Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Αύξηση της φτώχειας και της κοινωνικής ανασφάλειας


ΓΑΛΛΙΑ

Αστεγος στο Παρίσι
ΠΑΡΙΣΙ.--
Σταθερή τάση αύξησης της φτώχειας και της ανασφάλειας παρατηρείται στη Γαλλία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που καταγράφει στην ετήσια έκθεσή του το Εθνικό Παρατηρητήριο Φτώχειας και Κοινωνικού Αποκλεισμού, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο έντονα αισθητές στους λαούς όλων των χωρών της ΕΕ, ακόμη και σε εκείνες που θεωρούνται «ισχυρές». Στην έκθεση, που χρησιμοποιεί κυρίως στοιχεία του 2009, αναφέρεται ότι το 13,5% του γαλλικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, που ορίζεται στα 950 ευρώ το μήνα.
Το ποσοστό αυτό αναφέρεται σε 8,2 εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι ζουν, ουσιαστικά, με το 60% των χρημάτων που θεωρούνται αρκετά για τη διασφάλιση αυτού που ορίζεται ως μέσο επίπεδο διαβίωσης και βέβαια είναι μια καταγραφή που υπολείπεται από την πραγματική κατάσταση. Αν κανείς, δε, υπολογίσει ότι τα στοιχεία αναφέρονται στο 2009, η κατάσταση σήμερα είναι ακόμη χειρότερη.
Πάντως στην έκθεση σημειώνεται πιο αναλυτικά ότι από αυτόν τον επίσημο αριθμό των 8,2 εκατομμυρίων φτωχών, τα 2 εκατομμύρια ζουν με λιγότερα από 640 ευρώ το μήνα, δηλαδή στο 40% του μέσου επιπέδου διαβίωσης. Ως πλέον ανησυχητικό καταγράφεται το γεγονός ότι έχει αυξηθεί σημαντικά το ποσοστό εκείνων που «ζουν» σε συνθήκες σοβαρής φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 640 ευρώ το μήνα, καθώς το ποσοστό αυτό έχει φτάσει το 3,3%, ενώ το 2000, όταν το συνολικό ποσοστό επίσημης φτώχειας ήταν παρόμοιο με αυτό που καταγράφεται για το 2009, το ποσοστό εκείνων που ζούσαν σε απόλυτη φτώχεια δεν ξεπερνούσε το 2,7%. Δηλαδή, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι.
Η φτώχεια καταγράφεται σε όλες τις περιοχές της Γαλλίας, πιο οξυμένη συναντιέται στις μονογονεϊκές οικογένειες, που είναι ένα φαινόμενο διαδεδομένο για τη χώρα, στους φτωχούς αγρότες, καθώς και σε αστικές περιοχές και το Παρίσι και τη λεγόμενη περίμετρό του όπου ζουν περίπου 12 εκατομμύρια, δηλαδή κοντά στο ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού της χώρας.

ΙΣΠΑΝΙΑ
Νέα αντιλαϊκά μέτρα και περικοπές
Νέα μέτρα λιτότητας ύψους 27 δισεκατομμυρίων ευρώ ανακοίνωσε χτες η ισπανική κυβέρνηση, με στόχο, όπως υποστηρίζει, τη μείωση του δημόσιου χρέους από 8,51% του ΑΕΠ στα τέλη του 2011 σε 5,3% το 2012. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έχει ήδη προειδοποιήσει πως ο προϋπολογισμός θα είναι ένας από τους πιο αυστηρούς στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, με σημαντικές περικοπές που θα πλήξουν τους τομείς της Υγείας και της Παιδείας. Επιπρόσθετα περιλαμβάνουν μειώσεις δαπανών σε όλα τα υπουργεία που φτάνουν το 16,9% και «πάγωμα» των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Επιπλέον από την Κυριακή 1 Απρίλη αυξάνονται τα τιμολόγια στο ηλεκτρικό ρεύμα κατά 7% και στο φυσικό αέριο κατά 5%.
Η ανακοίνωση των μέτρων έρχεται μία ημέρα μετά τις ογκώδεις διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις που ξεπέρασαν τις 110 σε ολόκληρη τη χώρα ενάντια στις εργασιακές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση, με αλλαγές που θα επιφέρουν τον εργασιακό μεσαίωνα και θέτουν τέλος σε πολλές κατακτήσεις των εργαζομένων. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις στην 24ωρη γενική απεργία της Πέμπτης που προκήρυξαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (η τελευταία γενική απεργία ήταν το 2010) και διατράνωσαν ότι απαιτείται κλιμάκωση του αγώνα. Η «Γενική Ενωση Εργατών» και οι «Εργατικές Επιτροπές» συνεχίζουν να καλούν σε νέο «κοινωνικό διάλογο» τη στιγμή που πρέπει να οξυνθεί η ταξική πάλη. Σημαντική ήταν η παρέμβαση στις απεργιακές κινητοποιήσεις των«Επιτροπών για την Εργατική Ενότητα», που συσπειρώνει ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις όπου δρουν και τα μέλη και στελέχη του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.
Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις προσπάθησαν να αποτρέψουν τους απεργούς που περιφρουρούσαν την απεργία τους σε τόπους δουλειάς, ενώ παράλληλα σημειώθηκαν μικροσυμπλοκές και σε αρκετές συγκεντρώσεις, με αποτέλεσμα συνολικά να συλληφθούν 176 άνθρωποι, να τραυματιστούν 104, ανάμεσά τους και 58 αστυνομικοί και βέβαια δεν έλειψαν και οι προβοκατόρικες ενέργειες που υπερπροβλήθηκαν από τα αστικά ΜΜΕ.

ΚΑΝΑΔΑΣ
Περικοπές και απολύσεις
ΟΤΑΒΑ.--
Την πεπατημένη οδό της λιτότητας, με δρακόντειες περικοπές και χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, ακολουθεί και η συντηρητική κυβέρνηση του πρωθυπουργού Στίβεν Χάρπερ, παρά το γεγονός ότι δεν υφίσταται καν το πρόσχημα της κρίσης, αφού η καπιταλιστική κρίση δεν έχει «χτυπήσει» δυνατά την πόρτα της καναδικής οικονομίας.
Πρόκειται για επιλογή και στα πλαίσια αυτής, ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός για το οικονομικό έτος 2012-2013, που κατατέθηκε χτες προς έγκριση στο Κοινοβούλιο εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών Τζιμ Φλάερτι, προβλέπει απολύσεις 19.000 δημοσίων υπαλλήλων μέσα στην επόμενη τριετία και περικοπές των δημοσίων δαπανών ύψους 5,2 δισεκατομμυρίων. Παράλληλα, προτείνει αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων από τα 60 στα 65 έτη.
Κατά τον υπουργό Οικονομικών, παρά την περικοπή των θέσεων εργασίας και των δαπανών, ο προϋπολογισμός υποτίθεται ότι προωθεί τη «δημιουργία» θέσεων εργασίας και τη δημιουργία συνθηκών για την πώληση ενεργειακών πόρων στις αγορές του εξωτερικού. Σε αυτό το πλαίσιο, ανακοινώθηκε και ένα νέο σχέδιο με τίτλο «Ενα έργο, μια έγκριση», το οποίο περιλαμβάνει επιτάχυνση των διαδικασιών έγκρισης μεγάλων ενεργειακών προγραμμάτων, όπως του αγωγού της Βόρειας Pύλης, που θα διοχετεύσει καναδικό πετρέλαιο από την Αλμπέρτα στη Δυτική Ακτή και από κει στην αγορά της Ασίας.

ΗΠΑ
Ποινικοποίηση της διανομής τροφίμων σε φτωχούς και αστέγους
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Μετά την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων με τον πρόσφατο νόμο HR 347, οι πολιτειακές αρχές τουλάχιστον προχωρούν ένα βήμα περισσότερο ποινικοποιώντας ακόμη και την εκδήλωση της αλληλεγγύης εργαζομένων και οικογενειών προς συνανθρώπους τους που αντιμετωπίζουν την πείνα και την εξαθλίωση. Πρόκειται για το μέτρο της απαγόρευσης της παροχής και διανομής τροφής προς αστέγους και φτωχούς σε δημόσιους χώρους. Ενα μέτρο που ήδη έχει τεθεί σε εφαρμογή στη Φιλαδέλφεια και το Χιούστον και εξαπλώνεται ήδη σαν φωτιά σε περίπου 20 πόλεις και η τάση είναι να εφαρμοστεί σε όλη την αμερικανική επικράτεια.
Τα πάντα ξεκίνησαν στις 14 Μαρτίου, όταν ο δήμαρχος της Φιλαδέλφειας, Μάικλ Νούτερ, ανακοίνωσε την απαγόρευση διά νόμου νόμο της παροχής τροφής των αστέγων και των απόρων σε εξωτερικούς χώρους. Σύμφωνα με τον Νούτερ, η σίτιση των αστέγων στα πάρκα γίνεται κατά παράβαση των υγειονομικών συνθηκών. Οι νέοι κανονισμοί θα τεθούν σε ισχύ εντός 30 ημερών ενώ όσοι παραβιάζουν το νόμο θα λαμβάνουν δύο προειδοποιήσεις και στη συνέχεια θα πρέπει να πληρώσουν ένα πρόστιμο 150 δολαρίων. Στην περίπτωση του Χιούστον ο δήμαρχος ανακοίνωσε ότι η πόλη αναπτύσσει το δικό της δίκαιο, που θα απαγορεύει αυστηρά την παροχή τροφής σε αστέγους.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ήδη η σίτιση των αστέγων έχει τεθεί υπό απαγόρευση καθώς έχουν θεσπιστεί σειρά διαταγμάτων και όρων όσον αφορά τη διανομή τους, όπως υποβολή αίτησης για παροχή άδειας που έχει πολύ υψηλό κόστος, επιμορφωτικά σεμινάρια για την παρασκευή και διανομή τροφής κ.ά. Η πρακτική αυτή, του καθορισμού από το νόμο του ποιος είναι ο «σωστός τρόπος» για τη σίτιση των αστέγων που είναι κοινή για τις διάφορες περιοχές των ΗΠΑ έχει ήδη επιβάλλει την καταστολή από την αστυνομία σε ακτιβιστές, εμποδίζοντάς τους να παρέχουν τρόφιμα στους φτωχούς, με επιβολή μεγάλων προστίμων, προσαγωγές ακόμη και συλλήψεις.

Σαρώστε τους!


