Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Τιποτένιοι!



Το νέο Μνημόνιο έρχεται,
η νέα δανειακή σύμβαση έρχεται,
τα νέα μέτρα του ολοκληρωτικού εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού έρχονται,
αλλά τόσο τα πολιτικά θρασίμια της συγκυβερνήσεως, όσο και τους εξωνημένους των καναλιών, ξέρετε ποια είναι τα ερωτήματα που τους απασχολούν;
Ιδού οι αγωνίες τους:
*
«Θα αντέξει η κυβέρνηση;»...
«Θα αντέξουν τα κόμματα που την απαρτίζουν;»...
«Θα αντέξει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ ή του ΛΑ.Ο.Σ.;»...
*
Γι' αυτά αγωνιούν οι άθλιοι!
Οχι για το αν θα αντέξει ο λαός.
Αλλά για το αν θα ...αντέξουν αυτοί που σφάζουν το λαό!
*
Το θράσος τους, η αναισχυντία τους έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο!
*
Βγαίνουν στις τηλεοράσεις, μπαίνουν στο σπίτι και του τελευταίου μεροκαματιάρη, και του τελευταίου άνεργου, και φτάνουν στο σημείο να του λένε - κατάμουτρα -
ότι το κύριο θέμα δεν είναι ότι επίκειται ο σφαγιασμός του. Αυτό είναι το ...δευτερεύον.
Το ...πρωτεύον, κατά τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι ότι το υποψήφιο σφαχτάρι, ο λαός δηλαδή,
θα πρέπει να δείξει κατανόηση απέναντι στους σφαγείς του! Αμα τε να τους στηρίξει (!) κιόλας.
Γιατί; Μα για να αντιπαρέλθουν οι καημένοι οι σφαγιαστές - με τη βοήθεια του λαού (!) - το ...πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η απόφασή τους ...να σφάξουν το λαό!
*
Τέτοια ξετσιπωσιά, τέτοια πώρωση, τόσο τιποτένιοι!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η υπερ-κοροϊδία



Οσο εντείνεται ο πόλεμος που έχουν εξαπολύσει ενάντια στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ορισμένοι επανέρχονται να ερμηνεύουν την κρίση που ταλανίζει την κοινωνία, ως κρίση υπερκατανάλωσης και νεοπλουτισμού τους. Προκειμένου, μάλιστα, να γίνουν αληθοφανείς επικαλούνται τον υψηλό βαθμό δανεισμού των λαϊκών νοικοκυριών και ταυτόχρονα στα φαινόμενα προκλητικής διαβίωσης - πλουτισμού προσώπων που, καθόλου τυχαία, είναι γνωστά στο πανελλήνιο. Τέτοιου είδους προσεγγίσεις είναι εντελώς αντιδραστικές. Σε μια κοινωνία που αδιάλειπτα για μια εικοσιπενταετία έχουν εξασφαλίσει τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο, στη βάση της συστηματικής μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων, είναι περισσότερο από προκλητικό να υποστηρίζεται ότι η κρίση προκλήθηκε από την υπερκατανάλωση και μάλιστα των εργαζομένων. Σε ποιον καταλογίζουν υπερβολική κατανάλωση; Στο 25% του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας; Στο ένα εκατομμύριο που είναι οι επίσημα άνεργοι; Στο άλλο εκατομμύριο που υπο-απασχολείται; Στους συνταξιούχους που είναι καταδικασμένοι να ζουν με 400 και 500 ευρώ; 'Η στους χιλιάδες νέους και νέες που κορνιζάρουν τα πτυχία τους;
Η αστική τάξη προκειμένου να επιβραδύνει την εξέλιξη του οικονομικού κύκλου, που οδηγεί κατευθείαν στην οικονομική κρίση, μαζί με τις φρούδες ελπίδες, πράγματι «πούλησε» αυτά τα χρόνια στους εργαζόμενους «φτηνά δάνεια», έτσι λειτουργεί η επιχειρηματική κερδοφορία. Υπήρξαν λαϊκά νοικοκυριά που προσέφυγαν στον τραπεζικό δανεισμό για να τα βγάλουν πέρα, αφού δεν έφτανε ο μισθός. Για να καλύψουν κάποια πρώτη ανάγκη, για να στείλουν το παιδί στο φροντιστήριο, να πληρώσουν κάποιο έκτακτο έξοδο. Για να κλείσουν «τρύπες» που άνοιγε η πολιτική λιτότητας, σε βάρος των εργαζομένων. Βέβαια, στις παρυφές της άρχουσας τάξης ευδοκίμησαν διάφορα «λουλούδια», μικροαστικά στρώματα σύμμαχοι των αστών. Αναπαράγοντας τα πρότυπα και την ηθική του συστήματος και ένα υπερκαταναλωτικό στυλ ζωής, παρασιτισμού και νεοπλουτισμού, με αξίες και αρχές που ήταν και εξακολουθούν να είναι αποκρουστικές για τους εργαζόμενους. Δεν προκάλεσαν όμως αυτοί την κρίση.
Το κόλπο είναι παλιό. Οσοι προσπαθούν να συσκοτίσουν την πραγματική ουσία των σχέσεων παραγωγής της ανηλεούς εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, ανέκαθεν μαγείρευαν την αλήθεια με το ψέμα και παρουσιάζοντας ως κανόνα ακραία φαινόμενα που γεννά ο ίδιος ο καπιταλισμός σαν σύστημα, επιχειρούσαν να αθωώσουν τους κεφαλαιοκράτες για την κρίση, μοιράζοντας ευθύνες σε ...όλα τα μέλη της κοινωνίας. Και αυτοί και η τάξη που υπηρετούν καταβρόχθισε τα πάντα, ενοχοποιούν εμάς επειδή δήθεν όλοι υπερκαταναλώναμε. Ετσι κάνουν ότι δικαιολογούν κάθε μέτρο και πολιτική που υποτίθεται ...επαναφέρει την τάξη και τις λογικές αναλογίες. Πρόκειται για κλασικούς απολογητές του συστήματος, εχθρούς του λαού, που επιχειρούν να προσφέρουν σανίδα σωτηρίας στην άρχουσα τάξη. Η οικονομική κρίση, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης των κεφαλαίων που έχουν στα χέρια τους τα παράσιτα της άρχουσας τάξης. Είναι κρίση αδυναμίας να εξασφαλιστούν κέρδη για όλα τα συσσωρευμένα κεφάλαια. Κρίση καπιταλιστική που οδηγεί στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης και που θα εκτονωθεί μόνο όταν καταστραφούν τόσα κεφάλαια, ώστε να μπορούν να έχουν ικανοποιητικά κέρδη εκείνα που θα διασωθούν. Ολα τα άλλα, είναι φιοριτούρες που επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό των θυμάτων αυτής της κρίσης, των λαϊκών στρωμάτων για να τα υποτάξουν στην πολιτική εξόντωσής τους και να σωθεί το σύστημα. Στην αντεπίθεση ο λαός ενάντια σ' αυτή τη σωτηρία.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;


