν άνθρωπο να εξετασθεί, ούτε ποτέ πρόκειται να αφήσουν τέτοια περιθώρια στο μέλλον.
-- Αξιοσημείωτη και η στάση των τρίτεκνων που συγκεντρώθηκαν να διαμαρτυρηθούν για την κυβερνητική πολιτική έξω από το υπουργείο Οικονομικών, και δεν επέτρεψαν να τους μιλήσει ο βουλευτής και εκπρόσωπος Τύπου της οργάνωσης, Ηλ. Κασιδιάρης.
-- Τις μέρες γιορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου, τα φασιστοειδή προχώρησαν πάλι σε μια σειρά προκλήσεις. Ξανά ανεπιτυχώς. Χαρακτηριστική η περίπτωση αποφασιστικής αντίστασης των εκπαιδευτικών του2ου ΓΕΛ Ευόσμου στη Θεσσαλονίκη, αλλά και της μαζικής παρέμβασης ΚΚΕ και ΚΝΕ, όπου συνετρίβη η προσπάθεια μαθητών - μελών της Χρυσής Αυγής να εμποδίσουν το γιορτασμό. Οι χρυσαυγίτες επί μέρες αντιδρούσαν και ζητούσαν να μη γίνει, εξαπολύοντας διάφορες απειλές. Η Κομματική Οργάνωση Ευόσμου του ΚΚΕ και η ΚΝΕ πραγματοποίησαν μαζική εξόρμηση στο σχολείο, με ανακοίνωση για το περιεχόμενο του γιορτασμού του Πολυτεχνείου και τα σύγχρονα μηνύματά του για το λαό και τη νεολαία. Οι μαθητές - μέλη της Χρυσής Αυγής προσπάθησαν, μάταια, να εμποδίσουν την εξόρμηση. Η προκήρυξη έφτασε στα χέρια όλων των μαθητών. Στη συνέχεια αντιπροσωπεία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μίλησε με τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δήλωσαν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν το γιορτασμό, όπως και έγινε.
Δύο χρυσαυγίτες εξωσχολικοί πήγαν στο Λύκειο Τριλόφου και έλεγαν στους μαθητές, ότι φέτος δεν πρέπει να τολμήσουν να κάνουν γιορτή για το Πολυτεχνείο, γιατί αν τολμήσουν, θα πάνε και θα τα σπάσουν. Οι μαθητές αντέδρασαν και τους γύρισαν απαξιωτικά την πλάτη.
Απειλές εξαπέλυσαν και στο 8ο ΕΠΑΛ στον Ευκλείδη, στη Θεσσαλονίκη, ότι τάχα δε θα επιτρέψουν τη διεξαγωγή εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο. Οχι μόνο έγινε η εκδήλωση όπως αυτή διοργανώθηκε από τους καθηγητές, μα επιπλέον στη συνέχεια με πρωτοβουλία του 15μελούς, στο προαύλιο του σχολείου μίλησε και εκπρόσωπος του Συλλόγου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αγωνιστών '67-'74. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση που ανέδειξε τα διδάγματα του Πολυτεχνείου και την επικαιρότητά τους σήμερα.
Αυτά και άλλα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι λαός και νεολαία μπορούν να αποκαλύψουν παραπέρα τους χρυσαυγίτες, το βρώμικο ρόλο τους ως τσιράκια της μεγαλοεργοδοσίας, να τους αντιμετωπίσουν, να τους απομονώσουν. Πολιτικά, μέσα από το ίδιο το εργατικό, λαϊκό κίνημα και τους φορείς του, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Καμία ενέργειά τους αναπάντητη. Αποκάλυψή τους παντού και ταξική απομόνωσή τους.

Θ.ΜΠ.

Αγώνες και γιορτή, απάντηση στην απειλή



Αργά ή γρήγορα θα άνοιγε η αβυσσαλέα τάφρος ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι τούτης εδώ της μικρής τεράστιας χώρας. Απ' τη μια οι διαχειριστές του χρέους, το οποίο ήταν ανέκαθεν εργαλείο χειραγώγησης και υποταγής των λαών, όπλο στα χέρια του κεφαλαίου. Μαζί κι απόκοντα με φρέσκους Χίτες, μεγαλέμπορους του χάους και υπασπιστές του χάροντα που βγαίνει παγανιά πόρτα πόρτα κι αφήνει το σημάδι της ανεργίας, της αρρώστιας, της απογοήτευσης κι ύστερα περνάει για τη συγκομιδή ανθρώπινων σκουπιδιών. Το καπιταλιστικό Είναι σ' όλο του το κρίσιμο φρικώδες μεγαλείο. Απ' την άλλη το Φαίνεσθαι μιας χώρας ισοπεδωμένης, με συλλογικό κουράγιο χώμα, σε μια τροχιά χαμού αιμάτινων κεκτημένων. Η πλειονότητα των εργαζομένων στραγγαλίζεται με περασμένο στο λαρύγγι το χαλκά της ευρωενωσιακής πείνας των μονοπωλιακών λύκων για κέρδη. Μπροστά σ' αυτόν τον πυροβολισμό κατά ριπάς, η κύρια μάζα των εργαζομένων μοιάζει να παγιδεύεται στην αγωνία της επιβίωσης και να εκτροχιάζεται απ' τη φύση της τάξης της, που είναι η συλλογικότητα και η επαναστατική σκέψη και βούληση για ανατροπή με περηφάνια κι αυτοπεποίθηση.
Ο μιντιακός αυτοματισμός προσπαθεί κι εν μέρει επιτυγχάνει να...γεφυρώνει το χάσμα. Με το αζημίωτο. Φωτίζοντας εκτυφλωτικά κι επαναλαμβάνοντας βασανιστικά κάθε κελάηδημα, απ' τα οιηματικά παραληρήματα του φερόμενου ως πολιτικού λόγου ως τον θεαματικό ακτιβισμό μικροαστικών εκτονώσεων. Μεταξύ ταγμάτων εφόδου και ταγμάτων γελοιότητας δε χάνονται απλώς ζωές αλλά υπονομεύεται και αυτή καθαυτή η δυνατότητα να τις υπερασπιστεί κανείς μ' εκείνο το αίσθημα δικαίου που έχουν οι λαοί οδηγό όταν λειτουργούν ως ιστορικό υποκείμενο. Το επιβιωτικό κενό προξενεί φυσικό τρόμο. Το ιδεολογικό κενό ωθεί τεχνητά μάζες στην κατάσταση του αντικειμένου. Η πραγματική τάφρος που διανοίγεται στις μέρες μας είναι η αποκοπή του πολίτη απ' την πολιτική και δι' αυτής από την εξουσία που δικαιούται κι απαιτεί ως εργαζόμενος. Παλιό το κόλπο, νέες κάμποσες μέθοδοι και μέσα και κυρίως καινοφανής η ταχύτητα εφαρμογής τους.
Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός του 21ου αιώνα παράγει βόμβες μεγατόνων για τη διεξαγωγή του μέγιστου των πολέμων ως τώρα με υλικά άλλου τύπου. Καταρχήν εκφυλίζει τη διεθνή εμπειρία από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που προηγήθηκαν. Πουλάει την ιστορία σε χάπια παραισθησιογόνα ακυρώνοντας τη δυνατότητα ερμηνείας της, τόσο επιστημονικώς όσο και πολιτικά διαλεκτικώς. Και χρησιμοποιεί δικτατορικά την κατοχή, νομή και διάθεση των επιστημονικών επιτευγμάτων. Βάζει χέρι δηλαδή στα εργαλεία παραγωγής όχι μόνον του πλούτου αλλά και της ζωής αυτής καθαυτής ως μέλλοντος. Γιατί όταν στο καθημερινό πολιτικό επίπεδο το προσδόκιμο ζωής αποφασίζεται να καθορίζει συνταξιοδοτικά και προνοιακά δικαιώματα, ας σκεφτούμε τι δύναμη νομιμοποίησης και επιβολής αποκτά το κεφάλαιο όταν μπορεί να προβλέπει με μια απλή εξέταση αίματος και με ακρίβεια το χρόνο γήρανσης και θανάτου των πολιτών! Απασφαλισμένο ασφάλιστρο!... Αν χονδροειδώς ισχύει η έγκυρη ρήση ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και τόξα κι ό,τι σημαίνον και σημαινόμενο θέτει επί τάπητος, τότε ως το... ορόσημο του 2020 που θέτουν φονιάδες, λογιστές και τεχνοκράτες, διαδικτυακά φρικιά και πρόθυμοι νταβατζήδες στις γειτονιές του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, οι κομμουνιστές του τώρα και του αύριο κι οι ριζοσπάστες δημοκράτες ταξικοί σύμμαχοί τους έχουν εξ ορισμού το καθήκον της πρωτοπορίας. Οι καλύτεροι στο τόξο και την πέτρα. Οι καλύτεροι στη δουλειά για πραγματική και πνευματική τροφή. Μαζικά, συλλογικά κι αταλάντευτα και στη γιορτή και τη χαρά και ανάδειξη του πολιτισμού σε νικηφόρο υπερόπλο. Στον πόλεμο που γίνεται, οι κόκκινοι πάνε και τώρα όπως τότε, όπως δηλαδή στη γιορτή του δίκιου του ανθρώπου εργάτη. Τραγουδώντας. Στα δύσκολα. Και στα χειρότερα. Ενενήντα και τέσσερα χρόνια μετά. Χρόνια πολλά, σύντροφοι.
ΥΓ: Με τόσα τιτιβίσματα, άσε καλύτερα από τη στήλη εδώ να πω πως δε λογίζομαι απούσα. Θα λείπω για κομματική κοινοβουλευτική δουλειά στη συνεδρίαση της επιτροπής μεταναστών - προσφύγων του Συμβουλίου της Ευρώπης...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Στις 25 Nοεμβρίου 1952 συλλαμβάνεται το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ο Νίκος Πλουμπίδης.


ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΙ ΓΥΡΕΥΩ......

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε στο χωριό Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902 από φτωχή αγροτική οικογένεια. Το 1926 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Παράλληλα συνέχισε τη δράση του στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα και εκλέχτηκε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το Μάρτη του 1931 συνελήφθη για τη συνδικαλιστική δράση του και καταδικάστηκε. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, πέρασε στην παρανομία. Το 1937 βρίσκεται στο Βόλο, καθοδηγητής του Γραφείου Περιοχής της Θεσσαλίας. Το 1938 γυρίζει στην Αθήνα και εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στη συνέχεια του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Από το 1946 αναλαμβάνει την καθοδήγηση της παράνομης οργάνωσης του ΚΚΕ στην Αθήνα. Η δράση του κατά την Αντίσταση σπουδαία καθώς ανήκει στους καθοδηγητές των κινητοποιήσεων της Αθήνας ενάντια στους κατακτητές. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου θα παραμείνει στην Αθήνα. Παρά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, ο ίδιος δεν σταματά λεπτό να εργάζεται για την ανασύνταξη των δυνάμεων του κόμματος. Η προσπάθειά του, ενώ είναι καταζητούμενος, να σώσει το Μπελογιάννη από την εκτέλεση, αναλαμβάνοντας με επιστολή του την ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ, αποτυγχάνει.

Η «κατηγορία»…

Ο Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα και τον περιμένει η ίδια τύχη. Θα βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα χαρακτηρισμένος ως «πράκτορας του εχθρού» με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία αργότερα θα χαρακτηριστεί «τραγικό λάθος». Η σύλληψή του ανακοινώνεται στις 25 Νοεμβρίου 1952. Δύο ημέρες αργότερα ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ από το Βουκουρέστι μεταδίδει ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής – η οποία βασιζόταν σε ολιγοσέλιδο πόρισμα που είχε εγκρίνει το Πολιτικό Γραφείο πριν τη σύλληψή του – που χαρακτηρίζει τον Πλουμπίδη «πράκτορα» της Ασφάλειας και των Άγγλων. Ο ίδιος αρνείται κατηγορηματικά να αποκηρύξει το ΚΚΕ. Χαρακτηρίζει οδυνηρή για κείνον μα σεβαστή την ανακοίνωση της ΚΕ, δηλώνει ότι θα πεθάνει κομμουνιστής ενώ τονίζει την πίστη του ότι το κόμμα θα αντιληφθεί ότι οι πληροφορίες που είχε ήταν εσφαλμένες και θα τον αποκαταστήσει. Το στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο με την κατηγορία της «κατασκοπίας». Εκτελείται στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ, μαζί με τρεις συντρόφους του, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Νίκο Καλούμενο, δια τυφεκισμού. «Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι» έγραψε ο ίδιος στο τελευταίο γράμμα του. «Ο Πλουμπίδης εξετελέσθη την αυγήν ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ»… έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής.

Η αποκατάσταση…

Το 1956, μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη, αποφασίστηκε η επανεξέταση της υπόθεσης από επιτροπή η οποία κατέληξε σε δυο διαφορετικά πορίσματα, τα οποία συνέκλιναν στην απαλλαγή του Πλουμπίδη, την αποκατάστασή του ως μέλος του ΚΚΕ και της ΚΕ και στην απόδοση ευθυνών στους Ζαχαριάδη, Μπαρτζώτα και Βλαντά. Η μνήμη του αποκαταστάθηκε με απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ.





Πηγη:www.tvxs.gr

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

«Ζούμε» για να... πληρώνουμε τόκους!



