Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Αυτοι που ειχαν χερια καθαρά



Τα σκάνδαλα της Χούντας (7 χρόνια αρπαχτή)
“ Το μεγάλο ψέμα «τιμιότητας» των δικτατόρων ”

Ο Θίασος 
ΤΟ Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς...καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 38 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».
Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.
Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»: «Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλει τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ήταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».
Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Όμως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας. Απολαβές και «ασυλία» Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ως τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73). Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75). Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι.
Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των …συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!
Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς. Τα μαύρα κρέατα Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο. Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος».
Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα. Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161). Η «νέα φαυλοκρατία» Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα.
Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50). Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Έκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5). Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72). Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7). Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων: * Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου. * Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών. * Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ. * Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ».
Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118). Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ.
Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296). Η Ντόλτσε Βίτα Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6). Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89).
Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες». «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88). Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95). Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87).
Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100). Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας: «Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Όσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98).

Οι συμβάσεις Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου. * Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια. Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των …εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την …«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69). * Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ. * Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201). Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181). Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα: «Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία».
Το «Τάμα του Εθνους» Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων. Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821. Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη.
Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος. Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι – μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους». Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων. Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια.
Ένα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68). Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»! «Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί.
Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή»....!!

ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΚΗ «ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ»


Φασίστες δηλητηριάζουν παιδικές ψυχές
Eurokinissi
Δηλητήριο στις ψυχές και τα μυαλά των παιδιών επιχειρεί να χύσει η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, σπρώχνοντάς τα από νωρίς στον κατήφορο του μίσους προς τους βιοπαλαιστές, του ρατσισμού, της υποταγής στα κελεύσματα του μεγάλου κεφαλαίου, ό,τι υπηρετούν καθημερινά τα φασιστοειδή.
«Εθνική αφύπνιση για παιδιά 6 - 10 ετών από παιδαγωγούς - στελέχη της Χρυσής Αυγής» και «Διάπλαση των Παίδων» ονοματίζουν οι εν Ελλάδι νεοναζί τη νέα προσπάθειά τους να διασπείρουν τη σήψη τους σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, και στα παιδιά. Σε ένα τέτοιο απαράδεκτο από κάθε άποψη πλαίσιο έκαναν μια τέτοια μάζωξη στην Ανατολική Αττική, βρέθηκαν γονείς που (κατά ανακοίνωση της οργάνωσης) πήγαν τα παιδιά τους στη φιδοφωλιά «και απόλαυσαν ένα υπέροχο διαδραστικό ταξίδι με οδηγούς τις 2 παιδαγωγούς της Τ.Ο. Οι Συναγωνίστριες εμφύσησαν τα ελληνικά ιδεώδη στους μικρούς μας φίλους με προβολή παιδαγωγικού βίντεο και τα παιδιά συμμετείχαν στη συζήτηση για τη γέννηση του αρχαίου κόσμου, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική σκέψη, έμαθαν για τους Ολύμπιους Θεούς, το αρχαίο Ελληνικό Πάνθεον και τη Χριστιανική Πίστη».
Η οργάνωση διέχυσε φωτογραφίες από το στημένο σκηνικό της στο διαδίκτυο, πασχίζοντας ίσως να δείξει ευαίσθητο πρόσωπο (ανάλογο με αυτό του μακελάρη Χίτλερ να χαϊδεύει παιδικά κεφαλάκια Γερμανόπουλων πριν τα στείλει στη σφαγή λίγο πριν την πτώση του Βερολίνου ως δήθεν υπερασπιστές του Γ' Ράιχ) ή και να δώσει γραμμή για τέτοιες κινήσεις να αναπτυχθούν κι αλλού, να ρίξουν τη σπορά του μίσους τους και σε άλλες παιδικές ψυχές στο πανελλήνιο.
Προς το παρόν, τα φασιστοειδή δε δίνουν περισσότερες πληροφορίες για το ακριβές περιεχόμενο της κατήχησης που κάνουν. Για παράδειγμα, δε διευκρινίζουν αν στο παιδαγωγικό βίντεο που έδειξαν στην Ανατολική Αττική συμπεριλήφθηκαν και προβλήθηκαν πλάνα με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να βρίζουν χυδαία θεούς και δαίμονες, να φωτογραφίζονται δίπλα - δίπλα με Γερμανούς νεοναζί, να απαγορεύουν με τη βία παραστάσεις, να επιτίθενται σε βιοπαλαιστές, καταστρέφοντας την πραμάτειά τους, να υμνολογούν εφοπλιστές, να στοχοποιούν πρωτοπόρους ναυτεργάτες, να καθυβρίζουν εργατικές κινητοποιήσεις, να ζητούν νέα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου, να επιτίθενται με ρόπαλα και μαχαίρια σε μαθητές, να περικυκλώνουν έναν εργάτη δέκα για να τον τρομοκρατήσουν παραμονές πανεργατικής απεργίας κ.ο.κ. Ωστόσο, αυτή είναι η στάση και συμπεριφορά των φασιστοειδών ως γέννημα - εφεδρεία - μακρύ χέρι του συστήματος, αυτά κάνουν καθημερινά, αυτά θα προπαγανδίσουν σε παιδιά και οικογένειες που θα πέσουν στα νύχια τους.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