Πίσω από τη συκοφάντηση του αγώνα των χαλυβουργών κρύβονται όσοι θέλουν την εργατική τάξη υποταγμένη στην εξαθλίωση
Ο αγώνας των χαλυβουργών κουβαλά πολύτιμη πείρα για όλη την εργατική τάξη
Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα φωνές που εκφράζουν τη «συμπάθειά» τους στον αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, σπεύδοντας ταυτόχρονα να τους συμβουλεύσουν να σκεφτούν πιο... συνετά γιατί η απεργία τους μπορεί να οδηγήσει το εργοστάσιο σε αδιέξοδο. Κατηγορούν μάλιστα το ΠΑΜΕ (επειδή πρωτοστατεί από την πρώτη στιγμή και ολόπλευρα στην έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στους απεργούς) ότι «πάει τον αγώνα για κλείσιμο του εργοστασίου», όπως αναπαράγεται και σε διάφορα μπλογκ. «Το ζητούμενο είναι να μην κλείσουν τα εργοστάσια και να μη βρεθεί ο κόσμος στο δρόμο», επαναλαμβάνουν διάφορες δυνάμεις που βρίσκουν ευκαιρία να χύσουν και αντικομμουνιστικό δηλητήριο. «Στη Χαλυβουργία της Ελλάδας στον Ασπρόπυργο συντελείται ένα έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων και της επιχείρησης με ηθικό αυτουργό το ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ έχει βαλθεί να κλείσει την επιχείρηση επειδή απαιτεί - παρά την τραγική κατάσταση της αγοράς - να μη γίνουν απολύσεις και να μη γίνουν οποιεσδήποτε άλλες ρυθμίσεις που θα επέτρεπαν σε μία σύγχρονη βιομηχανία να επιζήσει», επισημαίνει, για παράδειγμα, ο Στ. Μάνος σε άρθρο του στην ιστοσελίδα της «Δράσης». «Η πρόταση της "Ελληνικής Χαλυβουργίας" προς τους εργαζόμενους (σ.σ. για μείωση ωρών εργασίας και μισθών) ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά», τονίζει με τη σειρά της η «Χρυσή Αυγή».
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των «συμβουλών» προς τους απεργούς είναι ότι, για να σωθούν, πρέπει να μοιραστούν τις αγωνίες του Μάνεση που πασχίζει να επιβιώσει μέσα σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού. Λες και ο Μάνεσης μοιράστηκε ποτέ μαζί τους τις δικές τους αγωνίες, όταν εκείνοι γυρνούσαν στο σπίτι σακατεμένοι από την εντατικοποίηση και τα «ατυχήματα»... `Η, λες και ο Μάνεσης μοιράστηκε ποτέ με τους εργάτες τα κέρδη της επιχείρησης όταν με αυτά προχωρούσε σε νέες εξαγωγές και παραγγελίες για άλλες χώρες...
Τα εργοστάσια τα κλείνει η αναρχία στην παραγωγή
Το πρόβλημα των χαλυβουργών δε θα λυθεί άμα δεχτούν την εξαθλίωση που θέλουν να επιβάλουν η εργοδοσία, η κυβέρνηση, η ΕΕ (γιατί οι προτάσεις του Μάνεση δεν είναι τίποτ' άλλο από όσα σχεδιάζονται να γενικευτούν για όλη την εργατική τάξη). Η πείρα της τάξης τους λέει ότι δεν κλείνουν οι εργάτες και οι αγώνες τους τα εργοστάσια. Για παράδειγμα:
  • Στην «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», οι εργάτες δεν εμπόδισαν τα «λουκέτα» στα εργοστάσια όταν δέχτηκαν τις σταδιακές απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων τους όπως τους καλούσαν οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ στα σωματεία τους. Διαψεύδοντας όσους έλεγαν ότι αν μειωθεί το προσωπικό θα σωθεί η εταιρεία, ο Λαναράς και πέταξε στο δρόμο ένα σωρό κόσμο και μετέφερε τον κύριο όγκο της παραγωγής σε άλλες βαλκανικές χώρες.
Γιατί; Μήπως ο ελληνικός λαός δεν είχε ή δεν έχει ανάγκη από ρούχα; Γιατί σήμερα η Βόρεια Ελλάδα να είναι γεμάτη ερειπωμένα κλωστήρια και μια ολόκληρη χώρα με παράδοση μάλιστα στην κτηνοτροφία (άρα με διαθέσιμες πρώτες ύλες) να κάνει εισαγωγές σε είδη ιματισμού; Γιατί, πολύ απλά, όταν η πορεία ενός εργοστασίου ελέγχεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία αυτό μπορεί να κλείσει, συρρικνωθεί, μεταφερθεί ή αλλάξει χρήση ανεξάρτητα από το αν χρειάζεται ανοιχτό για να ικανοποιεί υπαρκτές ανάγκες ή από το αν έτσι οδηγούνται στην ανεργία ένα σωρό εργαζόμενοι.
Τα τελευταία χρόνια, αλλά και πολύ πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση, κλείνουν εργοστάσια και συρρικνώνονται κλάδοι συνδεδεμένοι με βασικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, οι οποίες θα μπορούσαν να ικανοποιούνται με αξιοποίηση και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, της τεχνογνωσίας, του ανθρώπινου δυναμικού, του ορυκτού πλούτου κτλ. της χώρας.
  • Η «SIEMENS HELLAS» έβαλε «λουκέτο» (το 2008) στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας χωρίς μεροκάματο πάνω από 400 οικογένειες, όχι επειδή έφταιγαν οι εργάτες αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αποσυρθούν από το συγκεκριμένο κλάδο. Ετσι, όμως, έκλεισε μια σημαντική βιομηχανική μονάδα (παραγωγής τηλεπικοινωνιακού υλικού), μια βιομηχανία δηλαδή χρήσιμη για τον εκσυγχρονισμό και τη διεύρυνση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου της χώρας.
  • Η MISKO έκλεισε (το 1999) στην Πάτρα, όχι γιατί σταμάτησε η λαϊκή οικογένεια να καταναλώνει ζυμαρικά ούτε γιατί κρίθηκε ότι η χώρα έχει όσες βιομηχανίες τροφίμων χρειάζεται, αλλά γιατί όταν εξαγοράστηκε από την ιταλική BARILLA οι νέοι ιδιοκτήτες έκριναν πιο συμφέρον για την ανταγωνιστικότητά τους να μεταφέρουν την παραγωγική δραστηριότητα εκτός χώρας.
  • Η «Φριγκογκλάς» απέλυσε (το 2009) το 44% του προσωπικού (σχεδόν 100 εργάτες έμειναν άνεργοι) χωρίς ωστόσο το αντικείμενό της να δικαιολογεί μείωση της παραγωγής. Με την έννοια ότι δεν έφτιαχνε... μπιμπελό αλλά επαγγελματικά ψυγεία, δηλαδή προϊόντα απαραίτητα σε μια σειρά άλλους κλάδους όπως Τρόφιμα - Ποτά και Τουρισμό - Επισιτισμό.
Αντίστοιχα, δεν ήταν οι εργάτες που υπονόμευσαν μια σειρά σημαντικές παραγωγικές μονάδες και δραστηριότητες της χώρας, όπως η κλωστοϋφαντουργία ΠΕΙΡΑΪΚΗ - ΠΑΤΡΑΪΚΗ, τα ναυπηγεία. Ηταν και είναι η αναρχία στην παραγωγή. Ηταν και είναι οι κεφαλαιοκράτες που αφού η τάξη τους έχει τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία της και την εξουσία στα χέρια της, μπορούν να κατευθύνουν τα κεφάλαιά τους σε όποιον κλάδο, όποια χώρα, γενικά όποιες συνθήκες τους προσφέρει το μεγαλύτερο κέρδος, ψάχνοντας για φτηνούς εργάτες. Είναι χαρακτηριστικό πως την εποχή που η GOOD YEAR έκλεινε το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη, στέλεχος μιας άλλης βιομηχανίας ελαστικών, της PIRELLI (που αργότερα επίσης έκλεισε), δήλωνε σε οικονομική εφημερίδα: «Σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού». Δηλαδή: Πρέπει να τσακιστούν τα εργατικά δικαιώματα για να δελεάζονται οι επιχειρήσεις και να μη φεύγουν.
Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση για ανοιχτά εργοστάσια
Και πάλι όμως. Για να έχει σταθερά δουλειά ο εργάτης πρέπει να υπάρχει σταθερά παραγωγή. Να απαντά δηλαδή μία μονάδα ή ένας κλάδος στις ανάγκες της κοινωνίας. Να καταγράφονται οι ανάγκες ενός λαού και να παίρνονται όλα τα μέτρα για την ικανοποίησή τους. Να διασφαλίζονται εργοστάσια, μηχανήματα, το απαραίτητο προσωπικό, η απαραίτητη τεχνογνωσία. Να δίνεται προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής, που αποτελούν προϋπόθεση και για την εξασφάλιση των ειδών κατανάλωσης που χρειάζεται ένας λαός.
Να υπάρχει σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη ζωή του πληθυσμού κάθε χώρας (πληθυσμιακή κατανομή, γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, κλιματολογικές συνθήκες κτλ.) Για παράδειγμα, η γεωγραφική θέση της Ελλάδας ευνοεί και επιβάλλει την ανάπτυξη της ναυτιλίας, για τη σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα, τις εμπορικές συναλλαγές, την αναψυχή της λαϊκής οικογένειας κτλ. Mέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η συρρίκνωση και διάλυση σήμερα στην Ελλάδα της ναυπηγικής βιομηχανίας είναι αδιανόητη: «Καταστρέφει» εγκαταστάσεις, τεχνογνωσία και εξειδικευμένο προσωπικό που θα έδιναν τη δυνατότητα στο λαό μας να σταθεί στα πόδια του, να έχει όσα και όποια σύγχρονα και ασφαλή πλοία χρειάζεται. Να μην καταδικάζονται τα νησιά σε απομόνωση. Να μη μένουν άνεργοι χιλιάδες μεταλλεργάτες στη Ζώνη αλλά και τα ναυπηγεία.
Αντίστοιχα, η Χαλυβουργία ως κλάδος όχι μόνο δε δικαιολογεί κλείσιμο εργοστασίων (σαν κι αυτό που απειλεί ο Μάνεσης κι οι «φίλοι» του) αλλά επιβάλλει σχεδιασμό ώστε να αναπτυχθεί και να στηρίξει με τη σειρά της την ανάπτυξη διαφόρων ακόμα κλάδων. Για παράδειγμα, οι ειδικοί λένε ότι ο χάλυβας ως υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευρέως στις Κατασκευές, για κατοικίες, αλλά και οδικά έργα (π.χ. γέφυρες), μέσα μεταφοράς, πλοία κτλ. Δραστηριότητες που δεν αποκλείεται να απαιτούσαν περισσότερους χαλυβουργούς από όσους έχει σήμερα ο κλάδος. Οι οποίοι - για να λειτουργεί απρόσκοπτα η αλυσίδα της παραγωγής - θα έπρεπε να δουλεύουν σταθερά και σε ανθρώπινες συνθήκες αφού η εντατικοποίηση και η υπερεργασία ουσιαστικά υπονομεύουν την εργατική δύναμη του ανθρώπου.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι σήμερα τα χαλυβουργεία είναι στα χέρια διαφόρων «Μανέσηδων». Οι οποίοι, μέσα στην καπιταλιστική αγορά, κυνηγούν (αλλά και... κυνηγιούνται) το μέγιστο κέρδος. Με αποτέλεσμα, να κλείνουν / ανοίγουν επιχειρήσεις, να απολύουν / προσλαμβάνουν εργαζόμενους όχι με βάση τις απαιτήσεις των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, αλλά με βάση το δικό τους συμφέρον.
Να γιατί το ΚΚΕ, με την πρόταση και πάλη του ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία, για την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, είναι το μόνο κόμμα που παλεύει ουσιαστικά για ανοιχτά εργοστάσια. Εργοστάσια που δε θα είναι έρμαια της επιδίωξης του κέρδους, αλλά θα αναπτύσσονται για να προστατεύουν τις ανάγκες του εργάτη, αφενός σε σταθερή εργασία αφετέρου σε όλα όσα απαιτεί η ευημερία του.
Αυτή είναι η κουβέντα που πρέπει πλατιά και αποφασιστικά ν' ανοίξει μέσα στην εργατική τάξη, όλο το λαό: Μπορεί η σημερινή, η καπιταλιστική οικονομία να δώσει τέρμα στα βάσανά του ή θα τα αυξάνει συνέχεια; Με τέτοια ζητήματα πρέπει να συνδεθούν οι εστίες αγώνα που ξεπηδούν. Γιατί τελικά η επιβίωση και των χαλυβουργών και των χαλυβουργείων εξαρτάται από την πολιτική ανατροπή κάθε Μάνεση και συνολικά της τάξης των κεφαλαιοκρατών.

Στην αντεργατική θύελλα απαντάμε με κλιμάκωση του αγώνα




Αμεση σύγκληση της Ολομέλειας της ΓΣΕΕ ζητά η «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» με πρόταση για 24ωρη προειδοποιητική απεργία στις 9 Φλεβάρη
Ο σχεδιασμός όλων των οργάνων που βρίσκονται στην υπηρεσία των μονοπωλίων έχει έναν καθαρό στόχο: Το σάρωμα κατακτήσεων χρόνων, τη συντριβή κάθε δικαιώματος της εργατικής τάξης, την εξαθλίωση της λαϊκής οικογένειας. Αυτός είναι ο κοινός παρανομαστής των απαιτήσεων και των σχεδίων που διατυπώνει και απεργάζεται το μαύρο μέτωπο των τριών κομμάτων που συγκυβερνούν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.), των «κοινωνικών εταίρων» (εργοδοτικές οργανώσεις και ΓΣΕΕ), της τρόικας.
Επιβεβαιώνεται ότι οι «κοινωνικοί διάλογοι» λειτουργούν ευεργετικά μόνο για τους μεγαλοεργοδότες. Στο τραπέζι έχουν μπει τα πάντα και απαιτούν να εφαρμοστούν όλα! Μείωση των μισθών, «πάγωμα» ή, ακόμα χειρότερα, κατάργηση των μισθολογικών ωριμάνσεων, κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, κατάργηση κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, απολύσεις και πάει λέγοντας.
Ολα αυτά φαντάζουν σαν τυφώνας που καταστρέφει στο διάβα του ό,τι βρει χωρίς κανείς να μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Ετσι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Για αυτό καλλιεργούν τη μοιρολατρία, θέτουν εκβιαστικά διλήμματα και παρουσιάζουν ως δήθεν αναπότρεπτα τα μέτρα που παίρνονται.
Ωστόσο, η πείρα της εργατικής τάξης και η ιστορία των αγώνων της δείχνουν πως οι εργάτες έχουν δύναμη. Τα δικαιώματα που σήμερα η πλουτοκρατία απαιτεί να σαρωθούν είναι αποτέλεσμα ακριβώς των σκληρών ταξικών αγώνων που έδωσαν. Είναι κατακτήσεις που απέσπασαν και προστάτευσαν με πάλη που στρεφόταν ενάντια στους αντιπάλους τους (τη μεγαλοεργοδοσία και τους συμμάχους της) απορρίπτοντας και καταγγέλλοντας «διαλόγους» και αλισβερίσια μαζί τους. Αυτή τη δύναμη είναι που οι εργάτες καλούνται σήμερα να αξιοποιήσουν, να μεγαλώσουν. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η εργατική τάξη είναι που μπορεί σήμερα να δώσει οριστική λύση σε όλα τα προβλήματα που μαστίζουν τη λαϊκή οικογένεια, ενισχύοντας την πάλη για να τεθεί ο πλούτος που παράγεται στην υπηρεσία του λαού. Να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων.
Σήμερα, είναι επιτακτική ανάγκη να μεγαλώσει η συσπείρωση δυνάμεων με το ΠΑΜΕ. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο έχει αποδείξει στην πράξη πως έχει την ικανότητα να οργανώσει αποτελεσματικά την πάλη σε ταξική κατεύθυνση. Δεν μπορούν να του βάλουν τρικλοποδιές, να το παρασύρουν σε «λύσεις» διαχείρισης και ενσωμάτωσης που στέκονται ενάντια στις ανάγκες των εργαζομένων. Στις Σειρήνες της ταξικής συνεργασίας απαντά με οργάνωση του πανεργατικού ξεσηκωμού.
Να σημάνει πανεργατικός ξεσηκωμός!
Την ανάγκη αυτή υπηρετεί και η πρόταση της «Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας» στη διοίκηση της ΓΣΕΕ για κήρυξη 24ωρης προειδοποιητικής πανελλαδικής απεργίας στις 9 Φλεβάρη και κλιμάκωση του αγώνα το αμέσως επόμενο διάστημα. Την πρόταση αυτή έθεσε στη ΓΣΕΕ, απαιτώντας να συγκληθεί η Ολομέλεια της Διοίκησής της για να πάρει τη σχετική απόφαση. Την πρόταση αυτή κατέθεσε δις στην ΑΔΕΔΥ, η πλειοψηφία της οποίας την απέρριψε άλλες τόσες με διάφορα προσχήματα. Της πρότασης είχε προηγηθεί το κάλεσμα 13 Εργατικών Κέντρων και 7 Ομοσπονδιών για κήρυξη απεργίας στις αρχές Φλεβάρη. Επίσης, πρόταση για τις 9 Φλεβάρη κατατέθηκε την περασμένη Παρασκευή και στη διοίκηση της ΠΝΟ από όσους συμμετείχαν στη μαζική σύσκεψη που διοργάνωσαν η ΠΕΜΕΝ, οι Ενώσεις Μαγείρων, Πληρωμάτων Ρυμουλκών Ναυαγοσωστικών, Συνταξιούχων ΝΑΤ και η Επιτροπή Ανέργων Ναυτεργατών.
Το απεργιακό κάλεσμα σημαίνει στην πράξη αγωνιστικό συναγερμό. Κάθε χώρος δουλειάς, κάθε κλάδος πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη και το συντονισμό της δράσης. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει το ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών που βρίσκονται «αγκαλιά» με το κεφάλαιο. Χαρακτηριστικά αναφέρουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, η ΔΑΣ, στο κείμενο που κατέθεσε στη ΓΣΕΕ ζητώντας την κήρυξη απεργίας:
«Η κλιμάκωση της δράσης της εργατικής τάξης είναι η μόνη απάντηση που τους πρέπει στο θράσος και την πολιτική τους αναλγησία όταν την ίδια ώρα που ρίχνουν το λαό στα τάρταρα, ισχυρίζονται ότι σώζουν το λαό και την πατρίδα από τη χρεοκοπία.
Σε μια περίοδο που γενικεύονται η οργή, ο θυμός και η αγανάκτηση των εργαζομένων ενάντια στους ωμούς εκβιασμούς και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και τους φορείς τους, η στάση της ΓΣΕΕ με τη συμμετοχή της στο διάλογο - σφαγείο συνιστά ευθεία και προκλητική στήριξη τόσο των ίδιων των αντιλαϊκών μέτρων, όσο και, πολύ περισσότερο, των πολιτικών φορέων που τα προωθούν. Να φύγει τώρα η ΓΣΕΕ από το διάλογο.
Οι απεργίες πρέπει να είναι αφετηρία νέας κλιμάκωσης της δράσης της εργατικής τάξης με στόχο την παρεμπόδιση, την αποτροπή ψήφισης και υλοποίησης των νέων αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, των εργοδοτικών οργανώσεων και της τρόικας».
Η παρεμπόδιση της εφαρμογής των μέτρων δεν είναι ο τελικός στόχος, αλλά ένα βασικό, σημαντικό, ενδιάμεσο βήμα για την προστασία της λαϊκής οικογένειας. Για να δοθεί ώθηση στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η αναχαίτιση της επίθεσης μπορεί να συμβάλει στη γονιμοποίηση των αγωνιστικών διαθέσεων, να συσπειρώσει περισσότερες δυνάμεις στη γραμμή της ταξικής σύγκρουσης, να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για την κλιμάκωση του αγώνα και το πέρασμα του εργατικού κινήματος στην αντεπίθεση. Οχι απλώς για να διεκδικήσει επιμέρους ζητήματα, αλλά για να δώσει ενιαία αγωνιστική απάντηση, να έρθει σε σύγκρουση και ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων. Να θέσει ως στόχο την ανατροπή της και την οικοδόμηση του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που συνειδητά και σχεδιασμένα θα υπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Χ. Μ.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ Οι «κοινωνικοί διάλογοι» συντρίβουν τα εργατικά δικαιώματα



