Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΚΥΠΡΟΣ Ερχονται μέτρα - κόλαση για το λαό



Σε συνέχεια αυτών που ήδη ψηφίστηκαν, το μνημόνιο με την τρόικα αναμένεται να ολοκληρωθεί τις επόμενες βδομάδες
Κύπριοι έξω από υποκατάστημα της Λαϊκής, τη δεύτερη μέρα που επαναλειτούργησαν οι τράπεζες
Eurokinissi
Με την υπογραφή του μνημονίου ανάμεσα στην κυπριακή κυβέρνηση και στους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς (ΕΕ - ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) μέσα στον Απρίλη, θα τεθεί και επίσημα σε εφαρμογή η συμφωνία και οι αποφάσεις που λήφθηκαν ομόφωνα από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης στη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, τα ξημερώματα της προηγούμενης Δευτέρας, 25 Μάρτη.
Η συμφωνία εξόντωσης του κυπριακού λαού, ήταν προϊόν παζαριών και έντονου παρασκηνίου, στο πλαίσιο αναζήτησης διαχειριστικών λύσεων μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, αλλά και για διευθέτηση της κόντρας που οξύνθηκε γύρω από τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, τις κυβερνήσεις και τα κράτη που στηρίζουν και εκπροσωπούν το καθένα από αυτά.
Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ θα αποτυπωθεί στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση που θα συνάψει η κυβέρνηση της Κύπρου με την τρόικα και θα επιφέρει νέα αντιλαϊκά μέτρα και κλιμάκωση αυτών που ήδη ψηφίστηκαν, πριν ακόμα μπει σε εφαρμογή το μνημόνιο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Κυπριακή Βουλή ενέκρινε μέσα στο 2012, με μεγάλη πλειοψηφία, 25 νομοσχέδια με μέτρα που κρίθηκαν προαπαιτούμενα για την επικείμενη δανειακή σύμβαση.
Μαζί με την αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα της Κύπρου, προβλέπονται ακόμα η «επιτάχυνση των προσπαθειών σε πεδία όπως η δημοσιονομική συσσώρευση, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις». Θα περιλαμβάνονται επίσης μέτρα που στοχεύουν στην «αύξηση του φόρου για τα έσοδα κεφαλαίων και του φόρου εισοδήματος», που θα οδηγήσουν σε νέα φοροαφαίμαξη του κυπριακού λαού.
Η αντιλαϊκή συμφωνία του Γιούρογκρουπ, συγκεκριμένα περιλαμβάνει:
A) Κούρεμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και των καταθέσεων.
Για τη βιωσιμότητα του χρηματοοικονομικού τομέα, «διαφυλάσσονται οι καταθέσεις κάτω από 100.000 ευρώ, σύμφωνα με τις αρχές της ΕΕ», ενώ το ποσοστό του κουρέματος για τα μεγαλύτερα ποσά παρέμενε προς διευθέτηση στο τραπέζι και μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι σημαντική ζημιά από το κούρεμα θα υποστούν τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλοι φορείς Πρόνοιας που κρατάνε τα αποθεματικά τους στις κυπριακές τράπεζες. Μόνο στη «Λαϊκή Τράπεζα» τα 535 Ταμεία Πρόνοιας και τα 30 ταμεία ασφαλιστικών εταιρειών έχουν καταθέσεις ύψους 724 εκατ. ευρώ. Το κούρεμα στα αποθεματικά τους υπολογίζεται από 30 έως 40%.
B) «Εκκαθάριση» του τραπεζικού τομέα
Για την «αποφασιστική αντιμετώπιση ανισορροπιών στο χρηματοοικονομικό τομέα», αποφασίστηκε η«συρρίκνωση του τοπικού τραπεζικού κλάδου στο μέσο όρο της ΕΕ μέχρι το 2018». Ειδικότερα, η Λαϊκή Τράπεζα θα σπάσει σε «καλό» και «κακό» κομμάτι. Η «καλή τράπεζα» θα ενσωματωθεί με την Τράπεζα Κύπρου και θα επιβαρυνθεί με τα 9 δισ. ευρώ από τα δάνεια έκτακτης ρευστότητας (ELA) που έχει διοχετεύσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα οποία θα περάσουν στη νέα τράπεζα. Η «ανακεφαλαιοποίηση» της Τράπεζας Κύπρου, θα γίνει με τη συνεισφορά καταθετών, μετόχων και ομολογιούχων. Δηλαδή με δραστικό «κούρεμα» των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ. Σε δηλώσεις του, ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών, Μιχάλης Σαρρής, αποκάλυψε ότι στη Λαϊκή το κούρεμα των καταθέσεων μπορεί να φτάσει και το 80%, ενώ στην Κύπρου ενδέχεται να ξεπεράσει και το 50%.
Γ) Δανειακή συμφωνία - Μνημόνιο
Η κυπριακή κυβέρνηση θα λάβει δάνειο ύψους 10 δισ. ευρώ (πάνω από το 55% του Κυπριακού ΑΕΠ) από την τρόικα και θα υπογράψει σχετικό μνημόνιο. Μέσω του μνημονίου θα προωθηθούν αυξήσεις στη φορολογία, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και μαζικές ιδιωτικοποιήσεις (σε μια πρώτη φάση της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου, της CYTA και της Αρχής Λιμένων).
Δ) Περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων
Με διάταγμα του υπουργού Οικονομικών επιβλήθηκαν ήδη περιοριστικά μέτρα σε όλες τις τραπεζικές συναλλαγές, ώστε να μην υπάρξει μαζική εκροή κεφαλαίων από τη χώρα και να μην μπει σε κίνδυνο η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ε) Χρηματοδότηση ΕΚΤ - Δάνειο Ρωσίας
Το Γιούρογκρουπ στην απόφασή του προτρέπει να υπάρξει συμφωνία της κυπριακής με τη ρωσική κυβέρνηση, σχετικά με τη «χρηματοοικονομική συνεισφορά της τελευταίας». Σύμφωνα με πληροφορίες, η ρωσική κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε επιμήκυνση αποπληρωμής και πιθανά μείωση του επιτοκίου για το πενταετές δάνειο ύψους 2,5 δισ. ευρώ που είχε χορηγήσει στην Κύπρο το Δεκέμβρη του 2011. «Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έδωσε οδηγίες στην κυβέρνησή του να διαπραγματευθεί την αναδιάρθρωση του ρωσικού δανείου προς την Κύπρο», δήλωσε την προηγούμενη Δευτέρα ο εκπρόσωπός του Ρώσου Προέδρου.
Στο πλαίσιο της απόφασης του Γιούρογκρουπ, συμφωνήθηκε ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει να παρέχει ρευστότητα στις κυπριακές τράπεζες. Ηδη, την προηγούμενη Τετάρτη, παραμονή της επαναλειτουργίας των τραπεζών στην Κύπρο, η ΕΚΤ απέστειλε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες του νησιού.
Οξύνονται οι αντιθέσεις
Προσπάθειες να παρουσιαστεί η συμφωνία ως ένας «συμβιβασμός» που απέτρεψε τα χειρότερα, έκαναν στην Κύπρο, όλες τις προηγούμενες μέρες, το ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ, που απαρτίζουν τον κυβερνητικό συνασπισμό. Με πανηγυρισμούς υποδέχτηκαν τις αποφάσεις τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, χωρίς να κάμπτονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί.
Την ικανοποίησή τους για «εξεύρεση λύσης» εξέφρασαν τόσο η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ, όσο και ο Γάλλος πρόεδρος Φρ. Ολάντ. Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η ανακοίνωση του αμερικάνικου υπουργείου Οικονομικών, η οποία ανέφερε ότι «είναι σημαντική για τις ΗΠΑ η χρηματοπιστωτική σταθερότητα στη ζώνη του ευρώ». Σε γραπτή ανακοίνωσή της η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, υποστήριξε ότι «η συμφωνία παρέχει ένα ολοκληρωμένο και αξιόπιστο σχέδιο για την αντιμετώπιση των σημερινών οικονομικών προκλήσεων της χώρας».
Από την άλλη πλευρά, για «κλοπή» έκανε λόγο ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ, αφού η κυβέρνηση της Ρωσίας πιέζει για να εξασφαλίσει τη δυνατόν μικρότερη ζημιά για τους δικούς της κεφαλαιοκράτες, που διατηρούν τεράστιες καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες. Στο παρασκήνιο, ωστόσο, ήδη υπάρχουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Ρωσία - ΕΕ και ΔΝΤ, προκειμένου να περιοριστούν οι απώλειες από το κούρεμα των καταθέσεων για τους Ρώσους καπιταλιστές.
Οι αποφάσεις αποτέλεσαν συγχρόνως αφορμή για να ενταθούν οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των καπιταλιστικών κυβερνήσεων της ΕΕ. Στο επίκεντρο των αντιθέσεων βρίσκεται η συμμετοχή ή μη των μεγαλοκαταθετών στις «διασώσεις» των τραπεζών, με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου να επιδιώκουν να περιορίσουν προς το συμφέρον των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων τους τις ζημιές από την καταστροφή κεφαλαίου.
Τα σενάρια πυροδότησε ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ και υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος με δηλώσεις του μέσα στη βδομάδα χαρακτήρισε «αναπόφευκτη την εμπλοκή μεγαλοκαταθετών και μετόχων σε μελλοντικές διασώσεις των τραπεζών» και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να εφαρμοστεί το «κυπριακό μοντέλο», δηλαδή το κούρεμα των καταθέσεων, για να υπάρξει ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Αμεσες ήταν οι αντιδράσεις από στελέχη των κυβερνήσεων της Ισπανίας, του Λουξεμβούργου, της Σλοβενίας, της Μάλτας, αφού τα σενάρια στους κόλπους της Ευρωζώνης τις «φωτογραφίζουν» ως τις επόμενες χώρες που θα εφαρμοστεί το κυπριακό σχέδιο.
Εκβιασμοί και ψευτοδιλήμματα
Ταυτόχρονα, με στόχο των εκβιασμό των λαϊκών στρωμάτων της Κύπρου για να υποταχθούν στα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, επανήλθαν στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες οι αναφορές για έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ.
Το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) που εκπροσωπεί τους μεγαλύτερους τραπεζικούς ομίλους του κόσμου, ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι υπάρχει μια «πραγματική πιθανότητα» να βγει η Κύπρος από την Ευρωζώνη, μετά τη συμφωνία για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της. «Είναι η πρώτη περίπτωση στην οποία μπορούμε να δούμε μια μορφή εξόδου από την ευρωζώνη ως μια πραγματική πιθανότητα» δήλωσε ο Φίλιπ Σατλ, επικεφαλής των οικονομολόγων του IIF, σημειώνοντας ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο «θα ήταν πολύ πιο εύκολο για μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος» και «δε θα έχει συνέπειες στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο αμερικανικός οίκος «Moody's», όπου σε ανακοίνωσή του ανέφερε ότι«μετά την αναδιάρθρωση των δύο μεγαλύτερων τραπεζών και την επιβολή των ελέγχων κεφαλαίου στη χώρα, είναι δυνατό ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ να αυξηθεί περαιτέρω». Από την πλευρά του, ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, σε άρθρο του στους «New York Times», κάλεσε την Κύπρο «να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη και να αφήσει το νόμισμά της να υποτιμηθεί σημαντικά»


Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ




εφημερίδα ριζοσπάστης 

Ταραμοσαλάτα καταθέσεων... Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Και ξαφνικά οι Κύπριοι από... υπερφίαλα τραπεζολαμόγια, μετετράπησαν εν μια νυκτί σε ψύχραιμους, σκληροτράχηλους, μεσογειακής ράτσας ανθεκτικούς και σιωπηλούς πατριώτες. Αυτή, είτε αρέσει είτε όχι, είναι η εντός ολίγων ημερών αντιφατική, αντεστραμμένη κατά το δοκούν των επικοινωνιακών πρωτίστως συμφερόντων, εικόνα ενός λαού που προσπαθεί εκ νέου να επιζήσει, να βαστάξει μια ακριβοπληρωμένη ποιότητα σύγχρονης ζωής, να ορθώσει αντοχή απέναντι σε μια ωμή και κυνική απειλή. Εικόνα. Με έκπληκτη καχυποψία και έκδηλη αμηχανία, «ρεπόρτερ» απ' όλο τον κόσμο αναρωτιούνται χωρίς αιδώ γιατί δεν έγινε το σώσε στο νησί - αεροπλανοφόρο κ.λπ. κ.λπ.
Στην Ελλάδα η συζήτηση ξεθύμανε μόλις πέρασε στη σφαίρα του έντεχνου πορνό και των φθηνών συνηχήσεων. Το Κυπριακό έγινε Τσιπριακό με την ίδια ευκολία που αθωώνεται ο καπιταλισμός ως παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός, ο τραπεζίτης επισημαίνει τα ύποπτα μασάζ ως τρανταχτά επιχειρήματα, ο πρόεδρος ψελλίζει περί επιλεκτικών στριμωγμάτων των αδελφών Κυπρίων κι ο αρχιναζί κατουράει το είδωλό του στη τζαμόπορτα του καναλιού με την ασφάλεια του σκοταδιού και της γειτνίασης.
Με ξυδιασμένο το αθάνατο κρασί του '21, πολιτισμικώς κι αισθητικώς τουλάχιστον, με φιλοσοφημένες αναλύσεις του μείζονος ερωτηματικού "μασάει η κατσίκα ταραμά;", κλείνει ο Μάρτης - γδάρτης και παλουκοκάφτης, με τα τουρκικά, ισραηλινά κι αμερικάνικα συμφέροντα να εγγράφουν υποθήκες προειδοποιήσεις στα ενεργειακά γεωστρατηγικά οικόπεδα της περιοχής.
Δυο ειδήσεις περνάνε απαρατήρητες ανάμεσα στο χέσε θέατρο και κατούρα παράσταση. Η Ευρώπη αποφάσισε να σταματήσει τη χρηματοδότηση των ανταρτών στη Συρία. Αλλαγή σκυτάλης. Κοτζάμ Ομπάμα πέρασε από δίπλα και δεν τον πρόσεξε κανείς περισσότερο από το Σκουρλέτη και τον Αδωνη αφού ο Μιχαλολιάκος οικ-ουρεί. Κι η δεύτερη είδηση βραχνή και δύσοσμη, θέλει το Κατάρ και τον αραβικό σύνδεσμο να αναλαμβάνουν το οικονομικό βάρος του ...αντάρτικου. Σε λίγο στ' ανατολικά της εκπεσμένης μεσογειακής Εδέμ που λέγεται Κύπρος, το βραδύκαυστο ολοφάνερο ιμπεριαλιστικό φυτίλι θα φτάσει να μιλάει φαρσί και ο πόλεμος ενάντια στο Γιουγκοσλαβία μόλις πριν από δεκατέσσερα χρόνια, θα μοιάζει με τον πόλεμο των κουμπιών στη δύση.
Το πείραμα της γειτονιάς μας πέτυχε εδώ και καιρό. Αρχισε στο Μάαστριχτ, πέρασε απ' το Βελιγράδι και την Πρίστινα, έκατσε λίγο στο Λίβανο, κορόιδεψε με πολύ αίμα στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και την τριχοτομημένη πλέον Λιβύη. Κι απέδειξε πως το υπερυσσωρευμένο κεφάλαιο της Γης, φτιάχνει «ανατροπές» με τεχνητά συγκροτημένες και ολότελα προσωρινές «κρίσιμες μάζες». Υστερα τις κάνει ατμομηχανές των συμφερόντων του, με παπά και κουμπάρο κι εκλογές και νομιμοποιήσεις της κάλπης και μαθήματα - παθήματα ελέγχου του καινοφανούς «προλεταριάτου των καταθετών»!!!
Υπάρχει και τέτοιο βολικό, (για να γίνεται αριστερή συζήτηση τόσο πολιτισμένη ώστε να αδρανούν μετά πλείστων όσων ψευδαισθήσεων οι μάζες), μικροαστικό μόρφωμα που βαφτίζεται προλεταριάτο, θα μου πεις... Αν είχα δει έστω και μια βιτρίνα απ' τις χιλιάδες «εδώ αγοράζεται χρυσός, δόντια, κοσμήματα» κλπ. μαγαζιών να ...λερώνονται από γνήσια αντικαπιταλιστικά συνθήματα, θα ονειρευόμουνα πως όχι. Οσες πυρές κι αν στηθούν για μάγισσες λαούς, μόνο τέσσερα χρονάκια μένουν ως το 2017 και ο νοών νοείτω αν δεν νηστεύει από επανάσταση.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

«Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»



«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
*
"Νίκο σήκω"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»
*
(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»).
***
Τα χαράματα της Κυριακής 30 του Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία δόθηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της.
Η ελληνική πλουτοκρατία, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο,
σαν σήμερα,
πριν από 61 χρόνια,
εκτελούσαν τον Νίκο Μπελογιάννη.
*
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».
*
«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης- φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα.
Τι άτιμο ψέμα!
Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο.
Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».
*
Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, μετατρέποντας τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους.
***
«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
*
61 χρόνια μετά
τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ


Ο όρος οφείλεται στους τροτσκιστές, που τον χρησιμοποίησαν για να διαχωρίσουν τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν από εκείνη που οι ίδιοι οραματίζονταν. Η βασική ιδέα ήταν ότι η Σοβιετική Ένωση, μετά το 1936, «απέβαλε» τον σοσιαλισμό και κατάφερε να συνδυάζει τον αυταρχισμό του κράτους με την εκμετάλλευση των εργαζομένων που οι μαρξιστές ταύτιζαν με την καπιταλιστική αγορά εργασίας.
Η Σοβιετία δεν ήταν όμως, επ' ουδενί, κρατικός καπιταλισμός. Υπέρμετρος κρατικισμός ήταν, που θύμιζε μια περίεργη και βάναυση βιομηχανική φεουδαρχία, αλλά κρατικός καπιταλισμός σε καμία περίπτωση. Το λέω αυτό γιατί ο καπιταλισμός απαιτεί δύο συστατικά: την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τη μίσθωση της εργασίας των μη ιδιοκτητών από τους ιδιοκτήτες των εν λόγω μέσων παραγωγής. Κάτι τέτοιο δεν χαρακτήρισε τη Σοβιετική Ένωση ποτέ! Μπορεί τα μέλη του πολίτμπιρο, και εν γένει του κόμματος, να απολάμβαναν σχετικά μεγάλη εξουσία και περισσότερες προσόδους από ό,τι οι υπόλοιποι πολίτες, όμως δεν αποσπούσαν προσόδους που τους έδιναν το δικαίωμα στην ιδιοκτησία μέσων παραγωγής ικανών να τους αποδώσουν κέρδη. Άρα, η Σοβιετία δεν αποτέλεσε ποτέ κρατικό καπιταλισμό.
Πιο πρόσφατα, κάποιοι χαρακτήρισαν την Ελλάδα «τελευταία σοβιετική οικονομία». Σφάλμα ολκής και αυτό. Ανεξάρτητα από τον βαθμό διαφθοράς, έλλειψης ανταγωνισμού, ελεγχόμενων τιμών κ.λπ., στη χώρα μας δεν είχαμε βιομηχανία που να ανήκει de facto και de jure στο κράτος και κεντρικό σύστημα προγραμματισμού της οικονομικής δραστηριότητας. Αν μη τι άλλο, η ελληνική οικονομία θύμιζε πιο πολύ την πολεμική οικονομία των ΗΠΑ την περίοδο 1941-1945, παρά τη Σοβιετική Ένωση.
Επιστρέφοντας στην έννοια του κρατικού καπιταλισμού, επιτρέψτε μου την εξής υπόθεση: η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα που στο εγγύς μέλλον μπορεί πράγματι να μεταμορφωθεί σε υπόδειγμα κρατικού καπιταλισμού. Ας εξηγηθώ: η Ιαπωνία ήταν το βιομηχανικό θαύμα της περιόδου 1951-1985. Η επιτυχία της βασίστηκε, πράγματι, σε έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό σοβιετικού τύπου κεντρικού προγραμματισμού (μέσω του υπουργείου Βιομηχανίας, του MITI-Ministry of International Trade and Industry) και ολιγοπωλιακών ιδιωτικών επιχειρηματικών συμπλεγμάτων (που αποτελούνταν από βιομηχανικά μεγαθήρια και μία τουλάχιστον μεγάλη τράπεζα).
Το 1985 οι ΗΠΑ επέβαλαν στην Ιαπωνία (στην περίφημη Συμφωνία της Πλάζα) αυτό που προσπαθούν να επιβάλουν στην Κίνα σήμερα: μια μεγάλη υπερτίμηση του εθνικού της νομίσματος, του γιεν. Το αποτέλεσμα ήταν μια καθαρά εξαγωγική οικονομία να μπει σε τροχιά κρίσης. Καθώς οι ιαπωνικές εξαγωγές επλήγησαν, την ώρα που κεφάλαια άρχισαν να ρέουν προς το Τόκυο δημιουργήθηκαν μεγάλες φούσκες στην αγορά ακινήτων (καλή ώρα όπως στην Ισπανία, την Ιρλανδία και την Κύπρο, προτού σκάσουν αυτές οι φούσκες μετά το 2008 – με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα), οι οποίες στις αρχές της δεκαετίας του '90 έσκασαν – με αποτέλεσμα την κατάρρευση της ιαπωνικής οικονομίας.
Από τότε, η Ιαπωνία καρκινοβατεί. Κάπου το 2005 άρχισε να αναπτύσσεται ξανά δειλά-δειλά, αλλά η διεθνής κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2007-8 της έδωσε την χαριστική βολή. Σε όλη αυτή την περίοδο, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 έως πολύ πρόσφατα, το μόνο που έχει σταματήσει την πλήρη κατάρρευση της χώρας ήταν (α) η πρακτική της Κρατικής Τράπεζας της Ιαπωνίας να κρατά τα επιτόκια δανεισμού κοντά στο μηδέν και (β) η λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση» που εφαρμόζει η Κρατική Τράπεζα της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου εδώ και δύο δεκαετίες. Τι σημαίνει «ποσοτική χαλάρωση»; Η συνεχής αγορά όλο και περισσότερων ομολόγων του ιαπωνικού Δημοσίου αλλά και άλλων περιουσιακών τίτλων των ιαπωνικών τραπεζών, ώστε να παρέχεται ρευστότητα στην οικονομία (τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα της χώρας) για να μην καταρρεύσει αλά ελληνικά.
Όταν η Τράπεζα της Ιαπωνίας εφάρμοσε την «ποσοτική χαλάρωση», δέχτηκε έντονη κριτική από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Όταν όμως κατέρρευσε η Wall Street, το City του Λονδίνου και εν γένει το διεθνές χρηματοπιστωτικό στερέωμα, οι Κεντρικές Τράπεζες των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Ελβετίας και των σκανδιναβικών κρατών εφάρμοσαν αυτήν ακριβώς την πολιτική! Σήμερα, την ώρα που οι μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες (με εξαίρεση την ΕΚΤ) επιδίδονται σε διαγωνισμό για τον ποια θα επιλέξει τη μεγαλύτερη δόση «ποσοτικής χαλάρωσης», η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας, υπό πίεση προερχόμενη από τον νέο δυναμικό πρωθυπουργό της χώρας, τον κ. Άμπε, υιοθετεί μια νέα ενδιαφέρουσα καινοτομία: τη μαζική αγορά μετοχών επιχειρήσεων!
Έχοντας αποτύχει να ανατρέψει την ύφεση μέσω των αγορών κρατικών ομολόγων και στεγαστικών δανείων των τραπεζών, η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας φαίνεται να έχει αρχίσει να αγοράζει μαζικά μετοχές επιχειρήσεων. Ανεξάρτητα από το εάν αυτή η τακτική θα καταφέρει να σταματήσει επιτέλους τον αποπληθωρισμό (την πτώση των τιμών) που χαρακτηρίζει την ιαπωνική οικονομία, ξαναβάζει στο προσκήνιο την έννοια του κρατικού καπιταλισμού. Αναρωτηθείτε: τι είδους οικονομικό καθεστώς θα έχουμε όταν και εάν οι επιχειρήσεις ανήκουν στην Κεντρική Τράπεζα ενός κράτους-έθνους, αλλά όλες οι τιμές προσδιορίζονται από τη ζήτηση και την προσφορά στο πλαίσιο ελεύθερων αγορών; Σε μια τέτοια περίπτωση, τα κέρδη εθνικοποιούνται, ενώ οι τιμές και οι ποσότητες καθορίζονται μέσα από καθαρά αγοραίες διαδικασίες.
Μήπως η Ιαπωνία που δημιουργείται σήμερα, ως αντίδραση σε μια τριακονταετή κρίση, είναι η μόνη κοινωνική οικονομία στην οποία πραγματικά ταιριάζει ο όρος «κρατικός καπιταλισμός»;
[Του Γιάννη Βαρουφάκη από lifo.gr]

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Αυτό θα πει «Οχι»!



Η υπόθεση της Κύπρου βάζει τέλος και στις τελευταίες αυταπάτες.
Θέτει το όριο ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις και την πραγματικότητα.
*
Συμπέρασμα πρώτο:
Τίποτα πιο επιβεβλημένο από το «Οχι» του λαού στους δυνάστες του, στους εκμεταλλευτές του, στους καταπιεστές του.
*
Συμπέρασμα δεύτερο:
Οπως δεν είναι όλα τα «ναι» ίδια, έτσι δεν είναι και όλα τα «όχι» ίδια.
Είναι άλλο το «Οχι» του λαού στον εξανδραποδισμό του, κι είναι άλλο το «όχι» της ολιγαρχίας των λύκων που διαφωνούν μεταξύ τους ή με τους άλλους λύκους, τους εταίρους και τους συμμάχους τους, για το πώς - όλοι οι λύκοι μαζί - θα ρημάξουν το κοπάδι.
Το «Οχι» του λαού δεν έχει καμία σχέση, δεν πρέπει να συγχέεται, δεν πρέπει να αξιοποιείται και κυρίως δεν πρέπει να υποτάσσεται στα άλλα «όχι». Αυτά που μπορεί να ακούγονται και να λέγονται μεταξύ των δημίων του.
*
Συμπέρασμα τρίτο:
Αυτή η επιβεβλημένη απάντηση, το «Οχι» του λαού, θα είναι εντελώς ανούσια αν πρόκειται να αποτελέσει ή να χρησιμοποιηθεί ως μια εφήμερη εκδήλωση αυτοϊκανοποίησης για εσωτερική κατανάλωση.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα ξεγελάσουμε επιδιδόμενοι, είτε εδώ, είτε στην Κύπρο, είτε οπουδήποτε, σε άνευ αντικρίσματος ξεσπάσματα του θυμικού μεταξύ των θαμώνων των ανά τις επικράτειες καφενέδων.
Πρέπει να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε στο αυτονόητο:
Το «Οχι», για να αποκτήσει νόημα και προοπτική, απαιτείται να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας εφ' όλης της ύλης πολιτικής απάντησης.
- Απάντηση που θα ισοδυναμεί με ρήξη και με ανατροπή όλου του καθεστώτος, από τα θεμέλια μέχρι το εποικοδόμημα, της ταξικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
- Απάντηση ρωμαλέα, ανυποχώρητη, ανυπότακτη, βαθιά συνειδητοποιημένη, που από τους τόπους δουλειάς, από τις γειτονιές, από τους δρόμους, ο ελληνικός λαός, ο κυπριακός λαός, οι ευρωπαϊκοί λαοί, οι λαοί όλου του κόσμου, θα την μεταφέρουν στους εντός και εκτός των τειχών τυράννους του ιμπεριαλισμού.
- Απάντηση που η ισχύς της δεν θα είναι υπόθεση που θα επαφίεται στη «διαπραγματευτική δεινότητα» κάποιων εκπροσώπων,
(σ.σ.: Αλλά ποιων εκπροσώπων; Αυτών που συντάσσουν μνημόνια με τους δυνάστες; Των άλλων που αποδεικνύονται εξίσου έτοιμοι να συντάσσουν μνημόνια με τους δυνάστες, όπως και οι προηγούμενοι; Των τρίτων που υπόσχονται «επωφελείς» διαπραγματεύσεις πάλι με τους δυνάστες;)
αλλά που την επιβολή του δίκιου της θα την εγγυάται η ισχύς και η αποφασιστικότητα του ίδιου του εξεγερμένου, του επαναστατημένου λαού και των δικών του εκπροσώπων.
*
Το «Οχι» του λαού, του ελληνικού λαού για να έρθουμε στα δικά μας, απαιτεί επομένως την ικανοποίηση μιας βασικής προϋπόθεσης:
Για να αντιμετωπίσουν οι Ελληνες εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, τη μέγκενη που τους συνθλίβει τη ζωή τους, δεν έχουν άλλη επιλογή από το:
  • Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας.
  • Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι των κλειδιών της οικονομίας.
  • Να γίνουν οι ίδιοι κάτοχοι και ιδιοκτήτες του παραγωγικού πλούτου της χώρας.
  • Να είναι οι ίδιοι που θα διοικούν και θα «άρχουν». Που η ηγεσία τους και η κυβέρνησή τους, βγαλμένη από τα σπλάχνα τους, θα τίθεται ανά πάσα στιγμή κάτω από τον δικό τους τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Που οι διακρατικές τους σχέσεις δεν θα καθορίζονται από τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας αλλά θα οικοδομούνται, από μια ανεξάρτητη Ελλάδα, πάνω στην αρχή «δεν παραχωρούμε τίποτα από τα λαϊκά συμφέροντα», πάνω στην αρχή της αμοιβαιότητας των συμφερόντων με όλους τους άλλους λαούς.
Αυτός ο δρόμος, που δεν τελειώνει στην αλλαγή κυβέρνησης, αλλά που αντίθετα αρχίζει με την αλλαγή τάξης στην εξουσία, είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που περπατώντας τον ο λαός θα μπορέσει να αποκρούσει τη λεηλασία του από ντόπιους και ξένους λύκους.
Αυτός, ο δρόμος του «Οχι» στον αφανισμό, είναι ο δρόμος του «Ναι» στη λαϊκή εξουσία.
*
Κάποιοι μας κοιτούν με... συγκατάβαση, μας δείχνουν την Κύπρο, μας δείχνουν τα ευρωπαϊκά και ατλαντικά «Νταχάου», και με το ναρκισσισμό του «επιβεβαιωμένου» - από το ραγιαδισμό του - ραγιά, μας πληροφορούν ότι τα προηγούμενα στην καλύτερη περίπτωση συνιστούν δονκιχωτισμό και επαναστατική ουτοπία.
Τους απαντάμε με τα λόγια του Οσκαρ Ουάιλντ:
«Ενας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας».
Τους απαντάμε με τα λόγια του Μπάιρον:
Ναι, «η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος να καθαρίσεις απ' το ρίπος τους ανθρώπους».
Τους απαντάμε με τα λόγια της Ιστορίας που δεν «τελείωσε»:
Σίγουρα αυτή η πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι μια εύκολη πορεία. Ομως είναι μια πορεία απείρως ευκολότερη και από άποψη αποτελεσμάτων πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων και μάταιων θυσιών με το βαρύ τίμημα, των αβάσταχτων θυσιών που υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες, τα μονοπώλια και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα.
*
Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΛΕΤΟΝΙΑ Η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που βιώνει ο λαός