Οι κυβερνώντες μάς λένε ότι δανείζονται γιατί η Ελλάδα έχει χρέη. Ψέμα!
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα - και κάθε καπιταλιστικό κράτος - έχει χρέη επειδή δανείζεται. Και δανείζεται γιατί έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Μέσα από τις πιστώσεις και την τροφοδότηση του κεφαλαίου για την αναπαραγωγή του. Με μόνιμο, βέβαια, οφειλέτη το λαό, στις πλάτες του οποίου μετακυλίονται τα βάρη που χρεώνει στο δημόσιο ταμείο η πλουτοκρατία.
*
Μας λένε ότι παίρνουν δάνεια, για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Ψέμα! Το μεγαλύτερο ψέμα του τωρινού, του προηγούμενου και του επόμενου αιώνα!
Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη: Είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που πληρώνουν τα δάνεια των κεφαλαιοκρατών και όχι το αντίστροφο.
Πριν από λίγες μέρες, ο «Ρ», εστιάζοντας στα στοιχεία του ίδιου του προϋπολογισμού των κυβερνώντων για το 2013, αναδείκνυε αυτήν ακριβώς την αλήθεια: Οτι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις που λεηλατούνται, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η δανειοδότηση των κεφαλαιοκρατών και να εισπράττουν οι τοκογλύφοι τα πανωτόκια.
Είναι χαρακτηριστικό:
Στα τρία χρόνια των Μνημονίων (2010 - 2012) τα δάνεια που υποτίθεται έχουν εκταμιευθεί για την Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης ακόμα κι αυτής της «σούπερ» δόσης των 44 δισ. ευρώ που ακόμα εκκρεμεί) ανέρχονται στα 156 δισ. ευρώ.
Κι όμως! Το ίδιο διάστημα, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους ένα ποσό που ξεπερνάει τα 202 δισ. ευρώ!
Δηλαδή: «Μας έδωσαν» 156 και τους δώσαμε 202!
Ποιος πληρώνει, λοιπόν;
*
Αυτή η τραγωδία για το λαό δεν αρχίζει με τα Μνημόνια και δε σταματά στα Μνημόνια. Είναι μια τραγωδία διαρκείας.
Πρόκειται για την πάγια τακτική του κράτους των κεφαλαιοκρατών: Αυτοί δανείζονται, αυτοί ξεκοκαλίζουν αστρονομικά ποσά, με τα οποία χρηματοδοτούν την κερδοφόρα δράση τους, κι από την άλλη ο λαός πληρώνει τα χρέη τους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, με τόκο!
Αδιάψευστος μάρτυρας και πάλι τα επίσημα στοιχεία. Τα δικά τους στοιχεία! Τα έχουν, μάλιστα, συμπεριλάβει στον προϋπολογισμό (σελίδα 133), στους σχετικούς πίνακες με τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων.
Ας δούμε τι ομολογούν:
α) Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!
β) Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Αθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!
γ) Από το Μάαστριχτ και μετά, 4 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας έχουν πάει σε... τόκους και χρέη! Μάλιστα, από αυτά, πάνω από 3 ολόκληρα ΑΕΠ έχουν εξανεμιστεί σε τόκους και χρεολύσια κατά την περίοδο της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη!
*
Είναι προφανές τι συμβαίνει:
Τα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν την τελευταία 20ετία (και κυρίως κατά την περίοδο της «ευρω-ευημερίας») σε τόκους για το δημόσιο χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν», κοντά ένα τρισεκατομμύριο ευρώ!
Αυτή είναι η αλήθεια για την τάξη των καταπιεστών που θησαυρίζει και για την τάξη των καταπιεζομένων που πληρώνει.
Και τώρα, μετά από αυτό το αδιανόητο «ριφιφί», τι μας λένε:
Οτι ο ελληνικός λαός, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του χρέους, θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα, και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα!
*
Είναι προφανές:
Ο δανεισμός ούτε είχε ούτε έχει σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων, αλλά αποτελεί συνήθη τακτική της ολιγαρχίας, με την οποία η τελευταία αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική της ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δανεισμού της στα λαϊκά στρώματα.
Η καταχρεωμένη Ελλάδα του ελληνικού λαού δανείζεται για να πληρώνονται τα παλιότερα και τα νεότερα δάνεια της πλουτοκρατίας, με συνέπεια στη συνέχεια να οφείλει ακόμα μεγαλύτερα χρέη στους πιστωτές. Μέσω αυτού του μηχανισμού, όπως περιέγραφε ο Λένιν, επέρχεται «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνο που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 - 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων.
*
Είναι προφανές:
Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι ούτε η «αποπληρωμή», ούτε η «επιμήκυνση», ούτε το «κούρεμα», ούτε ο «λογιστικός» προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού» χρέους.
Η μία και μοναδική απάντηση είναι:
Μονομερής διαγραφή του χρέους!
Κάτι που φυσικά δε θα γίνει από την εξουσία εκείνων που υπογράφουν Μνημόνια, ή από τους άλλους που θέλουν νέα «κοινωνικά συμβόλαια» αγαστής «συνεργασίας» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών εντός της ευρωλυκοσυμμαχίας των Μνημονίων.
Θα γίνει από ένα λαό αποφασισμένο να επιβάλει τη δική του λαϊκή εξουσία.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Βιώσιμον κι ο Βίος Αβίωτος Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Πολυτεχνείο, Κυπριακό, Μεταπολίτευση, πάνε κοντά σαράντα χρόνια και οι πληγές ορθάνοιχτες για ένα λαό κι έναν αγωνιστικό πολιτισμό σαν τον ελληνικό, που δημιούργησε ένα τεράστιο ιστορικό κεφάλαιο, αλλά η κυρίαρχη αστική τάξη το ρούφηξε κυριολεκτικά για πάρτη της. Αν δεν υπήρχε το ποιητικό αξίωμα «λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί...» , η εξέγερση μιας νιότης, έμπνευση και παρακαταθήκη αντίστασης, θα πνιγόταν ολοκληρωτικά στην ταύτισή της με τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».
Το έγκλημα συντελέστηκε νωρίς. Στην υφαρπαγή του νοήματος και την κεφαλαιοποίησή του από τους εκμεταλλευτές. Κύριος μοχλός το εκπαιδευτικό σύστημα. Που τυποποίησε τη διαδικασία μνήμης, τη μετέτρεψε, καθόλου αθώα, σε ημερολογιακή απομνημόνευση, εξήρε πρόσωπα ως καρριέρες και ανέδειξε αστικοδημοκρατικές άριες έτσι και τόσο όσο χρειαζόταν για να πνιγεί η μουσική των λαοκρατικών προσδοκιών.
Η επωφελής ενσωμάτωση πραγματικών και μη πρωταγωνιστών, άμβλυνε έκτοτε ύπουλα την ταξική θεώρηση των αγώνων, φόρτωσε την πολιτική ιδεολογία στους ώμους των νέων ως βαρίδι, άφησε χώρο στην ανελέητη φαιά προπαγάνδα και έκλεισε το λαό ως ιστορικό υποκείμενο, «ανεπαισθήτως έξω...» από τα τείχη. Σαρανταρίζει πλέον και η, πετυχημένη είναι η αλήθεια, κάλυψη της αστικής ταξικής ενοχής για την απώλεια του υπεσχημένου καπιταλιστικού παραδείσου, από την προβοκατόρικη χρήση του όρου βιώσιμος-η-ο . Συνταγή παρελκυστικής πειθούς άκρως αποτελεσματική για χειραγώγηση των μαζών. Παγίδα στην οποία έπεσε μέσα εκόν άκον όλο το πολιτικό φάσμα κατά περιόδους.
Από τη βιώσιμη λύση του Κυπριακού, που κατάπιε κάθε έννοια δικαιοσύνης και άμβλυνε τη φριχτή και δυσώδη πραγματικότητα της εισβολής και κατοχής, φτάσαμε στη βιωσιμότητα του χρέους που καταπίνει την ουσία της ανυπαρξίας του. Γιατί ούτε η ντόπια, ούτε η ευρωπαϊκή, ούτε η παγκόσμια πλειοψηφούσα εργατική τάξη, επέλεξε και νομιμοποίησε συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως, το δανεισμό από το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, ως βιώσιμο βίο.
Η δε ευρωπαΐζουσα αριστερά τριαντατόσα χρόνια μετά το Μπρέτον Γουντς, μισόν σχεδόν αιώνα μετά το Μάη και τις «φράουλες και αίμα» του Μπέρκλεϊ', έχει επιλέξει ως αντίπαλο το νεοφιλευθερισμό αντί του κεφαλαίου κι έχει ανοιχτές βιωσιμότητες... Οπως το Παλαιστινιακό ή η πράσινη γραμμή στη Λευκωσία, που κάμποσοι μαθητές μπορεί και να αναφέρουν ως οικολογικό πρότυπο, μπερδεύοντας τη Γάζα με τη γάζα και το αίμα στις φράουλες ως κέρδος των βασανιστών μεταναστών στη Μανωλάδα...
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Για να τεθούν επί τάπητος ως άμεσα απαιτητέα λαϊκά δικαιώματα σήμερα, πρέπει να ενταχθούν στο πλαίσιο της βιωσιμότητας, ως προβλήματα. Το κοινωνικό κράτος είναι σοσιαλδημοκρατική παροχή που υποχωρεί μπροστά στις δημοσιονομικές σκοπιμότητες. Το ευρωενωσιακό ευρω-ζωνικό κάστρο των μονοπωλίων έχει ήδη αποφανθεί πως η σύγχρονη πολιτική παίζεται με όρους κοινωνικών εταίρων. Γιατί το συνοδευτικό της βιωσιμότητας είναι πια ο υποβιβασμός της κοινωνίας σε εταιρικά μερίδια και του λαού σε καταναλωτικό ανώνυμο τίτλο.
Ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αυτό το άθλιο ιδεολογικό στερεότυπο που επιστρατεύεται για να φαίνονται ελπιδοφόρες οι δραστικές αλλαγές σε πρόσωπα και οι εμμονές σε αντιλαίκές πολιτικές, τείνει να κλείσει λόγω... «μη βιώσιμης» αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτό θέλουν οι διαφεντεύοντες το βίο τον αβίωτο της εργατικής τάξης για τη βιωσιμότητα τη δική τους. Ας μείνει ανοιχτός. Ορθάνοιχτος μεταπολιτευτικός λογαριασμός. Που σφίγγει σαν ατέρμονη αλυσίδα το λαιμό των λαών. Νομοτελειακά θα τον σπάσουμε, πριν προλάβει να εντάξει στη βιωσιμότητα το δίλημμα ναζί κανείς ή να μη ζει!!!

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ Το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει μέτωπο ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων



Ολόκληρη η απόφαση της Εκτελεστικής Γραμματείας, που συνεδρίασε την Παρασκευή
Χιλιάδες εργαζόμενοι πορεύτηκαν με το ΠΑΜΕ στην 48ωρη απεργία
Πρώτα συμπεράσματα και εκτιμήσεις του ΠΑΜΕ για τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις:
Το ΠΑΜΕ στις εκτιμήσεις του από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, βγάζει συμπεράσματα, μελετάει την πείρα σε ένα γενικό πλαίσιο, καταγράφει τις διεργασίες και τις τάσεις, βάζοντας στους εργαζόμενους ανοιχτά τον προβληματισμό για το τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα, την ανάγκη της οργάνωσης με στόχους και αιτήματα που να απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες, την ανάγκη της ενότητας των εργαζομένων και σε ποια βάση, την ανάγκη να αναπτυχθεί η κοινωνική συμμαχία και το ρόλο των άλλων δυνάμεων.
Οι εκτιμήσεις θα μείνουν κενό γράμμα αν δεν υπάρξει συζήτηση στα σωματεία. Αποτελεί σημαντικό καθήκον, κύρια και ουσιαστική δουλειά τα σωματεία να συζητήσουν οργανωμένα, να καλέσουν τα μέλη τους, να συμβάλουν με τη γνώμη τους. Να γίνει συζήτηση για την εκτίμηση της δράσης στους τόπους δουλειάς με τον ίδιο τρόπο που συζητάμε για την προετοιμασία μιας μάχης. Να συζητήσουν τα σωματεία πλατιά μέσω συλλογικών διαδικασιών τους, να φωτιστούν οι εξελίξεις και τα προβλήματα των εργαζομένων σε κάθε κλάδο. Να μην κυριαρχήσουν αχώνευτες στη συζήτηση των σωματείων γενικές εκτιμήσεις αλλά αντίθετα με βάση την πείρα, να εμπλουτίζονται τα συμπεράσματα και η δράση.
Οταν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εκτιμά μια φάση αγώνων, το κάνει κάτω από το πρίσμα των αναγκών της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των στόχων που έχουν καθοριστεί και της προοπτικής. Μπροστά στη λήξη ενός κύκλου επίθεσης του κεφαλαίου που ολοκληρώθηκε με την ψήφιση του προϋπολογισμού και του μνημονίου 3 σε συνδυασμό με την ανάπτυξη αγώνα και απάντησης των εργαζομένων και του λαού, το ΠΑΜΕ στέκεται σε ορισμένα βασικά σημεία.
Στην ίδια γραμμή ενάντια στα αντεργατικά μέτρα και στα μονοπώλια
ΦΡΑΓΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΣ
Μπροστά στην 48ωρη απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας, στο κάλεσμα των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων έμπαινε το εξής κάλεσμα για συζήτηση: «Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για μια καθολικά γενική μαζική απεργία. Τέτοια που να δυσκολέψει πραγματικά την ψήφιση του αντιλαϊκού πακέτου. Τέτοια που ακόμα και αν ψηφιστούν τα μέτρα να γίνει καταλύτης κλιμάκωσης της πάλης και αφετηρία γενικότερων εξελίξεων και ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος».
Αντίστοιχα στην κεντρική απεργιακή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ έμπαινε το εξής: «Η επιτυχία της απεργίας να τους τρομάξει! Να σηματοδοτήσει νέες καταστάσεις, αντεπίθεση, αγώνες με αποτελέσματα, νίκες. Να μη μείνει μόνο στο αίτημα της καταψήφισης, αλλά να σηματοδοτήσει την έναρξη νέας αγωνιστικής κλιμάκωσης και λαϊκής αντεπίθεσης, που θα συμπαρασύρει, θα ανατρέψει αντιλαϊκές πολιτικές, τρόικα, μνημόνια και δανειακές συμβάσεις».
Η μάχη του περιεχομένου των αγώνων
Από τα παραπάνω είναι προφανές πως η απεργία δε θα απαντούσε μονομιάς στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Η επιτυχία και αυτής της μάχης θα κριθεί στην κλιμάκωση των αγώνων το επόμενο διάστημα, στην υιοθέτηση της ταξικής γραμμής από μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων. Στο κατά πόσον το επόμενο διάστημα θα μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη για την ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και όχι του κεφαλαίου. Κατά πόσο οι εργαζόμενοι θα οργανωθούν στο σωματείο τους, θα δεθούν με τη δράση των λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές.
Το διήμερο 6-7 Νοέμβρη δεν ήταν ένα διήμερο απλών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων. Ηταν 48ωρη απεργία. Ηταν μάχη αδιάλλακτη με την εργοδοσία, σκληρή και ταξική σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων. Απαιτούσε μάχιμη και αποφασιστική στάση απέναντι στους εκβιασμούς και τις απειλές της κυβέρνησης, αφοβία απέναντι στην κρατική καταστολή και τους μηχανισμούς, χτύπημα της γραμμής του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας στις γραμμές των εργαζομένων.
Το στίγμα στη 48ωρη απεργία το έδωσε το ΠΑΜΕ. Από την προετοιμασία και την οργάνωση της απεργίας, τη συμμετοχή την πρώτη μέρα και στα μεγάλα απεργιακά συλλαλητήρια της Τετάρτης. Δε δόθηκε απλά στη μάχη της μαζικής συμμετοχής των εργαζομένων και του λαού στις συγκεντρώσεις. Δώσαμε τη μάχη της συμμετοχής στην απεργία, έξω από τις πύλες των εργοστασίων και των βιομηχανικών περιοχών, στους τόπους δουλειάς. Δόθηκε η μάχη στο περιεχόμενο των αγώνων, στη φανερή και κρυφή απεργοσπασία των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, στη μάχη της περιφρούρησης της απεργίας.
Καλέσαμε τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν με τις σημαίες της ταξικής πάλης. Να κατανοηθεί η ταξική φύση των μέτρων, πως οι κερδισμένοι της αντιλαϊκής επίθεσης έχουν σαφές όνομα, είναι συγκεκριμένοι. Να κατανοηθεί πως το τσάκισμα των συμβάσεων, το χτύπημα στους μισθούς και στις συντάξεις, η απελευθέρωση του ωραρίου, τα παλιά και τα νέα χαράτσια έχουν από πίσω υπογραφή. Την υπογραφή των μονοπωλιακών ομίλων, της μεγαλοεργοδοσίας, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Είναι οι όροι για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση, οι οροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Να απαντήσουμε στη λογική «τίποτα δε γίνεται»
Δεν κρυβόμαστε πίσω από συνθήματα. Προετοιμάζουμε το λαό για μακρόχρονο σκληρό ταξικό αγώνα που απαιτεί θυσίες. Το δηλητήριο της αναποτελεσματικότητας των αγώνων με τις διάφορες μορφές της, που σήμερα εισχωρεί πιο εκτεταμένα στη συνείδηση και στη δράση των εργατών, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα με ορισμένα συνθήματα και εύκολες κουβέντες. Σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων και του λαού επιδρά η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία που παράλληλα με το στοιχείο της ανυπομονησίας για γρήγορες αλλαγές συγκλίνουν στην ίδια διαπίστωση. Στη λογική πως τίποτα δε γίνεται, ότι οι απεργίες δε φέρνουν αποτελέσματα, στην αναζήτηση λύσεων από τα πάνω, στη λογική του μικρότερο κακού ή εύκολων λύσεων.
Η αλήθεια είναι πως στο χέρι δε μετράς άμεσα αποτελέσματα σε γενικό επίπεδο. Παράλληλα, όμως, είναι γεγονός πως χωρίς αγώνες, χωρίς τέτοιες αναμετρήσεις, θα ήμασταν ακόμα πιο κάτω. Θα είχαν περάσει τα μέτρα πιο γρήγορα, θα ήταν πιο πολλά και ακόμα πιο σκληρά. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και τώρα ύστερα από την υπερψήφιση αυτών των μέτρων και άλλων τόσων το προηγούμενο διάστημα, υπάρχει ακόμα προβληματισμός στην κυβέρνηση, στην ΕΕ και στη μεγαλοεργοδοσία για καθυστερήσεις στην υλοποίησή τους, πως τα μέτρα δεν είναι αρκετά κ.ο.κ.
Το πρόβλημα σήμερα εντοπίζεται στο στοιχείο πως οι αγώνες που έχουμε είναι κατώτεροι των αναγκών και των περιστάσεων. Οτι οι αγώνες δε γίνονται εξ αποστάσεως, ούτε με ένα ανάθεμα, αλλά χρειάζεται οργάνωση, αντοχή, πειθαρχία. Το κίνημα είναι πίσω από την οξύτητα της επίθεσης που δεχόμαστε.
Με μια απεργία σίγουρα δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τη στρατηγική του αντιπάλου. Γι' αυτό μπαίνει ως επιτακτική και άμεση ανάγκη η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, με συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία τους μακριά από τις δαγκάνες της εργατικής αριστοκρατίας, με μέτωπο στην πολιτική των μονοπωλίων, με αγώνες επιθετικούς που θα βάζουν στο επίκεντρο το ζήτημα της εξουσίας.
Οι ρωγμές που δέχεται αυτήν την περίοδο το αστικό πολιτικό σύστημα θα βαθύνουν και θα πολλαπλασιαστούν μόνο όταν αμφισβητείται η εξουσία των μονοπωλίων. Είναι ο μοναδικός δρόμος σήμερα για να κατακτήσεις νίκες, να έχεις ανατροπές, θετική έκβαση και αποτελεσματικότητα στους αγώνες που θα έρθουν. Ο συμφιλιωτισμός με το κεφάλαιο, οι διαπραγματεύσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οδηγούν στη μακροημέρευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι απόψεις αυτές είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το κίνημα.
Τι κίνημα χρειαζόμαστε
Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να μπαίνει στο επίκεντρο το ερώτημα «τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα». Αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της πλατείας γεμάτο θολούρα με απουσία οργάνωσης, συστημικό, με κρυφή ή ανοιχτή συνεργασία με την εργοδοσία, αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα πλήρως προσαρμοσμένο στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές του κεφαλαίου με θεό την ανταγωνιστικότητα, κίνημα που θα παλεύει για την αλλαγή διαχείρισης του συστήματος, ή αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που δε θα τα «διπλώνει», δε θα κάνει κωλοτούμπες αλλά με ταξική συνέπεια θα βάζει εμπόδια, θα καθυστερεί τα κυβερνητικά μέτρα, θα οργανώνει την πάλη για άμεσα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, θα μπαίνει μπροστά στην πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, θα στοχεύει στην κοινή δράση, στη συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των φοιτητών - σπουδαστών - μαθητών, των γυναικών.
Δηλαδή, ένα κίνημα ταξικό, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας, οργανωμένο και προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, στους νόμους και το κράτος της, μαζικό, οργανωμένο στον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Κίνημα απαλλαγμένο από τους ανθρώπους της εργοδοσίας, που θα στηρίζεται και θα αναπτύσσει την κοινωνική συμμαχία, που δε θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις αλλά για το σύνολο των αναγκών της λαϊκής - εργατικής οικογένειας, κίνημα που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό πρόβλημα - ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι. Ανάπτυξη για το λαό με απαλλαγή από το ζυγό των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή ανάπτυξη για τα μονοπώλια με το λαό εξαθλιωμένο. Ενα τέτοιο κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική λύτρωση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Να δυναμώσει η αντιπαράθεση με την εργοδοσία