Παραδείγματα από τη δράση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού
Από την πρόσφατη κινητοποίηση των ταξικών δυνάμεων, όπου «μπλόκαραν» το διάλογο της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες
Η συμμετοχή των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στους κοινωνικούς διαλόγους στη χώρα μας, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε όλη την Ευρώπη, οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής συμμετέχουν σε τέτοιους «διαλόγους» και συναινούν στο σφαγιασμό των εργατικών δικαιωμάτων και κεκτημένων.
Σήμερα, ο «Ρ» παρουσιάζει τι έχει συμβεί σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες (εντός και εκτός ΕΕ), όπου οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού συμμετείχαν στους «κοινωνικούς διαλόγους».
Στην Ισπανία, στα πλαίσια του «κοινωνικού διαλόγου», τη Δευτέρα 23 Γενάρη, τα συμβιβασμένα συνδικάτα CCOO (εργατικές επιτροπές) και UGT (Γενική Ενωση Εργατών) συμφώνησαν με την εργοδοσία για «αύξηση» 0,5% στους μισθούς ως το 2014, ενώ ο πληθωρισμός αγγίζει ήδη το 2%. Πρόκειται στην ουσία για δραματικές μειώσεις του εργατικού εισοδήματος.
Η περίπτωση της Γαλλίας
Στον «κοινωνικό διάλογο» στη Γαλλία, όπου έγινε στις 18 Γενάρη, αποφασίστηκαν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας η αποφασιστική προώθηση της εκ περιτροπής εργασίας («τεχνητή ανεργία») και η κατάρτιση 225.000 ανέργων, δώρο σε επιχειρηματίες. Επίσης, καθιερώθηκε ο λεγόμενος «κοινωνικός ΦΠΑ» που αποτελεί μερική απαλλαγή των επιχειρήσεων από το «μη μισθολογικό κόστος», το οποίο θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι μέσω της αύξησης του ΦΠΑ. Ενώ, μέτρα αποφασίστηκαν και για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Ο Ολάντ - υποψήφιος σοσιαλδημοκράτης για τις προεδρικές εκλογές το Μάιο - προτείνει τη συνταγματική θεσμοθέτηση του «κοινωνικού διαλόγου». Ωστόσο, ο Γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν στις 20 Γενάρη στην εφημερίδα «La tribune» έκανε πολλαπλές αναφορές στη Γερμανία και στο ισχύον σύστημα συνδιαχείρισης, προκειμένου να αναδείξει τη σημασία της ανάπτυξης «κοινωνικού διαλόγου» μέσα στις εταιρείες ως μέσο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς τους. «Κατά την έξαρση της κρίσης, αρχίσαμε να συζητάμε με τους κοινωνικούς εταίρους μας για ένα σημαντικό αλλά και ιδιαίτερα επίμαχο ζήτημα, αυτό των συμφώνων ανταγωνιστικότητας».
Τέτοιου τύπου σύμφωνα, ανάμεσα στους εργοδότες και στα συνδικάτα, χαίρουν άκρας υποστήριξης από το MEDEF (σ.σ.: ο γαλλικός ΣΕΒ) και θα επέτρεπαν την προσαρμογή του χρόνου εργασίας, των μισθών και των θέσεων εργασίας σε περιόδους δυσκολίας για την επιχείρηση: «Είμαι πεπεισμένος πως αυτό το είδος συμφώνου μπορεί να βρει μια θέση στη χώρα μας (...) και προκύπτει από τα αποτελέσματα της μεταρρύθμισης στον τομέα της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και από τη δυνατότητα να προκύπτουν συμφωνίες κατά πλειοψηφία μέσα στην ίδια την επιχείρηση και αυτό με ένα μόνο από τα πλειοψηφούντα συνδικάτα που υπάρχουν στην επιχείρηση (σ.σ.: στη Γαλλία υπάρχουν διάφορες συνδικαλιστικές οργανώσεις που μπορούν να έχουν οργάνωση δικιά τους ταυτόχρονα με άλλες στον ίδιο εργασιακό χώρο)».
Τι ισχύει στη Γερμανία
Αυτό που έχει εφαρμοστεί στη Γερμανία εδώ και δεκαετίες, και αποτελεί πρότυπο καπιταλιστικής διαχείρισης για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη Γαλλία, είναι το εξής σύστημα: Υπάρχουν τα λεγόμενα Συμβούλια Προσωπικού (ΣΠ - Betriebsrat), όπου συμμετέχει και η εργοδοσία και οι εργαζόμενοι που σε περίπτωση μη συμφωνίας με την εργοδοσία η υπόθεση πηγαίνει στην υπηρεσία διαιτησίας του εργατοδικείου. Απαγορεύεται σε αυτά τα ΣΠ να κηρύσσουν απεργία. Επειδή το ΣΠ δε σχετίζεται με τα συνδικάτα, μια σειρά συνδικάτα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έχτισαν ένα σύστημα των λεγόμενων «Ανθρώπων εμπιστοσύνης» (Vertrauensleute) με τυπικές περιορισμένες αρμοδιότητες: Ενημέρωση/εγγραφή νέων μελών διαμεσολάβηση εργατών - εργοδοσίας.
Αντίστοιχο σχεδιασμό, έτσι ώστε οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις να γίνουν με σχέδιο τόσο στο χώρο δουλειάς όσο και στο επίπεδο του κλάδου, ήδη προωθούνται. Π.χ., επιχειρήσεις στη Γερμανία εφαρμόζουν το καθεστώς ανταλλαγής εργαζομένων, με στόχο να φτηνύνει κι άλλο ο εργάτης. Η συμφωνία π.χ. στον κλάδο του μετάλλου προβλέπει την ανταλλαγή εργατών και αφορά περίπου 9.000 εργάτες σε 9 μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις ανάλογα με τον όγκο παραγγελιών που έχει κάθε μια τους.
Πρόσφατα δε στη Βρετανία, εφτά μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες (ανάμεσά τους οι Balfour Beatty, Crown House Technologies, Spie Matthew Hall, Shepherd Engineering Services και NG Bailey) προχώρησαν με ενιαία συμφωνία σε απολύσεις με επαναπροσλήψεις των εργατών τους με χειρότερους μισθούς, επιδόματα και εργασιακές συνθήκες.
Πορτογαλία και Ιταλία
Σε κάθε δε ξεχωριστή επιχείρηση προωθούνται αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις λάστιχο. Αντίστοιχα και στην Πορτογαλία, στην εταιρεία υπηρεσιών εδάφους της αεροπορικής εταιρείας ΤΑΡ, όπου εργοδότες και ορισμένα συμβιβασμένα συνδικάτα υπέγραψαν συμφωνία που διαλύει τις ΣΣΕ, ήταν ο προπομπός για τον επίσημο «κοινωνικό διάλογο». Τα συνδικάτα αυτά τώρα καλούν σε Γενικές Συνελεύσεις, προκειμένου να φορτώσουν στους εργαζόμενους τις απώλειες από αυτήν τη συμφωνία, η οποία προβλέπει μείωση των μισθών που προέβλεπε η ΣΣΕ και πάγωμά τους για 3 χρόνια. Ο γύρος του «κοινωνικού διαλόγου», που ξεκινά τώρα στην Πορτογαλία χωρίς την CGTP IN (ελέγχεται από το Πορτογαλικό ΚΚ), η οποία διαφώνησε με το περιεχόμενο του διαλόγου και αποχώρησε σηματοδοτεί τη νέα επέλαση στο εργατικό λαϊκό εισόδημα με περικοπή των ημερών αδείας για τους εργαζόμενους από 25 σε 22 ημέρες, την κατάργηση τουλάχιστον τριών επίσημων αργιών, μείωση της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, περικοπές των αποδοχών στις υπερωρίες.
Στην Ιταλία, ξεκίνησε κι εκεί στις 23 Γενάρη ο κοινωνικός διάλογος. Η πρόεδρος της συνομοσπονδίας βιομηχάνων Confindustria υπογράμμισε ότι «χρειάζεται μια αντιπαράθεση χωρίς ιδεολογίες», ζητώντας περαιτέρω ελαστικοποίηση των μορφών εργασίας και «φθηνότερες» απολύσεις. Οι τρεις μεγαλύτερες εργατικές συνομοσπονδίες CGIL, CISL και UIL εμφανίστηκαν με κοινό ντοκουμέντο.
Κι εκτός ΕΕ
Στη Νορβηγία, το δήθεν πρότυπο «των αντιμνημονιακών, αριστερών δυνάμεων», η οποία είναι εκτός της ΕΕ, τα εκεί συμβιβασμένα εργοδοτικά συνδικάτα (LO) αντιμετωπίζουν τον «ανταγωνισμό» των σχετικά νεοεμφανιζόμενων ιδιωτικών συνδικάτων. Για όποιον εργαζόμενο γίνει μέλος σε αυτά τα ιδιωτικά συνδικάτα (με τη μισή μάλιστα συνδρομή από ό,τι τα επίσημα), ισχύουν οι συλλογικές συμβάσεις τις οποίες, μέσω «κοινωνικού διαλόγου» διαπραγματεύονται μόνο τα επίσημα συνδικάτα. Αυτά μέχρι τώρα, μιας και επιδιώκουν να περάσουν την ντιρεκτίβα για τα μεσιτικά γραφεία, με την οποία οι εργοδότες απαλλάσσονται από τις συλλογικές συμβάσεις, χρησιμοποιώντας προσωπικό από τα γραφεία ενοικιάσεως.
Οι εργαζόμενοι σ' αυτά τα γραφεία δουλεύουν χωρίς σύμβαση με πολύ χαμηλό ωρομίσθιο ή μεροκάματο και αν... τολμήσουν να γραφτούν στο σωματείο απολύονται. Αυτό τους ανακοινώνεται με την πρόσληψη. Στα δε γραφεία αυτά δεν ξέρεις για ποια δουλειά ακριβώς προσλαμβάνεσαι. Μπορεί να σε στείλουν από 7 μέχρι 10 να καθαρίζεις και μετά σε μια οικοδομή και μετά κάπου αλλού. Οπου και για όσο σε χρειάζονται. Η ντιρεκτίβα θα περάσει με το δικαιολογητικό των υποχρεώσεων στη συμφωνία ES (ευρωπαϊκός χώρος οικονομικής συνεργασίας), που εναρμονίζει την κυβερνητική πολιτική της εκτός ΕΕ Νορβηγίας με τις ευρωενωσιακές αποφάσεις.