Οι εκπρόσωποι της τρόικας, την περασμένη Τρίτη από το Ευρωκοινοβούλιο, είπαν ευθέως ότι απόφαση των κομμάτων που συγκροτούν την ελληνική κυβέρνηση είναι μετά τις εκλογές να συνεχιστεί στην Ελλάδα η «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή νέες περικοπές μισθών και συντάξεων πάνω στις προηγούμενες περικοπές, νέες μειώσεις κοινωνικών δαπανών, νέα εργασιακά «Νταχάου».
*
Μια μέρα μετά, την Τετάρτη, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ - που υποτίθεται ότι συνάπτουν δάνεια για «να εξασφαλίσουν μισθούς και συντάξεις» - ψήφισαν την τροπολογία Σαχινίδη για τη σύσταση του «ειδικού λογαριασμού» όπου θα κατατίθενται όλα τα νέα δάνεια του δεύτερου μνημονίου, αλλά και τα ποσά που προκύπτουν από το ξεπούλημα της χώρας, από τα χαράτσια και από τη φορολεηλασία του ελληνικού λαού, για να επιστρέφουν - με τόκο - στους μονοπωλιακούς και κρατικομονοπωλιακούς ομίλους των εγχώριων και ξένων κεφαλαιοκρατών - τοκογλύφων.
*
Την επόμενη ακριβώς, την Πέμπτη, ο μεν κύριος Τόμσεν του ΔΝΤ δήλωσε ότι οι Ελληνες πρέπει να αποβάλουν το ...«ταμπού» των απολύσεων, ξεκαθαρίζοντας επιπλέον ότι η πολιτική της ανεργίας και του εισοδηματικού αφανισμού του ελληνικού λαού, όπως έχει σχεδιαστεί από την ελληνική κυβέρνηση σε συνεννόηση με την τρόικα, θα έχει δεκαετή - τουλάχιστον - διάρκεια.
Ο δε κύριος Ματίας Μος, ο επικεφαλής της Κομισιόν στην τρόικα, έβαλε το κερασάκι στην τούρτα: Εξέφρασε με συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα την ευχή, την ελπίδα, την πίστη - μαζί με την ανάλογη παραίνεσή του προς τον ελληνικό λαό - στις επικείμενες εκλογές να κερδίσουν είτε η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ...
*
Στα προηγούμενα ας προστεθούν και τα «κροκοδείλια» ορισμένων εκ των συγκυβερνώντων ότι με τέτοιες παρεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας ...θίγονται η «εθνική τους κυριαρχία» και η «εθνική τους αξιοπρέπεια».
*
Κατόπιν αυτών, δεν έχουμε παρά να επαναλάβουμε το κάλεσμα του ΚΚΕ για την απάντηση - μονόδρομο του ελληνικού λαού στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους και στην κάλπη:
Σαρώστε τους! Συνθλίψτε τους! Συντρίψτε τους!

Γράφει
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ Παρέμβαση με αφορμή το κυνηγητό των μεταναστών



Σε κοινό ταξικό αγώνα Ελλήνων μεταναστών και προσφύγων καλεί το ΠΑΜΕ
Ανακοίνωση εξέδωσε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) με αφορμή το άγριο κυνηγητό σε βάρος των μεταναστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζει η κυβέρνηση και γενικά την ένταση της καταστολής σε βάρος των μεταναστών. Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές, που δημιουργεί η Κυβέρνηση δεν θα λύσουν το πρόβλημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.
Αμέσως μετά τα μέτρα σκούπα για το κέντρο της Αθήνας, που ανακοίνωσε ο νέος υπουργός Προστασίας του πολίτη, έσπευσε η κυβέρνηση να εξαγγείλει, την ίδρυση 30 νέων κέντρων κράτησης σε όλη την Ελλάδα. Η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου με τη σύμφωνη γνώμη ή την ανοχή των κομμάτων της πλουτοκρατίας και περιφερειαρχών, εξαπολύει νέα επίθεση σε χιλιάδες ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν περνώντας τα σύνορα χωρίς χαρτιά και προσπαθεί να τους φορτώσει την ευθύνη για όλα τα δεινά της εργατικής τάξης, ανεργία, φτώχεια, εγκληματικότητα, διακίνηση ναρκωτικών.
Οι ανακοινώσεις που έκανε ο υπουργός Μ. Χρυσοχοΐδης για τους κατατρεγμένους που συλλαμβάνονται είτε στα σύνορα από τo FRONTEX, είτε στο κέντρο της Αθήνας, είναι αποκαλυπτικές.
Τα καθημερινά πτώματα μεταναστών και προσφύγων που ξεβράζονται στον Εβρο και στα παράλια της Ελλάδας, οι θάνατοι από κρυοπαγήματα, από πείνα, πεζοπορία, δεν απασχολούν τη συγκυβέρνηση. Αυτό που την απασχολεί είναι πώς θα ξεγλιστράει από τις ευθύνες της, θα δημιουργεί ψεύτικες εντυπώσεις για τα μέτρα που παίρνει και θα υλοποιεί απαρέγκλιτα τις ευρωπαϊκές οδηγίες για την καπιταλιστική κερδοφορία.
Για να χρυσώσει το χάπι δε διστάζει να τάζει θέσεις εργασίας στους άνεργους του νομού Κοζάνης ή άλλων περιοχών που θερίζει η ανεργία και την ίδια στιγμή να παραδίδει τη φύλαξη των "θηραμάτων" της σε ιδιωτικές εταιρείες που θα προσλαμβάνουν με 200 και 300 ευρώ. Μετατρέπει σε κέντρα κράτησης, παλιά ακατάλληλα στρατόπεδα για να φιλοξενήσει όπως ισχυρίζεται τους μετανάστες. Η αλήθεια είναι ότι σχεδιάζει φυλακές ύψιστης ασφάλειας με τριπλά συρματοπλέγματα που δε θα κρατούν εγκληματίες, αλλά κυνηγημένους από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την ιμπεριαλιστική θηριωδία λαούς που η μοναδική τους παρανομία θα είναι ότι πιάστηκαν χωρίς χαρτιά. Χαρτιά που στο κάτω κάτω, μπορεί να τους προμηθεύσει η ίδια η κυβέρνηση και είτε να συνεχίσουν το ταξίδι τους για τη χώρα που επιθυμούν, είτε να εργαστούν στη χώρα μας νόμιμα. Βολεύει όμως την κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας που την υπηρετούν να κρατούν φυλακισμένους για 18 μήνες και έπειτα να τους απελαύνουν, αθώους μετανάστες και πρόσφυγες παρά να αθετήσουν τη συνθήκη ΣΕΓΚΕΝ και τον κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ που υπέγραψαν.
Πλευρά της γενικότερης αντιλαϊκής επίθεσης
Η επίθεση στους μετανάστες και πρόσφυγες αποτελεί πλευρά της γενικότερης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων, ντόπιων και ξένων. Το σάρωμα που γίνεται στο κέντρο της Αθήνας είναι για να στηριχθεί η προσπάθεια Καμίνη και Κυβέρνησης να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις, να παραδοθεί το κέντρο της Αθήνας άσπιλο και αμόλυντο στα σαγόνια των πολυεθνικών και των κερδοσκόπων και όχι για να βοηθηθούν οι μικρομαγαζάτορες που αφανίζονται από την αντιλαϊκή πολιτική και οι κάτοικοι της περιοχής.
Καλούμε τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους Ελληνες εργάτες,
Να ξεσκεπάζουν τους πραγματικούς στόχους της κυβέρνησης που υπηρετεί την πλουτοκρατία και τα μονοπώλια, της κυβέρνησης που υλοποιεί τις οδηγίες των καπιταλιστών. Με φράχτες, FRONTEX και στρατόπεδα φυλακές, δεν σταματάνε οι λαοί που βρίσκονται σε απόγνωση να επιλέγουν το δρόμο της προσφυγιάς και του οικονομικού μετανάστη. Τα στρατόπεδα τα δημιουργούν οι ίδιοι που ευθύνονται για τη μαζική μετανάστευση και Ελλήνων εργαζομένων.
Η επιλογή μας πρέπει να είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τους Ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, ο εργατικός λαϊκός έλεγχος, το χτύπημα του δουλεμπορίου, της μαύρης εργασίας, της πορνείας, της ναρκοκουλτούρας.
Πρέπει να τιμωρήσουμε αυτούς που πραγματικά ευθύνονται για τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που βυθίζουν ντόπιους και ξένους εργάτες στο φόβο και την ανασφάλεια.
Κοινός αγώνας ελλήνων, μεταναστών και προσφύγων
Το ΠΑΜΕ στηρίζει τον αγώνα Ελλήνων, Μεταναστών και Προσφύγων για:
Να ματαιωθούν τα σχέδια της κυβέρνησης για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης - φυλάκισης μεταναστών.
Δημιουργία ανοιχτών κέντρων με ανθρώπινους και αξιοπρεπείς κρατικούς χώρους φιλοξενίας στα σημεία που μπαίνουν οι μετανάστες - πρόσφυγες, για να περιθάλπονται - σιτίζονται, στεγάζονται, θα λαμβάνουν νομική αρωγή και διερμηνεία, μέχρι να δοθούν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα, για να συνεχίζουν το ταξίδι τους.
Ανυπακοή στη Συνθήκη Σένγκεν και τον Κανονισμό του Δουβλίνο ΙΙ της ΕΕ.
Να υπάρχει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.
Να δίνονται τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα νομιμοποίησης σε όλους για να μπορούν να πάνε στις χώρες προορισμού.
Να δοθεί άσυλο ή ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και σε όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων πολέμων και σε όσους το δικαιούνται.
Αυστηρή εφαρμογή των εργασιακών δικαιωμάτων όσων μεταναστών - προσφύγων ζουν και δουλεύουν στη χώρα μας. Εντατικοί έλεγχοι για την εφαρμογή των κλαδικών Συμβάσεων για όσους έρχονται με εταιρείες ενοικίασης προσωπικού (δουλεμπόριο) και την οδηγία Μπολκεστάιν από την ΕΕ.
Να αναγνωριστούν κοινωνικά, δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες.
Να εγγραφούν στα δημοτολόγια τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα. Να νομιμοποιηθούν χωρίς όρους και περιορισμούς όσα παιδιά ενηλικιώνονται και να δοθεί ιθαγένεια σε όσους το επιθυμούν.
Να σταματήσει η χώρα μας να συμμετέχει σε επεμβάσεις σε ξένες χώρες. Για να επιστρέψουν οι μετανάστες - πρόσφυγες στις πατρίδες τους, πρέπει να φύγουν οι Ελληνες φαντάροι και όλοι οι στρατοί κατοχής από τις χώρες τους. Να σταματήσουν να λεηλατούν τον πλούτο αυτών των χωρών, ενώ οι λαοί τους πεθαίνουν από την πείνα».