«Μοντέλο Cosco»




«Ανεμος επενδύσεων»πνέει στη χώρα. Το εγγυάται η διατρανωθείσα αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Το επιβεβαιώνουν οι «παπαγάλοι» της σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους. Το εξαγγέλλουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ.
«Τα δίνουν όλα για τις επενδύσεις», πανηγύριζαν από την πρώτη σελίδα τους τα «Νέα».
Οι «επενδύσεις», λέει η κυβέρνηση, θα φέρουν «ανάπτυξη». Χωρίς να κρύβουν τι εννοούν οι κυβερνώντες, αλλά και για να αποδείξουν ότι οι υποσχέσεις τους περί «ανάπτυξης» δεν είναι κούφια λόγια, φέρνουν πάντα ως παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος «επένδυσης»:
Το παράδειγμά τους είναι η Cosco...
Θεωρούν το παράδειγμα της Cosco, υποβασταζόμενο καθώς είναι από τον στερεότυπο πολιτικό λόγο και την προπαγάνδα της λοβοτομής, ότι δικαιώνει την πολιτική τους.
*
«
Επενδύσεις» τύπου Cosco, σε όλη την Ελλάδα, λοιπόν...
Αυτό είναι το «επενδυτικό» πρότυπο πάνω στο οποίο στηρίζεται το «αναπτυξιακό» τους μοντέλο.
Για να είμαστε δίκαιοι, πάντως, η παραπάνω δεν είναι μια πολιτική που την ανακάλυψαν μόνοι τους οι κυβερνώντες. Είναι μια κοινά αποφασισμένη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι στο κείμενο των πολιτικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2010, αναφέρονται τα εξής:

«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...)».
Θυμίζουμε ότι στους βασικούς «εμπορικούς εταίρους» (βλέπε: ανταγωνιστές) της ΕΕ, συμπεριλαμβάνεται η Κίνα.
Αρα στην Ελλάδα θα έχουμε:
α) Μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς τύπου Κίνας (εξ ου και η «προετοιμασία» της κοινής γνώμης για την επερχόμενη νέα μείωση του κατώτατου μισθού) αφού με αυτό τον τρόπο, μειώνοντας το «κόστος εργασίας», θα γίνει «προσέλκυση επενδυτών» και
β) «επενδύσεις» τύπου Cosco, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια περιουσία, για την καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την εξασφάλιση συνθηκών ασυδοσίας στη δράση των πολυεθνικών που αφορά σε όλους τους τομείς, από την (εικονική) φορολόγησή τους μέχρι την εγκληματική περιβαλλοντική τους συμπεριφορά.
*
Πολλά θα μπορούσε να σημειώσει κανείς, επικαλούμενος την εγχώρια πραγματικότητα, τη σύγχρονη και παλιότερη ιστορία του τόπου, για το πόσο απέχει από την αλήθεια αυτή η πολιτική να εμφανίζεται σαν «νέα» και «αναπτυξιακή».
Εντελώς ενδεικτικά σημειώνουμε:
Το «αναπτυξιακό» μοντέλο, όπως βαφτίζεται από την κυβέρνηση η πολιτική με την οποία παρέχεται «ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ» στα μονοπώλια, μας οδηγεί σε μια εποχή τόσο «νέα», όσο «νέα» ήταν η εποχή τηςαμερικανικής «Ούλεν» στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Τα όσα προωθεί η κυβέρνηση είναι εξίσου «νέα» με την εποχή της δικτατορίας του Πάγκαλου και την έλευση, τότε, τηςαγγλικής «Πάουερ».
Είναι τόσο «αναπτυξιακή» η εποχή που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, όσο «νέα» είναι η δεκαετία του 1960, όταν ήρθε στην Ελλάδα η γαλλική «Πεσινέ».
Αυτά που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι τόσο «αναπτυξιακά», όσο «αναπτυξιακό» μπορεί να είναι για το λαό το γεγονός ότι η διετής πλέον παρουσία στην Ελλάδα της κινεζικής Cosco αποτελεί συνώνυμο της εργασιακής βαρβαρότητας και των αλυσιδωτών συνεπειών στην εκτίναξη της ανεργίας που έχει επιφέρει η λειτουργία της στο λιμάνι.
*
Ομως, πέρα από τις εγχώριες αποδείξεις που έχουμε για το πού οδηγούνται τα πράγματα με αυτή την πολιτική, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να δούμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στην... κοιτίδα τους.
Γιατί αν σήμερα στην Ελλάδα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ποιες είναι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα στην Κίνα μπορούν να μας δώσουν μια ασφαλή εικόνα για τις συνέπειες που φέρνει στο λαό όχι μόνο η καπιταλιστική κρίση, αλλά και η καπιταλιστική «ανάπτυξη».
Αυτή η «ανάπτυξη», δηλαδή, που μας υπόσχονται οι κυβερνώντες.
Θα πάρουμε, λοιπόν, ως υπόδειγμα την «καλύτερη» εκδοχή της Κίνας και του «μοντέλου Cosco».

Το παράδειγμα του Χονγκ Κονγκ.
Το Χονγκ Κονγκ, μια πόλη περίπου 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ (Σεπτέμβρης 2011) βρίσκεται από το 2010 στην 8η θέση του κόσμου όσον αφορά στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Είναι η πλουσιότερη πόλη της Ασίας. Εμφανίζει τα υψηλότερα επίπεδα «ανάπτυξης» καθ' όλη τη δεκαετία και με ρυθμούς 8% ειδικά για το 2012 και το 2013. Το άλμα ανόδου που παρουσίασε το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ στις 31/12/2012 ήταν το μεγαλύτερο της διετίας.
Πόση περισσότερη «ανάπτυξη», επομένως, να ζητήσει κανείς...
*
Αλλά τι, αλήθεια, σημαίνει αυτή η «ανάπτυξη» για το λαό;
Η απάντηση δίνεται, μεταξύ άλλων, στο ρεπορτάζ του Βρετανού φωτογράφου Brian Cassey.
Εκεί, λοιπόν, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, το 1/3 του πληθυσμού, περί τα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή, «ζουν» σε «δημόσια ενοικιαζόμενα σπίτια», όπως βαφτίζονται οι τρώγλες και τα παραπήγματα.
Αυτή είναι η βιτρίνα της «ανάπτυξης»...
Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, στο πρώτο εξάμηνο του 2012 καταγράφηκαν επίσημα 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι να τελούν υπό καθεστώς απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης.
...και πίσω από τη βιτρίνα είναι τα κλουβιά της
Εκεί, στην πλουσιότερη πόλη της Ασίας, εκεί που το «μοντέλο Cosco» μεσουρανεί, οι πιο φτωχοί κι από τους φτωχούς στοιβάζονται σε ενοικιαζόμενα μεταλλικά κλουβιά διαστάσεων 1,7 μ. Χ 0,7 μ.,εγκατεστημένα σε εγκαταλειμμένες πολυκατοικίες και σε ερειπωμένα κτίρια, «ζουν» μέσα σε δωμάτια που το καθένα στεγάζει και 20 τέτοια σιδερένια κλουβιά.