Τ. Δ. Σ.

Το μνημόνιο δεν είναι τοτέμ!


Οπως ξέρει ο σιδεράς τ' αμόνι του και τη φωτιά του, όπως ξέρει ο γεωργός το χώμα και τον καιρό, όπως ξέρει η νοσοκόμα να ξεσκατίζει τον κατάκοιτο ασθενή, όπως ξέρει το ζώο που είναι να πεθάνει ότι έχει ανάγκη από χώμα και το ψάχνει σ' οποιαδήποτε γωνιά, ακόμα κι αν έχει ανατραφεί σε καναπέδες και σώκλειστο, έτσι και οι γραφιάδες σαν κι εμένανε ξέρουμε τις λέξεις μέσα στις φράσεις τους. Τις ξέρουμε και τις δουλεύουμε και αποκομμένες και μισές και κρυμμένες και φανερές. Δοκιμάζουμε και γευόμαστε και τον πόνο και τη «δόξα» τους. Οπως τα μαχαίρια είναι οι λέξεις. Πονάνε, σκοτώνουν, σώζουν. Πυρακτώνονται και παγώνουν, σαπίζουν κι ανθίζουν, παρηγορούν ή ξεγελάνε, προδίνουν κι αποκαλύπτουν, άπειρες και συνάμα ποτέ αρκετές. Σ' αυτήν την τέχνη, σ' αυτήν τη δουλειά έμαθα να ζω με τις λέξεις όπως στη θάλασσα οι ναυτικοί. Με δέος όχι φόβο, αλλά και μ' εκείνη τη βαριά ευθύνη να λειτουργείς κυριολεκτικά σαν στεριανός πάνω στο νερό. Να κοιτάς τον ορίζοντα, αλλά να μην τον εμπιστεύεσαι χωρίς τ' άστρα. Κακά τα ψέματα, σύντροφοι, οι λέξεις όπως κι η θάλασσα απαιτούν, έστω με τον καιρό, έστω και με το ζόρι, με γινάτι κι αλμυρό ιδρώτα, δάκρυα κι ίσως αίμα, να 'χεις έναν εσωτερικό εξάντα για να μη χάνεσαι ούτε και να κρύβεσαι ανάμεσά τους. Ο εξάντας είναι εκείνο το σχολείο που ποτέ δεν τελειώνει. Κι είσαι τυχερός άμα φεύγοντας για το τελευταίο ταξίδι προλάβεις να καταλάβεις ότι τις λέξεις δεν τις έμαθες βεβαίως όλες ποτέ, αλλά και δεν αγνόησες καμία.
Στο κορδόνι της ζωής μας έρχονται και γεννιούνται και μπαίνουν μέσα μας, τυλίγονται γύρω μας, σαν καινοφανείς αστέρες λάμπουν και πεθαίνουν, ολοένα και μεγαλύτερες σε ένταση κι εμπειρία, οι λέξεις. Είναι φορές που νομίζω ότι ανοίγουν τα έγκατα της γης και χάσκουν σαν πολύσημες και εγκαυματικές πληγές τα ορυχεία των καιρών. Και έρχονται στην επιφάνεια του νου και της ζωής ανεπεξέργαστες λέξεις που καθορίζουν τις άλλες τις γύρω τους, φτιάχνοντας συνήθως τέρατα και πολύ πιο σπάνια, κάλλος συλλογικής έμπνευσης και χρήσης.
Ας πάρω τη λέξη του καμινιού των ημερών. Μνημόνιο. Ψάχνω τη ρίζα του κι ας την ξέρω όπως όλοι μας. Μνάομαι. Αρχαίο. Που σημαίνει σκέφτομαι. Κι ύστερα έρχεται η μνεία. Και το μνημόνιο-υπόμνημα δηλαδή. Και το μνήμα όμως. Ωραία ως Ελλην η λέξη, που λένε κι οι ποιητές. Μνημονεύτε Διονύσιο Σολωμό κι Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη η προτροπή τους. Το ...«αμνήμονες» είναι βρισιά. Ισοδύναμη κι ισχυρότερη της αχαριστίας και της ανθρωπιάς αυτής καθαυτής. Ομως πού να την δεις την ομορφιά σε τούτη τη λέξη, μνημόνιο... Σα μνήμα που καπάκωσε ένα γιγάντιο μαζικό φόνο, ήρθε κι έκατσε στην καθημερινότητά μας. Κούρσεψε τη σκέψη. Την έκαμε ανάπηρη. Με τη βοήθεια της προπαγάνδας ως ερμηνείας, το μνημόνιο, ένα συμβόλαιο θανάτου για τις μάζες των εργατών κι όλων όσοι αποζούν δουλεύοντας στη σύγχρονη κοινωνία, πήρε διαστάσεις τρομακτικού συμβόλου. Σαν μάσκα τεράστια και ανάρμοστη για σφαγή που βαφτίζεται καρναβάλι, το μνημόνιο θέλει τεράστια προσοχή ως λέξη αυτή καθαυτή. Πέρα από το χαρτί - συμφωνία ταξικής εφαρμογής της ολότελα συγκεκριμένης καπιταλιστικής πολιτικής, το μνημόνιο είναι παραπλανητικό εργαλείο και νοηματικός απατεώνας.
Το να το χρησιμοποιούν οι συντάκτες του είναι ολότελα φυσικό και προβλεφθέν. Αλλά η συμβολοποίησή του από μερίδα πραγματικών ή μη διανοουμένων της αριστεράς και δημοκρατικών ή μη γραμματισμένων, η χρήση του ως τοτέμ αντίστασης, η αντιμετώπιση της λέξης αυτής καθαυτής «μνημόνιο» = «γόρδιος δεσμός», ωσάν κι αν λυθεί και δη διά μάχαιρας θα σωθούμε όλοι και ο ταξικός πόλεμος θα λήξει, είναι τουλάχιστον εξίσου αντιλαϊκή με το περιεχόμενό του.
Ελεος, σύντροφοι. Η συγκρότηση αντιμνημονιακού μετώπου μπορεί να παγιδεύσει ως ελκυστική λέξη-λύση τεράστιες μάζες σε μια πολιτική και ιδεολογική δράση καθόλου αντιιμπεριαλιστική, καθόλου αντικαπιταλιστική, καθόλου λαϊκή. Η αντισυστημική τοποθέτηση, ενίοτε ιστορικώς αποδεδειγμένα, όχι απλώς δεν καταλήγει σε επανάσταση και ανατροπή, αλλά πνίγει και την απόπειρα και τους πρωταγωνιστές της. Αντικαθιστά το σύστημα με ένα βελτιωμένο ίδιο, ώσπου να μαντρώσει τους έτοιμους να ξυπνήσουν σ' έναν ύπνο εκούσια τεχνητό, γεμάτο όνειρα που μοιάζουν προσωρινώς με διώκτες του ξύπνιου εφιάλτη. Κάθε φορά που το μνημόνιο ακουμπάει τη γλώσσα, μόνη σκέψη θαρρώ πως πρέπει να είναι το πρόσωπο πίσω απ' τη μάσκα. Αυτό του ανθρωποφάγου καπιταλισμού. Ο πραγματικός εχθρός-στόχος. Γιατί οι ωραίες λέξεις είναι συχνά αυτές που κρύβουν το φονιά και παίρνει παράτα απ' το μνήμα που πρέπει να τον περιμένει πριν απ' τα θύματά του! Γιατί όποιος έχει μνήμη, έχει και μέλλον που δεν ειπώθηκε ακόμη με λέξεις. Ανείπωτο ως να 'ρθει...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

«Ετσι θα μάθουν»! (1)


Δείτε τους.
Ανεβοκατεβαίνουν στο πολιτικό βήμα.
Παρελαύνουν στη μικρή οθόνη και στα μικρόφωνα.
Μιλούν περί «ανταγωνιστικότητας». Πουλούν «μούρη» περί «υπευθυνότητας». Κάνουν μαθήματα «πατριωτισμού». Ζητούν «σύνεση». Καταγγέλλουν τις «αρρυθμίες». Ποζάρουν σαν εμβριθείς κατήγοροι των «υπευθύνων». Κηρύττουν τον «ορθολογισμό». Απαιτούν ανάληψη των «ιστορικών ευθυνών».
*
Και τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα», «υπευθυνότητα», «σύνεση», «εξορθολογισμός», «πατριωτισμός», «ανάληψη της ιστορικής ευθύνης»;
Μα ότι
ο εργάτης πρέπει να ζει (στην καλύτερη περίπτωση) με 600 ευρώ καθαρά!
Οτι οι συνταξιούχοι πρέπει να ζουν με 300 ευρώ!
Οτι τα εκατομμύρια των ανέργων και των «απασχολήσιμων» πρέπει να δείξουν «κατανόηση»!
*
Εχουν την ξετσιπωσιά να καμώνονται ότι νοιάζονται για τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Και για να αποδείξουν την ...έγνοια τους απαιτούν να γίνουν μαζικές απολύσεις και στο δημόσιο τομέα!
Εχουν την ξετσιπωσιά να προωθούν την επιβολή των «τρομονόμων» και της αρχής του «κανιβαλισμού» στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στα δικαιώματα - και στον ιδιωτικό τομέα και στον δημόσιο τομέα. Και μετά να ισχυρίζονται ότι αυτή η «εξίσωση» με όρους νεκροταφείου συνιστά ...«ισονομία» και «αλληλεγγύη»!
Εχουν την ξετσιπωσιά να έχουν οικοδομήσει έναν κρατικο-μονοπωλιακό δημόσιο τομέα κατ' εικόνα της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης και καθ' ομοίωση της κομματικής τους αθλιότητας. Αλλά έρχονται να ζητούν ευθύνες για το δημιούργημά τους από τους εργαζόμενους!
Εχουν την ξετσιπωσιά να έχουν στείλει πάνω από 3 εκατομμύρια Ελληνες στο κοινωνικό περιθώριο. Και, όμως, να μιλούν περί «ανάπτυξης» μέσω της έντασης της ίδιας εκείνης πολιτικής που προκάλεσε τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων!
*
Και ποιοι τα λένε αυτά;
Δείτε τους. Απολαύστε τους στα πολιτικά σουαρέ και στα τηλεοπτικά τραπέζια της «δημοκρατικής» μονοφωνιας.
Απαντες παρόντες:
- Ο εσμός των εκπροσώπων ενός πολιτικού συστήματος που τα έκαναν όλα ίσωμα και τώρα το παίζουν από πάνω και «σωτήρες»!
- Οι τσανακογλείφτες - «διανοούμενοι», τα εξωνυμένα υπαλληλάκια του ίδιου πολιτικού συστήματος, αυτό το καθηγητικό κατεστημένο που για τη «σοφία» του και την προστυχιά του έγραφε ο Βάρναλης: «Και συ, τσούλα των δήμιων,Επιστήμη,. της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,. και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»...
- Η περιφερόμενη αυθάδεια του εκδοτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, οι απαστράπτοντες «αστέρες» της σαπίλας, χορτάτοι οι ίδιοι, μια ζωή «ειδήμονες» και «ειδικοί», μια ζωή «προαγωγοί» και «φιλιππινέζες» εκείνης της πολιτικής που για να υπάρχει φροντίζει να διατηρεί στον αφρό το κάθε «πετυχημένο» και «καπάτσο» κατακάθι!
*
Δείτε τους.
Την ώρα που, μπουκωμένοι αυτοί, καλούν τους άλλους να ζήσουν χωρίς μισθό, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς ελπίδα.
Δείτε τους.
Την κυρία καθηγήτρια (του Πανεπιστημίου παρακαλώ!) που πουλούσε την περασμένη Δευτέρα «προφεσοριλίκι» από τη ΝΕΤ για το πόσο «παραγωγικό» είναι να κοπεί ο - ήδη κομμένος - κατώτατος μισθός...
Τον κύριο εκδότη που θέλει μετ' επιτάσεως το νέο Μνημόνιο καθ' ότι χρειάζονται ρευστότητα οι τράπεζες (που τον επιδοτούν)...
Την κυρία πολιτικό, που «σώζει» (οικογενειακώς) την Ελλάδα εδώ και 50 χρόνια, αλλά όπως έλεγε τις προάλλες στο MEGA, τόσο η ίδια όσο και ο καημένος ο ΣΕΒ έχει να αντιμετωπίσει αυτό το κακό ΠΑΜΕ και βεβαίως το ΚΚΕ...
*
Ολοι αυτοί σας ζητούν - μας ζητούν - να ζήσουμε με ψίχουλα. Εκδίδουν οδηγίες για το πώς θα πηγαίνουμε τα ...χρυσαφικά μας στα ενεχυροδανειστήρια. Λένε ότι τα παιδιά μας θα δουλεύουν για 200 και 300 ευρώ.
Αλλά αφού αυτή είναι η «σωτηρία», γιατί οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και όλα τα τσιράκια τους σαν τους προηγούμενους, δεν δοκιμάζουν να «σωθούν» οι ίδιοι με τον ίδιο τρόπο που εκείνοι προτείνουν για μας;
Εμπρός, λοιπόν:
Ας παραιτηθούν από τα εισοδήματά τους. Ας παραιτηθούν από τις περιουσίες τους. Ας έρθουν στην κατάσταση των μισθωτών σκλάβων.
Κι ας ζήσουν - αυτοί - με τα 600 ευρώ καθαρά.
Ας ζήσουν - αυτοί - με τα 300 ευρώ σύνταξη.
Ας ζήσουν - αυτοί - με το επίδομα ανεργίας.
Τους κάνουμε, μάλιστα, την εξής πρόταση: Αντίθετα με μας, αυτούς θα τους απαλλάξουμε από χαράτσια και από φόρους. Θα έχουν 600 ευρώ «ολόκληρα», δικά τους, χωρίς χαράτσια, χωρίς φόρους. Που με αυτά θα πρέπει να φάνε, να μεγαλώσουν παιδιά, να ζεσταθούνε.
Ας ζήσουν έτσι. Ας εφαρμόσουν επάνω τους τις «θυσίες» που απαιτούν από εμάς.
Εμπρός, λοιπόν!