Την ίδια στιγμή που ο λαός υποφέρει, η αστική τάξη και οι απόγονοι των ναζί, γαλουχούν τη νέα γενιά στα φασιστικά κατορθώματα
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων συγκυβέρνησης - τρόικας για τη δήθεν στήριξη των ανέργων εμφανίζονται όλο και περισσότερο τα λεγόμενα προγράμματα «κοινωνικής εργασίας». Ως πρότυπο εμφανίζεται η εμπειρία της Λετονίας, της μικρής βαλτικής χώρας - μέλους της ΕΕ, των λίγο παραπάνω από 2 εκατομμύρια κατοίκων, που μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού ο λαός της ζει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Πριν αναφερθούμε αναλυτικά σε αυτήν τη βαρβαρότητα της Λετονίας αξίζει να σημειώσουμε ότι τα προγράμματα αυτά απευθύνονται κυρίως στις πιο εξαθλιωμένες κατηγορίες του πληθυσμού, που βέβαια εξαθλιώνει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Σε οικογένειες που δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο, σε μονογονεϊκές οικογένειες, πολύτεκνες και πολύ φτωχές οικογένειες. Σε αυτά θα απασχολούνται προσωρινά (για 5 μήνες) άνεργοι με αμοιβή πολύ χαμηλότερη από το σημερινό κατώτατο μισθό (δημοσιεύματα κάνουν λόγο για 470 ευρώ) και ασφαλιστική κάλυψη παρά μόνο ιατροφαρμακευτική. Δηλαδή, τα αδιέξοδα των ανέργων και των οικογενειών τους, των εξαθλιωμένων αξιοποιούνται επιπλέον για να κλιμακωθεί η επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις και για να αποσπάσουν συναίνεση σε θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα και για παροχή υπηρεσιών πρόνοιας που θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν από το κράτος, ώστε να καλύπτονται οι σύγχρονες και διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, πολύ περισσότερο σε ανθρώπους που έχουν ακόμη περισσότερο ανάγκη από βοήθεια όπως, ανάπηροι, ανήμποροι ηλικιωμένοι, χρονίως πάσχοντες.
Φτωχόσπιτο στην επαρχία της Λετονίας
Το παράδειγμα, πάντως, της Λετονίας είναι άκρως αποκαλυπτικό. Η Λετονία συγκαταλέγεται σήμερα στις πρωταθλήτριες στη φτώχεια χώρες της ΕΕ που είναι: Βουλγαρία (49,1% του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας), Ρουμανία (40,3%), Λετονία (40,1%), Κροατία (32,7%), Ουγγαρία και Ελλάδα (31%).
«Κοινωνική εργασία» για διαχείριση της εξαθλίωσης
Το πρόγραμμα, λοιπόν, της «κοινωνικής εργασίας» που συζητιέται από την συγκυβέρνηση και την τρόικα έχει εφαρμοστεί σε μια χώρα όπου έχουν πολλαπλασιαστεί οι άστεγοι και οι απόκληροι μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και με την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Ετσι δημιουργήθηκαν ξενώνες για αστέγους, εφόσον έχουν να πληρώσουν 50 ευρώ το μήνα και όπου απασχολείται αναγκαστικά ένα βοηθητικό προσωπικό που παρέχει κάποιες υπηρεσίες στους εξαθλιωμένους.
Τη λεγόμενη «κοινωνική πρόνοια» για άστεγους, άτομα με αναπηρίες, φτωχές οικογένειες, συνταξιούχους που χρειάζονται βοήθεια στο σπίτι, υπηρεσίες σε ευπαθείς ομάδες (τοξικομανείς, αρρώστους) έχουν αναλάβει οι δήμοι (οι 262 από τους συνολικά 567) αυτής της μικρής χώρας και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ο ιδιωτικός τομέας (που ανθεί ειδικά στους πολλούς δήμους που και τυπικά απουσιάζουν οι υποδομές) και οι υπηρεσίες είναι κατά βάση ανταποδοτικές, οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια αντιμετωπίζονται ως πελάτες, ενώ οι «κοινωνικοί εργαζόμενοι» αμείβονται με πολύ χαμηλούς μισθούς, και στην ουσία είναι και αυτοί σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Πώς οδηγήθηκε σε αυτήν την κατάσταση αυτή η χώρα, που επί σοσιαλιστικής εξουσίας στην ενιαία ΕΣΣΔ, γνώρισε τις καλύτερες μέρες για το λαό της; Μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 2004 - η ένταξη στην Ευρωζώνη η αστική τάξη θέλει να επιτευχθεί έως το 2014 - και εν μέσω βαθιάς κρίσης το 2008, το ΔΝΤ και η ΕΕ προσέτρεξαν με δάνεια 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το μνημόνιο της αστικής κυβέρνησης με τους δανειστές προέβλεπε αντιλαϊκές περικοπές.
Την περίοδο 2008 - 2009 το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 5%, αυξήθηκε κατακόρυφα η ανεργία στο 22,8% το Δεκέμβρη του 2009 από το 5,6% που ήταν το Δεκέμβρη του 2007. Ακολούθησε αύξηση των φόρων και μείωση των δημοσίων δαπανών και περικοπές μισθών στο Δημόσιο μέχρι και 60%. Εκλεισαν δεκάδες σχολεία, αλλά και νοσοκομεία, κυρίως στην επαρχία. Αξίζει να σημειωθεί πως το 2006 στη Λετονία λειτουργούσαν 121 νοσοκομεία, το 2007 94 και το 2009 54. Με τα μέτρα της κυβέρνησης - για μείωση κατά 40% του προϋπολογισμού για τα νοσοκομεία - και το ρυθμό του κλεισίματος των νοσοκομείων, υπολογίζεται πως στο τέλος του 2013 θα υπάρχουν μόλις 24!
Απολύθηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μειωθεί κατά 30%. Σήμερα, με τα επίσημα στοιχεία, το 13% του ενεργού δυναμικού της χώρας είναι άνεργοι (ωστόσο είναι πολύ διαδεδομένη η μερική απασχόληση) ενώ το 40% του πληθυσμού ζει κάτω και στα όρια της φτώχειας και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το 51% των ηλικιωμένων.
Δραματική μείωση του πληθυσμού
Εξαιτίας και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και της κρίσης έχει υπάρξει σημαντική μείωση του πληθυσμού της χώρας. Συγκεκριμένα, το 13% των Λετονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά το 2000 και οι μισοί από αυτούς έφυγαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας που εφαρμόζεται πρόγραμμα σφοδρής λιτότητας. Σύμφωνα με υπολογισμούς, την περίοδο 2004 - 2008 σχεδόν 16.000 άνθρωποι έφευγαν από τη χώρα ετησίως, ενώ μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και των συνεπειών της, ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε στους 40.000 ετησίως - κυρίως ολόκληρες οικογένειες, νέοι και οι περισσότεροι εκφράζοντας την πεποίθηση πως δε θα επιστρέψουν. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της χώρας, ο πληθυσμός της Λετονίας την 1η Μαρτίου του 2011 είχε 2.067.887 κατοίκους, δηλαδή σε επίπεδα κάτω του πληθυσμού που είχε το 1959.
Ο αντικομμουνισμός και η παραχάραξη της Ιστορίας βασιλεύουν
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα της ΕΕ, όπου για χρόνια απαγορεύεται η δράση και η λειτουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μια χώρα που η αστική τάξη έχει μετατρέψει τους φασίστες και τους συνεργάτες των Ναζί σε ήρωες και έτσι θέλει να τους περάσει στις νέες γενιές, που στα σχολεία τους δέχονται τις «επισκέψεις» και τα «σεμινάρια» των απογόνων των Ες-Ες, των Λετονών ταγματασφαλιτών. Ετσι, η εξαθλίωση του λαού πάει χέρι - χέρι με την ιδεολογικοπολιτική του χειραγώγηση, ώστε αυτός να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνος για την εξουσία του κεφαλαίου και κυρίως να ξεχάσει το βήμα που έκανε με το σοσιαλισμό, να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να ξαναγεννηθεί η ελπίδα στην πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Μόνο που ματαιοπονούν. Η ταξική πάλη δε σταματά και είναι ο μοχλός κίνησης της Ιστορίας.

Δημ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ






εφημερίδα ριζοσπάστης 

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Εθελοντής Ναυαγός!



Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος ζωγραφίζει ο ποιητής την Κύπρο. Δεν την είδε ποτέ σα δολαριόλιρο όπως την κοιτάνε τη σήμερον του ανθρωποκτόνου καπιταλιστικού έτους, το οποίο μάλιστα διαβαίνει την εαρινή ισημερία με στολή κηδείας. Οχι όποιας κι όποιας. Μια μεσογειακή πριγκιποπούλα, με φυσική καλλονή και προίκα που πάντοτε υπολόγιζαν, διαφέντευαν, απομυζούσαν, λήστευαν, νυμφεύονταν, λογχοφόροι και πειρατές, η Κύπρος εκτελείται παραδειγματικά. Μοντέρνα κηδεία αρχαίας κόρης που 'χε κηδεμόνες κοσμοπολίτες. ΄
Ασκηση ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με σύγχρονα χρηματοπιστωτικά όπλα λαμβάνει χώρα στις οθόνες του αγχωμένου κόσμου. Θανατηφόρα και δυστυχώς πλέον οικεία.
Επιχειρώ αιρετική ανάγνωση του φιλμ νουάρ έτσι όπως ξετυλίγεται στις επικοινωνιακές «κυπριάδες» που στήνονται πρόχειρα ως ικριώματα, με φωτισμό εκτυφλωτικά ανακριτικό και μπάντες μιας χρήσεως που παιανίζουν ανιστόρητες τρομοκρατικές μεγαλοστομίες. Μου το υπαγορεύει κάθε θεωρητικώς και τυπικώς αγράμματος γέρος ή γριά του «μεγαλύτερου αεροπλανοφόρου», όπως αντιλέγουν στους ποιητές περί Κύπρου οι γεωστρατηγικοί αναλυτές, επειδή χρησιμοποιεί αυθόρμητα το ρήμα βούλομαι για να πει ακόμη και σήμερα θέλω.
Ηρεμία επικρατεί στα Κατεχόμενα. Εκεί τα ΑΤΜ δεν έχουν ουρές. Εκεί έχει επενδύσει και η «Φινάνσμπανκ», με μεγαλομέτοχο την Εθνική της Ελλάδος Τράπεζα. Ευρωπαϊκό έδαφος αφού έτσι κι αλλιώς εντάχθηκε ως κυπριακή επικράτεια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνο που στα Κατεχόμενα, από εντάξεως, έχει ανασταλεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο!... Εδω τα ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι καρβουνάκια στο ναργιλέ που απολαμβάνουν οι Νατοϊκοί σύμμαχοι.
Η Συμφωνία Εγκαθιδρύσεως, που έδωσε την υπόσταση του ανεξάρτητου κράτους στην Κύπρο, και εμπεριέχει την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Μ. Βρετανία ως εγγυήτριες δυνάμεις, δεν ακυρώνεται από την ένταξη στην ΕΕ, γιατί τότε δε θα υπήρχε οντότης κρατική να ενταχθεί. Κι ως γνωστόν, το σχέδιο Ανάν απερρίφθη. Οπότε για να διεκδικήσει η «ρωσική αρκούδα» ή κατ' άλλους το «ομόδοξον Μόσκοβο» βάσεις π.χ. ναυτικές, απαιτείται έγκριση των εγγυητριών. Να δω την Ελλάδα που δανείζεται γαλλικά πλοία για το Αιγαίο και Φρόντεξ για τα σύνορα(;) να εγκρίνει και σκίζω το πτυχίο που δεν έχω από το «Λόντον Σκουλ οφ Οικονόμικς».
Κι επειδή οικονομία αρχικώς νοείται η νομή του οίκου, τώρα που μιλάνε διάφοροι για κυπριακής, αγγλικής, γαλλικής, γερμανικής και ρωσικής «ιθαγένειας» ευρώ, άλλα άσπρα κι άλλα μαύρα, άλλα καθαρά κι άλλα βρώμικα και ξεπλυμένα, αναγκάζομαι να σκεφτώ, πως το έδαφος των βρετανικών βάσεων, με τη συμφωνία ένταξης στην ΕΕ του νησιού, δεν είναι ευρωπαϊκό έδαφος. ΑΟΖ με κουμπότρυπες, υφαλοκρηπίδα - λωρίδα φερμουάρ και το Σίτι του Λονδίνου βρυχάται ως θαλάσσιος λέων.
Η Κύπρος είναι κοσμοπολίτισσα. Δεν είναι ο Ακρίτας του διεθνισμού. Εξανδραποδίζεται τώρα, μέλος εκούσιο της λυκοσυμμαχίας των ευρωμονοπωλίων, ως Μίλητος, από πλευράς μεγέθους και οικονομίας και λαού. Εθελοντής Ναυαγός η Κύπρος, μέλος της ΕΕ και μέλος της ευρωζώνης. Γιατί, όπως λέει κι ο Σενέκας, «δεν υπάρχει ούριος άνεμος για όποιον δε γνωρίζει πού πηγαίνει». The end των καπιταλιστικών ψευδαισθήσεων. Αλήθεια, η ασφαλιστική εταιρεία που κάλυπτε τον «Τιτανικό» τι απέγινε. Πάντως ταινία δεν έγινε...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

«Χαιρετισμός εθνικής αφύπνισης»...


Οταν ο Τσολάκογλου διορίστηκε το 1941 «πρωθυπουργός» από τους χιτλερικούς, στο διάγγελμά του κάλεσε το λαό «σε πειθαρχίαν και υπακοήν εις τας διαταγάς των αρχών», ενώ απευθυνόμενος ειδικά προς τη νεολαία, της σύστηνε «να εγκαταλείψη την πολιτικήν και να αφοσιωθή στο ποδόσφαιρόν της»...
*
Σήμερα, με αφορμή τα όσα διέπραξε ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ με το ναζιστικό του χαιρετισμό (το «χαιρετισμό εθνικής αφύπνισης» κατά την ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής...) επανέρχεται πολύ έντονα η διδαχή πως «άλλο το ποδόσφαιρο, άλλο ο αθλητισμός, άλλο η πολιτική», επαναλαμβάνονται συνεχώς εκείνα τα... αθώα: «Μακριά η πολιτική από τον αθλητισμό»...
*
Αναρωτιόμαστε:
  • Οι κύριοι της ΕΠΟ που συμβουλεύουν υπέρ της ως ανωτέρω «α-πολιτικοποίησης», δε γνωρίζουν τίποτα για την εδώ και 15 χρόνια δράση της Χρυσής Αυγής με τη μάσκα της λεγόμενης «Γαλάζιας Στρατιάς» στα γήπεδα και με προκάλυμμα την ιδιότητα του «φιλάθλου» της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου;
  • Οι κύριοι των μεγάλων ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών δε γνωρίζουν ότι στους συνδέσμους οπαδών τους, τους οποίους και σιτίζουν, δρουν - εδώ και δεκαετίες - οργανωμένες ομάδες νεοναζιστών;
  • Οι κύριοι ενίων ΜΜΕ που τώρα ανακάλυψαν το «μακριά η πολιτική από το ποδόσφαιρο» δεν γνωρίζουν τίποτα γι' αυτή τη νεοναζιστική δράση, την οποία όμως κατά καιρούς έχουν εξυμνήσει από τις φυλλάδες και τα μαρκούτσια τους σαν «πατριωτισμό»;
*
Οταν μιλούν για το «έξω η πολιτική από το ποδόσφαιρο» δεν υποκρίνονται απλώς.
Παίζουν ένα «σικέ» παιχνίδι με στόχο την απόλυτη κυριαρχία ενός συγκεκριμένου είδους πολιτικής, της πολιτικής του κατεστημένου, στο χώρο του αθλητισμού.
Παίζουν το παιχνίδι της εισβολής στα γήπεδα της κυρίαρχης πολιτικής, της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και της κάθε παραφυάδας της, όπως ο ναζισμός. Η μόνη πολιτική που τους απασχολεί να μείνει έξω από τον αθλητισμό - μπίζνα τους, είναι η πολιτική και η ιδεολογία που στέκεται στον αντίποδα της «μαυρίλας» τους.
Αντίθετα, η δική τους πολιτική, αυτή που υπηρετούν και αυτή που τους θρέφει, εισβάλλει από όλους τους πόρους στο σώμα του αθλητισμού. Αλλοτε η εισβολή γίνεται ανοιχτά και μεθοδευμένα, άλλοτε διά της τεθλασμένης, δηλαδή διά της οδού της εντέχνως καλλιεργούμενης κοινωνικής και ιστορικής αφασίας.
*
Μάλιστα, ως προς το τελευταίο, αξίζει τελικά να το σκεφτούμε:
Τι είναι, αλήθεια, χειρότερο:
Ο νεαρός ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ να προέβη στην κίνησή του συνειδητά και εν πλήρει συνειδήσει, ή όντως να μην ήξερε τι έκανε, ενεργώντας, ταυτόχρονα, ως θύτης και ως θύμα της άγνοιας; Ως θύτης και θύμα αυτής ακριβώς της μεθοδευμένης αφασίας, που στοχεύει ευθέως στη λοβοτομή συνολικά του λαού και της νεολαίας.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους φιλάθλους της ΑΕΚ που έδειξαν με τις ανακοινώσεις τους ότι υπάρχουν σοβαρές αντιστάσεις σ' αυτήν την παγίδα. Και ότι εν προκειμένω η αφασία και η άγνοια δεν είναι «άλλοθι».

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σπύρος Κοντούλης, διεθνής ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, εκτελέστηκε το 1944 από τους ναζί καθώς μεταφερόταν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής...

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΓΣΕΕ Παραπλανούν τους εργάτες με το παραμύθι της «αυτονομίας»