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Ζει και θα ζει στην καρδιά και τη συνείδησή μας



Στα 60 χρόνια από την εκτέλεσή του, στις 30 Μάρτη 1952, μαζί με τους Δ. Μπάτση, Ν. Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη
«Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο (...) Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας (...) Ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο (...) και, όταν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας».
Νίκος Μπελογιάννης, Απολογία στο στρατοδικείο.
***
Ξημερώματα Κυριακής 30 Μάρτη του 1952. Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Δ. Μπάτσης, Ν. Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης πέφτουν νεκροί στο Γουδή από τα δολοφονικά πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος, του οπλισμένου από το ταξικό μίσος του μετεμφυλιοπολεμικού αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα.
Ο Ν. Μπελογιάννης, αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μπήκε παράνομα στην Ελλάδα δέκα περίπου μήνες μετά τη λήξη του Εμφυλίου, στις αρχές Ιούνη του 1950, με αποστολή την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων και την ανάπτυξη της παράνομης δουλειάς του Κόμματος, ώστε να αποκτήσει το εργατικό και το λαϊκό κίνημα, στις τότε φοβερά αντίξοες και δυσμενείς συνθήκες μετά την ήττα, τη δύναμη της οργάνωσης, της αντίστασης και πάλης ενάντια στο καθεστώς της αντίδρασης. Αυτή η προοπτική θα όρθωνε μεγάλα εμπόδια στην απρόσκοπτη δράση της πλουτοκρατίας. Ο λαός μας ήξερε να παλεύει και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
Στημένες σκευωρίες
Η σύλληψη του Ν. Μπελογιάννη έγινε στις 20 Δεκέμβρη του 1950, αλλά η Ασφάλεια την έδωσε στη δημοσιότητα στις 5 Γενάρη 1951. Η πρώτη δίκη, στην οποία δικαζόταν μαζί με άλλους κομμουνιστές, άρχισε, στο έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών, στις 19 Οκτώβρη 1951 και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοέμβρη 1951, με την κατηγορία ότι παραβίασαν τον ΑΝ 509, το νόμο, δηλαδή, με τον οποίο βγήκε, και τυπικά, παράνομο το ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1947. Η δίκη, λοιπόν, ήταν πολιτική και οι κατηγορούμενοι δικάζονταν για τις ιδέες τους.
Σ' αυτήν ο Ν. Μπελογιάννης και 11 ακόμη σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Αλλά δεν έφτανε στους ηγέτες του καθεστώτος η «κατηγορία» για να εκτελέσουν την απόφαση. Ηθελαν «κατηγορίες» που να στοιχειοθετούν το άλλοθί τους, ότι οι κομμουνιστές παλεύουν για «ξένα», «αντεθνικά» συμφέροντα. Αυτό τους διευκόλυνε όχι τόσο και μόνο για να δολοφονήσουν τον κομμουνιστή ηγέτη, αλλά για να «φυτέψουν» στη συνείδηση του λαού την πεποίθηση ότι η κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική δράση επιδιώκει την υπονόμευση των συμφερόντων της Ελλάδας, άρα και του λαού της. Πίστευαν πως μ' αυτήν την προπαγάνδα θα ξεριζώσουν το ΚΚΕ από το νου και την καρδιά του λαού.
Ετσι, χρησιμοποίησαν την «υπόθεση των ασυρμάτων», για να στήσουν τη δεύτερη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αυτή τη φορά στο τακτικό στρατοδικείο, με την κατηγορία της διάπραξης του αδικήματος της κατασκοπείας σε βάρος της Ελλάδας. Η δεύτερη δίκη άρχισε στις 15 Φλεβάρη και τελείωσε την 1η Μάρτη του 1952. Ο Μπελογιάννης και άλλοι εφτά σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Η ποινή εκτελέστηκε (στήθηκαν στο απόσπασμα οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος), η δολοφονία διαπράχτηκε, παρά το ότι προσέφυγαν στο Συμβούλιο Χαρίτων. Η κυβέρνηση Πλαστήρα και το Παλάτι δεν έδωσαν χάρη, παρά και τη διεθνή κατακραυγή για το έγκλημα από τα εκατομμύρια των επωνύμων και ανωνύμων που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό να το ματαιώσουν. Το καθεστώς χρειαζόταν αίμα για να τρομοκρατήσει το λαϊκό κίνημα. Το φοβόταν ακόμη και ηττημένο, όπως και το ΚΚΕ, γιατί γνώριζε τη δύναμη του Κόμματος στη συνείδηση του λαού. Ετσι, ο Ν. Μπελογιάννης πέρασε στην Ιστορία.
Γιατί η κατηγορία της κατασκοπείας;
Η δίκη στο Α' Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών διεξήχθη με βάση τον Μεταξικό νόμο 375/1936, που ανασύρθηκε από τα συρτάρια και μπήκε σε εφαρμογή.
Με την κατηγορία της κατασκοπείας, το αστικό κράτος επιδίωξε το διασυρμό του ΚΚΕ ως κόμματος «ξενοκίνητου», που η δράση του δήθεν ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα του λαού. Η κατηγορία εξυπηρετούσε το στόχο της απομόνωσης του ΚΚΕ από το λαό, τη συκοφάντηση και το μηδενισμό της ηρωικής δράσης του ενάντια στο γερμανοϊταλικό και βουλγαρικό και στη συνέχεια στον αγγλικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ο ταξικός αντίπαλος κατασκεύασε αυτήν την κατηγορία, διαστρέφοντας απόλυτα το περιεχόμενο του προλεταριακού διεθνισμού, τον πατριωτισμό της εργατικής τάξης.
Στην Ελλάδα, η «Φωνή της Αμερικής» μετέδωσε: «Η δίκη Μπελογιάννη αποδεικνύει στον Ελεύθερο Κόσμο πως τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου κι αν βρίσκονται, δεν είναι πολιτικά κόμματα, όπως τα υπόλοιπα, αλλά κατασκοπευτικές οργανώσεις».
Το αστικό κράτος είχε και άλλους λόγους που χρειαζόταν την αναβίωση του συγκεκριμένου νόμου. Η επιλογή του συντασσόταν με τη διεθνή αντικομμουνιστική υστερία και την ψυχροπολεμική πολιτική του καπιταλισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια περίοδο στις ΗΠΑ (29 Μάρτη 1951) καταδικάστηκαν σε θάνατο ως κατάσκοποι της Σοβιετικής Ενωσης ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ, που εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα στις 19 Ιούνη 1953.
Η κατηγορία της κατασκοπείας ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να εμπέσει σε αμνηστία, σε αντίθεση με τις καταδίκες με τον νόμο 509, για τις οποίες διαφαινόταν ότι μπορούσε η ποινή του θανάτου να μετατραπεί σε ποινή ισόβιων δεσμών. Ο Μπελογιάννης είχε ήδη καταδικαστεί σε θάνατο με το νόμο 509/1947.
Τι έκανε η ΕΔΑ;
Ως προς τις αντιδράσεις της ΕΔΑ, μετά τις εκτελέσεις, διαβάζουμε:
«Οι επίσημες αντιδράσεις της ΕΔΑ για τις εκτελέσεις ήταν έντονες και σοβαρές, αλλά ήπιες στη φρασεολογία, προσαρμοσμένες στις τότε συνθήκες. Στις ανακοινώσεις της προβάλλεται περισσότερο η ανάγκη για γαλήνευση της χώρας, παρά εκείνο που είναι πια ένα τετελεσμένο συνταρακτικό γεγονός.
Το βράδυ της Δευτέρας 31ηςΜαρτίου 1952, την άλλη μέρα δηλαδή από τις εκτελέσεις, στη συνεδρίαση της Βουλής, ο πρόεδρος της ΕΔΑ ζητά να του δοθεί ο λόγος πριν από την ημερήσια διάταξη. Ο πρόεδρος της Βουλής αρνείται. Υστερα από αυτό, οι οχτώ βουλευτές της ΕΔΑ αποχωρούν από την συνεδρίαση, ακολουθούμενοι και από τον ανεξάρτητο Μιχάλη Κύρκο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αφού καταθέτουν σχετικό έγγραφο στο προεδρείο. Η έγγραφη διαμαρτυρία τους για τις εκτελέσεις καταλήγει με έκκληση προς "τους αντιπροσώπους του έθνους, όσους πιστεύουν εις την εθνικήν ανάγκην της ειρηνεύσεως του τόπου, να αντικρύσουν το ελληνικό πρόβλημα ψύχραιμα χωρίς προκαταλήψεις και φανατισμούς, παραμερίζοντες τας ξενικάς επεμβάσεις"»! (Σπύρος Λιναρδάτος, «Από τον εμφύλιο στη χούντα», τ. Α΄, σελ. 436 - 437, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ).
Οι βουλευτές της ΕΔΑ αποχώρησαν από τη Βουλή, επειδή δε δόθηκε ο λόγος στον Πασαλίδη. Εκείνο όμως που θα είχε αξία ήταν οι καταθέσεις τους στο δικαστήριο ως μαρτύρων υπεράσπισης του Μπελογιάννη, κάτι που δεν έκαναν. Αλλά και δεν προσπάθησαν να κινητοποιήσουν κόσμο που θα πολιορκούσε τη φυλακή, για να παρεμποδίσει τις εκτελέσεις.
Για το θέμα αυτό ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ελεύθερη Ελλάδα» μετέδωσε στις 11 Μάρτη 1952: «Στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου κ.α. συζητιέται πολύ το γεγονός ότι η ΕΔΑ και οι βουλευτές της κράτησαν και γύρω από τη δίκη, όπου ουσιαστικά δικαζόταν και η ΕΔΑ, και γύρω από τις κινητοποιήσεις για τη σωτηρία των δικασμένων σε θάνατο λαϊκών αγωνιστών, πολύ περίεργη ανεκτική και χλιαρή στάση. Συζητιέται και το γεγονός ότι στη δίκη δεν παρουσιάστηκαν (...) ούτε οι βουλευτές της ΕΔΑ, ούτε και ο Σαράφης...» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 313317).
Υπάρχουν και απόψεις ότι σωστά έπραξαν οι βουλευτές της ΕΔΑ, που δεν πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης! Διαβάζουμε: «Ετσι, ορθά (συν)εκτιμήθηκε από τους δημοκρατικούς παράγοντες της ΕΔΑ, αλλά και από τον κομμουνιστικό πυρήνα της, ότι μια δημόσια εμφάνιση βουλευτών της, ως μάρτυρες υπεράσπισης του Νίκου Μπελογιάννη στη δεύτερη δίκη για "κατασκοπεία", θα μπλοκάριζε την κυβέρνηση Πλαστήρα, και θα επιτάχυνε τη διαδικασία του Αν. Ν. 509/1947 για να διαλύσει την ΕΔΑ και να τη θέσει εκτός νόμου (...) Αυτός ήταν ο πολύ σοβαρός λόγος της μη εμφάνισης της επίσημης κοινοβουλευτικής ΕΔΑ στη διάρκεια της δεύτερης δίκης του Νίκου Μπελογιάννη» (Ντούντα Α. Κουσίδου - Σταύρος Γ. Σταυρόπουλος, «Η υπόθεση Νίκου Πλουμπίδη», σελ. 637, εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ»).
Υπήρχαν πράγματι λόγοι για μη διάλυση της ΕΔΑ. Η επιδίωξη της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλιστικού παράγοντα να διατηρούν στην Ελλάδα μια δημοκρατική βιτρίνα στις τότε συνθήκες ήταν μέσα στην τακτική τους και γιατί υπήρχε διεθνής κατακραυγή και κινητοποιήσεις, καθώς και καταγγελίες σε διεθνείς οργανισμούς για τα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Αλλά και με βάση την ιστορική εμπειρία σήμερα, από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες διάλυσης του ΚΚΕ ή ενσωμάτωσής του στο αστικό πολιτικό σύστημα, φαίνεται ότι η άρχουσα τάξη ήλπιζε να αξιοποιήσει την ΕΔΑ ως μοχλό κατά του ΚΚΕ, αξιοποιώντας ιδεολογικοπολιτικά δυνάμεις που συμμετείχαν στην ΕΔΑ.
Ο χαρακτήρας αυτών των δυνάμεων της παρείχε τέτοιες δυνατότητες. Δυνατότητες που αυξάνονταν, εξαιτίας της ήττας του επαναστατικού κινήματος, της διασποράς των κομματικών δυνάμεων (πολιτική προσφυγιά - Ελλάδα) και των εντεινόμενων διώξεων. Η άρχουσα τάξη, έχοντας υπέρ της έναν σαφέστατα υπέρτερο συσχετισμό δυνάμεων, μεθόδευε το δικό της στόχο.
Το θέμα της υπεράσπισης του Ν. Μπελογιάννη ήταν θέμα υπεράσπισης του ίδιου του ΚΚΕ. Φαίνεται πως εκτός από κάποιους συμμάχους του ΚΚΕ στην ΕΔΑ, δεν το υπερασπίζονταν και κάποια από τα τότε στελέχη του. Αλλωστε, η μετέπειτα πορεία και η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 αυτό δείχνουν, αφού αυτά τα στελέχη του ΚΚΕ που δρούσαν τότε μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ, στη συνέχεια πέρασαν με τους οπορτουνιστές ηγέτες της δεξιάς Αναθεωρητικής Ομάδας που ηγήθηκαν στις τότε συνθήκες της επιδίωξης διάλυσης του ΚΚΕ, με τη μετατροπή του σε κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, ενώ σχημάτισαν ανάλογο τέτοιο κομματικό μηχανισμό, το λεγόμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού».
Ο Μ. Γλέζος, π.χ., γράφει για εκείνη την περίοδο: «Ποια πολιτική γραμμή έπρεπε να ακολουθηθεί; Από την ίδρυσή της το 1951, ως τη διάλυσή της το 1967, η ΕΔΑ αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα σε δύο πολιτικές γραμμές. Στην ανεδαφική γραμμή που απαιτούσε να επιβάλει το ΠΓ του ΚΚΕ και στην προσγειωμένη πολιτική γραμμή που διαμόρφωνε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΔΑ (συνεργασία κομμουνιστών - σοσιαλιστών - αριστερών) άμεσα αντιμέτωπη με την ελληνική πραγματικότητα, όπως καθημερινά διαπλάσσονταν». (Ντ. Κουσίδου - Στ. Σταυρόπουλου, «Αριστερή Νεολαία Ελλάδας», σελ. 9).
Τελικά, ποιο ήταν εκείνο που τροφοδότησε με τόση δύναμη τον Μπελογιάννη, που τροφοδότησε με τόση δύναμη εκατομμύρια Μπελογιάννηδες στην Ελλάδα και όπου Γης, ώστε να αντιμετωπίσουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο; Ηταν δίχως αμφιβολία το όραμα για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας. Ηταν η πίστη ότι αυτά θα γίνουν πραγματικότητα. Οι νέες γενιές των κομμουνιστών ας κρατήσουν τα λόγια του Μπελογιάννη: «Αντλείς όμως απέραντες και ανεξάντλητες δυνάμεις από την πίστη σου στο Κόμμα και στη νίκη».
(Στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» ειδικό αφιέρωμα στο ένθετο «ΙΣΤΟΡΙΑ»)