«Ετσι θα μάθουν»! (2)
Με τη σοφία μιας ολόκληρης ζωής πίσω του και απολύτως σίγουρος για το είδος της «τιμωρίας» που θα τους άξιζε,
*
της τιμωρίας που θα άξιζε σε όλους αυτούς που καταδημαγωγούν και κοροϊδεύουν το λαό,
εκείνους που - σε κάθε εποχή και σε κάθε χώρα - μιλούν στον εργάτη για θυσίες την ώρα που του κλέβουν όλα τα γεννήματα,
εκείνους που ρημάζουν την πατρίδα και την ίδια ώρα κάνουν κηρύγματα «πατριωτισμού» και «σύνεσης» προς όσους μοχθούν,
εκείνους που συστήνουν στους πληβείους τη λιτότητα, ενώ την ίδια ώρα οι ίδιοι ζουν ως πατρίκιοι μέσα στη χλιδή και την απάτη,
*
ο γερο - Ανσέλμο
γυρίζει προς τον Ρόμπερτ Τζόρνταν και του λέει με λόγια απλά και φωνή σταθερή:
*
«Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή.
Ετσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι.
Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς.
Να τρώνε όπως τρώμε εμείς.
Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Ετσι θα μάθουν».
*
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το έργο του Ερνεστ Χεμινγουέι «Για ποιον χτυπά η καμπάνα».
Το αφιερώνουμε ολόψυχα σε όλους
  • τους σπουδαιοφανείς κυρίους και τις κυρίες της εξουσίας,
  • τους μπιστικούς των κυρίων και των κυριών της άρχουσας τάξης,
  • τους ματαιόσπουδους κυρίους και τις κυρίες των τηλεοπτικών υποσταθμών της ολιγαρχίας,
  • τους απαστράπτοντες κυρίους και τις κυρίες των «φιλανθρωπικών» σωματείων,
  • τους «ευπατρίδες» κυρίους και τις κυρίες των ντόπιων και ξένων «οίκων»,
  • τους «επιφανείς» κυρίους και τις κυρίες της «υψηλής» κοινωνίας,
  • τους «νόμιμους και ηθικούς» εκμεταλλευτές, κηφήνες και σφετεριστές του πλούτου που άλλοι παράγουν.
*
Σε όλους, δηλαδή, αυτούς που εδώ και δυο χρόνια, σε μιαν άνευ προηγουμένου επιχείρηση τρομοκρατίας, εκβιασμού, πατριδεμπορίου και λοβοτομής του λαού, έχουν στρέψει όλες τις πυροβολαρχίες του συστήματος ενάντια στους είλωτες, και που
με αναίδεια καλοζωισμένης Αντουανέτας,
καμουφλαρισμένοι πίσω από την αυθεντία της ασημαντότητάς τους, πλαισιωμένοι από τις «ΥΕΝΕΔ» της «δημοκρατίας» τους, αυτοί, οι χορτάτοι, διατάζουν τους πεινασμένους «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων»!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ στα FM» Ο δρόμος της ζωής



Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ, που κόστισε την ζωή σε 1.000.000 αμάχους σοβιετικούς, ένας δάσκαλος συνεχίζει να διδάσκει στους μαθητές του έξω από το γκρεμισμένο (από τις γερμανικές οβίδες) σχολείο τους
Οι Χιτλερικοί επιχείρησαν να γονατίσουν την πόλη του Λένιν εξοντώνοντας το λαό της με την πείνα, με την πολιορκία να ξεκινά στις 8 Σεπτεμβρίου 1941 αποκόπτοντας το Λένινγκραντ από τις δορυφορικές πόλεις και τους κύριους οδικούς άξονες.
Μέρα με τη μέρα η κατάσταση μέσα στην πόλη χειροτέρευε από την άποψη των συνθηκών ζωής, όμως ο Κόκκινος Στρατός και ο λαός υπό την ηγεσία του στρατηγού Ζούκοφ ανέπτυξε σθεναρή και μεγαλειώδη αντίσταση, λαμπρή στιγμή της οποίας ήταν και η κατασκευή του «Δρόμου της Ζωής» πάνω στην παγωμένη λίμνη Λάντογκα.
Ο «Δρόμος της Ζωής» δημιούργησε οδό εφοδιασμού σε τρόφιμα και πολεμοφόδια με το πρώτο δρομολόγιο να πραγματοποιείται στις 20 Νοεμβρίου 1941. Πέραν των στρατιωτικών επιχειρήσεων, το ηθικό στην πόλη της Επανάστασης διατηρήθηκε υψηλό με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να λειτουργούν, τους πολιτιστικούς θησαυρούς να φυλάσσονται στα υπόγεια του Μουσείου Ερμιτάζ και με τον τεράστιο χρυσό θόλο της εκκλησίας του Αγίου Ισαάκ να καλύπτεται με χρώμα για να μη δίνει στόχο στα γερμανικά αεροπλάνα.
Ολόκληρο το 1942 κύλησε μέσα στη θανάσιμη αγωνία του Λένινγκραντ το οποίο όμως είχε καταφέρει να ακυρώσει τα σχέδια των ναζί. Ξεχωριστή στιγμή εκείνης της χρονιάς ήταν το σπάσιμο του αποκλεισμού του Λένινγκραντ από σοβιετικό αεροσκάφος προκειμένου να πετάξει μέσα σε ένα σακίδιο τις παρτιτούρες της 7ης Συμφωνίας του Σοστακόβιτς, ενώ επαγγελματίες μουσικοί ανακλήθηκαν από τα χαρακώματα και σχημάτισαν συμφωνική ορχήστρα για την εκτέλεσή της.
Η συναυλία δόθηκε στις 9 Αυγούστου και μεταδόθηκε με μεγάφωνα σε όλη την πόλη, αφού προηγουμένως τρεις χιλιάδες οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά θέσεων του γερμανικού πυροβολικού, ώστε να εξασφαλισθεί η σιγή του κατά τη διεξαγωγή της.
Ο Κόκκινος Στρατός επανενεργοποίησε το «Δρόμο της Ζωής» το Δεκέμβριο του '42 στη Λάντογκα, στήνοντας και σιδηρόδρομο μήκους 30 χιλιομέτρων και καταφέρνοντας να ποντίσει και πετρελαιαγωγό. Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, πεντακόσιες ημέρες από την έναρξη της πολιορκίας και σχεδόν ταυτόχρονα με τη νίκη στο Στάλινγκραντ, ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε να σπάσει την πολιορκία στα νοτιοανατολικά με την «Επιχείρηση Αστραπή».
Τελικά, η πολιορκία λύθηκε τον Ιανουάριο του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε την οριστική απώθηση των φασιστών και με ολόκληρη την ανθρωπότητα να αποτίει φόρο τιμής στην πόλη του Λένιν, όταν αποκαλύφθηκε το μέγεθος της ναζιστικής θηριωδίας αλλά και ο άφθαστος ηρωισμός του σοβιετικού λαού.
Σε όλα τα παραπάνω θα αναφερθεί η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που θα μεταδοθεί την Κυριακή 1 με 3 το μεσημέρι, από τον «902 Αριστερά στα FM» και που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης.

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ» Συνεχίζουν ατσαλωμένοι και αποφασισμένοι



Σήμερα συμπληρώνουν τρεις μήνες σκληρού απεργιακού αγώνα, γεμάτου πείρα πολύτιμη για όλη την εργατική τάξη
Μεγάλη σημασία έχει κάθε κουβέντα που στήνουν οι χαλυβουργοί με τους συναδέλφους τους μεταλλεργάτες στις πύλες των εργοστασίων, στην αλλαγή της βάρδιας (φωτ. από την εξόρμηση στηνπρώην ΠΕΣΙΝΕ)
Στην πύλη του χαλυβουργείου αλλά και πολλών μεγάλων εργοστασίων του κλάδου όπου χέρι - χέρι μοιράζουν κάλεσμα αγωνιστικού ξεσηκωμού συνεχίζουν την πάλη τους οι απεργοί της«Ελληνικής Χαλυβουργίας» στονΑσπρόπυργο, που συμπληρώνουν σήμερα τρεις ολόκληρους μήνες (90 μέρες) σκληρού και περήφανου απεργιακού αγώνα. Αντιμετωπίζουν παλικαρίσια την αδίστακτη εργοδοσία του Μάνεση που έχει μπει μπροστά για λογαριασμό όλων των βιομηχάνων επιδιώκοντας να υπογράψουν την εξαθλίωσή τους. Επιμένουν αγωνιστικά να απαιτούν επαναπρόσληψη και των 65 απολυμένων και εργασία με 8ωρο χωρίς καμία μείωση μισθών αρνούμενοι κάθε πρόταση για 5ωρο ή εκ περιτροπής εργασία. Αντεργατικά μέτρα που όπως αποδείχτηκε και από τις προχθεσινές δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Γ. Κουτρουμάνη αποτελούν αξιώσεις όλων των εργοδοτών.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι χαλυβουργοί, στην τελευταία Γενική τους Συνέλευση, αποφάσισαν να απλώσουν τον αγώνα τους παντού, σε κάθε χώρο εργασίας και γειτονιά. Η αρχή έγινε με τις μαζικές εξορμήσεις την Τετάρτη και την Πέμπτη, στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟστη Λάρυμνα και στην «Αλουμίνιον της Ελλάδος» (πρώην ΠΕΣΙΝΕ) στη Βοιωτία.
Κάλεσαν τους εργαζόμενους να συντονίσουν τον αγώνα και την πάλη τους γιατί η επίθεση της εργοδοσίας θα φτάσει σε όλους τους χώρους εργασίας. Ανάλογο κάλεσμα απηύθυναν την Πέμπτη το βράδυ στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στη Λιβαδειά που διοργάνωσαν σωματεία της περιοχής στην οποία συμμετείχαν δεκάδες φορείς της πόλης.