Αυτά είναι τα «σπίτια» τους. Αυτή είναι η «ζωή» τους. Γιατί αυτή τη «ζωή» τους επιτρέπει να έχουν η «ανάπτυξη» σύμφωνα με το κινεζικό, με το καταριανό, με το γαλλικό, με το ελληνικό και με το κάθε λογής καπιταλιστικό «μοντέλο Cosco»...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟΥ Ν. ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ



Συνάδελφοι Μεταλλεργάτες άνεργοι-άνεργες, νέοι-νέες, Κανείς να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Εξασφαλισμένο κατώτερο μεροκάματο από συλλογικές διαπραγματεύσεις και όχι με νόμο.
Η μάχη της συλλογικής σύμβασης αφορά όλους τους εργαζομένους
Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι βιομήχανοι, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, μας θέλουν σκλάβους χωρίς σταθερό μισθό, χωρίς ένσημα, μας θέλουν ξεμοναχιασμένους, ο καθένας να κοιτάει τον εαυτό του έτσι ώστε έναν έναν να μας κερδίζουν. Η δύναμή μας είναι η ταξική ενότητα, η εργατική αλληλεγγύη. Μας πηγαίνουν όλους στα 300 και 400 ευρώ!
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ
Επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ στην Εθνική Γενική Σύμβαση Εργασίας, ως βάση για συζήτηση και διαπραγμάτευση για αυξήσεις, υπεράσπιση των κλαδικών συμβάσεων και πάλη για την υπογραφή νέων με βάση τους κλαδικούς μισθούς που προβλέπουν οι κλαδικές συμβάσεις.
Ο εργαζόμενος λαός να δώσει την απάντησή του. Να μην περάσει η διαίρεση των εργαζομένων
Η ανάπτυξη που ονειρεύονται και μας πλασάρουν είναι δεμένη με την εξαφάνιση των δικαιωμάτων μας, την εξαθλίωση του λαού. Είναι η ανάπτυξη στην οποία οι καπιταλιστές θα κερδίζουν ενώ εμείς και τα παιδιά μας θα δουλεύουμε για ένα χαρτζιλίκι. Το σχέδιο για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,(και στον κλάδο μας ) επιδομάτων, δώρων, αδειών, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις, τα προγράμματα τζάμπα εργασίας για τους νέους και τους ανέργους, είναι κομμένα και ραμμένα στους σχεδιασμούς της μεγαλοεργοδοσίας και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για την αύξηση της κερδοφορίας τους.
Η Δημόσια περιουσία και οι εκτάσεις πωλούνται!!! για να πλουτίσει και πάλι το κεφάλαιο. Θα συνεχίσουν με λιμάνια και αεροδρόμια. και ότι γυαλίσει στο μάτι του κάθε καρχαρία Θα τους αφήσουμε;
Μας θέλουν στη δουλειά με μεροκάματα πείνας, χωρίς κανένα δικαίωμα, σύγχρονους ζητιάνους να ψάχνουμε στα προγράμματα του ΟΑΕΔ και των ΜΚΟ για δίμηνες-τρίμηνες-πεντάμηνες ανάσες. Αυτήν την ανάπτυξη θέλουν, με τους εργαζόμενους εξαθλιωμένους και με την ανεργία στα ύψη για να απειλούν και να εκβιάζουν με απόλυση όσους ξεζουμίζουν.