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Το «θαύμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης ματώνει το λαό


Συντάξεις 140 ευρώ περιμένουν τους εργάτες και εργάτριες που πληρώνονται με «μισθούς» μέχρι 400 ευρώ το μήνα, τα λεγόμενα «μίνι - τζομπς»
Οι ουρές ανέργων και εξαθλιωμένων διευρύνονται στην «ευημερούσα» Γερμανία
Το «μυστικό επιτυχίας» της «ανταγωνιστικής» και ευημερούσας Γερμανίας, που προβάλλει ως «πρότυπο» οικονομικής και εξαγωγικής δύναμης όπου δήθεν οι ...εργαζόμενοι αμείβονται ικανοποιητικά, αποκαλύπτεται σταδιακά: Μετά τα στοιχεία για τις συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων των εργαζομένων, νέα στοιχεία τηςΟμοσπονδιακής Υπηρεσίας Εργασίαςαναφέρουν ότι 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι απασχολούνται με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα.
Αυτό ακριβώς είναι απόσπασμα από ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 28 Απρίλη του 2011. Είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν πολλά άλλα ρεπορτάζ, με στοιχεία από επίσημες γερμανικές αρχές, που αποδεικνύουν εμπεριστατωμένα τι ακριβώς σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη στη λεγόμενη «ατμομηχανή» της ΕΕ, Γερμανία. Φούσκωμα των κερδών του κεφαλαίου που προέρχεται από το πετσόκομμα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, την όλο και φτηνότερη εργατική δύναμη και τη διεύρυνση της φτώχειας. Αυτό είναι το «γερμανικό θαύμα» που πληρώνουν ακριβά οι εργαζόμενοι, η «συνταγή» αυτή είναι που προωθούν οι καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο - τώρα ειδικά με το πρόσχημα της κρίσης και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας - και στέλνει τους εργάτες αιώνες πίσω.
Αυτή η βαρβαρότητα εξέπληξε χτες διάφορα ΜΜΕ και ιστοσελίδες στη χώρα μας, που αναπαράγουν δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας της Γερμανίας σχετικά με τις δυσοίωνες προοπτικές για τις συντάξεις αυτών που ανήκουν στην κατηγορία των λεγόμενων «μίνι - τζομπς», 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι με «μισθό» μέχρι 400 ευρώ το μήνα. Σε αυτούς τους εργαζόμενους περιλαμβάνονται 4,65 εκατομμύρια γυναίκες που υπολογίστηκε από το υπουργείο Εργασίας ότι εφόσον παίρνουν 400 ευρώ το μήνα, μετά από ένα χρόνο εργασίας, θα έπαιρναν σύνταξη μόλις 3,11 ευρώ το μήνα, δηλαδή αν υπολογιστούν 45 χρόνια δουλειάς η σύνταξη θα έφτανε το ιλιγγιώδες ποσόν των 139,5 ευρώ το μήνα! Τόσο ακριβώς υπολογίστηκε.
Αυτή είναι η θλιβερή περιγραφή της κατάστασης. Τι δε λένε όλοι οι δημοσιολόγοι και οι κρατικοί οργανισμοί; Οτι αυτό είναι το αποτέλεσμα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής που εφαρμόζεται στη Γερμανία δεκαετίες τώρα. Τα θεμέλια για όλες τις ανατροπές στα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα τέθηκαν από το συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Πρασίνων (1998 - 2005), του οποίου ηγούνταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερκαι ο Γιόσκα Φίσερ, που εισήγαγαν τους νόμους του λεγόμενου πακέτου Harz 4 και τη λεγόμενη Ατζέντα 2010, με στόχο την αποδιάρθρωση του συστήματος Ασφάλισης, της Υγείας και Πρόνοιας. Η εφαρμογή αυτών των πολιτικών συνεχίστηκε και εντάθηκε από το «μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό» χριστιανοδημοκρατών (CDU/CSU) και σοσιαλδημοκρατών (SPD), που ακολούθησε ως το 2009, ενώ και η σημερινή κυβέρνηση συνασπισμού χριστιανοδημοκρατών και φιλελευθέρων τις διευρύνει. Δηλαδή, συντηρητικοί, σοσιαλδημοκράτες με διάφορες «τσόντες» από κοινού λεηλατούν τους εργαζόμενους. Βεβαίως, δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι η επίθεση του κεφαλαίου και στη Γερμανία εντάθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Ευρώπη που αποτελούσε σημαντικό αντίπαλο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία και όλες τις χώρες.
Ο συμβιβασμένος εργοδοτικός συνδικαλισμός «σέρνει το χορό»
Ενας άλλος παράγοντας που συμβάλλει στη σημερινή κατάντια του γερμανικού λαού είναι η ανυπαρξία ταξικού αγωνιστικού πόλου και η κυριαρχία των συμβιβασμένων εργοδοτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αυτές συνέβαλαν στο αποκοίμισμα των εργαζομένων και όπως πρόσφατα είπε ο πρώην Γερμανός Πρόεδρος Κρίστιαν Βουλφ, «στη συγκράτηση των αποδοχών και των μισθολογικών αυξήσεων». Πρωτοστάτησαν μέσω του εκβιασμού και του ξεπουλήματος αγώνων και απεργιών στην υπογραφή σειράς συμφωνιών «προσαρμοσμένων στις συνθήκες», δηλαδή μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, μερική απασχόληση, «μίνι - τζομπς» κ.ο.κ. Χαρακτηριστικότερο - όχι μοναδικό - παράδειγμα η IG Metall (Συνδικάτο Μεταλλεργατών),«πρωτοπόρος» στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, τον πυλώνα του κεφαλαίου, όπου συναγελάζονται εργοδοτικοί και οπορτουνιστές (όπως οι «δικοί» μας ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ).
Η Γερμανία εμφανίζει επίσημα μικρό αριθμό ανέργων, γιατί, εννοείται, τα 7,3 εκατομμύρια των μισοαπασχολούμενων των 400 ευρώ δε θεωρούνται άνεργοι, όπως και πολλοί άλλοι εξαθλιωμένοι. Ωστόσο, με τα επίσημα στοιχεία υπάρχει παραδοχή ότι το 13% του πληθυσμού των 83 εκατομμυρίων αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας, ενώ εντείνεται ανησυχητικά και το φαινόμενο της παιδικής φτώχειας. Το παράδειγμα αυτής της ιμπεριαλιστικής χώρας είναι αποκαλυπτικό και για τους εργαζόμενους της χώρας μας, που στενάζουν από τη σκληρή λιτότητα. Αποδεικνύει ότι είτε με μνημόνια, είτε χωρίς, είτε με «ανταγωνιστική» οικονομία είτε χωρίς αυτή, είτε με υψηλό είτε με χαμηλό δημόσιο χρέος, όσο τα μονοπώλια έχουν την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους, οι εργάτες θα χάνουν και σε περίοδο ανάπτυξης και σε περίοδο κρίσης. Η διέξοδος, επομένως, και για τους Γερμανούς και για τους Ελληνες εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι μόνο η σύγκρουση με το κεφάλαιο. Για να μπορεί η ζωή τους να είναι αντάξια των επιτευγμάτων του 21ου αιώνα πρέπει η παραγωγή να απαλλαγεί από τα παράσιτα τους καπιταλιστές, να κοινωνικοποιηθούν τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Ετσι θα υπάρξει λαϊκή ευημερία με την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών, με σχεδιασμό και προτεραιότητες που θα θέσει η εργατική - λαϊκή εξουσία. Ετσι θα εξαλειφθεί η μάστιγα της ανεργίας, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα και αξιοπρέπεια.

Κανίβαλοι σε αμόκ!



Μέχρι τώρα μιλούσαμε για πολιτικό«κανιβαλισμό».
Να όμως που από δω και πέρα, μπροστά στο μέγεθος της αγριότητάς τους, ακόμα και οι λέξεις έφτασαν να χάνουν το νόημά τους.
Ούτε η «αναλγησία»,
ούτε η «απανθρωπιά»,
ούτε ο «μισανθρωπισμός»,
τίποτα πια, κανένας όρος δεν μπορεί να «χωρέσει» τα «έργα» τους.
Δεν υπάρχει ορισμός για να περιγράψει την ταξική τους βαρβαρότητα.
Οι λέξεις δεν επαρκούν για να περιγραφούν τα πεπραγμένα τους.
*
Διαβάστε, λοιπόν, και φρίξτε:
Πριν δυο βδομάδες, στις 14 Μάρτη 2012, η συγκυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, διά του υπουργείου Υγείας, το οποίο τελεί υπό την εποπτεία Λοβέρδου, εξέδωσε Απόφαση - όπως αποκάλυψε χτες ο «Ρ» - την οποία ανάρτησε στον ιστότοπο του υπουργείου.
Με τη συγκεκριμένη Απόφαση, η συγκυβέρνηση έρχεται να επικαιροποιήσει υπό τα νέα δεδομένα (σ.σ.: «κούρεμα», PSI κ.λπ.) την αντίστοιχη περσινή απόφαση της 27/3/2011.
Ιδού, λοιπόν, το «τεκμήριο του εγκλήματος»,
ιδού πώς μετασχηματίζονται στην πραγματική ζωή τα PSI, τα «κουρέματα» και τα νέα τους Μνημόνια,
ιδού η ν

έα Απόφασή τους:
Από τούδε και στο εξής, με φιρμάνι που φέρει την υπογραφή του υφυπουργού Υγείας Μάρκου Μπόλαρη, δηλαδή
από τους χρονίως πάσχοντες ασθενείς,
από τους ανθρώπους που χρήζουν ειδικής και συνεχούς μέριμνας,
από τους ανθρώπους που φιλοξενούνται σε «Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης», όπου τους παρέχονται υπηρεσίες περίθαλψης
(όπως, για παράδειγμα, τα ψυχιατρεία, τα γηροκομεία, τα ιδρύματα και οι ξενώνες που φιλοξενούν αναπήρους κ.λπ.),
η συγκυβέρνηση
τους «βουτάει»,
τους αρπάζει,
τους περικόπτει,
τους παρακρατεί
μέχρι και το ...80% της σύνταξής τους!
*
Είναι ασύλληπτο, είναι αδιανόητο, είναι εξωπραγματικής αγριότητας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Είναι η επίσημη πολιτική των «σωτήρων» του τόπου!
Η υπό τον κ. Παπαδήμο συγκυβέρνηση των Βενιζέλου - Σαμαρά, επικαλούμενη τη «βιωσιμότητα» των συγκεκριμένων υπηρεσιών - μια «βιωσιμότητα» που, όμως, σύμφωνα με την απόφαση των κυβερνώντων θα επιτευχθεί διά της «μείωσης της κρατικής επιχορήγησης»
και χρησιμοποιώντας για πρόσχημα - αυτό κι αν είναι ρεσιτάλ θράσους - «την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και φροντίδας στα άτομα αυτά» (!!!),
διαπράττει το πέραν πάσης φαντασίας:
Εξέδωσε διαταγή, η οποία αφορά σε ανθρώπους ανήμπορους καιάρρωστους, ανθρώπους που στη συντριπτική τους πλειοψηφία ακόμα κι όταν παίρνουν σύνταξη δεν πρόκειται παρά για ένα επίδομα πείνας,
και με το φιρμάνι αυτό, υπό την ιαχή «Αποφασίζουμε»,
επιβάλλει κλιμακωτή παρακράτηση στις συντάξεις,
ως ακολούθως:
  • Για σύνταξη μέχρι 500 ευρώ παρακράτηση 50%.
  • Για το τμήμα της σύνταξης από 500 μέχρι 700 ευρώ παρακράτηση 70%.
  • Για το τμήμα της σύνταξης από 700 ευρώ και πάνω παρακράτηση 80%.
*
Τα προηγούμενα σημαίνουν τα εξής:
Από μια σύνταξη μέχρι 500 ευρώ οι καλοί αυτοί άνθρωποι - που «σώζουν» τη χώρα - ληστεύουν τα 250!
Από μια σύνταξη μέχρι 700 ευρώ οι καλοί αυτοί άνθρωποι - που «σώζουν» τη χώρα - ληστεύουν τα 390!
Από μια σύνταξη μέχρι 1.000 ευρώ οι καλοί αυτοί άνθρωποι - που «σώζουν» τη χώρα - ληστεύουν τα 630!
*
Μέχρι εκεί έφτασαν...
Εφτασαν να βάζουν «χέρι» ακόμα και στις συντάξεις - κυρίως αναπηρικές - των ανθρώπων που έχουν βρει καταφύγιο μέχρι και στα γηροκομεία!
Το ταξικό τους αμόκ δεν σταματά ούτε στα ψυχιατρεία!
Εφτασαν να ληστεύουν, να χαρατσώνουν ανθρώπους που έχουν για απάγκιο τους από τα Θεραπευτήρια Χρονίων Παθήσεων μέχρι το Δρομοκαΐτειο!
*
Αυτή είναι η επίσημη πολιτική της συγκυβέρνησης των «σοσιαλιστών» και των «φιλελεύθερων».
Αυτή είναι η πολιτική της συγκυβέρνησης των γαλαζοπράσινων «πατριωτών» και των «σωτήρων».
Αυτοί είναι που ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού.
Και ζητούν ψήφο, για να λένε μετά - και θα το πουν για κάθε μια ψήφο που θα αποσπάσουν - ότι ισοδυναμεί με... έγκριση για συνέχιση
της απανθρωπιάς,
της βαρβαρότητας,
της αναλγησίας,
του κανιβαλισμού και
του δαρβινισμού τους!
*
Υστερόγραφο:
Αν έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο προεκλογικά,
δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον καθένα να αντιληφθεί,
τι είναι έτοιμοι να διαπράξουν αμέσως μετά τις εκλογές!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Πολιτική αλητεία!


Η αθλιότητά τους δεν έχει όριο.
Ποτέ δεν είχε. Τώρα, προεκλογικά, φτάσαμε να παρακολουθούμε:
  • Τον ένα κυβερνητικό εταίρο, τον ίδιο που λέει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «κοπρίτες», να θυμάται τις «ανάγκες για προσλήψεις» σε τομείς του δημοσίου.
  • Τον άλλο κυβερνητικό εταίρο να κατηγορεί (τον... κυβερνητικό του εταίρο) για «προεκλογική ψηφοθηρία», για «κομματικά ρουσφέτια» και να υπόσχεται πως αν αναδειχτεί αυτοδύναμος στις εκλογές, τότε θα κάνει εκείνος τις... προσλήψεις, αλλά με «αξιοκρατία»!
*
Πρόκειται για πολιτική αλητεία της χαμηλότερης υποστάθμης.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής:
Και οι μεν - που θέλουν προεκλογικές προσλήψεις -
και οι δε - που δε θέλουν ρουσφετολογικές και προεκλογικές, αλλά υπόσχονται... αξιοκρατικές μετεκλογικές προσλήψεις,
είναι αυτοί που μαζί και από κοινού
έχουν υπογράψει,
έχουν συμφωνήσει,
έχουν αποφασίσει,
έχουν καταστήσει νόμο του κράτους
και πανηγυρίζουν (!!!)
γιατί όχι μόνο δε θα κάνουν «προσλήψεις», αλλά, όπως διατρανώνουν και περηφανεύονται (!!!), ως «πατριώτες» και σωτήρες» που είναι,
μέσα στο 2012 θα προχωρήσουν - είναι προειλημμένο - σε 15.000
και μέχρι το 2015 θα προχωρήσουν - είναι προειλημμένο - σε150.000, όχι προσλήψεις,
αλλά ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ δημοσίων υπαλλήλων!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΕ - ΔΝΤ Κλιμακώνουν τον πόλεμο για να σωθούν τα μονοπώλια



Εκθεση του ΟΟΣΑ συστήνει ακόμα φτηνότερους εργάτες, για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα
Η έκθεση του ΟΟΣΑ επαληθεύει ότι τα βάσανα για το λαό δεν έχουν τέλος αν δε συντρίψει τα κόμματα της πλουτοκρατίας σε συμπόρευση με το ΚΚΕ
Σινιάλο για νέα κλιμάκωση του πολέμου κατά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να υπάρξει διέξοδος στην κρίση προς όφελος της πλουτοκρατίας, δίνουν οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.«Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης δεν έχει περάσει ακόμη», εκτιμά ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) στην έκθεσή του που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα και στην οποία μεταξύ άλλων επισημαίνεται ότι οι τράπεζες της Ευρωζώνης παραμένουν αδύναμες, τα επίπεδα χρέους συνεχώς αυξάνονται και οι οικονομικοί στόχοι απέχουν πολύ από το να θεωρούνται εξασφαλισμένοι.
Με δεδομένα τα παραπάνω, ο ΟΟΣΑ ζητά επιτάχυνση στην υλοποίηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που έχουν ήδη δρομολογηθεί σε επίπεδο ΕΕ και επισημαίνει ότι «δεν υπάρχει καθόλου χώρος για εφησυχασμό»«Οι εκτιμήσεις για την ανάπτυξη είναι αβέβαιες και εξαρτώνται πάρα πολύ από την επίλυση της κρίσης του κρατικού χρέους», επισημαίνει ο ΟΟΣΑ, προβλέποντας αναιμική ανάπτυξη 0,2% στην Ευρωζώνη το 2012 (ΔΝΤ και Κομισιόν προβλέπουν συρρίκνωση).
Με στόχο να υποβοηθήσει την ελεγχόμενη πτώχευση υπερχρεωμένων χωρών, ο ΟΟΣΑ προτείνει το προσωρινό Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) και ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ), που θα τεθεί σε λειτουργία τον Ιούλη, να μπορούν «να καλύψουν τις ανάγκες χρηματοδότησης των πιο ευάλωτων χωρών της Ευρωζώνης (δηλαδή ένα τρισεκατομμύριο ευρώ ως το 2014) και τις συμβολές στην ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών».
Παρουσιάζοντας την έκθεση, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Ανχελ Γκουρία επέμεινε στην ανάγκη η Ελλάδα και οι άλλες χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα, να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, αναγορεύοντας τη λιτότητα σε «απαραίτητο εργαλείο για την επιστροφή στην ανάκαμψη»! Στην έκθεση του ΟΟΣΑ απευθύνονται συστάσεις για παραπέρα μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας» στην Ελλάδα και μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, ενώ υπογραμμίζεται η ανάγκη μεταρρύθμισης του φορολογικού συστήματος στην Ελλάδα.
Παράλληλα, ζητείται να δοθούν φορολογικά κίνητρα για την παράταση του χρόνου εργασίας των ηλικιωμένων εργαζομένων μέχρι τον τάφο, προαναγγέλλοντας έμμεσα νέο άνοιγμα του Ασφαλιστικού. Στο ίδιο πνεύμα, ο επικεφαλής του ΔΝΤ στην τρόικα Π. Τόμσεν, καταθέτοντας χτες στο ευρωκοινοβούλιο, επανέλαβε ότι στην Ελλάδα «υπάρχει χάσμα ανταγωνιστικότητας της τάξης του 15%» και ότι «πρέπει να απελευθερωθεί η αγορά υπηρεσιών ώστε οι χαμηλότεροι μισθοί να οδηγούν σε χαμηλότερες τιμές».
Εκβιασμοί για συναίνεση
Από την πλευρά του, επίτροπος Ο. Ρεν ανακοίνωσε ότι την Παρασκευή στην Κοπεγχάγη θα ληφθούν οι αποφάσεις από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης για την ενίσχυση των «ευρωπαϊκών ταμείων στήριξης» (EFSF και ESM). Ο ίδιος, μιλώντας χτες στους βουλευτές της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις, ζήτησε ταχύτερη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων στην Ελλάδα, λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι «ο τρέχων ρυθμός των μεταρρυθμίσεων και των προσαρμογών απέχει από το να είναι επαρκής για να κάνει τα δημόσια οικονομικά βιώσιμα στην Ελλάδα ή να κλείσει το χάσμα της ανταγωνιστικότητας» και ότι απαιτούνται «περαιτέρω προσπάθειες».
Για να εκβιάσει τη συναίνεση του λαού στη σφαγή του, χαρακτήρισε την «έλλειψη πολιτικής ενότητας» ως μια συνεχή «Αχίλλειο πτέρνα» που παρεμποδίζει τις προσπάθειες της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου στην εφαρμογή «απαιτητικών μεταρρυθμίσεων»«Η έλλειψη πολιτικής ενότητας, αν και βελτιώθηκε πρόσφατα, μπορεί μόνο να θεραπευτεί από τους ίδιους τους Ελληνες πολίτες», δήλωσε χαρακτηριστικά.
«Οι προσπάθειες που έχουν αναληφθεί από την ελληνική κυβέρνηση και οι θυσίες που ο ελληνικός λαός έχει υπομείνει έως τώρα είναι σημαντικές. Αλλά υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος να διανύσουμε», συμφώνησε ο Γ. Ασμουσεν, μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ, ομολογώντας ότι τα χειρότερα έρχονται μετά τις εκλογές, αν τα κόμματα του κεφαλαίου δεν πάθουν κυριολεκτικά στραπάτσο, με ενίσχυση του ΚΚΕ.
«Ανυπολόγιστη καταστροφή» θα σήμαινε για την Ευρωζώνη ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας, δήλωσε από την πλευρά του ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι εάν η ίδια η χώρα επέλεγε να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ, δεν θα μπορούσε κανείς να την αποτρέψει. «Εάν με ρωτούσαν τι είναι καλύτερο για την Ελλάδα, θα συμβούλευα να μείνει στο ευρώ», τόνισε, δείχνοντας όμως το δρόμο της εθελοντικής αποχώρησης, σενάριο που φαίνεται ότι προκρίνουν οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες της ΕΕ.

Η γερμανική κοροϊδία περί "στήριξης" της Ελλάδας (βίντεο)


Σύμφωνα με ρεπορτάζ που προβλήθηκε στη γερμανική τηλεόραση, υπάρχει μια καλά κρυμμένη αλήθεια που τα γερμανικά ΜΜΕ δεν φωτίζουν καθόλου: ότι δηλαδή η κρίση ωφελεί τη Γερμανία. Την ίδια στιγμή που οι γερμανικές εφημερίδες «διαμαρτύρονται» ότι τα πακέτα διάσωσης προς την Ελλάδα τα πληρώνουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι, στην πραγματικότητα τα χρήματα που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής είναι 15,2 δισ. ευρώ.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί πώς τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα οδηγούν σε κλείσιμο ελληνικά εργοστάσια όταν οι παραγγελίες για τα αντίστοιχα γερμανικά αυξάνονται και πως η πτώση του ευρώ αυξάνει τις γερμανικές εξαγωγές και διογκώνει τα κέρδη των τραπεζών λόγω του φθηνού χρήματος που ρέει προς τη Γερμανία.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα προβλήθηκε στην εκπομπή Πρωϊνή Ενημέρωση της ΝΕΤ.
Παραπέμπουμε επίσης στην είδηση που δημοσίευσε το defencenet.gr στις 27/3 σχετικά με τη συνέντευξη που έδωσε στο Focus ο επικεφαλής του Μηχανισμού Διάσωσης, Κλάους Ρέγκλινγκ, ο οποίος επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό που αναφέρεται στο βίντεο: η Γερμανία όχι μόνο δεν έχει χάσει αλλά έχει ωφεληθεί τα μάλα από την ελληνική κρίση! Η προπαγάνδα και το ψέμα αυτά κάνει 


Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

«Φρίκη δίχως τέλος» ή «φρικτό τέλος»;...


Το δίλημμα των εκλογών είναι «Ευρώπη ή χάος» δήλωσε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλος.
«Ευρώπη ή χάος» ακούστηκε ο αντίλαλος μόλις λίγες μέρες αργότερα - και με τις ίδιες ακριβώς λέξεις - διά στόματος κ. Αρη Σπηλιωτόπουλου της ΝΔ.
«Ευρώπη ή χάος» επαναλαμβάνουν και τα φερέφωνα της ΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας.
*
Φυσικά η - λατρεμένη από τους θιασώτες της - «Ευρώπη» τους δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.
Ενα «χάος» που απλώνεται στην ΕΕ από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.
Η «Ευρώπη του χάους» και της κοινωνικής φρίκης,
το «χάος της Ευρώπης τους»
- το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» -
έχει από μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία)
μέχρι αντεργατικές και φοροεισπρακτικές επιδρομές (Ισπανία, Ιταλία, Δανία),
από «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία)
μέχρι απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία κ.ο.κ.).
Εχει, επίσης, και βασικό μισθό 150 ευρώ (Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη)...
*
Από τη στιγμή, όμως, που βάλθηκαν να προσδώσουν στη λαϊκή ψήφο τέτοιο «διλημματικό» χαρακτήρα, να που - άθελά τους - αναδεικνύουν κάποια άλλα διλήμματα της εκλογικής αναμέτρησης, που αυτά κι αν έχουν σχέση με το «χάος»...
Με την ψήφο του, λοιπόν, ο καθένας και η καθεμιά στις εκλογές που έρχονται έχει να απαντήσει στα εξής, για παράδειγμα, διλήμματα:
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το... 2042;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των αστέγων;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστην μνημονίων;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων»;
  • Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων και των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων»;
*
Κάθε ψήφος υπέρ τους,
κάθε ψήφος υπέρ των ανερυθρίαστων εκβιαστών που εφόσον ο λαός δεν ψηφίσει τη
«φρίκη δίχως τέλος» που του ετοιμάζουν τότε τον απειλούν ότι θα έχει ένα...
«φρικτό τέλος» (!),
θα είναι ταυτόχρονα και ψήφος επιδοκιμασίας, θα είναι «ναι» σε ό,τι προηγήθηκε και σε ό,τι ετοιμάζεται από τους σφαγιαστές του λαού.
Ολους αυτούς, δηλαδή, που αν ο εκβιασμός τους περάσει, τότε από την επόμενη μέρα των εκλογών, θα επιφέρουν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.
Ισχυριζόμενοι, μάλιστα, πως το φρικτό έγκλημά τους έτυχε της λαϊκής έγκρισης και νομιμοποίησης...

Κενό...
Ο Πάγκαλος ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να πολιτευτεί εκ νέου.
Δύο σχόλια:
*
Πρώτον, πρόκειται περί ...γενναίας απόφασης. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τούτο:
Ο Πάγκαλος αποφάσισε να αποχωρήσει σε μια στιγμή όπου μετά τις γνωστές δηλώσεις του
(σ.σ. «όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες», «το μνημόνιο είναι ευλογία», «όσοι διαμαρτύρονται είναι φασίστες, κομμουνιστές ή μαλάκες» και άλλες παρόμοιες)
η επανεκλογή του ήταν κάτι παραπάνω από ...σίγουρη.
*
Δεύτερο, ακόμα κι αν το πολιτικό ...κενό που θα αφήσει ο Πάγκαλος καλυφθεί σχετικά σύντομα
(σ.σ. έτσι κι αλλιώς το ΠΑΣΟΚ, με τη γνωστή ποιότητα των ηγητόρων του, πάντα κατάφερνε να αναπληρώνει τέτοιες ...απώλειες),
ένα είναι απολύτως βέβαιο:
Δύσκολα θα καλυφθεί το κενό που θα δημιουργήσει η απουσία του Πάγκαλου στους τομείς του ήθους, της ευπρέπειας, της ευγένειας και του λεγόμενου «πολιτικού πολιτισμού» γενικότερα...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ




Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΚΡΙΣΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Προοπτική οι μισθοί Κίνας...



Motion Team
«"Αν η Κίνα (...) αν ή Κίνα γίνει μεγάλη βιομηχανική χώρα, δε βλέπω πώς ο εργατικός πληθυσμός της Ευρώπης θα αντέξει στον ανταγωνισμό, χωρίς να κατέβει ίσαμε το επίπεδο των ανταγωνιστών του" (Time 3 Σεπτέμβρη 1873). Οχι πια ηπειρωτικά, αλλά κινεζικά μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο».
Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622
Η πρωτοτυπία των επερχόμενων εκλογών, όποτε και αυτές γίνουν, είναι ότι για πρώτη φορά, μετά τη μεταπολίτευση τουλάχιστον, οι εκπρόσωποι του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, με ωμό και κυνικό τρόπο, λένε στον ελληνικό λαό, ότι μετά τις εκλογές, έρχεται αντιλαϊκή θύελλα πολλών μποφόρ, έρχονται παγετώνες, πολικό ψύχος και ένα αβέβαιο και θεοσκότεινο μέλλον για πολλά εκατομμύρια πολιτών αυτής της χώρας. Απερίφραστα, επίσης, λένε ότι η όποια αστική κυβέρνηση και αν προκύψει μετά τις εκλογές, καλείται, σε ρόλο χασάπη με τον μπαλτά στο χέρι, να διαχειριστεί τα νέα βάρβαρα μέτρα του 2ου μνημονίου (μείωση κατώτατου μισθού κατά 22%, υπονόμευση κλαδικών συμβάσεων, περικοπές μισθών και συντάξεων, νέα μέτρα 15 δισ. ευρώ ως το 2014 κ.ά.). Αυτά, όμως, δεν είναι παρά το πρόγευμα, που απλώς μας προειδοποιεί για το τι πρόκειται να ακολουθήσει με το κυρίως πιάτο... Πριν καλά - καλά συνέλθει ο λαός, από την καταιγίδα των νέων μέτρων που ενσωματώνουν το 2ο μνημόνιο και οι εφαρμοστικοί νόμοι, βγήκαν οι εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου και με τον πιο φυσικό τρόπο μας είπαν ότι δεν τελειώσαμε με τα μέτρα αυτά. Οτι η Ελλάδα έχει δρόμο ακόμα να διανύσει για να επανακάμψει η ανταγωνιστικότητα και ότι για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων να κατέβει στα επίπεδα της Κροατίας (!). Αυτό το ειδεχθές έγκλημα καλείται να διαπράξει η όποια αστική κυβέρνηση προκύψει μετά τις επερχόμενες εκλογές. Αυτά καλείται να αποδεχτεί ή να απορρίψει μέσω της ψήφου του ο ελληνικός λαός. Οσο για το «πολύχρωμο» πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία. Δε θα διστάσουν ούτε στιγμή να βάψουν και πάλι τα χέρια τους με αίμα αθώων. Αλλωστε, το έχουν ξανακάνει. Στα 2,5 χρόνια εφαρμογής του 1ου μνημονίου, έχουν εκπαιδευτεί αρκετά και έχουν αποκτήσει δολοφονικά ένστικτα, έτσι ώστε χωρίς συναισθηματισμούς να αιματοκυλίσουν και πάλι τον ελληνικό λαό, έως ότου αποτελειώσουν το αποτρόπαιο έργο που έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν.
Στρώνουν το δρόμο για την κόλαση
Την προηγούμενη Τρίτη, η διευθύντρια του ΔΝΤ Κ. Λαγκάρντ, σε συνέντευξη που παραχώρησε σε τηλεοπτικό σταθμό της Αυστραλίας, περιέγραψε σε αδρές γραμμές, τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό που έχουν επεξεργαστεί τα επιτελεία του διεθνούς κεφαλαίου για την Ελλάδα, προκειμένου η οικονομία της να καταστεί ανταγωνιστική...
Χωρίς φιοριτούρες και μισόλογα, η επικεφαλής του ΔΝΤ ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι ...για να επανέλθει η Ελλάδα στο δρόμο της ανάπτυξης, είναι απαραίτητο να εφαρμοστούν επώδυνα μέτρα, με τη μεγαλύτερη δυνατή υποστήριξη τόσο σε κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό...(!). Η διεθνής του κεφαλαίου απαιτεί, όχι μόνο ο ελληνικός λαός να εκλέξει τους εκτελεστές του, αλλά και να συναινέσει στην επερχόμενη σφαγή του.
Ρωτήθηκε, επίσης, η κα Λαγκάρντ και για την πρόσφατη μείωση του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα κατά 22%. Και ιδού τι απάντησε: Σε σύγκριση με τον κατώτατο μισθό άλλων ευρωπαϊκών χωρών, στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερος κατά 50% απ' ό,τι στην Πορτογαλία, 17% απ' ό,τι στην Ισπανία και πολλαπλάσιος απ' ό,τι σε άλλες χώρες όπως η Κροατία».
Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για το τι επιφυλάσσουν για το μέλλον του ελληνικού λαού, υποστήριξε, ότι στην Ελλάδα, όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, μπορούν οι χώρες να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να προχωρήσουν σε υποτίμηση, τρόπον τινά, με το να μειώσουν το εργασιακό κόστος...
Δε θα σχολιάσουμε τα ψευδή στοιχεία που παρέθεσε η κα Λαγκάρντ, γιατί ασφαλώς είναι ψέμα, ότι ο κατώτατος μισθός της Πορτογαλίας είναι μικρότερος κατά 50% σε σχέση με την Ελλάδα, ούτε και την πέρα για πέρα αντιεπιστημονική της προσέγγιση που ακολούθησε, προκειμένου να αποδείξει πόσο «πλουσιοπάροχα» αμείβονται οι Ελληνες εργαζόμενοι, καταδεικνύοντας τις διαφορές των μισθών, ανάμεσα σε διαφορετικές χώρες. Αυτό που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη, είναι, ότι με πρόσχημα την οικονομική κρίση επιχειρούν να μειώσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο των λαών της Ευρώπης - και όχι μόνο της Ελλάδας - στο κατώτατο δυνατό σημείο, σε επίπεδα απόλυτης εξαθλίωσης με μισθούς των 400 - 500 ευρώ. Προς χάρη βέβαια του ανταγωνισμού...
Πριν την Λαγκάρντ, είχε προηγηθεί ένας άλλος «αστέρας» της διεθνούς του κεφαλαίου, ο κύριος Ματίας Μορς... Ο οποίος με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην τρόικα, παρουσίασε την Παρασκευή 16/3 στις Βρυξέλλες, την έκθεση της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία, με αφορμή την έγκριση του 2ου προγράμματος οικονομικής βοήθειας προς τη χώρα μας. Ηταν ο πρώτος, ο οποίος ανέφερε, ότι μεταξύ των βασικών στόχων του 2ου προγράμματος (μνημονίου) είναι και η μείωση του «κόστους εργασίας». Οταν μάλιστα ρωτήθηκε αν η αναφορά στη μείωση του «κόστους εργασίας» έγινε με αφορμή το πρόσφατο μέτρο μείωσης του κατώτατου μισθού κατά 22%, δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Ακόμα βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου» σε σχέση βέβαια με το στόχο που έχει τεθεί για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας... Και με ύφος μεγάλου οικονομολόγου πρόσθεσε «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος»(!).
Ρόλο νεκροθάφτη στον ενταφιασμό των μισθών, ανέλαβε η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία, μέσω της ενδιάμεσης Εκθεσης Νομισματικής Πολιτικής που παρουσίασε την προηγούμενη Δευτέρα, εκτιμά ότι το 2012 - 2013 έρχεται κατάρρευση των μισθών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε, οι μέσες ονομαστικές, προ φορολογίας, αποδοχές των μισθωτών στο σύνολο της οικονομίας μειώθηκαν κατά 3% το 2011 και οι πραγματικές αποδοχές κατά 6,1%. Το δε «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» μειώθηκε κατά 2% στο σύνολο της οικονομίας, έναντι μείωσης 3,8% το 2010, ενώ στον επιχειρηματικό τομέα η μείωση ανέρχεται στο 3,9% το 2011 και στο 2,7% το 2010.
Πολύ μεγαλύτερη μείωση προβλέπεται για τη διετία 2012 - 2013, με τις μέσες ονομαστικές προ φορολογίας αποδοχές των μισθωτών το 2012 στο σύνολο της οικονομίας με βάση τους νόμους για τη μείωση των κατώτατων μισθών, να μειώνονται περαιτέρω κατά 8,4% - 9,2% σε ονομαστικούς όρους και κατά 9,3% - 10,1% σε πραγματικούς όρους.
Το δε «κόστος εργασίας» προβλέπεται να μειωθεί κατά 5,8% - 6,7% στο σύνολο της οικονομίας και κατά 7,7% - 8,9% στον επιχειρηματικό τομέα. Για το 2013, εκτιμάται ότι οι μέσες ονομαστικές αποδοχές θα μειωθούν κατά 7% στο σύνολο της οικονομίας, με αποτέλεσμα το «κόστος εργασίας» να μειωθεί περαιτέρω κατά 6% - 6,5% στο σύνολο της οικονομίας και κατά 8% στον επιχειρηματικό τομέα.
Ορισμένες παρατηρήσεις
Η μεταφορά του κέντρου βάρους στη βίαιη μείωση των μισθών σχίζει το πέπλο της υποκρισίας, που από τις αρχές του 2010, είχαν εξυφάνει εγχώρια και διεθνής ολιγαρχία, κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και ο χώρος του πολιτικού οπορτουνισμού, ότι δήθεν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η «κρίση χρέους». Αποκαλύπτεται τώρα και ομολογείται ωμά και κυνικά ότι αυτό που επιχειρείται με τα διάφορα προγράμματα «διάσωσης», είναι η απόσπαση, με όπλο την απροκάλυπτη βία, όσο το δυνατό μεγαλύτερης υπεραξίας. Αυτό είναι το «μυστικό» για την ανάταξη της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Η προσέγγιση των όρων καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στα όρια της Κροατίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας σήμερα και της Κίνας αύριο...
Στις επερχόμενες εκλογές, ο ελληνικός λαός πρέπει να τιμωρήσει παραδειγματικά όσους επιχείρησαν συνειδητά να τον ταΐσουν κουτόχορτο. Ολους αυτούς που μιλούσαν για «κρίση χρέους», όσους πρότειναν λύσεις γιατρειάς του άρρωστου καπιταλισμού, μέσω της έκδοσης ευρωομολόγου, του δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλά επιτόκια, αυτούς που σύστησαν επιτροπές για τον έλεγχο του ...επαχθούς χρέους, ή εκείνους που μιλούσαν για «καζινοκαπιταλισμό» και ζητούσαν ανώδυνες μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Ολοι αυτοί έχουν εγκληματικές ευθύνες απέναντι στον ελληνικό λαό, γιατί συνειδητά του είπαν ψέματα για την καπιταλιστική κρίση, επιχείρησαν να τον παραπλανήσουν και να τον οδηγήσουν σε ακίνδυνες για το σύστημα ατραπούς.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ


εφημερίδα ριζοσπάστης 

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ» ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ Οι BRICS σε αναζήτηση μιας νέας παγκόσμιας «ισορροπίας»



Από την πρόσφατη συνάντηση της οργάνωσης στην Κίνα
Η «αρχιτεκτονική» των διεθνών σχέσεων τις τελευταίες δύο δεκαετίες «γεννοβολά» συνεχώς νέες διακρατικές ενώσεις κι οργανώσεις με υψηλές ταχύτητες. Οχι τυχαία, αφού η διαπάλη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τα μερίδια των αγορών, για τις πηγές ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς τους ανασυνθέτει διεθνείς συμμαχίες, μέσα στο φόντο που δημιουργεί η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Μια κρίση, που είχε το χαρακτηριστικό να εκδηλωθεί συγχρονισμένα σε μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες και συνοδεύεται από την τάση αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στην «κορυφή» της ιμπεριαλιστικής «πυραμίδας».
Ανάμεσα στις οργανώσεις, που φιλοδοξούν να παίξουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις το επόμενο διάστημα είναι η λεγόμενη BRICS. Η ονομασία αυτής της άτυπης διεθνούς διακρατικής οργάνωσης προέρχεται από τα αρχικά των χωρών που συμμετέχουν: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και η Νότια Αφρική, που προσχώρησε τελευταία (το Φλεβάρη του 2011). Πρόκειται για τις μεγαλύτερες χώρες με την ταχύτερη καπιταλιστική ανάπτυξη, που αλλιώς τις χαρακτηρίζουν κι ως «αναδυόμενες οικονομίες». Πρόκειται για τις χώρες όπου είναι συγκεντρωμένο το 40% του πληθυσμού του πλανήτη, το 26% της επιφάνειας των παγκόσμιων εδαφών, το 1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Στις 16 Ιουνίου 2009, οι ηγέτες των χωρών BRIC (της μετέπειτα BRICS) πραγματοποίησαν την πρώτη σύνοδο κορυφής στο Αικατερίνονμπουργκ (Ρωσία), και εξέδωσαν δήλωση με την οποία ζητούσαν τη δημιουργία μιας δίκαιης, δημοκρατικής και πολυπολικής παγκόσμιας τάξης και στα τέλη του Μάρτη θα πραγματοποιηθεί στο Νέο Δελχί της Ινδίας η 4η Σύνοδος Κορυφής των χωρών BRICS.
Ποια τα συγκολλητικά υλικά
Τα παραπάνω δείχνουν πως η ένωση των χωρών του BRICS πέρασε το αρχικό στάδιο της διαμόρφωσής της. Αυτή την περίοδο δεν έλειψαν διάφορες κατηγορίες πότε σε βάρος της Ρωσίας και πότε σε βάρος της Βραζιλίας και της Νότιας Αφρικής, πως εντάχτηκαν στο BRICS χωρίς πραγματικά να το αξίζουν. Επιπλέον, βλέπουμε να ασκείται πίεση και στην Ινδία, που της ζητούν να μην ανακατεύεται με τα «ολοκληρωτικά καθεστώτα» της Κίνας και της Ρωσίας. Ενώ για τη Νότια Αφρική γράφουν ορισμένοι πως δεν είναι αρκετό το μέγεθος του δυναμικού της, σε σχέση με τα άλλα μέλη της οργάνωσης. Αλλοι «παρατηρούν» πως η Νότια Αφρική και η Βραζιλία έχουν πιο χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ. Από την άλλη, από κάποιους η Ρωσία θεωρείται «ακατάλληλη» για το δυναμικό κινέζικο «γίγαντα», τον οποίο συμβουλεύουν να συμβιβαστεί με τις ΗΠΑ, χωρίς να επιβαρύνεται η «ατμομηχανή» του με τα «βαγόνια» των εταίρων του BRICS.
Κι όμως, παρά τις παραπάνω αιτιάσεις, οι χώρες του BRICS, όχι μόνον δεν κάνουν πίσω, αλλά σχεδιάζουν την εμβάθυνση της συνεργασίας τους. Βεβαίως, η καθεμία από τις χώρες που εντάχθηκαν στο BRICS, έχει τη δική της ιστορική εξέλιξη, έχει ιδιαιτερότητες που εκφράζονται στην κοινωνικο-πολιτική κατάστασή της. Ακόμη, σε ορισμένες περιπτώσεις στις διμερείς σχέσεις αυτών των χωρών υπήρξε η αρνητική κληρονομιά των συγκρούσεων και αντιπαλότητα.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που λειτουργεί ως «συγκολλητικό υλικό» για τη συνεργασία αυτών των χωρών; Πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν πως αυτό δεν είναι άλλο από την επιδίωξη αυτών των καπιταλιστικών κρατών να παίξουν ένα σημαντικότερο ρόλο στους διεθνείς, παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική, στη «μεταρρύθμιση» αυτών των οργανισμών. Οι χώρες αυτές, συνειδητοποιώντας πως η καθεμία από μόνη της έχει περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης στις διεθνείς υποθέσεις, καταφεύγουν στην αναζήτηση νέων μορφών και μηχανισμών των συλλογικών δράσεων.
Τα αποτελέσματα της πρώτης φάσης
Εξι χρόνια μετά τις πρώτες διαβουλεύσεις, που έγιναν αρχικά μεταξύ των τεσσάρων χωρών στο επίπεδο των υπουργών Εξωτερικών και τρία χρόνια μετά την πρώτη Σύνοδο Κορυφής του BRICS, μπορεί να διαπιστώσει κανείς έναν υψηλό ρυθμό δημιουργίας μιας άτυπης συμμαχίας των πέντε χωρών, με ισχυρή παρουσία στις 5 ηπείρους του πλανήτη μας.
Αν και αρχικά συγκροτήθηκε με βασικό «πυρήνα» την ανάγκη αναδιάρθρωσης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής και οικονομικής «αρχιτεκτονικής», πλέον στην ημερήσια διάταξη του BRICS αναπόφευκτα μπαίνουν γεωπολιτικά ζητήματα, όπως οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή κι άλλα, όπως αυτά των κλιματικών μεταβολών έως και της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Ο μηχανισμός συνεργασίας κι αλληλεπίδρασης με το σχήμα των «πέντε» ανέβηκε γρήγορα στο υψηλότερο ιεραρχικό επίπεδο - της Συνόδου Κορυφής. Ομως, η διάρθρωση της νέας αυτής οργάνωσης παραμένει ασθενώς θεσμοθετημένη, λειτουργώντας σε άτυπη βάση, παρόλο που παράλληλα έγινε διαφοροποίηση της ημερήσιας διάταξης και των κατευθύνσεων της δράσης του οργανισμού. Επιπλέον, στη θεματολογία που απασχολεί τις συναντήσεις των BRICS έχει εμπλακεί όλο και πιο ευρύτερος κύκλος κυβερνητικών οργάνων των χωρών - μελών, εκπροσώπων της ακαδημαϊκής κοινότητας και επιχειρηματικών οργανώσεων.
Εκτός από τα υπουργεία Εξωτερικών, στις πολύπλευρες διαβουλεύσεις στα πλαίσια του BRICS συμμετέχουν τα Υπουργεία Οικονομίας και Οικονομικών, Γεωργίας, οι δομές που είναι υπεύθυνες για την εξασφάλιση της εθνικής ασφάλειας. Παράλληλα, με τις Συνόδους Κορυφής πραγματοποιούνται τακτικές συναντήσεις των λεγόμενων «δεξαμενών ιδεών», καθώς και επιχειρηματικά φόρουμ. Δημιουργείται μηχανισμός συνεργασίας των τραπεζών ανάπτυξης των πέντε χωρών. Ξεκινάνε οι διαπραγματεύσεις των υπουργείων Υγείας. Στις κυριότερες δομές του συστήματος του ΟΗΕ, καθώς και στα πλαίσια άλλων διεθνών οργανισμών, πραγματοποιούνται διαβουλεύσεις των επίσημων εκπροσώπων των χωρών - μελών. Με άλλα λόγια, η κλίμακα αλληλεπίδρασης, η ένταση των επαφών αρχίζουν να υπερβαίνουν τις αρχικές προσδοκίες.
Το αποτέλεσμα της πολιτικής και διπλωματικής προσέγγισης γίνεται αισθητό, ευνοώντας διμερείς οικονομικές και εμπορικές ανταλλαγές. Εάν στα χρόνια της κρίσης σημειώθηκε καθυστέρηση στην ανάπτυξη των διμερών εμπορικών σχέσεων των χωρών του BRICS, οι σχέσεις αυτές αποκαταστήθηκαν πολύ πιο γρήγορα από τα άλλα τμήματα της παγκόσμιας αγοράς.
Στις 4-7 Μάρτη πραγματοποιήθηκε στο Νέο Δελχί το 4ο Επιστημονικό Φόρουμ των κέντρων εμπειρογνώμων των χώρων της BRICS με θέμα: «Συνεργασία για σταθερότητα, ασφάλεια και ανάπτυξη», στο οποίο πήραν μέρος πάνω από 60 επιστήμονες από τις συγκεκριμένες χώρες. Στο φόρουμ υποβλήθηκε μια σειρά από προτάσεις για την ενίσχυση της συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας τράπεζας ανάπτυξης ή ταμείου επενδύσεων του BRICS με στόχο τη δραστηριοποίηση της συνεργασίας μεταξύ των τραπεζών ανάπτυξης των χωρών - μελών του BRICS.
Επίσης, συζητήθηκαν ζητήματα που αφορούν το διακρατικό εμπόριο των χωρών BRICS, τη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας, τον τομέα της ασφάλειας τροφίμων και ενέργειας, τη συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων. Στην 4η Συνάντηση Κορυφής των ηγετών των χωρών της BRICS, που θα πραγματοποιηθεί στις 29 Μάρτη στην Ινδία, αναμένεται η υπογραφή συμφωνίας για τη δημιουργία νομισματικών αποθεμάτων στα 5 νομίσματα των χωρών της BRICS, ώστε αυτά τα καπιταλιστικά κράτη με την ταχύτερη ανάπτυξη να κάνουν τις εμπορικές συναλλαγές τους όχι σε δολάρια των ΗΠΑ, αλλά στα νομίσματά τους. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες η κινεζική τράπεζα ανάπτυξης είναι διατεθειμένη να δώσει μεγάλα δάνεια σε κινεζικό νόμισμα (γιουάν), ώστε να επιταχυνθεί η όλη διαδικασία.
Οι προσδοκίες από τους BRICS
Ομως μπορεί άραγε το αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε να εξασφαλίσει την αποτελεσματικότητα του BRICS και να ενισχύσει την επιρροή του στην παγκόσμια σκηνή;
Είναι δύσκολο να δώσει κανείς μια οριστική απάντηση. Στα πρόθυρα της 4ης Συνόδου Κορυφής, οι χώρες του BRICS έρχονται κι ίδιες αντιμέτωπες με τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που τις χαρακτηρίζει. Παρά τους δείκτες καπιταλιστικής ανάπτυξης και στο εσωτερικό αυτών των χωρών οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, αφού κι εκεί ο πλούτος, που παράγουν οι εργαζόμενοι, συσσωρεύεται στα χέρια μιας μικρής ομάδας καπιταλιστών, μονοπωλιακών ομίλων, ενώ διατηρείται σε υψηλά επίπεδα η ανεργία, η φτώχεια κι εξαθλίωση μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.
Επιπλέον, η βασική αδυναμία του BRICS δεν είναι στους αριθμούς. Εάν αγνοήσουμε την αριθμητική και θυμηθούμε τις χώρες που είναι ενταγμένες στο BRICS, θα δούμε πως οι κυρίαρχες δυνάμεις, οι μονοπωλιακές ενώσεις σ' αυτές τις χώρες έχουν συμφέροντα που διαφέρουν. Π.χ. η Ρωσία είναι εξαγωγέας ενεργειακών πόρων, η Κίνα και η Ινδία είναι εισαγωγείς ενεργειακών πόρων, και επίσης είναι εδώ και καιρό αντίπαλοι, ενώ η Βραζιλία και η Νότια Αφρική που βρίσκονται σε άλλες ηπείρους, διεκδικούν εκεί ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα.
Αν και οι 5 έχουν μια κοινή επιθυμία, που είναι να επιτύχουν μια μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια οικονομικό-πολιτική «κουζίνα» του ιμπεριαλισμού, είναι, ωστόσο, άγνωστο μέχρι πότε θα αντέξει η ένωση αυτή.
Πολύ περισσότερο που πίσω από τις BRICS ήδη ακολουθεί μια μακριά ουρά από περισσότερο ή λιγότερο «ταχύτερα αναπτυσσόμενες» χώρες. Υπάρχει π.χ. η νέα «εικονική» ένωση η N-11 (Next-11: Μεξικό, Νιγηρία, Αίγυπτος, Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Μπανγκλαντές, Ινδονησία, Βιετνάμ, Νότια Κορέα, Φιλιππίνες). Η ομάδα αυτή δίνει ακόμα περισσότερες ελπίδες στους καπιταλιστές επενδυτές (από την άποψη της οικονομικής ανάπτυξης) σε σχέση με τις BRICS, αφού οι συγκεκριμένες χώρες ξεκινούν από χαμηλότερα επίπεδα καπιταλιστικής ανάπτυξης. Επομένως, αποκτώντας «βάρος» η ένωση αυτή επίσης γρήγορα θα αρχίσει να επιδιώκει αύξηση της εκπροσώπησής της στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Υπάρχει ακόμη η επιδίωξη των σημερινών, πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (G7), με επικεφαλείς τις ΗΠΑ, να αναδιατάξουν έτσι τις διεθνείς συμμαχίες, ώστε να προσπαθήσουν να ελαχιστοποιήσουν την ανακατανομή της εξουσίας στα παγκόσμια θεσμικά όργανα, έως και να διαλύσουν ή να απονευρώσουν τη συμμαχία των BRICS, δημιουργώντας ξεχωριστές «συμμαχίες» με χώρες που είναι ενταγμένες εκεί.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, ακόμη και σ' εκείνη την περίπτωση που οι BRICS συνεχίσουν να λειτουργούν από κοινού και ενισχύσουν τη θέση τους, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως «αντίβαρο» στις ΗΠΑ και να δημιουργήσουν έναν «ειρηνικό κι ασφαλή κόσμο», χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται! Κι αυτό γιατί η ίδια η μονοπωλιακή καπιταλιστική οικονομική βάση, η κοινωνική διάρθρωση και το πολιτικό-οικονομικό εποικοδόμημα αυτών των χωρών, άσχετα από το «μείγμα» της διαχείρισης καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακολουθείται σ' αυτές, δείχνει πως έχουμε να κάνουμε με νέα ιμπεριαλιστικά «αρπακτικά». Ο πολυπολικός κόσμος είναι ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη κι ασφάλεια για τους λαούς.