Την ίδια στιγμή, αντιπροσωπείες των χαλυβουργών απλώνουν το ίδιο κάλεσμα σε όλη την Αττική και τη χώρα μιλώντας σε συγκεντρώσεις και εξορμήσεις. Και ακόμα πιο αποφασιστικά θα συνεχίσουν τις επόμενες μέρες τις εξορμήσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις στον κλάδο του μετάλλου, αλλά και αλλού καλώντας σε συμπαράσταση στον αγώνα τους, αλλά και κλιμάκωση με κήρυξη πανεργατικής - πανελλαδικής απεργίας στις αρχές του Φλεβάρη.
Δυναμώνει η αλληλεγγύη
Ψήφισμα αλληλεγγύης στους απεργούς χαλυβουργούς ενέκρινε τοΔημοτικό Συμβούλιο Πετρούπολης στην τελευταία του συνεδρίαση και επισημαίνει: «Η μάχη των χαλυβουργών είναι μάχη όλης της εργατικής τάξης. Η εξάπλωση αυτού του αγώνα είναι που τρομοκρατεί την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την τρόικα».
Στο μεταξύ, χτες αργά το απόγευμα ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει στη Λευκωσία η συναυλία αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς που οργάνωσε η Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία (ΠΕΟ) μαζί μετουρκοκυπριακά συνδικάτα.
Εκδήλωση με θεατρική παράσταση για την ενίσχυση των απεργών χαλυβουργών διοργανώνει μεθαύριο Δευτέρα, στις 7 μ.μ., στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης (οδός Τριών Ιεραρχών), ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ηλιούπολης«Μιχάλης Παπαμαύρος». Ο θίασος ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ θα ανεβάσει το έργο «Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη και το εισιτήριο κοστίζει 6 ευρώ. Την ίδια μέρα, θα κοπεί η πίτα του συλλόγου.
Νέα μηνύματα αλληλεγγύης έφτασαν από την ισπανικήΣυνδικαλιστική Εργατική Ενωση «La Rioja», αλλά και Ισπανούς συνδικαλιστές στην Εκπαίδευση από την επαρχία Λεόν.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012



Αλήθειες και ψέματα
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας έχει να κάνει με το πώς... ορισμένοι φανατικοί πολεμούν με πάθος την επιχειρηματικότητα και κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστήσουν ανέφικτη οιαδήποτε επένδυση. Μια ελληνική πολυεθνική αποφασίζει, για παράδειγμα, να κάνει ακριβώς την ίδια επένδυση σε μια σειρά από χώρες. Την ολοκληρώνει παντού, συμπεριλαμβανομένης και της Νιγηρίας, εκτός από την Ελλάδα». Να, λοιπόν, που η «Καθημερινή» (25/1/2012) και ο διευθυντής της, Α. Παπαχελάς, ανακάλυψαν την αιτία της κρίσης και τη γιατριά της. Ο πόλεμος ενάντια στην επιχειρηματικότητα φταίει για την κρίση και όχι αυτό που πραγματικά φταίει, η τόση επιχειρηματικότητα και κερδοφορία που οδηγεί στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, τα οποία δεν επενδύονται ακριβώς γιατί έχει μπουχτίσει η οικονομία και δεν αποδίδουν κέρδη οι επενδύσεις. Τι προτείνει ο αστός δημοσιολόγος; Την υποταγή των εργατών στην επιχειρηματικότητα. Με σφαγή των δικαιωμάτων τους. Αυτό εννοεί γράφοντας ότι «μια ελληνική πολυεθνική» εξάγει κεφάλαια σε άλλες χώρες όπως η Νιγηρία. Το δίνει όμως με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τους Κινέζους. Να τι γράφει: «Ο Ελληνας είναι δουλευταράς, δημιουργικός και νοικοκύρης. Κοιτάξτε τι συνέβη στον Πειραιά από την ώρα που η επένδυση των Κινέζων ξέφυγε από τη μέγγενη των απεργιών και των εργατοπατέρων! Οι Ελληνες εργαζόμενοι ξεπερνούν κάθε μέσο όρο παραγωγικότητας και εκπλήσσουν τους πάντες. Αν απελευθερώσουμε αυτόν τον τύπο Ελληνα από τα δεσμά του, η ελληνική οικονομία θα εκπλήξει επίσης τους πάντες». Τι λέει λοιπόν; Οτι η επένδυση είναι κερδοφόρα γιατί υπάρχουν εργαζόμενοι σε συνθήκες γαλέρας, υποταγμένοι, με εντατικοποιημένη εργασία, χωρίς να διεκδικούν τα δικαιώματά τους (αυτό σημαίνει «δουλευταράς και νοικοκύρης έξω από τη μέγγενη των απεργιών»). Ποια είναι «τα δεσμά» του εργάτη για τον κύριο δημοσιολόγο; Η ταξική πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων του, για να μπορεί να ζει αυτός και η οικογένειά του με τον πλούτο που παράγει και του τον κλέβει ο καπιταλιστής βγάζοντας τεράστια κέρδη, στέλνοντάς τον ταυτόχρονα στην εξαθλίωση και την ανεργία.
***
Ο Κινέζος εκπρόσωπος της COSCO όταν ήρθε στην Ελλάδα για την υπογραφή της συμφωνίας είπε πως στην Ελλάδα γίνονται πολλές απεργίες και αυτό δεν είναι καλό για την οικονομία. Για τα κέρδη ήθελε να πει, αλλά το είπε κομψά, αντιπαραθέτοντας την κατάσταση στην Κίνα. Και εννοούσε βεβαίως μισθούς και συνθήκες δουλειάς Κίνας και εργαζόμενους να μη σηκώνουν κεφάλι στους εκμεταλλευτές τους. Πώς δουλεύουν στην COSCO; Με σύμβαση ανειδίκευτου εργάτη και μεροκάματο 40 ευρώ, ενώ κάνουν ειδικευμένη δουλειά. Στο μεροκάματο περιλαμβάνονται επιδόματα, πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή δουλειά, αργίες, εκτός έδρας, όλες οι κρατήσεις για ασφαλιστικά ταμεία, ΦΜΥ, κ.λπ. Δουλεύουν συνεχές ωράριο ή και σπαστό. Η δουλειά πέρα από το 8ωρο θεωρείται οικειοθελής προσφορά, άρα δεν πληρώνονται υπερωρίες. Ετσι, όσοι εργάζονται πενθήμερο παίρνουν μισθό γύρω στα 700 ευρώ, ενώ όσοι δουλεύουν με εκ περιτροπής εργασία παίρνουν μισθό 300 - 400 ευρώ. Οι συμβάσεις είναι ημερήσιες, γίνονται μέσω άλλης εταιρείας και μέσω υπεργολάβων. Απαγορεύεται η δράση σωματείου. Αυτή την επιχειρηματικότητα θέλουν να επιβάλουν οι καπιταλιστές, αυτήν προάγουν η «Καθημερινή» και ο Α. Παπαχελάς, τέτοιους «δουλευταράδες - νοικοκύρηδες» εργάτες θέλουν για να αυξάνεται η «παραγωγικότητα», δηλαδή η άκρατη εντατικοποίηση της δουλειάς και να υπάρχει άκρατη κερδοφορία.
***
Είναι ένας επιπλέον λόγος, ότι δηλαδή θέλουν τέτοιες συνθήκες δουλειάς, για να ανθεί η επιχειρηματικότητα και κάνουν χυδαία επίθεση στον αγώνα των χαλυβουργών. Να τι γράφει γι' αυτό: «Ο ρόλος κάποιων συνδικαλιστικών οργανώσεων επίσης μειώνει θέσεις εργασίας... Η υπόθεση της Χαλυβουργίας αποτελεί μια τέτοια περίπτωση, που θυμίζει τις παλαιότερες τραγωδίες οι οποίες οδήγησαν στην αποβιομηχάνιση της χώρας, όπως στην υπόθεση του εργοστασίου της Pirelli στην Πάτρα». Πράγματι, η εφημερίδα του κεφαλαίου υποστηρίζει πως έπρεπε οι εργάτες της «Χαλυβουργίας» να πουν στον Μάνεση «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Να δεχτούν τις απολύσεις, την εκ περιτροπής εργασία, τη δραστική μείωση μισθών, δηλαδή σαν την COSCO των Κινέζων. Να δεχτούν να τους σφάξουν. Αλλά η μεγαλύτερη απάτη της εφημερίδας και του διευθυντή της είναι η άποψη ότι τα ταξικά συνδικάτα κλείνουν τα εργοστάσια, όπως βεβαίως και το παράδειγμα της «Pirelli». Ποια είναι η αλήθεια; Την εποχή που η GOOD YEAR έκλεινε το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη, στέλεχος μιας άλλης βιομηχανίας ελαστικών, της «Pirelli», δήλωνε σε οικονομική εφημερίδα: «Σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού». Αλλά τη «Φριγκογκλάς», που ήταν κερδοφόρα και η ιδιοκτησία της αποφάσισε να μεταφέρει σε άλλο κράτος τις δραστηριότητές της απολύοντας την πλειοψηφία των εργατών, ποιος την έκλεισε; Οι εργάτες; Τη «ΖΗΜΕΝΣ HELLAS» στη Θεσσαλονίκη, που ήταν κερδοφόρα, ποιος την έκλεισε; Οι εργάτες; Τα εργοστάσια ζάχαρης ποιος τα έκλεισε; Οι εργάτες; Την ΕΤΜΑ που πήγε στην Κίνα, ποιος την έκλεισε; Οι εργάτες;

Ι.

Σπείρα τοκογλύφων


Τι είναι η τοκογλυφία;
Η τοκογλυφία - το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα τα κανάλια που μεταδίδουν υπό μορφή σίριαλ τα περί της σπείρας στη Θεσσαλονίκη - είναι συνώνυμη με την πιο αισχρήεκμετάλλευση του ανήμπορου.
Είναι ένας επονείδιστος εκβιασμός. Μια αφαίμαξη έως φυσικής εξόντωσης του αδύναμου από τον ισχυρό. Είναι μια πορεία προς την καταστροφή για όποιον μπλεχτεί στα δίχτυα των τοκογλύφων, που λειτουργούν ως μαφία, ως γκάνγκστερς, ως τραμπούκοι
Είναι αλητεία και απανθρωπιά μαζί.
*
Και το θύμα των τοκογλύφων - που προφανώς δεν έπεσε στα νύχια των τοκογλύφων από χόμπι αλλά από ανάγκη - τι είναι; Μα αυτό που προφανώς είναι: Θύμα.
Δεν νοείται, και άλλωστε δεν το είδαμε από κανέναν από τους δακρύβρεχτους τηλεπαρουσιαστές ή τους σχολιαστές της υπόθεσης της Θεσσαλονίκης να τα βάζει με το θύμα.
Ολοι, μέχρι βαθμού σπαραξικάρδιου - για τις ανάγκες του φακού - μελοδράματος, συντάσσονται με τους ανθρώπους που για τον έναν ή τον άλλον λόγο βρέθηκαν να «χρωστάνε» στους τοκογλύφους.
Δεν είδαμε τους κυρίους σχολιαστές
- αυτό τους το... αναγνωρίζουμε -
ούτε να αλλάζουν τους ρόλους, ούτε να αποκαλούν «θύτη» το θύμα των τοκογλύφων, ούτε να τον αποπαίρνουν, ούτε να του ζητούν ευθύνες για το δράμα του, ούτε πολύ περισσότερο να ισχυρίζονται ότι «τέτοιος άμυαλος» που ήταν «καλά να πάθει» και ότι «του άξιζε» να του πίνουν το αίμα οι τοκογλύφοι.
***
Μέχρι εδώ όλα είναι πολύ σωστά και πολύ λογικά.
Μόνο να...
Σε αυτή τη χώρα - για να τα πάρουμε από την αρχή - υπάρχει, ξέρετε, μια σπείρα τοκογλύφων που δρα ασύστολα.
Την απαρτίζουν οι ελληνικές τράπεζες, οι διασυνδεμένες με χίλια νήματα με
τους βιομήχανους,
τους εφοπλιστές και
τα μονοπώλια.
Αυτές οι τράπεζες, που κατέχουν σεβαστό μέρος των ομολόγων του δημοσίου χρέους για την «εξόφληση» του οποίου ο λαός αυτής της χώρας υφίσταται Μνημόνια, είναι οι ίδιες τράπεζες που - τα δυο τελευταία χρόνια της κοινωνικής καταστροφής - έχουν λάβει«ενισχύσεις» πάνω από 170 δισ. ευρώ...
*
Επίσης, αυτή τη σπείρα των τοκογλύφων που αλωνίζει στη χώρα, πολυπλόκαμη καθώς είναι, την απαρτίζουν ντόπιοι και ξένοι «φουσκωτοί» (σ.σ.: τους λένε και «τεχνοκράτες») διαφόρων ευαγών ιδρυμάτων που ακούνε στα ονόματα
Ευρωπαϊκή Ενωση,
Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,
Διεθνής Ενωση Τραπεζών κ.ο.κ.
*
Τέλος, είμαστε υποχρεωμένοι για την πληρότητα του... ρεπορτάζ να αναφέρουμε ότι, για την εν λόγω σπείρα, υπάρχει έντονη φημολογία πως την εκπροσωπούν πρόσωπα, που, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, θεωρούνται «υπεράνω υποψίας»:
Κάποιοι, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι ανάμεσα στους «ανθρώπους» της σπείρας συμπεριλαμβάνονται
πολιτικοί (που λειτουργούν ως τραπεζίτες),
τραπεζίτες (που λειτουργούν ως πολιτικοί),
διαμορφωτές της κοινής γνώμης (που λειτουργούν ως«παπαγαλάκια»),
κι άλλα τέτοια ανθρωποειδή (που λειτουργούν ως ΔουΝουΤοειδή)...
*
Ε, λοιπόν, με τούτη τη σπείρα των τοκογλύφων,
  • στην οποία ο ελληνικός λαός μέσα στη δεκαετία του 2000 τής πλήρωσε σε τόκους και σε χρεολύσια μισό τρισ. ευρώ (!),
  • με τούτη τη σπείρα που, παρότι έχει «γδάρει» τους Ελληνες, τώρα λέει ότι ο ελληνικός λαός της χρωστάει κι άλλα 360 δισ. ευρώ (!),
  • με τούτη τη σπείρα, που λέει ότι ο ελληνικός λαός θα είναι «βιώσιμος» μόνο στην περίπτωση που θα ζει για να την πληρώνει, ότι ο λαός μετά από μια νέα δεκαετία με νέους τόκους, τότε, κατά το 2020, και πάλι θα της χρωστάει ακόμαπερί τα 300 δισ. ευρώ και βάλε(!),
συμβαίνει κάτι το (φαινομενικά) αξιοπερίεργο:
Πρόκειται για μια σπείρα τοκογλύφων, που όχι μόνο χαίρει πλήρους ασυλίας, αλλά που εδώ και δυο χρόνια από κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες και από το καθεστωτικό πολιτικό σύμπαν αποκαλείται«ομάδα σωτηρίας»!
Που η συμπεριφορά της και η δράση των εκπροσώπων της παρουσιάζεται σαν «πατριωτισμός»!
Που οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία, οι τραμπουκισμοί και οι αλητείες της προπαγανδίζονται σαν «φιλανθρωπία» των «δανειστών»
και που τα θύματά της, όλος ο ελληνικός λαός, ελεεινολογούνται σαν «κοπρίτες», «ανεπρόκοποι», «μπαταχτζήδες» και «κοπρίτες»!
*
Πράγματι, άλλες σπείρες τοκογλύφων να θεωρούνται κακές κι άλλες σπείρες τοκογλύφων να θεωρούνται «καλές», μοιάζει παράξενο. Φυσικά, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Και δεν μπορεί - όλα μας τα λένε - κάποια στιγμή η κυρία Τρέμη, ο κ. Καψής, ο κ. Πρετεντέρης, ο κ. Κύρτσος, η κυρία Στάη, θα μας το εξηγήσουν κι αυτό...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΡΟΪΚΑ - Ετοιμάζουν πογκρόμ σε ό,τι έχει απομείνει