Αυτό προϋποθέτει αλλαγή στους συσχετισμούς στο κίνημα όχι στο μακρινό μέλλον, αλλά σήμερα. Αυτόν το στόχο μπορούν να τον πετύχουν οι εργατοϋπάλληλοι, είναι στο χέρι τους. Απαιτεί οργάνωση και δυνάμωμα των ταξικών δυνάμεων στα σωματεία, οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά, συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, συμβολή στις συλλογικές αποφάσεις και διαδικασίες. Απαιτεί αγώνες που θα δυναμώνουν σε κάθε τόπο δουλειάς και εργοστάσιο, ανοίγοντας την αντιπαράθεση με την εργοδοσία, πολλαπλασιασμό των πρωτοβουλιών σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο από σωματεία και λαϊκές επιτροπές, που θα φρενάρουν και θα σταματούν στην πράξη τα μέτρα πτώχευσης του λαού μας.
Να κατανοηθεί πως για να φυσήξουν διαφορετικοί άνεμοι στη χώρα μας και στην Ευρώπη, θα πρέπει να βάλει το χέρι του ο λαϊκός παράγοντας. Να αποκτήσουν περισσότεροι εργαζόμενοι την αντίληψη πως, για να έχουμε διακριτές αλλαγές, θα πρέπει να υπάρξουν θυσίες στον αγώνα. Είναι ζήτημα άμεσης ανάγκης η ανασύνταξη του κινήματος που θα ακουμπά πάνω στην καθημερινή και ακούραστη δράση των εργαζομένων, στο εργοστάσιο, στο γραφείο και σε κάθε τόπο δουλειάς.
Τι κίνημα δεν έχουμε ανάγκη σήμερα; Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα ενσωματωμένο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, χωρίς γραμμή ρήξης με την πολιτική των μονοπωλίων. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα φέρνει στις γραμμές των εργατών το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα έχει ως θεό την ΕΕ, θα αναγνωρίζει το χρέος, θα στέκεται δήθεν αντιμνημονιακά χωρίς όμως να έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα διεκδικεί από τους ιμπεριαλιστές δυνάστες νέα σχέδια Μάρσαλ, που θα αναζητά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υγιείς επιχειρηματίες. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της εργατικής αριστοκρατίας, που θα είναι απεργοσπαστικό, από τη μια θα πετάει μεγαλοστομίες, επαναστατικά συνθήματα και θα φλυαρεί με λέξεις αγώνα, αλλά στην πράξη θα υπονομεύει κάθε κινητοποίηση που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ποιοι εμποδίζουν τους νικηφόρους αγώνες
Χωρίς αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα υπάρχει ισχυρό εμπόδιο και δυσκολία στην ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων. Οι δυνάμεις που φέρνουν την πολιτική της εργοδοσίας, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης, οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας είναι επικίνδυνοι. Βάζουν τη γραμμή της ήττας, του συμβιβασμού και της μοιρολατρίας, της παντοτινής υποταγής της εργατικής τάξης στα δεσμά των εκμεταλλευτών. Δεν έχουμε ανάγκη από δυνάμεις σαν τη Χρυσή Αυγή, που εχθρεύονται την ταξική πάλη, διασπούν την εργατική τάξη, καλλιεργώντας το ρατσισμό, υπερασπίζονται την εργοδοσία.
Σήμερα, δεν έχουμε ανάγκη από κινητοποιήσεις εκτόνωσης, δεν αρκούν αγώνες που βασίζονται στην οργή, αγώνες που υπάρχει απουσία οργάνωσης και προετοιμασίας, αγώνες χωρίς τη συμβολή των ίδιων των εργαζομένων. Η μικρή συμμετοχή στην απεργία από συγκεκριμένους χώρους που εκπρόσωποί τους τις προηγούμενες μέρες υπερθεμάτιζαν και κραύγαζαν για απεργίες διαρκείας, πρέπει να αναδείξει το βρώμικο ρόλο που παίζουν.
Οι απεργίες είναι σχολείο της ταξικής πάλης
Κάθε απεργία ενοχλεί την καπιταλιστική μηχανή. Η απεργία είναι σχολείο της ταξικής πάλης που με τη σωστή οργάνωση και προετοιμασία διαπαιδαγωγεί τους εργάτες στη μάχη για την τελική αναμέτρηση. Γι' αυτό τη χτυπούν, την υπονομεύουν, γι' αυτό στήνονται από την εργοδοσία απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, γι' αυτό εκβιάζουν και τρομοκρατούν. Οσοι μιλούν σήμερα εκ του ασφαλούς για απεργίες διαρκείας είναι αυτοί που τις σαμποτάρουν, που δεν τις οργανώνουν, που δεν τους ενδιαφέρει η συμμετοχή του κλάδου, η προετοιμασία των αγώνων και η επιτυχία τους. Είναι οι ίδιοι που κάνουν απεργίες με ρεπό και άδειες ασθενείας, που πραγματοποιούν αγώνες της ατάκας και της εικόνας, αγώνες για να φτιάξουν αγωνιστικό προφίλ για μελλοντική χρήση, αυτοί που καλούν τους εργαζόμενους για δυο ώρες στην απεργιακή συγκέντρωση χωρίς να... απεργήσουν.
Δεν πρέπει να περάσει ο εκφυλισμός. Να μην περάσουν απόψεις που θεοποιούν τις μορφές πάλης έναντι του περιεχομένου. Απεργία χωρίς απεργούς είναι βούτυρο στο ψωμί των εκμεταλλευτών και του πολιτικού προσωπικού τους. Το σύστημα δεν τρέμει μια απεργία με τους εργαζόμενους στην παραγωγή. Τρέμει τη συνειδητή πάλη, τη μαζική συμμετοχή, το εκτεταμένο και πραγματικό σταμάτημα της παραγωγής. Δεν έχει σημασία αν είναι 24ωρη, 48ωρη ή στάση εργασίας. Η εργοδοσία τρέμει το περιεχόμενο της απεργίας και τη μαζική συμμετοχή σε αυτήν, την κλιμάκωση των αγώνων στους οποίους εντάσσεται μια απεργία, τρέμει τα συνθήματα του ταξικού κινήματος.
Τη μορφή και την εξέλιξη που θα έχουν οι αγώνες την καθορίζουν οι εργαζόμενοι στις γενικές συνελεύσεις, σε κάθε χώρο δουλειάς. Η κλιμάκωση σε κάθε αγώνα εκφράζεται στις διαθέσεις των εργαζομένων, στην αντοχή και την πίστη στον αγώνα και το δίκιο, στην αφοβία με τις δυσκολίες. Πρέπει να δίνεται ο λόγος στους εργαζόμενους. Να πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις, να μην υποκαθιστά κάθε ώρα και στιγμή το ΔΣ τις συλλογικές διαδικασίες του σωματείου. Δεν πρέπει να περάσει η λογική της κήρυξης απεργίας από ΔΣ χωρίς να το γνωρίζει ο κλάδος, οι εργαζόμενοι.
Απαιτείται οργάνωση και προετοιμασία για την επιτυχία μιας απεργίας. Να παίρνονται μέτρα περιφρούρησης και πλατιάς ενημέρωσης των εργαζομένων. Να οργανώνεται η πάλη, με επιτροπές αγώνα, απεργιακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, να προετοιμάζεται οργανωμένα η απάντηση στην επίθεση της εργοδοσίας. Να μη μένουν οι εργαζόμενοι εκτεθειμένοι στην επίθεση. Να αναπτύσσεται ιδιαίτερη προσπάθεια να παίρνουν ενεργό μέρος νέοι και γυναίκες. Διαφορετικά, υπονομεύεται η επιτυχία της απεργίας στην πράξη.
Να οργανώσουμε και να συσπειρώσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες συναδέλφους μας, ανέργους (που έφτασαν πλέον το 25%) και πολλοί από αυτούς συμπορεύτηκαν μαζί μας στα ταξικά συλλαλητήρια και τις πορείες. Να δράσουμε μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από τις λαϊκές επιτροπές στις συνοικίες και στις πόλεις, για να δυναμώσει η λαϊκή - ταξική αλληλεγγύη, να εκφραστεί καθημερινά το σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους».
Συνολικά οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα από αυτούς που παίζουν εκλογικά παιχνίδια πάνω στις πλάτες τους, αξιοποιώντας τους απεργιακούς αγώνες με έναν και μόνο στόχο: Να ανέβει στην κυβέρνηση μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί ξεκάθαρη υπονόμευση απέναντι σε αγωνιστικές διεργασίες, παραμονή απεργιακών κινητοποιήσεων, να βγαίνει ένα κόμμα και να ζητά «εκλογές», βάζοντάς το μάλιστα και ως κεντρικό σύνθημα στην απεργία.
Το ψευτοδίλημμα «ή εμείς ή αυτοί» με περιεχόμενο την απλή εναλλαγή στη διακυβέρνηση και όχι την ασυμφιλίωτη μάχη διαφορετικών συμφερόντων, συσκοτίζει, δημιουργεί εμπόδια στην αγωνιστική δράση και ανάταση του λαού, συντηρητικοποιεί εργατικές δυνάμεις, αναδεικνύοντας ως στοιχείο καλυτέρευσης της ζωής του λαού την αλλαγή του ενός κόμματος με ένα άλλο στην κυβέρνηση, χωρίς να πειράζονται στο ακέραιο η εξουσία των μονοπωλίων που είναι η μοναδική υπεύθυνη για την εξαθλίωση του λαού.
Στο οργανωμένο όργιο καταστολής, η πορεία του ΠΑΜΕ δε διαλύθηκε. Ο στόχος να σκορπίσουν τα μπλοκ του ΠΑΜΕ δεν τους πέρασε, δεν πέτυχαν το σκοπό τους.
Ενώ η καταστολή σύρθηκε στα σημεία που βρισκόταν το πιο οργανωμένο και συγκροτημένο μπλοκ της συγκέντρωσης, στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, αυτά επέδειξαν ψυχραιμία, παρέμειναν οργανωμένα, πειθαρχημένα, συντεταγμένα, με αφοβία και χωρίς κανέναν πανικό, έδωσαν δύναμη και ενθουσιασμό στους εργαζόμενους. Αυτό είναι στοιχείο για το πώς αντιλαμβάνονται οι ταξικές δυνάμεις τη σύγκρουση, τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να τρομοκρατηθούν από την όξυνση της βίας που θα ακολουθήσει. Είναι όρος για την ανάταση και την ανασύνταξη του κινήματος.
Το κράτος των μονοπωλίων δε μας φοβίζει. Γνωρίζουμε καλά με ποιον έχουμε να κάνουμε, δεν υποτιμάμε τον ταξικό αντίπαλό μας. Μελετάμε την τακτική του, τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται, την ενιαία γραμμή που έχει απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό.
Η εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να δείχνει σήμερα πολύ ισχυρή, αλλά δεν είναι παντοτινή. Μπορούμε με τους αγώνες μας δυναμώνοντας την ανυπακοή και την απειθαρχία στις αποφάσεις τους να οξύνουμε τριγμούς, να δημιουργήσουμε μεγαλύτερες ρωγμές στο πολιτικό σύστημα, με στόχο να τους δυσκολεύουμε στις αποφάσεις, να αποτρέπουμε και να καθυστερούμε την επίθεση, να αρχίσουμε να κερδίζουμε έδαφος.
Να δυναμώσει η οργάνωση των εργατών
Κρίκος και προϋπόθεση για το παραπάνω είναι σε κάθε τόπο δουλειάς και σε κάθε εργοστάσιο να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες, να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων, να χειραφετηθούν οι εργάτες και οι εργάτριες από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας, να αντιπαλέψουν αντιλήψεις που τους βάζουν στην άκρη, πως άλλοι θα νοιαστούν για αυτούς, από τα κόμματα του συστήματος ως τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αρκετών Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων. Για να γίνει το κίνημα αξιόμαχο και εξοπλισμένο στον αγώνα κατά των μονοπωλίων απαιτείται σήμερα πλατιά λαϊκή συστράτευση. Μαζική ένταξη και δράση στα σωματεία, στους συλλόγους αυτοαπασχολουμένων, στους αγροτικούς συλλόγους, στις λαϊκές επιτροπές και στις επιτροπές αγώνα.
Ο λαός μας έχει έναν και μόνο δρόμο. Να προχωρήσει με αφοβία σε συστηματική και οργανωμένη απειθαρχία που θα αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά τη μήτρα που δημιουργεί μνημόνια και κάνει κόλαση τη ζωή του λαού, την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτή είναι μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και απαιτεί το λαό πρωταγωνιστή στο επίπεδο της οικονομίας, για να γίνει κυρίαρχος στον πλούτο που παράγει.
16/11/2012