Τα μέτρα αυτά πλέον θέλουν να τα περάσουν με την λογική «του νόμου και της τάξης». Δεν μπορούν πια να πείσουν και θέλουν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους. Το χτύπημα των απεργιών με επιτάξεις και ΜΑΤ, οι συλλήψεις των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ δεν πρέπει να μας φοβίσουν. Το αντίθετο!!! Πρέπει να μας πεισμώσουν. Το εργατικό λαϊκό κίνημα, η νεολαία, ξέρουν από θυσίες και αγώνες. Δεν κάνουν πίσω!!!
Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, το δίκιο του λαού!
Η χιονοστιβάδα των φόρων, τα χαράτσια, οι αυξήσεις σε ΔΕΗ και το τσεκούρι στις παροχές Υγείας και Παιδείας μας ματώνει. (Το Νοσοκομείο Θήβας απαξιωμένο χωρίς υλικά και γιατρούς είναι σχεδόν κλειστό )
Δεν γίνεται να βάζουμε άλλο το χέρι στην τσέπη για αυτά που μας ανήκουν.!
Τα σωματεία, οι Λαϊκές Επιτροπές σε κάθε γειτονιά μπορούν και πρέπει να σηκώσουν ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης. Να μην περάσει ως φάρμακο στην εξαθλίωση, η ελεημοσύνη των δήθεν ΜΚΟ, τα προγράμματα της ανακύκλωσης της φτώχειας και του μοιράσματος της ανεργίας. Δε μας αξίζει τέτοια ζωή! Oυσιαστική προστασία για τους ανέργους και τις οικογένειες τους με διεύρυνση του επιδόματος ανεργίας και του χρόνου διάρκειας του, με πάγωμα των χρεών τους.
Είμαστε η πλειοψηφία που υποφέρει. Έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε με αξιοπρεπείς μισθούς. Έχουμε τη δύναμη να επιβάλλουμε το δίκιο μας! Αρκεί να το καταλάβουμε!!!
Απαιτούμε την κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, την έξοδο της χώρας μας από τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη διαγραφή του χρέους.
Έχουμε τη δύναμη. Αρκεί να ξεθαρρέψουμε όλοι! Να μπούμε στη μάχη με το Συνδικάτο μας !
Συσπείρωση με το ΠΑΜΕ. Οργάνωση στους χώρους δουλειάς
Στην αντεπίθεση και τους αγώνες των εργαζομένων, των αυτααπαχολούμενων, των φτωχών αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών ελάτε κι εσείς, που έως τώρα δεν έχετε απεργήσει, αλλά βασανίζεστε και πιέζεστε από τα μέτρα. Ήρθε η ώρα να κάνετε το βήμα της σύγκρουσης. Η δυσαρέσκεια και η οργή δεν αρκούν για να γυρίσει ο τροχός. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα στην οργάνωση μας. Να σκορπίσουν οι αυταπάτες ότι τάχα μπορεί να διορθωθεί και να γίνει ανθρώπινος ο καπιταλισμός.
Με τους αγώνες μας, με την ενότητα μας να απομονώσουμε κάθε φωνή που βρίσκεται απέναντι, τους μηχανισμούς του κράτους, τους ανθρώπους της εργοδοσίας, τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς που μας κρατούν αλυσοδεμένους. Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. .
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ
ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΘΗΒΑΣ 10:30 πμ 

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Ελλάς - Ελλήνων - Επιστρατευμένων!


Ηταν Ιούνης του 2002. Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης και υπουργός Ναυτιλίας ο Ανωμερίτης. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών...
Ηταν Φλεβάρης του 2006. Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Καραμανλής και υπουργός Ναυτιλίας ο Κεφαλογιάννης. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών...
Ηταν Νοέμβρης του 2010. Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Παπανδρέου και υπουργός Ναυτιλίας ο Χρυσοχοΐδης. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών...
Φτάσαμε Φλεβάρη του 2013. Τώρα έχουμε πρωθυπουργό Σαμαρά και υπουργό Ναυτιλίας τον Μουσουρούλη. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών...
*
Συμπέρασμα πρώτο: Ο,τι πριν τη συγκυβέρνησή τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ως κυβερνητικά κόμματα έκαναν το καθένα μόνο του, δηλαδή την επιστράτευση των ναυτεργατών, τώρα το διαπράττουν από κοινού (έχοντας «αριστερό» βαστάζο τη ΔΗΜΑΡ).
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο,τι υπηρεσίες προσέφεραν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στους εφοπλιστές ως κυβερνητικά κόμματα το καθένα μόνο του, τώρα τις προσφέρουν στους εφοπλιστές από κοινού (έχοντας «αριστερό» βαστάζο τη ΔΗΜΑΡ).
Συμπέρασμα τρίτο: Ούτε το 2002 επί υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, ούτε το 2006 επί «επανίδρυσης» είχαμε Μνημόνια, κρίση, δανειακές συμβάσεις κ.ο.κ. Επιστρατεύσεις και αντεργατικό ντελίριο, όμως, είχαμε. Συνεπώς η «δημοκρατία» τους δεν χρειάζεται Μνημόνια για να είναι «δημοκρατική». Είναι εξίσου «δημοκρατική» είτε με τα Μνημόνια είτε χωρίς τα Μνημόνια.
Συμπέρασμα τέταρτο: Από το Νοέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 26 μήνες. Η άρση εκείνης της επιστράτευσης (του 2010) έγινε μόλις στα τέλη του Νοέμβρη του 2012. Δηλαδή: Οι ναυτεργάτες παρέμειναν (και συνεχίζουν) σε καθεστώς επιστράτευσης για τους 24 από τους 26 μήνες που πέρασαν από το Νοέμβρη του 2010 μέχρι και χτες!
Συμπέρασμα πέμπτο: Πώς θα ήταν δυνατόν να υπάρχει το «εφοπλιστικό θαύμα» σε αυτήν τη χώρα αν δεν στηριζόταν σε ένα διαρκές «δημοκρατικό θαύμα»;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Προς Ηλιθίους Επιστολής το ανάγνωσμα Πρόοοοσχωμεν...