Προώθηση νόμου που θα δίνει τέλος στη μεταβατική περίοδο για την απελευθέρωση του κλάδου των οδικών εμπορευματικών μεταφορών.
  • Λήψη περισσότερων μέτρων για την πλήρη απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων.
Η κυβέ
Κατάργηση κάθε νόμου για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το σχέδιο για το νέο μνημόνιο
Το σύνολο των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που θα περιλαμβάνονται στο νέο μνημόνιο και τα οποία περιέχονται σε ένα κείμενο δέκα σελίδων, τέθηκαν χτες επί τάπητος στην κυβερνητική σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, Λ. Παπαδήμο, στο Μέγαρο Μαξίμου, με τη συμμετοχή 12 υπουργών και από τα τρία κόμματα που συγκροτούν τη «μαύρη συμμαχία».
Ανάμεσα στις βασικές προβλέψεις του νέου μνημονίου είναι η θέσπιση, ακόμα και με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ρύθμισης που θα ακυρώνει όλους τους νόμους που προστατεύουν το ύψος των αμοιβών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Μ' αυτόν τον τρόπο δίνεται το τελειωτικό χτύπημα στις κλαδικές Συμβάσεις, ακόμα και την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με στόχο την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Οπως επί λέξει γράφεται στο κείμενο, συζητιέται «να αρθούν όλες οι νομοθετικές ρυθμίσεις που απαγορεύουν τη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα».
Συμπληρωματικά στα παραπάνω, προβλέπονται νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και δραστική μείωση των κρατικών δαπανών. Στη συνεδρίαση συζητήθηκαν ακόμα το κλείσιμο και η συγχώνευση δημόσιων οργανισμών και οι απευθείας απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, το νέο πακέτο μέτρων για την τριετία 2012 - 2015 θα ξεπεράσει τα 15 δισ. ευρώ, ενώ πάνω από 2 δισ. ευρώ θα είναι τα πρόσθετα μέτρα για την κάλυψη της «μαύρης τρύπας» του 2011, με τα κυβερνητικά στελέχη να μην ξεκαθαρίζουν αν συμπεριλαμβάνονται ή όχι στο νέο μνημόνιο.
Οι συνεννοήσεις με την τρόικα αναμένεται να διαρκέσουν μέχρι τις 13 Φλεβάρη, οπότε αναμένεται και η τελική προσφορά για τη συμφωνία κυβέρνησης - τραπεζών για το «κούρεμα» του χρέους.
Στις γενικές κατευθύνσεις υπάρχει «πολιτική συμφωνία» ανάμεσα στα τρία κόμματα, σημείωναν χτες υπουργοί που συμμετείχαν στη σύσκεψη, ενώ συνεργάτες του πρωθυπουργού τόνισαν ότι στη λήψη των μέτρων υπάρχει«κλίμα συναίνεσης». Ανάμεσα στα τρία κόμματα υπάρχει «συμφωνία» στα θέματα «της μείωσης του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα» και στην «κλιμακωτή περικοπή των επικουρικών συντάξεων»,τόνισε χτες ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ο πρωθυπουργός παρουσίασε το σχετικό έγγραφο με την πλειονότητα των φιλομονοπωλιακών μέτρων που θα συμπεριληφθούν στο μνημόνιο και, σύμφωνα με πληροφορίες, το έδωσε και στα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, επιχειρώντας παραπλανητικά να εμφανίσει τα συγκεκριμένα προαποφασισμένα μέτρα σαν «απαιτήσεις» της τρόικας. Κυβερνητικά στελέχη σημείωναν ότι το ίδιο κείμενο θα συζητηθεί και στη διάρκεια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. με τον Λ. Παπαδήμο, που ενδέχεται να γίνει σήμερα το βράδυ ή αύριο.
Στόχος της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού είναι τα βάρβαρα μέτρα του νέου μνημονίου να οριστικοποιηθούν μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, τη Δευτέρα, στις Βρυξέλλες. Μάλιστα, δεν αποκλείεται να υπάρξει μέσα στο Σαββατοκύριακο και συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου για την έγκρισή τους. «Υπάρχει μεγάλη πίεση χρόνου και αυτήν την περίοδο κρίνεται η χρηματοδότηση της χώρας», φέρεται να είπε ο Λ. Παπαδήμος στη σύσκεψη.
Τα μέτρα που ετοιμάζουν
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, το κείμενο με τα μέτρα που παρουσίασε ο πρωθυπουργός, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει:
1. Μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα
  • Ψαλίδι στις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που έχουν μεγάλη απόκλιση από τα όρια της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
  • «Πάγωμα» των αυξήσεων στους μισθούς και «πάγωμα» των μισθολογικών ωριμάνσεων (τριετίες, επιδόματα και άλλα) για το 2012. Δεν αποκλείεται και η κατάργηση - διά παντός - των ωριμάνσεων.
  • Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών κατά 5% - 10%.
  • Η κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να προχωρήσει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου στην κατάργηση του 13ου - 14ου μισθού ή να καταργήσει έναν απ' τους δύο.
2. Ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση
  • Περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, ύψους 650 εκατ. ευρώ την τριετία 2012 - 2015 και δημιουργία ενός ενιαίου επικουρικού ταμείου. Οι μειώσεις, σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη, θα είναι «κλιμακωτές» ανάλογα με το ύψος της σύνταξης και το ταμείο ασφάλισης.
  • Παραπέρα μειώσεις συντάξεων για ασφαλιστικά ταμεία που παρουσιάζουν «μεγάλα ελλείμματα».
3. Κλείσιμο δημόσιων οργανισμών και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
  • Λουκέτο θα μπει σε χιλιάδες υπηρεσίες, φορείς και οργανισμούς του Δημοσίου, ενώ θα κλείσουν ή θα συγχωνευθούν νοσοκομεία, σχολεία, ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.ά.
  • Απευθείας απολύσεις εργαζομένων σε φορείς του Δημοσίου που θα συγχωνευθούν ή θα καταργηθούν.
4. «Ψαλίδι» στις υγειονομικές παροχές και στα κοινωνικά επιδόματα
  • Οι περικοπές για φαρμακευτικές δαπάνες θα ξεπεράσουν το 1 δισ. ευρώ μόνο για το 2012 και θα αφορούν στο σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων.
  • Μείωση κατά 1,7 δισ. ευρώ των κονδυλίων που αφορούν σε κοινωνικά, προνοιακά επιδόματα και παροχές για ανέργους, πολύτεκνους και ανάπηρους.
5. Δραστικές μειώσεις μισθών στο στενό δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ.
  • Με την ένταξη μέσα στο 2012 των ειδικών μισθολογίων (δικαστικοί, γιατροί, στρατιωτικοί, πυροσβέστες, αστυνομικοί κ.ά.) στο νέο μισθολόγιο. Οι μειώσεις στους μισθούς θα κυμανθούν από 10% μέχρι 50%.
  • Περαιτέρω περικοπή των επιδομάτων που λαμβάνουν εργαζόμενοι των πρώην ΔΕΚΟ καθώς και άρση της μονιμότητας για τους εργαζόμενους σε αυτές.
6. Νέα χαράτσια στα λαϊκά νοικοκυριά
  • Αύξηση των αντικειμενικών αξιών στα ακίνητα κατά 20 - 25%, που θα επιφέρει νέα μεγάλη επιβάρυνση για τα λαϊκά νοικοκυριά μετά και το χαράτσι της ΔΕΗ.
  • Νέο φορολογικό σύστημα, με νέα βάρη στις πλάτες εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων.
7. Πλήρη απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και υπηρεσιών.
  • Νέος νόμος για την περαιτέρω απελευθέρωση υπηρεσιών και αγορών.
ρνηση θα προχωρήσει ακόμα σε περικοπές των αμυντικών δαπανών. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, τα συγκεκριμένα μέτρα, αλλά και όσα ακόμα θα συμπεριληφθούν στο τελικό κείμενο του μνημονίου, η τρόικα ζητάει να έχουν συμφωνηθεί και από τα τρία κόμματα και να υπάρχει έγγραφη δέσμευση, πέραν του πρωθυπουργού, και των τριών πολιτικών αρχηγών.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Κύριε Χρυσοχοΐδη, ευχαριστούμε από καρδιάς!


«Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις.
Είχα άλλα καθήκοντα.
Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη.
Δεν ήταν δική μου δουλειά»!
*
Αυτή είναι η δήλωση που έκανε χτες (στο ΣΚΑΪ) ο Χρυσοχοΐδης.
*
Και μετά από αυτό που εκστόμισε τούτος ο «ταγός» του έθνους δε χρειάζεται τίποτα, μα τίποτα περισσότερο. Είναι η ώρα να προβούμε στις απαραίτητες «συστάσεις».
Εχουμε και λέμε, λοιπόν:
  • Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο ίδιος που διατελεί ανελλιπώς υπουργός και υφυπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - και τώρα του Παπαδήμου - από το 1994...
  • Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο ίδιος που από το 2003 μέχρι το 2005 διατέλεσε ακόμα και γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή που κυβερνάει την Ελλάδα τα 21 από τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης...
  • Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, έχει υπάρξει εκλεκτός κατά σειρά του Α. Παπανδρέου, του Κ. Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου και τώρα του Λ. Παπαδήμου...
*
Εν κατακλείδι:
Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης,
ο ίδιος που ψήφισε το μνημόνιο,
ο ίδιος που εφάρμοσε το μνημόνιο,
ο ίδιος που ελεεινολογούσε εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητούσε το μνημόνιο,
ο ίδιος που μετά το... άλλαξε το τροπάρι και έλεγε ότι «γίναμε αποικία» (!) με το μνημόνιο,
ο ίδιος που τώρα μας δηλώνει (...συντετριμμένος για το «λάθος» του!) ότι «δεν διάβασε το μνημόνιο» (!!!),
αξίζει (σ.σ.: δεν είναι σχήμα λόγου - ναι, αξίζει!) όλη μας την ευγνωμοσύνη! Αξίζει όλη μας τη συμπάθεια! Αξίζει όλα τα «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς του ελληνικού λαού!
*
Είναι απλό:
Η περίπτωση «Χρυσοχοΐδη» είναι μια περίπτωση που υπερβαίνει κατά πολύ το συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο. Οι δηλώσεις του δεν έχει σημασία αν προσδιορίζουν τον άνθρωπο - αν ήταν έτσι δε θα ασχολούμασταν - αλλά ότι προσδιορίζουν ένα ολόκληρο σύστημα. Τα λεγόμενά του ξεπερνούν την όποια «ατομική σφραγίδα» και συνιστούν μια ανεπανάληπτη προσφορά που προέρχεται εν συνόλω από την πολιτική τάξη που εκπροσωπεί ο Χρυσοχοΐδης:
Εν ολίγοις:
Ο Χρυσοχοΐδης με μια του μόνο κουβέντα κατάφερε να αποτυπώσει ό,τι άλλοι (και μεις μαζί τους) πασχίζουν να καταδείξουν για μια ολόκληρη ζωή και πάλι δεν τα καταφέρνουν:
Κατάφερε - με τρόπο ανεπανάληπτο, λιτό, αψεγάδιαστο - να δείξει και να αποδείξει
το «πώς» μας κυβερνούν και
το «ποιοι» είναι αυτοί που μας κυβερνούν!
Κατάφερε, δηλαδή, να ακτινογραφήσει όλους τους λόγους για τους οποίους ο ελληνικός λαός έχει μια μόνο επιλογή: Να απαλλαγεί από το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς των πράσινων, γαλάζιων και μαύρων «Χρυσοχοΐδηδων» που ορίζουν τις τύχες μας, που καθορίζουν το «είναι» μας και ρημάζουν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εφυγε για «άλλη θάλασσα» ο Θόδωρος Αγγελόπουλος