Της μόδας φαίνεται ότι έγινε η «αυτονομία» για τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που συναπαρτίζουν την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ. Ενόψει του 35ου συνεδρίου, μετά την «Αυτόνομη Παρέμβαση», την παράταξη που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ και την «αυτονομία» τη φέρει και στον τίτλο της, αλλά και τη ΔΑΚΕ, που και αυτή στον τίτλο της δηλώνει «Ανεξάρτητη», δύο ακόμα παρατάξεις ζήλεψαν τη μόδα αυτή. Παρουσιάζοντας τη διακήρυξη αρχών της η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ αποκήρυξε μετά βδελυγμίας τα κόμματα και με περίσσια υποκριτική δεινότητα δηλώνει πλέον ότι «δεν είμαστε το κομματικό παράρτημα κανενός κόμματος...». Λέει επίσης: «Η ΠΑΣΚΕ, η μεγάλη παράταξη των εργαζομένων, πρώτη υπερέβη τα κομματικά σύνορα και κατέστησε την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, από υπόθεση μικρών προπαγανδιστικών κύκλων, εφαρμοσμένη πρακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας. Η ΠΑΣΚΕ ως πολιτικοσυνδικαλιστική δύναμη φιλοδοξεί ν' αποτελεί τη "φωνή" της κοινωνίας εντός των πολιτικών σχηματισμών του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και σε καμία περίπτωση το αντίθετο». Είναι τόσο αυτόνομη, λοιπόν, η ΠΑΣΚΕ που εντάσσει τον εαυτό της μέσα σε πολιτικούς σχηματισμούς, σε κόμματα δηλαδή. Αλήθεια, ποιον κοροϊδεύει; Μήπως η κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ δεν την βολεύει να αυτοπαρουσιάζεται ως αυτό που είναι, δηλαδή συνδικαλιστική του παράταξη, ή επειδή από το ΠΑΣΟΚ προέκυψαν και άλλα κομματάκια πασχίζει να τα καλύψει; Αλλού, όμως, το πάει με την «αυτονομία». Αλλά και η νέα παράταξη «ΕΜΕΙΣ», που αποτελείται από πρώην στελέχη της ΠΑΣΚΕ και σκοπεύει να κατέλθει με ξεχωριστό ψηφοδέλτιο στο 35ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, αυτοανακηρύσσεται ως «αυτόνομη και ανεξάρτητη φωνή για το συνδικαλιστικό κίνημα».
Πώς εξηγείται όμως όλος αυτός ο πυρετός «αυτονομίας» και «ανεξαρτησίας» που έπιασε όλες αυτές τις παρατάξεις; Από τι και από ποιους θέλουν να είναι ανεξάρτητες και αυτόνομες; Και πώς γίνεται το «έξω από τα κόμματα» να εκφέρεται από πρωτοκλασάτους συνδικαλιστές που ήταν και παραμένουν υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων; Τι κρύβει αυτή η λαθροχειρία;
Είναι φανερό ότι η λαθροχειρία αυτή μαρτυρά την εναγώνια προσπάθεια των παρατάξεων αυτών να μην ταυτίζονται με τα κόμματα που ασκώντας κυβερνητική εξουσία στρέφονται πλέον ανοιχτά και απροσχημάτιστα κατά των εργατικών συμφερόντων. Αλλοι και τώρα και παλιότερα, υπό το μανδύα της «αυτονομίας», ψαρεύουν σε θολά νερά, κρύβουν την κομματική τους αναφορά γιατί τη θεωρούν εμπόδιο στη συνδικαλιστική τους επιρροή. Μόνο που αυτό δεν είναι το κύριο.
Η λεγόμενη «αυτονομία» παρατάξεων και συνδικάτων κρύβει βαθύτερες αιτίες και πιο σημαντικούς στόχους. Είναι - και ήταν πάντοτε - η ανομολόγητη προσπάθειά τους να ποδηγετήσουν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους σε πολιτικές εχθρικές προς τα συμφέροντά τους. Γιατί ανεξάρτητα από το τι λέγεται και πώς ονομάζεται οποιοσδήποτε, τα συνδικάτα και οι παρατάξεις που δρουν μέσα σε αυτά, ακόμα και συνδικαλιστές που μπορεί να μην ανήκουν οργανωτικά σε καμία παράταξη, ασκούν συγκεκριμένη πολιτική. Κάθε παράταξη, κάθε συνδικάτο, εκ των πραγμάτων, με τις θέσεις του και τη δράση του κάνει πολιτική. Το ζήτημα που τίθεται πάντα είναι, ποιων τα συμφέροντα υπερασπίζονται με τις θέσεις και τη δράση τους: Των εργατών ή των αφεντικών; Της εργατικής τάξης ή του κεφαλαίου; Αυτή είναι η άσβηστη διαχωριστική γραμμή που δεν μπορεί να αποκρύψει καμία επίκληση στην «αυτονομία» και στην «ανεξαρτησία».
«Αυτόνομοι» από τα συμφέροντα των εργατών
Η «αυτονομία» αυτών των παρατάξεων ήταν και είναι το όχημα για να περνάει μέσα στα συνδικάτα και στην εργατική τάξη η πολιτική των μονοπωλίων. Από τους μόνους που πραγματικά θέλουν να είναι «αυτόνομες» ήταν τα συμφέροντα, οι πόθοι και οι καημοί του εργάτη. Αυτούς επιδιώκουν να εξαπατήσουν και να τους μετατρέψουν σε χειροκροτητές των αντεργατικών πολιτικών. Αυτό μαρτυρούν η πρακτική και η στρατηγική των παρατάξεων αυτών όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μια στρατηγική που φιλοδοξούν να συνεχίσουν και το επόμενο διάστημα και αυτό διακηρύσσουν επί της ουσίας παρά τις όψιμες φραστικές «διαφοροποιήσεις».
Το πραγματικό πρόβλημα με αυτές τις παρατάξεις και τα συνδικάτα όπου πλειοψηφούν, παρά τις πομφόλυγες περί αυτονομίας, είναι ότι παραμένουν απόλυτα δεσμευμένες στις πολιτικές του κεφαλαίου. Είναι δεσμευμένες στην πολιτική υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεσμευμένες στη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Πόσο άραγε «ανεξάρτητη» είναι η θέση της ΓΣΕΕ, που η πλειοψηφία την υπηρετεί με απόλυτη συνέπεια, ότι εργάτες και αφεντικά έχουν τα ίδια συμφέροντα; Πόσο αυτόνομη είναι η άποψη ότι με τους «κοινωνικούς διαλόγους» οι εργάτες θα αντιμετωπίσουν την επίθεση της εργοδοσίας; Ποιον εξυπηρετεί η στρατηγική της «ταξικής ειρήνης», των «διαλόγων» και της συναίνεσης με τους εκμεταλλευτές; Τους εργάτες ή τους καπιταλιστές;
Σηκώνουν τη σημαία της «ανεξαρτησίας» για να κρύψουν πως έχουν αυτομολήσει στο στρατόπεδο του ταξικού αντίπαλου. Επικαλούνται την «αυτονομία» για να κρύψουν ότι απέναντι στους εργάτες στέκεται πάνοπλο το κεφάλαιο με τους πολιτικούς του υπηρέτες, δηλαδή τα κόμματα στα οποία πρόσκεινται οι παρατάξεις αυτές. Η ρητορική τους περί ακομμάτιστου συνδικαλισμού επιδιώκει να αποκρύψει τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη. Γιατί τα προβλήματα μπορεί να μην κάνουν διάκριση ανάμεσα στους εργαζόμενους, αλλά έχουν και ταξική ουσία και «χρώμα», το κεφάλαιο τα προκαλεί, τα αναπαράγει και τα οξύνει. Οπως και η λύση τους έχει και «χρώμα» και ταξική ουσία, κόντρα στο κεφάλαιο. Αυτή την ταξική ουσία και διέξοδο, με επιμονή και σχέδιο, διαχρονικά, επιχειρούν να συσκοτίσουν, να ξεριζώσουν κάθε ριζοσπαστισμό από τη δράση των συνδικάτων, να τα μετατρέψουν σε άβουλους και ακίνδυνους φορείς που θα υποκλίνονται στις αξιώσεις των μονοπωλίων. Το σκοπό αυτό υπηρετεί και ο κουρνιαχτός περί «αυτονομίας».
Γι' αυτό και στον αντίποδα όλης αυτής της προπαγάνδας των υπόλοιπων συνδικαλιστικών παρατάξεων, το ΠΑΜΕ καθαρά και ξάστερα δηλώνει ότι είναι απόλυτα δεσμευμένο. Δεσμευμένο στα άμεσα και στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα όλων των εργαζομένων, γυναικών και ανδρών, Ελλήνων και μεταναστών. Δεσμευμένο να παλεύει για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα ολόκληρης της εργατικής τάξης και υποχρεωμένο να δείχνει το δρόμο, μέχρι την πλήρη απελευθέρωσή της από τα μονοπώλια και το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς.
Το ΠΑΜΕ δεν δηλώνει «αυτόνομο». Διακηρύσσει με κάθε τρόπο και σε όλους τους τόνους ότι ανήκει. Ανήκει στην εργατική τάξη. Αυτήν έχει ταχτεί να υπηρετεί με τη δράση του, τους αγώνες του, τις θέσεις του. Στην υπηρεσία της μεγάλης υπόθεσης της οριστικής απελευθέρωσής της από το άγος της εκμετάλλευσης βάζει όλες του τις δυνάμεις. Γι' αυτό και πρωτοστατεί σε κάθε αγώνα, γι' αυτό μέλημά του είναι η οργάνωση των ίδιων των εργατών από τα κάτω, μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Γι' αυτό η συμμετοχή μαζικά των εργατών στα συνδικάτα, στο μεγάλο αυτό σχολείο της ταξικής πάλης, η αλλαγή των συσχετισμών σε αυτά υπέρ των εργατικών συμφερόντων, η κατάκτηση σταθερής ταξικής γραμμής και προσανατολισμού, είναι το επίκαιρο καθήκον που έχουν μπροστά τους τα συνδικάτα και όλοι οι εργαζόμενοι.

Γ. ΖΑΧ.






εφημερίδα ριζοσπάστης 

Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»...