Φονικό όπλο ικανό να τρομοκρατήσει κοτζάμ υπουργό τρικομματικής κυβέρνησης, περί τη σωματική του ακεραιότητα μάλιστα, καμιά σαρανταριά εκλεγμένοι πρόεδροι συνδικάτων και σωματείων! ΠΑΜΕ σαν άλλοτε που είναι όμως ίδιο και τώρα. Πάμε ολοταχώς στο νεκροταφείο των ζόμπι που ολοζώντανα, και μερικά εκλεγμένα, κορδώνονται με τον αρχιβασανιστή να εκφωνεί επικήδειο του αμέσου μέλλοντός μας. Από τον Βρούτση ως τους τριακόσιους του Αμβροσίου, καμιά απορία δε χωράει στο γιατί στα μαρτυρικά Καλάβρυτα είχε τέτοια υψηλά ποσοστά η χρυσή μαυραυγή. «Είναι θέμα Παιδείας» ψιθύριζαν ή και ούρλιαζαν τότε κάποιοι, αμέσως μετά τις εκλογές, όταν κατάπληκτοι ανακάλυπταν πως οι χουντικοί είναι πολύ περισσότεροι απ' όσους είχαν φανταστεί και πράγματι «ζουν ανάμεσά μας»...
Όποιος πυροβολάει στον αέρα καταμεσής της πρωτεύουσας, ανάμεσα σε κόσμο, δεν είναι άλλος απ' τον πραγματικό «νόμο» τους και την πραγματική «τάξη» τους. Είναι αόρατος κι οι κάμερες τον δείχνουν μόνον πλάτη. Χουχουλιάρικη που είναι η δημοκρατία μας με τα παλικάρια της! Όλη στοργή και προδέρμ... Το δίλημμά της απλούστατο και εκπαιδευτικό: «Ναζί κανείς ή να μη ζει». Πολιτισμός εικόνας μαυριδερής και ψεύτικης. Προς Ηλίθιους επιστολής το ανάγνωσμα πρόσχωμεν: Δείτε τη φωτογραφία με τη σπασμένη πόρτα και τους πεταμένους φακέλους. Βάζο δεν έσπασε. Περιεκόπησαν τα άνθη λόγω φτώχειας εθνικής. Κάτι λουλούδια μόνο, εν πλήρει εξαρτύσει, ζμπρώξαν και βάρεσαν κάτι λαϊκά τσογλάνια, εκλεγμένα από λαϊκά λαμόγια, προϊόν ενός αμετανόητα αντιστασιακού λαού. Δείτε καλά. Υπό τους ήχους των χουντοπυροβολισμών την επομένη, μπορείτε να φανταστείτε και τα ρόπαλα που δεν είχαν, και τις κουκούλες που δε φόραγαν, και κυρίως το σκοπό να αιχμαλωτίσουν τον υπουργό και να ζητήσουν λύτρα θα κατανοήσετε. Δείτε καλά πιστοί! Την ένδεια λόγων του Δένδια ίνα μη εκλάβετε ως τη μεγίστη των ύβρεων και παρασυρθείτε. Κι ενώ σαλτάριζε ο Πορτοσάλτε μην και τυχόν τσαλακωθεί μια τρίχα υπουργού απ' τις αδέσποτες στο Α' Νεκροταφείο. Κι ενώ οι Ισραηλινοί βομβάρδιζαν συριακά εδάφη. Κι ενώ η πλατεία Ταχρίρ γέμιζε πτώματα. Κι ενώ ο Καπερνάρος αυτοτραυματιζόταν εν ονόματι της διαφάνειας. Κι ενώ κάποιοι θυμόντουσαν την «υπόθεση Λαμπράκη» χάρη σ' ένα τσόκαρο. Αποδείχτηκε πάλι θέμα Παιδείας. Και ποιος ν' ασχοληθεί... Οχι με τη συρρίκνωση κι αν θα έχει σχολή στα Τρίκαλα και την Καρδίτσα η σοφή «Αθηνά», σχέδιο εξοικονόμησης το λένε, εξορθολογισμού, κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα αρχαιοπρεπή. Αλλά με το κλείσιμο και την απομάκρυνση από τη Ρόδο του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών.
Χρόνια λειτουργίας δεκατέσσερα. Χίλιοι ενεργοί φοιτητές. Διεθνής αναγνώριση. Ανασκαφές στην Αίγυπτο και την Ιορδανία. Γλώσσες της Μεσογείου, διακόσιοι καθηγητές, δεκάδες μεταπτυχιακά. Ολα τούτα ξηλωμένα από το «νησί», όπως αποκαλείται και διδάσκεται στο σίριαλ Σουλεϊμάν, η Ρόδος. Πυλώνας του έρμου Καστελόριζου, στην πύρινη περιοχή των ενεργειακών οικοπέδων και της ακήρυχτης ΑΟΖ, στην ευρύτερη περιοχή των Ιμίων. Είναι θέμα Παιδείας, ταξικό κι επομένως λαϊκό και εθνικό, να αναλύεις τις αντικειμενικές συνθήκες κι ανάγκες ξεχωρίζοντάς τες απ' την προπαγάνδα των μοιραίων κι άβουλων των ημερών... Αλλο το μελάνι της σουπιάς κι άλλο η μελάνη του γραφιά. Η χούντα ήθελε «κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο». Η γαλαζοπράσινη μεταπολίτευση ήθελε «κάθε πόλη και κάτι σαν πανεπιστήμιο, κάθε χωριό κι ένα τμήμα ΑΕΙ-ΤΕΙ». Νους υγιής εν σώματι υγιεί. Πενήντα χρόνια σχεδόν μετά απ' όλ' αυτά στόχος επετεύχθη. Το όραμα παίρνει σάρκα και οστά. Και μπόνους εδρών. Το νόμπελ του αστικού νομικού πολιτισμού το λένε επίταξη. Για την κοινωνική γαλήνη. Όπως επί Βενιζέλου ήταν η εκτόπιση για τη ζωοκλοπή και το ιδιώνυμο για τα υπόλοιπα. Η δε εικόνα του λαού και του τόπου μπορεί τώρα να καταδειχτεί. Ο ΚΚες θα συλληφθεί κι ο χρυσαυγίτης θα πυροβολεί. Αυτό δεν είχε πει κι ο Κολοκοτρώνης;

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

«... έσπασαν μια πόρτα»



Ετσι αντιμετωπίζεται ο λαός από τους «σωτήρες», 15/6/2011
Από τα βασικά εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους οι δυνάστες του λαού ώστε να επιβάλουν την πολιτική του λαϊκού εξανδραποδισμού είναι η βία, η καταστολή, ο αυταρχισμός.
Για να «εξαγνιστεί» η αντιλαϊκή πολιτική, όταν καταφεύγει στο μοχλό της βίας, της καταστολής και του αυταρχισμού, χρειάζεται τη φαιά προπαγάνδα και την προβοκάτσια.
Οσο πιο ωμός είναι ο αυταρχισμός, τόσο πιο φαιά η προπαγάνδα, τόσο πιο άθλια η προβοκάτσια.
Μέσω της προπαγάνδας και της προβοκάτσιας ενάντια στο λαό που διαμαρτύρεται, η βία, η καταστολή και οι αυταρχικές μεθοδεύσεις της αντιλαϊκής πολιτικής, εμφανίζονται σαν «αναγκαίες», σαν «δικαιολογημένες», σαν «νόμιμες».
Οι φορείς της πολιτικής του βίαιου ξεκληρίσματος του λαού, με τηνπροπαγάνδα και την προβοκάτσια βαφτίζουν «βία και ανομία» την αντίσταση του λαού και των εκπροσώπων του λαού στα σχέδιά τους.
*
Η προπαγάνδα και η προβοκάτσια, επιχειρεί εδώ και δυο μέρες να παρουσιάσει σαν «βία και ανομία» την παράσταση διαμαρτυρίας των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας.
Η προπαγάνδα και η προβοκάτσια σκηνοθέτησε «σπασμένες πόρτες» στο γραφείο του Βρούτση.
Για το ποια είναι η αλήθεια:
Πρώτος και αδιάψευστος μάρτυρας είναι η ίδια η ιστορία του ΠΑΜΕ και των κομμουνιστών ως προς το πώς αγωνίζονται.
Οταν οι «σωτήρες» χτυπούν ακόμα και φωτορεπόρτερ (Τατιάνα Μπόλαρη) για να μην καταγράφουν τη «νομιμότητά τους», 6/10/2011
Δεύτερος αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι φωτογραφίες - ντοκουμέντα από το γραφείο του Βρούτση, που δημοσίευσε χτες το πόρταλ του «902» (σ.σ.: δημοσιεύονται σήμερα στη σελίδα 8 του «Ρ»), όπου αποδεικνύεται η σκηνοθεσία.
Τρίτος αδιάψευστος μάρτυρας, και φυσικά όχι τελευταίος, είναι το «ποιόν» και η σχέση τους με τη βία, την πραγματική κρατική βία, την πραγματική κατασταλτική βία, την πραγματική αυταρχική βία όλων εκείνων που «ανακάλυψαν», που σκηνοθέτησαν μια «σπασμένη πόρτα» για να «στοιχειοθετήσουν», να δικάσουν και να καταδικάσουν τη «βία του ΠΑΜΕ».
Να ένα μικρό δείγμα της «ποιότητας» αυτών που μιλούν και σκηνοθετούν «σπασμένες πόρτες». Και το κάνουν με ένα και μοναδικό στόχο: Για να επιβάλουν και να δικαιολογήσουν μια αδίστακτη πολιτική, που είναι τόσο «σωτήρια» ώστε για να την περάσουν σπάνε - επανειλημμένως και στην κυριολεξία - κεφάλια...

Τα όργανα των «σωτήρων» επί το έργον, 28/6/2011

Κανείς δεν γλιτώνει από τους «σωτήρες», 17/11/2011

Οταν οι «σωτήρες» έριξαν χημικά και χτύπησαν κόσμο ακόμα και στο Μετρό, 5/10/2011

Τα όργανα των «σωτήρων» Βρούτση και Δένδια καθώς «πατάσσουν τη βία» των απεργών χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο, 20/7/2012


Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