Μεγάλη απώλεια για τον κινηματογράφο
Τεράστια απώλεια για τον ελληνικό και τον παγκόσμιο κινηματογράφο αποτελεί ο αναπάντεχος χαμός του σπουδαίου σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, χτες αργά το βράδυ, στο νοσοκομείο, όπου έχασε τη μάχη με τη ζωή μετά από τροχαίο δυστύχημα που συνέβη λίγες ώρες νωρίτερα.
Συγκεκριμένα, στις 7 χτες το απόγευμα, στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας και ενώ διέσχιζε το οδόστρωμα, ο σκηνοθέτης παρασύρθηκε από μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός, εκτός υπηρεσίας. Ο Θ. Αγγελόπουλος βρισκόταν στο χώρο για το γύρισμα της τελευταίας του ταινίας.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απρίλη 1935. To 1953 εισάγεται στη Νομική Σχολή Αθηνών, την οποία εγκαταλείπει στο πτυχίο. Το 1961 φεύγει για τη Γαλλία και γράφεται στη Σορβόνη, όπου παρακολουθεί μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμολογίας, με καθηγητές τον Ζορζ Σαντούλ και τον Μιτρί, τους οποίους ξανασυνάντησε αργότερα στην IDHEC. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα εθνολογίας με τον Λεβί Στρος. Για να αντεπεξέλθει στα έξοδα των σπουδών δουλεύει στη ρεσεψιόν της Σιτέ Ουνιβερσιτέρ (με την ώρα) μαζί με τον γλύπτη Γεράσιμο Σκλάβο. 1962-63: Γίνεται δεκτός, ύστερα από εξετάσεις, στην περίφημη σχολή κινηματογράφου IDHEC. Η διαφωνία και σύγκρουσή του με τον καθηγητή της σκηνοθεσίας οδηγεί σε πρόωρη λήξη τις σπουδές του. 1963-64: Συνεχίζει τη φοιτητική του διαδρομή στο Musee de l' homme κοντά στον εθνολόγο - σκηνοθέτη Ζαν Ρους, όπου διδάσκεται το σινεμά - ντιρέκτ. 1964: Επιστροφή στην Ελλάδα. Η επάνοδος συνοδεύεται από αναίτιο ξυλοδαρμό του από την αστυνομία καθώς βάδιζε ανύποπτος. Επεισόδιο που τον επηρέασε και άλλαξε τη διάθεση και τα σχέδιά του. Τότε η σκηνοθέτιδα Τώνια Μαρκετάκη του προτείνει να συνεργαστεί με την εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» ως κριτικός. Προς μεγάλη έκπληξη όλων - και του ιδίου - αντί να γυρίσει στη Γαλλία, όπως ήταν και το αναμενόμενο, έμεινε στην Ελλάδα. Και εργάστηκε ως κριτικός. Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, «Εκπομπή», στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Αναπαράσταση», κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Εκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου. Πολλά αφιερώματα που τιμούν τη δουλειά του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγματοποιηθεί σ' όλο τον κόσμο. Είχε αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου X Ναντέρ (Nanterre) στο Παρίσι και του Πανεπιστημίου του Εσεξ (Essex). Ταινίες: 1970: Αναπαράσταση. 1972: Μέρες του '36. 1975: Ο θίασος. 1977: Οι Κυνηγοί. 1980: Ο Μεγαλέξανδρος. 1983: Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη. 1984: Ταξίδι στα Κύθηρα. 1986: Ο Μελισσοκόμος. 1988: Τοπίο στην ομίχλη. 1991: Το μετέωρο βήμα του πελαργού. 1995: Το βλέμμα του Οδυσσέα. 1998: Μια αιωνιότητα και μια μέρα. 2003: Τριλογία - Ι. Το λιβάδι που δακρύζει. 2008: Τριλογία - ΙΙ. H σκόνη του χρόνου.

ΑΘΗΝΑ Αυξάνονται τα κρούσματα υποσιτισμού στα σχολεία



Συγκλονιστικά τα αιτήματα που κατατίθενται στο Δημοτικό Βρεφοκομείο για να στείλει φαγητό σε σχολεία
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα να βρει μαζική ανταπόκριση το κάλεσμα της ΑΣΓΜΕ, για τείχος λαϊκής ταξικής αλληλεγγύης, για κανένα παιδί χωρίς φαγητό
Αυξάνονται δραματικά τα κρούσματα υποσιτισμού στα σχολεία της Αθήνας. Δεκάδες παιδιά από τις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας πηγαίνουν στα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία ατάιστα με μόνη τους ελπίδα να βρουν εκεί ένα πιάτο φαγητό, δείγμα της πείνας που άρχισε να θερίζει τις λαϊκές οικογένειες.
Συγκεκριμένα, στο Δημοτικό Βρεφοκομείο της Αθήνας (ΔΒΑ, έχει την ευθύνη για τους παιδικούς σταθμούς του δήμου, έχει μαγειρεία απ' όπου στέλνει φαγητό στα νήπια) κατατέθηκαν νέα αιτήματα από Δημοτικά και Νηπιαγωγεία να στείλει φαγητό να σιτιστούν μαθητές τους.
Στα υπομνήματα γράφεται χαρακτηριστικά: «(...) να δοθεί βοήθεια σε ένα παιδί του σχολείου μας που φοιτά στην πρώτη τάξη και υποστίζεται. Ο μπαμπάς είναι άνεργος και παίρνει φαρμακευτική αγωγή για το λόγο ότι έχει επιληπτικές κρίσεις. Η οικογένεια έχει άλλα δυο παιδιά προσχολικής ηλικίας και μένει σε διαμέρισμα το οποίο δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε νερό».
Και σε άλλο: «Σας ενημερώνουμε ότι το φαγητό που μας στέλνετε για μαθητές/τριες του 32ου Δημοτικού Σχολείου και του 38ου Νηπιαγωγείου (12 συνολικά μερίδες) δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του σχολείου μας. Επιλέξαμε οι μερίδες αυτές να μοιραστούν στα παιδιά που παραμένουν στο Ολοήμερο, πέραν του κανονικού ωραρίου, τα οποία είχαν μεγάλη ανάγκη. Στη συνέχεια διαπιστώσαμε ότι μας χρειάζονται επιπλέον 15 μερίδες τουλάχιστον για να καλύψουμε σε ένα βαθμό και τις ανάγκες των υπόλοιπων παιδιών, τα οποία προέρχονται ως γνωστόν από οικογένειες με σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα».
Τα νέα αιτήματα αφορούν συνολικά 91 επιπλέον μερίδες σίτισης και μοιράζονται ως εξής:
  • 135ο Δημοτικό Σχολείο (Γκύζη) αιτήματα για τρεις μερίδες.
  • 45ο Δημοτικό (Ανω Κυψέλη) πέντε μερίδες.
  • 50ό Δημοτικό (Πλ. Αττικής) δέκα μερίδες.
  • 108ο Δημοτικό (Κάτω Πατήσια) δώδεκα μερίδες.
  • 150ό Δημοτικό (Πλ. Αττικής) πέντε μερίδες.
  • 25ο Νηπιαγωγείο (Πολύγωνο) τέσσερις μερίδες.
  • 111ο Δημοτικό (Γκύζη) οκτώ μερίδες.
  • 115ο Δημοτικό (Ερυθρός Σταυρός) δώδεκα μερίδες.
  • 10ο Δημοτικό (Αμπελόκηποι) δύο μερίδες.
  • 40ό Δημοτικό (Γκύζη) δεκαπέντε μερίδες.
  • 132ο Δημοτικό και 38ο Νηπιαγωγείο (Κάτω Πατήσια) επιπλέον δεκαπέντε μερίδες.
Τα αιτήματα αυτά προστίθενται σε όσα συγκεντρώθηκαν το προηγούμενο δίμηνο στο ΔΒΑ, πάλι για να ταϊστούν υποσιτισμένα παιδιά, από τα εξής σχολεία:
  • 36ο Δημοτικό Σχολείο (Λόφος Στρέφη), αίτημα για 6 μερίδες.
  • 49ο Δημοτικό (Θησείο), 25 μερίδες.
  • 66ο Δημοτικό (Ακαδημία Πλάτωνα), 20 μερίδες.
  • 127ο Δημοτικό (Κολωνός), 6 μερίδες.
  • 74ο Νηπιαγωγείο και 24ο Δημοτικό (Κάτω Πατήσια), 4 μερίδες.
  • 110ο Νηπιαγωγείο και 44ο-152ο Δημοτικό (Τρεις Γέφυρες), 3 με 4 μερίδες.
  • 62ο Νηπιαγωγείο και 48ο Δημοτικό (Κάτω Πατήσια), 10 μερίδες.
  • 38ο-81ο Νηπιαγωγείο και 65ο-112ο Δημοτικό (Γκράβα), 10 μερίδες.
  • 142ο Νηπιαγωγείο και 79ο Δημοτικό (πλατεία Κολιάτσου), 10 μερίδες.
  • 109ο Δημοτικό (Κάτω Πατήσια), 3 μερίδες.
  • 35ο Δημοτικό (Εξάρχεια), 8 μερίδες.
Πλέον το Βρεφοκομείο διανέμει σε καθημερινή βάση περίπου 220 μερίδες φαγητού σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά Σχολεία, φαίνεται όμως ότι φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων του, ενώ τα αιτήματα διαρκώς αυξάνονται. Σημειωτέον ότι με τις κοινωνικές ανάγκες να αυξάνονται η προσκείμενη σε ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ/Οικολόγους δημοτική αρχή της Αθήνας για το ΔΒΑ το 2011 προϋπολόγισε 43 εκατ. ευρώ (μέχρι στιγμής αποδόθηκαν μόλις 25), για το 2012 προϋπολογίζει 32, δηλαδήμείον 11 εκατομμύρια από τα προϋπολογισμένα του 2011.
Στη Θεσσαλονίκη
Ταυτόχρονα, όπως προέκυψε μετά από περιοδεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ σε δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης, ο υποσιτισμός απλώνεται και στη συμπρωτεύουσα. Π.χ. το 54ο Δημοτικό Σχολείο ζητά παροχή 5 μερίδων φαγητού σε καθημερινή βάση. Στο 59ο και 61ο Δημοτικό ήδη δίνονται 11 και 6 μερίδες φαγητού, αντίστοιχα, από την εκκλησία. Απαντώντας σε έγγραφο του Δήμου Θεσσαλονίκης, που στάλθηκε σε όλα τα Δημοτικά Σχολεία και ζητά να δηλωθεί αριθμός παιδιών που χρήζουν παροχής κολατσιού, το 44ο Δημοτικό ζητά 20 μερίδες. Στο Διαπολιτισμικό Σχολείο, στη γειτονιά της Ξηροκρήνης, υπήρξε κρούσμα παιδιού με συμπτώματα ζάλης, λόγω υποσιτισμού, και παιδιού που μάζευε ψίχουλα από το φαγητό συμμαθητή του. Οι 2 μερίδες που διατίθενται από την εκκλησία χωρίζονται σε 4-5 και δίνονται σε κάποιους μαθητές, αλλά οι ανάγκες είναι πολύ μεγαλύτερες. Ο διευθυντής, σε σχέση με το έγγραφο του δήμου, εκτιμά ότι υπάρχει ανάγκη να δίνεται κολατσιό σε όλα τα παιδιά.