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Πολυτεχνείο




ΜΕΤΡΟ
Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.
*
Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!
*
Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο... «εδώ Πεντάγωνο - εδώ Βρυξέλλες - εδώ ΔΝΤ», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.
Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για τους μετανάστες


ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
Κοινή οργάνωση και πάλη Ελλήνων - μεταναστών κατά της βαρβαρότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων
Phasma
Ανακοίνωση εξέδωσε η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, με αφορμή την αντιδραστική σκοταδιστική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη χορήγηση της ιθαγένειας, με την οποία ουσιαστικά περιγράφεται ότι κανείς δεν μπορεί να πολιτογραφηθεί Ελληνας αν δεν κατάγεται από Ελληνες γονείς.
Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Σε λίγο θα απαιτούν και έλεγχο DNA για να πιστοποιούν τηνκαθαρότητα της φυλής, θα ζητούν να φορούν διακριτά σήματα οι μη Ελληνες.
Η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας που χαρακτηρίζει αντισυνταγματική τη χορήγηση ιθαγένειας σε χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που μένουν, εργάζονται, σπουδάζουν, γεννιούνται στη χώρα μας ταιριάζει σα γάντι σε όσους καλλιεργούν το ρατσισμό - τον εθνικισμό, το σκοταδισμό.
Στην πραγματικότητα, ενισχύει τη δράση και την αντιδραστική προπαγάνδα κομμάτων, αλλά και φασιστικών ομάδων, που επιδιώκουν να μην έχουν οι μετανάστες ούτε στοιχειώδη δικαιώματα και να ζουν στον τρόμο και στην αθλιότητα. Ταιριάζει γάντι με τις εξαγγελίες Σαμαρά και τρικομματικής κυβέρνησης για "ανακατάληψη των πόλεων" με τα πογκρόμ και τις οργανωμένες επιθέσεις εναντίον κάθε έγχρωμου και μη δηλωμένου Ελληνα.
Τα μέλη του Συμβουλίου που έκριναν ότι κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει ελληνική ιθαγένεια εφόσον δε γεννήθηκε από Ελληνες γονείς σε λίγο θα απαιτούν και έλεγχο DNA για να πιστοποιούν την καθαρότητα της φυλής, σε λίγο θα ζητούν να φορούν και διακριτά σήματα οι μη Ελληνες.
Το ΠΑΜΕ δεν υπερασπίζεται το νόμο Ραγκούση που απέκλειε από το δικαίωμα της αυτόματης απόκτησης ιθαγένειας τουλάχιστον των παιδιών που γεννιούνται μεγαλώνουν στη χώρα μας και γίνονται 18 ετών. Καταδικάζει απερίφραστα τις αποφάσεις και τις λογικές που δημιουργούν τεχνητούς, σκόπιμους και επικίνδυνους διαχωρισμούς στην Εργατική Τάξη, στην τάξη στην οποία ανήκουμε.
Το ΠΑΜΕ αγωνίζεται για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, αντικρούοντας τόσο τον κοσμοπολιτισμό όσο και τον εθνικισμό. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών, η κοινή οργάνωση και πάλη Ελλήνων και μεταναστών κατά της βαρβαρότητας και της εξουσίας των μονοπωλίων, είναι ο μόνος δρόμος για να κατακτήσουν και οι Ελληνες και οι αλλοδαποί εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους».

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Επίσημη πρώτη σήμερα για τον «902.gr»!


Σε λειτουργία από το πρωί το ειδησεογραφικό πόρταλ του ΚΚΕ, στη διεύθυνση «www.902.gr»
Επίσημη «πρώτη» σήμερα για τον «902.gr», το ειδησεογραφικό πόρταλ του ΚΚΕ, που ξεκινάει τη λειτουργία του στην ηλεκτρονική διεύθυνση «www.902.gr». Από νωρίς σήμερα το πρωί, τους αναγνώστες του πόρταλ υποδέχεται ένα σύντομο κείμενο - καλωσόρισμα της Συντακτικής του Επιτροπής.
Ο «Ριζοσπάστης» υποδέχεται τη λειτουργία του πόρταλ συζητώντας με τον Γιώργο Ελταχήρ, στέλεχος του ΚΚΕ και αρχισυντάκτη του πόρταλ (portal), για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της ειδησεογραφικής πύλης του Κόμματος.
***
-- Ποια ανάγκη έρχεται να υπηρετήσει το νέο μέσο ενημέρωσης του ΚΚΕ, το ειδησεογραφικό πόρταλ;
-- Κόντρα στη μονοφωνία των αστικών μέσων ενημέρωσης, που κυκλώνουν από παντού τους εργαζόμενους, το λαό και τη νεολαία, η δημιουργία του ειδησεογραφικού πόρταλ του ΚΚΕ, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα ειδησεογραφικό ρυάκι, ένα ακόμα εργαλείο, ένα ακόμα όπλο ενημέρωσης από τη σκοπιά των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων στην πόλη και στο χωριό.
Ερχεται να δυναμώσει τη φωνή του ΚΚΕ, όπως αυτή βγαίνει μέσα από την εφημερίδα του, τον «Ριζοσπάστη», τον ραδιοφωνικό «902», αξιοποιώντας και τις δυνατότητες που δίνει το διαδίκτυο, όπως η συνεχής ροή ειδήσεων, ο συνδυασμός μορφών όπως το κείμενο, η εικόνα, το βίντεο, ο ήχος, ο σχολιασμός γεγονότων στην εξέλιξή τους.
-- Ποιο είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί το ειδησεογραφικό πόρταλ του ΚΚΕ από τα υπόλοιπα αστικά μέσα ενημέρωσης και ιδιαίτερα τα διαδικτυακά;
-- Το βασικό στοιχείο είναι ποια συμφέροντα υπηρετεί. Τα αστικά μέσα ενημέρωσης εμφανίζονται με διάφορους τίτλους «ανεξαρτησίας», «ελευθερίας», «ελευθεροτυπίας», «αντικειμενικότητας» κλπ. Ομως αυτό που κάνουν, είναι να υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και να τα εμφανίζουν ως «γενικά», δηλαδή ως συμφέροντα όλου του λαού και να προσπαθούν να κάνουν τους εργαζόμενους να ταυτιστούν μ' αυτά.
Στον αντίποδα, τα μέσα ενημέρωσης του ΚΚΕ και μεταξύ αυτών το πόρταλ, που κάνει το ξεκίνημά του σήμερα, προβάλλουν τις εξελίξεις από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων. Μ' αυτή την έννοια, προβάλλουν την αντικειμενική αλήθεια που υπηρετεί την ίδια την κοινωνική εξέλιξη και την κοινωνική πρόοδο.
Ειδικά στο διαδίκτυο, θεωρητικά υπάρχει σήμερα μια «πολυφωνία». Ομως αυτό στην πραγματικότητα είναι κενό γράμμα. Υπάρχει ένα πλήθος πληροφορίας με ελάχιστη δυνατότητα από το χρήστη του διαδικτύου να τη διασταυρώσει, να εξακριβώσει τι είναι αληθινό και πραγματικό, τι έχει διοχετευτεί, με αποτέλεσμα τελικά και στο διαδίκτυο τον κύριο ρόλο να τον παίζουν οι βασικές ειδησεογραφικές σελίδες της αστικής τάξης, καθώς και διάφορες παραλλαγές τους, πάλι όμως στο ίδιο μοτίβο.
Η διαφορά η δικιά μας, θα είναι ακριβώς αυτή: Διαρκής ενημέρωση από τη σκοπιά των εργατικών, των λαϊκών συμφερόντων, απέναντι στην παραπληροφόρηση και το χάος των ασύνδετων πληροφοριών που χαρακτηρίζουν το διαδίκτυο.
-- Το πόρταλ θα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εθελοντική δουλειά μελών και στελεχών του Κόμματος, φίλων και άλλων. Πώς ακριβώς θα λειτουργήσει αυτή η σχέση;
-- Η εθελοντική δουλειά έχει ξεκινήσει ήδη από το στήσιμο της ιστοσελίδας, από μέλη και φίλους του Κόμματος, με τεχνικές γνώσεις, που έκατσαν με μεράκι και δούλεψαν για να βγάλουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, που να εξυπηρετεί τον στόχο του πόρταλ. Η δουλειά αυτή συνεχίζεται, για τη διαρκή βελτίωση της σελίδας.
Η μεγάλη δύναμη της εθελοντικής συμβολής στην προσπάθεια που ξεκινάμε σήμερα, έχει φανεί ήδη από την πιλοτική λειτουργία του, όταν καλύψαμε απεργιακές κινητοποιήσεις, λαϊκές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και άλλα γεγονότα με τη συμβολή μελών και φίλων του Κόμματος που συμμετείχαν σ' αυτή την πιλοτική λειτουργία, στέλνοντας ανταποκρίσεις, φωτογραφίες, βίντεο από απεργιακές περιφρουρήσεις, από απεργιακές κινητοποιήσεις κλπ.
Κατά τη γνώμη μας, η αξία της και η δύναμη αυτής της εθελοντικής συμβολής θα φανεί πολύ περισσότερο σ' αυτή καθαυτή τη λειτουργία του portal. Αυτό θα είναι και το όπλο του: Να μπορεί να έχει δεκάδες, εκατοντάδες ανταποκριτές μέσα από τους χώρους δουλειάς, μέσα απ' τους χώρους εκπαίδευσης, στην πόλη, στο χωριό.
Αλλωστε, δε λέμε κάτι καινούριο. Ολη η δουλειά και η δράση του ΚΚΕ βασίζεται στην εθελοντική προσφορά και συμβολή των μελών και των φίλων του Κόμματος και της ΚΝΕ, προσφορά που στηρίζεται ακριβώς στο κοινό μας στόχο, στην κοινή μας πάλη απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα και για μια άλλη κοινωνία.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ


Ο αγώνας για «ψωμί - παιδεία - ελευθερία» συνεχίζεται
Επιστολή προς τους μαθητές
ΜΕΤΡΟ
Με μια επιστολή για την 39η επέτειο του Πολυτεχνείου απευθύνονται στους μαθητές τους οι Εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ και μεταξύ άλλων τους λένε:
«Τιμάμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχοντας μπροστά μας τις αποδείξεις ότι ο αγώνας για "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" συνεχίζεται.
Στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά ... τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Οι γονείς κι οι γείτονες χωρίς δουλειά. Κι όσοι έχουν δουλειά παίρνουν (αν τα παίρνουν) ψίχουλα. Τα χαράτσια πάνε σύννεφο. Τα σχολεία χωρίς πετρέλαιο, χωρίς καθηγητές, χωρίς φράγκο στα ταμεία τους. Η πείνα θερίζει. Το ψωμί είναι ανάγκη επιβίωσης πια. Για παιδεία ούτε λόγος. Πραγματική ελευθερία για εμάς σήμερα δεν υπάρχει. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η τρομοκρατία όταν αντιστεκόμαστε, δε μας επιτρέπουν να ζούμε σαν άνθρωποι, αλλά σαν σύγχρονοι δούλοι!
Κι αυτές τις ώρες που κάνει κανείς τέτοιες σκέψεις, έρχεται ένα τεράστιο ερώτημα, που επιστρέφει κάθε φορά που τιμάμε κάτι "«ηρωικό":
Τι ήταν αυτοί που έκαναν το Πολυτεχνείο;
- Αυτοί που ... "έκαναν" το Πολυτεχνείο ήταν απλοί εργαζόμενοι, άνθρωποι του λαού που είχαν στο πλευρό τους κάτι "παιδιά" σαν κι εσένα. Ούτε γεννήθηκαν ήρωες, ούτε είχαν αποφασίσει να πεθάνουν. Απλά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την καταπίεση. Κάτι "παιδιά" που σκέφτηκαν ότι αποκλείεται ο κόσμος να φτιάχτηκε για να έχουν μερικοί ό,τι γουστάρουν κι οι πολλοί να πεινάνε, να μη σπουδάζουν, να φυλακίζονται όταν αντιδράσουν κι αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή. Κάτι "παιδιά" που ονειρεύτηκαν έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.
- Αυτοί που ..."έκαναν" το πολυτεχνείο δεν ήξεραν ίσως το μέγεθος της δύναμής τους. Ισως κιόλας να νόμιζαν ότι "νικήθηκαν" την ώρα που τους σκότωναν οι χουντικοί. Αλλά με την πράξη τους απέδειξαν ότι νικητής στην ιστορία είναι αυτός που έχει δίκιο, κι όχι αυτός που κερδίζει μια μάχη με άδικα όπλα. Απέδειξαν ότι ο λαός που αγωνίζεται είναι πανίσχυρος και μπορεί να γονατίσει κάθε εξουσία, ακόμα κι αν διαθέτει όπλα και τανκς κι αεροπλάνα. Αρκεί ο λαός να αποφασίσει να παλέψει. Και τότε τα μπορεί όλα.
- Αυτοί που ... "έκαναν" το Πολυτεχνείο ξέσκισαν σε μια βραδιά τόμους ολόκληρους βιβλίων κι αναλύσεων που ισχυρίζονταν ότι "δε γίνεται τίποτα". Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων χιλιάδες σελίδες εφημερίδων της εποχής που έλεγαν ότι οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ήταν "αλήτες", "επικίνδυνοι κομμουνιστές", ότι "κάνουν ζημιές" και "δεν καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα της πατρίδας".
- Αυτοί που... "έκαναν" το Πολυτεχνείο δε σκέφτηκαν αν οι πράξεις τους είναι... "νόμιμες". Σκέφτηκαν ότι έχουν δίκιο κι είναι ανάγκη να πέσει η Χούντα. Και το έκαναν. Οπως έδρασε "παράνομα" ο λαός το 1821, στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών το 1940-1944, στην αντίσταση εναντίον των Αγγλων, κ.λπ. Οπως κάνουν πάντα οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στους δυνάστες τους: ξεπερνούν και καταργούν το νόμο του δυνάστη τους και φτιάχνουν άλλο νόμο δικό τους, δίκαιο κι ανθρώπινο.
- Εδειξαν αυτοί οι "νέοι" ότι ο αγώνας που φέρνει αποτέλεσμα μπορεί να είναι μόνο ο οργανωμένος και προετοιμασμένος αγώνας. Αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο δεν ξεσηκώθηκαν "μέσα σ' ένα βράδυ" κι έφτιαξαν όλη την κατάληψη "αυθόρμητα". Αγωνίζονταν απ' την αρχή συνειδητά κι οργανωμένα. Δε φορούσαν κουκούλες, γιατί ήταν περήφανοι και χαρούμενοι μ' αυτό που έκαναν. Κουκούλες φοράνε αυτοί που θέλουν να κρυφτούν γενικά και όχι μόνο να κρύψουν το πρόσωπό τους.
- Προχώρησαν παρά και ενάντια στις φωνές κάποιων "ρεαλιστών" που τους έλεγαν "μην τραβάτε στα άκρα", "να τα βρούμε με το καθεστώς", "να κάνουμε κι εμείς ένα βήμα κατανόησης" κι επιχειρούσαν να συμβάλουν στην προσπάθεια της Χούντας να δείξει "δημοκρατικό πρόσωπο"».
Συνεχίστε τον αγώνα, μέσα απ' τα 15μελή και τα 5μελή
Οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ αναφέρονται ακόμα στο ρόλο της Χρυσής Αυγής και τις συκοφαντίες της για το Πολυτεχνείο και καταλήγει για τους σύγχρονους αγώνες:
«Και σήμερα, είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που σηκώνουν κεφάλι στην εργοδοσία, παρά την τρομοκρατία της απόλυσης και κάνουν απεργία. Τέτοια παλικάρια είχε και θα έχει πάντα ο λαός μας και η νεολαία.
Δε θα περάσει ο φασισμός ούτε τώρα. Οπως δεν πέρασε τότε που έσπασε τα μούτρα του πάνω στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ. Οπως δεν πέρασε τότε που ναυάγησε πάνω στον τεράστιο βράχο του ηρωικού Πολυτεχνείου. Θα τσακιστεί απ' το οργανωμένο κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Συνεχίστε τον αγώνα. Μέσα απ' τα 15μελή και τα 5μελή. Για καλύτερη ζωή. Για καλύτερο σχολείο. Για ένα μέλλον όπως το ονειρεύεστε κι όπως το δικαιούστε.
Αυτά σκεπτόμαστε, είτε είμαστε καθηγητές, είτε είμαστε μαθητές. Αυτά σκεπτόμαστε και μ' αυτές τις σκέψεις:
Τιμάμε το Πολυτεχνείο και τους ήρωες που έπεσαν εκεί.
Συνεχίζουμε τον αγώνα τους για Ψωμί - παιδεία - Ελευθερία.
Οι λαοί μπορούν να φέρουν τα πάνω - κάτω!», καταλήγει η επιστολή.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου


Οι νεκροί του Πολυτεχνείου
Το «αμειφθήσεται», λοιπόν, στα χρυσαυγίτικα έγινε... «αμοιφθήσεται». Αλλά είπαμε: Τέτοιοι «εγέρθουτου» που είναι, τέτοια ορθογραφία θα ήξεραν...
Οταν ρωτούσαν τον Γκέμπελς για την εξολόθρευση των Εβραίων, απαντούσε:
«Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα»!
Επομένως τίποτα το πρωτότυπο από τα ναζιστικά αποβράσματα της Χρυσής Αυγής, που ως απόγονοι των ταγματασφαλιτών, ως επίγονοι του φασίστα Μεταξά και ως υπερασπιστές της χούντας των συνταγματαρχών, ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως οι νεκροί του Πολυτεχνείου είναι «μύθος».
*
Προφανώς «η Γη γυρίζει»...
Αλλά αυτό το «προφανές» κάποιες φορές δεν αρκεί. Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που πρέπει να επαναβεβαιώνεται ακόμα και το αυτονόητο. Οτι δηλαδή «η Γη γυρίζει». Μια τέτοια στιγμή είναι όταν ο φασισμός επιδιώκει να φυλακίσει τη «Γη», την Ιστορία και το μυαλό των ανθρώπων στο βάλτο του.
*
Δεν θα αναφερθούμε στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή). Ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.
*
Θα σταθούμε μόνο στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.
Σύμφωνα με τα τεκμήρια, από τη χούντα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου δολοφονήθηκαν δεκάδες άνθρωποι. Να μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
*
Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.
Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.
*
Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Περιλαμβάνει κι άλλους. Πολλούς. Αρκετοί από αυτούς δολοφονημένοι και στην ευρύτερη, πέραν του Πολυτεχνείου, περιοχή της Αθήνας, από τις δυνάμεις καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες του Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων, του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς, των θυμάτων της αστυνομίαςΣπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας), Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973, του Δημήτριου Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου, του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...
***
Τα θρασίμια του ναζισμού λένε:
«Αυτοί δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αυτοί ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!
Είναι μάλιστα ικανοί να ισχυριστούν ότι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά ότι «σκόνταψαν και χτύπησαν μόνοι τους»...
*
Να, όμως ένα παράδειγμα, για το τι έγινε με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:
To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί.
«Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει:
«Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...
*
Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