Ερμηνείες - αστειάκια τέλος. Δεν έκαναν λάθος οι τρεις κι ο εις, τις προάλλες στη Βουλή. Δε διόρθωσαν την ψήφο τους με δηλώσεις αποκήρυξης, σαν κι αυτές που σε άλλες εποχές ζήταγαν απ' τους κομμουνιστές για να τους επιτρέψουν να ζήσουν. Ηξεραν και τι έκαναν και γιατί. Την υπογράμμισαν. Κι ήταν εθελοντικά ντυμένοι το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου. Ο καθείς εφ ω ετάχθη. Ο Μανόλης Κεφαλογιάννης μαζεύει προικιά ψηφαλάκια στην Κρήτη, όπου υπάρχει σθεναρή μεν αντίσταση στη Χρυσή Αυγή, αλλά είναι κι εκεί που οι τραμπούκοι με τα κοντομάνικα δίνουν σκληρό αγώνα, τη δικιά τους Μάχη της Κρήτης - αίσχος, να αποναζιστικοποιηθούν με αντιμεταναστευτικές βεντέτες. Δεν συγχώρεσε το κόμμα του απ' το οποίο διεγράφη και επανήλθε με την ουρά κάτω απ' τα σκέλια, και βρήκε μια κατά τη γνώμη του ανώδυνη ευκαιρία να την κουνήσει επιδεικτικά και μάλιστα με ωραία φωτογραφία στα ΜΜΕ. Ηταν το μνημόνιο ΙΙ στις 13 Φλεβάρη του 2012, όταν κρύφτηκε και δεν πήγε στη Βουλή παρά την πρωθυπουργική εντολή περί κομματικής πειθαρχίας. Κλασική νομιμοποίηση της ακροδεξιάς αποπειράθηκε να πετύχει, δίνοντας μια ευκαιρία στους ψηφοφόρους που έχασε η ΝΔ προς τη ΧΑ να ζητήσουν συγνώμη και να επιστρέψουν στην κούνια που τους κούναγε. Νέος είναι, ωραίος είναι, στιβαρός είναι, τι έχει να ζηλέψει απ' τον Ηλία του δέκατου έκτου ναζιστικού υπογείου. Με την ψήφο και με την εξήγησή του, κυρίως, έδωσε χαστούκια σε όλους. Μάγκας. Ευάερος ευήλιος εφαψίας της μαύρης νομιμότητας. Θα πει ότι προσέφερε ψηφοθηρικές υπηρεσίες στο κόμμα του και θα απαιτήσει και βραβείο ως γραμματέας.
Τον Γιάννη Καράμπελα τον συνάντησα να καπνίζει, χωρίς πρόσκληση βεβαίως, στον... φιλόξενο προθάλαμο των γραφείων του ΚΚΕ στη Βουλή μαζί με τον Χρήστο Παππά το χρυσαυγίτη. Οπότε εικάζω ότι εκεί, στη φωλιά του εχθρού, υπό τη μάσκα εξαρτημένου καπνιστού, θα του εξήγησε την υπερασπιστική γραμμή που χάραξε για τον υπερπροστατευμένο Κασιδιάρη το μη παρευρεθέν αρχηγικό ζεύγος. Παρασύρθηκε απ' το κοινό τους πάθος για καπνό χωρίς φωτιά, για να βγει απ' την αφάνεια στο φως. Αλλωστε, τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται όταν σου έχουν τηλεφωνήσει απ' του Μαξίμου να μην μπεις στην κούρσα για Κεφαλογιάννης στη θέση του γραμματέα της ΝΔ. Εγγράφεις εικόνα στιβαρού Βοιωτού, που όμως ως φέρνων και ολίγον σε Τζορτζ Κλούνεϊ, τσιμπά, έστω και για λίγο, απ' το γλυκό της εκδίκησης. Καληνύχτα και καλή τύχη στο αυτονόητο που γίνεται τατουάζ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης έκανε συνειδητά φάουλ. Το πήρε πίσω μόνον όταν του τηλεφώνησαν και του είπαν πως αλλοιώνει τον αγώνα του αρχηγού του να πουλήσει τη «βία των άκρων». Ως γνωστόν, κι οι χουλιγκάνοι ψηφίζουν και περιθάλπουν και κρύβουν χρυσά αυγά στον κόρφο τους. Προνομιακός χώρος τα γήπεδα και οι κερκίδες ανεξαρτήτως οπαδικού χρώματος για έναν υφυπουργό Αθλητισμού. Ο καθηγητής Κρεμαστινός ψήφισε εντελώς προσωπικά και συνειδητά εναντίον μου και μόνον. Για λογαριασμό της οικογένειας Παπανδρέου. Κρύφτηκε πίσω απ' τον Ταμήλο αλλά το φχαριστήθηκε ως κατεξοχήν χρήσιμος, χωρίς ακαδημαϊκόν άλλοθι μάλιστα. Ενας. Αλλά λέων και παρών. Δεύτερη ευκαιρία στο ναζισμό δίνει μόνο το τριώδιο. Οπότε εκτός απ' τις μάσκες, με τη λήξη του, πέφτουν και τα σώβρακα...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 35ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ 'Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες



Αλλαξε τους συσχετισμούς! Υπάρχει λύση, υπάρχει ελπίδα! Είναι η πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ!
ΗΛΙΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Τη διακήρυξη του ΠΑΜΕ ενόψει του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που θα γίνει στην Αλεξανδρούπολη στις 21-24 Μάρτη, έδωσε στη δημοσιότητα η Εκτελεστική του Γραμματεία. Η διακήρυξη έχει ως εξής:
'Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες
Αλλαξε τους συσχετισμούς!
Υπάρχει λύση, υπάρχει ελπίδα! Είναι η πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ!
Εργαζόμενες - εργαζόμενοι,
Το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ που θα πραγματοποιηθεί το Μάρτη στην Αλεξανδρούπολη είναι ένα ακόμα Συνέδριο μακριά από τα προβλήματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των παιδιών της, των ανέργων, των συνταξιούχων. Είναι ένα ακόμα Συνέδριο αποπροσανατολισμού, υποταγής κι εγκλωβισμού του συνδικαλιστικού κινήματος στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του κυβερνητισμού, της προδοσίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης για τη σωτηρία και μακροημέρευση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και εκμετάλλευσης. Η επιλογή των απόμακρων περιοχών δεν είναι τυχαία. Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και οι συνέταιροί της θέλουν συνέδρια - νεκροταφεία και διαδικασίες μακριά από τις αγωνίες της εργατικής τάξης και τις ανάγκες του αγώνα.
Το ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή κατήγγειλε την απόφαση να γίνει το συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη και αντιπρότεινε ως τόπο διεξαγωγής το Λαύριο, το Πέραμα, την Ελευσίνα, περιοχές και πόλεις που σηματοδοτούν εργατικούς αγώνες και ταυτόχρονα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Θα είναι ένα ακόμα συνέδριο στήριξης των απαιτήσεων και της στρατηγικής του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνητικών επιλογών. Αυτή η διαχρονική γραμμή της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, με κύρια ευθύνη της πλειοψηφίας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ), είναι η κύρια αιτία της σαπίλας και του εκφυλισμού, που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, και το κύριο εμπόδιο στην ταξική ανασύνταξη και αναγέννησή του. Καμία μεταμόρφωση, όπως επιχειρεί με περίσσια υποκρισία η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, αλλά και καμία όψιμη καταγγελία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως επιχειρεί η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, δεν πρόκειται να τους απαλλάξει από τις ευθύνες τους. Είναι υπόλογοι απέναντι στην εργατική τάξη για τις εγκληματικές τους πολιτικές και πρακτικές στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι αλλαγές προσώπων και προσωπείων δεν ξεπλένουν κανέναν από ευθύνες και αμαρτίες. Ανατροπή αυτής της ρότας στη ΓΣΕΕ δε γίνεται με αλλαγές ονομασίας και φορεσιάς. Είναι η ώρα της εργατικής τάξης να ανατρέψει αυτούς τους συσχετισμούς από τα κάτω.
Από την Πρωτομαγιά του ΠΑΜΕ το 2012 μπροστά στην πύλη της «Χαλυβουργίας Ελλάδας», όπου έγινε ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες της εργατιάς
Οι δυνάμεις που συγκροτούν το ΠΑΜΕ (Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Πρωτοβάθμια Σωματεία και εκατοντάδες εκλεγμένοι συνδικαλιστές με τη σημαία τους), μαζί με πολλούς τίμιους συνδικαλιστές, όχι μόνο έχουν διαχωρίσει τις ευθύνες τους από αυτήν την κατρακύλα, αλλά και πρωτοστάτησαν όσο μπορούσαν για την ανασύνταξη και αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, για την οργάνωση της αντίστασής του στον πόλεμο που εξαπολύθηκε για την ενότητα των γραμμών της με βάση τα ταξικά της συμφέροντα. Υιοθέτησαν και στήριξαν αταλάντευτα το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στους σύγχρονους σκληρούς ταξικούς αγώνες: ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.
Μόνο με αυτή τη γραμμή πάλης μπορεί να αναγεννηθεί το ταξικό κίνημα.
Η καπιταλιστική κρίση αποκάλυψε τα αδιέξοδα ενός συστήματος που σαπίζει.
Η καπιταλιστική κρίση κορύφωσε την επίθεση του καπιταλισμού, οδήγησε σε ολομέτωπη επίθεση σε όποιο εργατικό δικαίωμα και κατάκτηση δεν είχαν καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια να τσακίσουν, με στόχο να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη για να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε ανέτοιμο, με ευθύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, να αντιμετωπίσει αυτή τη λαίλαπα. Το ΠΑΜΕ είχε προειδοποιήσει.
Οποια κυβέρνηση ανέλαβε να διαχειριστεί την κρίση προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων ισχυρίζεται ότι τα βάρβαρα μέτρα εξαθλίωσης του λαού παίρνονται για την αντιμετώπιση του χρέους. Σε αυτήν την εκτίμηση υπάρχει ενιαία στάση και ενότητα είτε αυτός λέγεται Ομπάμα ή Μέρκελ, Σαμαράς ή Βενιζέλος, Κουβέλης ή Τσίπρας. Σε αυτή τη γραμμή κινήθηκαν όλες οι άλλες παρατάξεις. Οσο θα βαφτίζουν την καπιταλιστική οικονομική κρίση ως κρίση χρέους, όσο θα αναγνωρίζουν το χρέος ή θα το διαχωρίζουν σε επαχθές και μη, θα έχουμε Δανειακές Συμβάσεις, συνέχεια στα βάρβαρα μέτρα και νέα μνημόνια.
Η λύση δε βρίσκεται σε μια κυβέρνηση που θα διαπραγματευτεί ένα «καλύτερο Μνημόνιο» μέσα στην ΕΕ. Τέτοια λύση που να ικανοποιεί και το λαό και τα μονοπώλια δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό το δρόμο προτείνουν οι δυνάμεις της νέας σοσιαλδημοκρατίας στο κίνημα, που φιλοδοξούν να γίνουν πρωταγωνιστές μιας νέας κεντροαριστεράς, όπως είναι η ΠΑΣΚΕ, αλλά και οι όψιμοι αναμορφωτές του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως είναι η «Αυτόνομη Παρέμβαση», που επιδιώκουν να εξελιχθούν ως ο βασικός μοχλός του νέου κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δουν τα συμφέροντά τους κάτω από ξένες σημαίες. Οι όποιες αντιθέσεις υπάρχουν σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, δεν μπορούν να σκεπάσουν την ενιαία γραμμή και την ομοφωνία που υπάρχει στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Η Στρατηγική της Λισαβόνας που έβαζε προ κρίσης αλυσίδες στα πόδια των εργαζομένων συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση με την εφαρμογή της Στρατηγικής «Ευρώπη 2020».
Τώρα πια έχεις πείρα! Γνωρίζεις ποιοι είναι η θηλιά στο λαιμό σου!
Τα χρόνια πριν την κρίση αποτελούν μάθημα για όποιον καλόπιστο εργαζόμενο εξακολουθεί να έχει ελπίδες και να τρέφει αυταπάτες για το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού. Σε περιόδους που οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν μεγάλοι και τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων πολλαπλασιάζονταν, η εργασιακή ειρήνη της ΓΣΕΕ με τα αφεντικά όριζε αυξήσεις με το σταγονόμετρο, με ταβάνι τα 77 λεπτά τη μέρα ώστε να μην κλονιστεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Η εμπειρία από τα βάρβαρα μέτρα και την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας, αποδεικνύει ποιος είχε δίκιο βάζοντας μπροστά τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και ποιος έσερνε τους εργαζόμενους στο άρμα των βιομηχάνων, ποιος προσπαθούσε να οργανώσει την απάντηση των εργαζόμενων και ποιος λέρωνε τη συνείδηση των εργατών ώστε να παρακολουθούν τις εξελίξεις από την οπτική του εργοδότη.
Η αντιμνημονιακή ρητορεία των δυνάμεων της ταξικής συνεργασίας και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, δεν μπορεί να κρύψει το ρόλο τους στη συκοφάντηση της ταξικής γραμμής και πάλης. Ο,τι αντιλαϊκό - αντεργατικό έχει γίνει νόμος τις προηγούμενες 10ετίες έχει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους. Οι θυσίες και οι «κοινωνικοί διάλογοι» κατά την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δεν οδήγησαν στα χρυσά κουτάλια και αυτό πρέπει να αποτελέσει πείρα σήμερα για τους εργαζόμενους για να μην την ξαναπατήσουν. Αποδείχτηκε στην πράξη πως η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας δε βρίσκεται στην ίδια όχθη με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει! Εχει στο DNA του την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, επιβιώνει από αυτήν. Οι μειώσεις μισθών, το χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις, η ανεργία, το χτύπημα σε συντάξεις και επιδόματα, η διάλυση κατακτήσεων, τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν μεγάλους κερδισμένους τα μονοπώλια και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και χαμένους τους εργαζόμενους και το λαό. Δεν είναι μια λάθος πολιτική. Είναι ταξική επιλογή.
Ο απεγκλωβισμός του εργατικού κινήματος από τα φανταχτερά συνθήματα της ανταγωνιστικής Ελλάδας και από τα καλέσματα της εργατικής αριστοκρατίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για να μασκαρέψουμε τον καπιταλισμό ώστε να γίνει ανθρώπινος με υγιείς δήθεν επιχειρηματίες, αποτελεί βασικό καθήκον και όρο για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα φέρνει στις γραμμές των εργατών το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα υποκλίνεται στο θεό της ΕΕ, θα αναγνωρίζει το χρέος, θα βγάζει αντιμνημονιακές κορόνες χωρίς όμως να έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της εργατικής αριστοκρατίας, που θα είναι απεργοσπαστικό και θα υπονομεύει κάθε κινητοποίηση που θα αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ίδια η ζωή απέδειξε πού οδηγεί «ο δρόμος του εφικτού», των συμβιβασμών και υποχωρήσεων, ώστε να μη θιγεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των ομίλων.
Καμία θυσία για την πλουτοκρατία!
Κίνημα ταξικό που να αμφισβητεί την κυριαρχία των μονοπωλίων.
Σήμερα αν η πάλη του κάθε συνδικάτου και ιδιαίτερα του τριτοβάθμιου δεν αμφισβητεί την ανάπτυξη που έχει στο κέντρο της το καπιταλιστικό κέρδος, τότε το συνδικάτο αυτό δε διεξάγει ταξικό εργατικό αγώνα, προδίδει τα εργατικά συμφέροντα. Τέτοιες συνδικαλιστικές οργανώσεις αποτελούν στήριγμα της πολιτικής των μονοπωλίων και ο ρόλος τους είναι επικίνδυνος για την εργατική τάξη.
Σήμερα χρειαζόμαστε ένα κίνημα ταξικό, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας, οργανωμένο και προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, τους νόμους και το κράτος της, μαζικό, οργανωμένο στον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Κίνημα απαλλαγμένο από τους ανθρώπους της εργοδοσίας, που θα στηρίζεται και θα αναπτύσσει την κοινωνική συμμαχία, που δε θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις αλλά για το σύνολο των αναγκών της λαϊκής - εργατικής οικογένειας, κίνημα που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό πρόβλημα - ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι.
'Η εμείς ή τα μονοπώλια!
'Η με το κεφάλαιο ή με το λαό!
Ανάπτυξη για το λαό ή για τα κέρδη των μονοπωλίων...
Αυτό απαιτεί αγώνες που θα δυναμώνουν σε κάθε τόπο δουλειάς και εργοστάσιο, ανοίγοντας την αντιπαράθεση με την εργοδοσία, πολλαπλασιασμό των πρωτοβουλιών σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο από σωματεία και λαϊκές επιτροπές, που θα φρενάρουν και θα σταματούν στην πράξη τα μέτρα πτώχευσης του λαού μας.
Χωρίς αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα υπάρχει ισχυρό εμπόδιο και δυσκολία στην ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων. Οι δυνάμεις που φέρνουν την πολιτική της εργοδοσίας, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης, οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας είναι επικίνδυνοι. Η μεταμόρφωση της ΠΑΣΚΕ και άλλων πρώην στελεχών της και οι κορόνες τους περί αυτονομίας και αποδέσμευσης από το ΠΑΣΟΚ είναι ψεύτικες και υποκριτικές. Είναι νέες παγίδες. Παραμένουν στρατευμένοι στον ίδιο δρόμο. Αλήθεια, αυτονομία και ανεξαρτησία απέναντι σε ποιον; Νομίζουν οι κύριοι εργατοπατέρες ότι μπορούν να κρυφτούν;
Βάζουν τη γραμμή της ήττας, του συμβιβασμού και της μοιρολατρίας, της παντοτινής υποταγής της εργατικής τάξης στα δεσμά των εκμεταλλευτών. Δεν έχουμε ανάγκη από δυνάμεις σαν τη Χρυσή Αυγή, που εχθρεύονται την ταξική πάλη, διασπούν την εργατική τάξη καλλιεργώντας το ρατσισμό, υπερασπίζονται την εργοδοσία.
Χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά. Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!
Ετοιμες λύσεις και κινητοποιήσεις χωρίς θυσίες, αποτελεσματικοί αγώνες χωρίς οργάνωση και τη συμμετοχή των εργαζόμενων σε αυτούς, δεν υπάρχουν. Σήμερα με καλύτερους όρους μπορούμε να κατανοήσουμε τα ιστορικά όρια και τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την τάση πολιτικής αστάθειας, τις ρωγμές που δημιουργούνται στο πολιτικό σύστημα. Να οργανώσουμε το αντίπαλο δέος, τη λαϊκή συμμαχία, το οργανωμένο ταξικό κίνημα, για άλλο δρόμο ανάπτυξης με κέντρο τα προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τον καθημερινό ηρωικό αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά. Αγώνα που να έχει ως στόχο και προοπτική να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την εξουσία και να μετατρέψουν σε λαϊκή περιουσία τον πλούτο που παράγουν και υπάρχει στην Ελλάδα. Να στείλουν τους εκμεταλλευτές του λαού στα τσακίδια, αφού δε θα είναι αναγκαίοι για την παραγωγική διαδικασία.
Καμιά άλλη δύναμη δεν έχει αυτόν τον προσανατολισμό, αυτή τη γραμμή.
Ο συμφιλιωτισμός με το κεφάλαιο, οι διαπραγματεύσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οδηγούν στη μακροημέρευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι απόψεις αυτές είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το κίνημα.
Δεν κρυβόμαστε πίσω από συνθήματα.
Προετοιμάζουμε το λαό για μακρόχρονο σκληρό ταξικό αγώνα, που απαιτεί θυσίες.
Το ΠΑΜΕ από την ίδρυσή του διαχώρισε τη θέση του και δέχτηκε επίθεση από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, καταθέτοντας τις δικές του προτάσεις, με αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες - πραγματικές ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Οργάνωσε και στήριξε αγώνες με μεγάλη επιτυχία, την ίδια στιγμή που οι άλλες δυνάμεις που βρίσκονται στο τιμόνι της ΓΣΕΕ ήταν στην απέναντι πλευρά και τους υπονόμευαν με κάθε τρόπο. Διαχώρισε από νωρίς τη θέση του απέναντι στο χαρακτήρα της κρίσης με κεντρικό σύνθημα «καμία θυσία για την πλουτοκρατία» όταν οι δυνάμεις της ταξικής ειρήνης μέσω κοινωνικών διαλόγων παζάρευαν νέες μειώσεις ώστε να μη θιχτεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αποδεχόμενοι ουσιαστικά τη συνυπευθυνότητα απέναντι στο χρέος.
Ο βασικός ρόλος και η αποστολή του ΠΑΜΕ δεν περιορίζεται στην καθημερινή πάλη, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εκεί, η παρουσία και η δράση των ταξικών δυνάμεων είναι δεδομένη και αποτελεσματική. Πρωταγωνίστησε σε χιλιάδες μικρούς και μεγάλους αγώνες. Δεν υπάρχει καθημερινό πρόβλημα της εργατικής οικογένειας που να μην ασχολήθηκε. Ο βασικός στόχος και η αποστολή του ΠΑΜΕ είναι να ενώσει, να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση! Κίνημα που μπορεί να τους φοβίσει, να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις είναι αυτό που θα παλεύει για όλα τα καθημερινά προβλήματα και ταυτόχρονα θα διεκδικεί την εξουσία για το λαό.
Πάνω σε αυτή τη γραμμή επιδιώκουμε την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, την αναβάθμιση της λειτουργίας και της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με δράση από τα κάτω, καρφί στο μάτι της μεγαλοεργοδοσίας.
Πάνω σε αυτή τη γραμμή επιδιώκουμε να συσπειρωθούν όλοι. Εργάτες και υπάλληλοι, πρωτοβάθμια σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Επιτροπές Αγώνα, Λαϊκές Επιτροπές, συνδικαλιστές. Να δυναμώσει ο ενιαίος αγώνας, η λαϊκή συμμαχία. Η επίθεση είναι ενιαία, χτυπάει όλα τα λαϊκά στρώματα, απαιτείται ενιαίο μέτωπο πάλης εργατοϋπαλλήλων, συνταξιούχων, φτωχών αγροτών, μικροεπαγγελματοβιοτεχνών, γυναικών, κάθε νέου και νέας.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στην αντεπίθεση να γκρεμίσουμε Μνημόνια και αφεντικά.
Εργάτη μπορείς να γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις!