ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ - ΙΡΛΑΝΔΙΑ - ΙΣΠΑΝΙΑ Οι εργαζόμενοι υποφέρουν από την εξουσία του κεφαλαίου

Τα διάφορα μείγματα διαχείρισης δηλητήριο για τους λαούς

• Διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της Πορτογαλίας
• Πλησιάζουν τα 6 εκατομμύρια οι άνεργοι στην Ισπανία

Από τη μεγάλη διαδήλωση του πορτογαλικού λαού στο Πόρτο

Η καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει, οδηγεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα του εργαζόμενου λαού στην εξαθλίωση. Την ίδια στιγμή οι διαχειριστές του συστήματος, που βρίσκονται στην πολιτική εξουσία ή θέλουν να έρθουν, προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους λαούς, περί δυνατότητας «επαναδιαπραγμάτευσης των χρεών» και της προσδοκίας «ανάπτυξης» που δήθεν θα βελτιώσει τη ζωή τους. Πιο χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της Πορτογαλίας και τηςΙρλανδίας, όπου εφαρμόζονται μνημόνια με την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κέντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) παρόμοια, όπως και στη χώρα μας. Και στις χώρες αυτές εμφανίζονται τα αδιέξοδα του συστήματος που προκειμένου το κεφάλαιο να βγει με λιγότερες απώλειες από την κρίση, τα βάρη πέφτουν στις πλάτες των εργαζομένων, που αντιδρούν με διαδηλώσεις αλλά όσο δεν αποφασίζουν να συγκρουστούν με την ίδια την εξουσία των μονοπωλίων, μπορούν να χειραγωγούνται από διάφορες διαχειριστικές δυνάμεις.

Αυτό, για παράδειγμα, συμβαίνει στην Πορτογαλία όπου το λεγόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα εμφανίζεται να ζητάει «αλλαγή» ή εκλογές για «να φύγει η κυβέρνηση της λιτότητας». Βέβαια στις εκατοντάδες χιλιάδες που διαδήλωσαν το Σάββατο σε πολλές πόλεις της Πορτογαλίας με αφορμή την επίσκεψη στη χώρα αντιπροσωπείας της τρόικας συμμετείχαν πολλοί εργάτες, νέοι, απόμαχοι της δουλειάς που ψάχνουν διέξοδο, ενώ δε λείπουν και οι ιστορικές αναφορές από τη λεγόμενη «επανάσταση των γαριφάλων» και την πάλη του λαού κατά της δικτατορίας.

Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Πάσους Κοέλιου, πάντως, προσπαθεί να σπείρει νέες αυταπάτες ότι θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο και ενώ εφαρμόζει νέες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις και νέα φοροληστεία. Κατά τη διάρκεια του χτεσινού Γιούρογκρουπ, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης αναμενόταν να συζητήσουν το αίτημα της Πορτογαλίας.

Στην Ιρλανδία

Αντιδράσεις υπάρχουν και στην Ιρλανδία όπου οι εργαζόμενοι αναγκάζουν και τα συμβιβασμένα εργατικά συνδικάτα να αναδιπλώνονται, καθώς δεν αποδέχονται τα νέα μέτρα που ετοιμάζεται να φέρει η ιρλανδική κυβέρνηση για το Δημόσιο. Μέτρα που περιλαμβάνουν περικοπές στους μισθούς μέσω της αναθεώρησης της ήδη υπάρχουσας συμφωνίας που υπογράφτηκε το 2010 (Croke Park, με την οποία οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είχαν αποδεχθεί μειώσεις 15%). Τώρα ζητούνται νέες περικοπές από 5% έως 10% καθώς προβλέπεται οριστική κατάργηση τουλάχιστον 80 διαφορετικών επιδομάτων, που θα συνδυαστούν και με αύξηση ωρών εργασίας.

Κάτω από αυτές τις δυσκολίες και η κυβέρνηση της Ιρλανδίας εμφανίζεται να ζητάει «επαναδιαπραγμάτευση», που δήθεν θα φέρει κάποια «ανακούφιση στο λαό» και στην πραγματικότητα θα δώσει νέα ανάσα στα ιρλανδικά μονοπώλια, στον ανταγωνισμό τους με άλλα μονοπώλια στην ΕΕ και τον κόσμο. Το θέμα αυτό αναμενόταν επίσης να τεθεί στο χτεσινό Γιούρογκρουπ.

Στην Ισπανία

Τέλος, στην Ισπανία τα λαϊκά στρώματα βιώνουν τις βαριές συνέπειες της κρίσης με νέα αύξηση της ανεργίας. Σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας οι άνεργοι ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια. Στοιχεία που είναι διαφορετικά από τα στοιχεία που δημοσιεύει ακόμα και η ισπανική εθνική στατιστική υπηρεσία (INE), η οποία χρησιμοποιεί μια ευρύτερη μέθοδο υπολογισμού, η οποία βασίζεται όχι μόνο στον αριθμό όσων αναζητούν εργασία, αλλά στο συνολικό αριθμό των καταγεγραμμένων ανέργων. Το INE τοποθετεί το συνολικό αριθμό των ανέργων στα σχεδόν 6 εκατομμύρια, ή περίπου στο 26% του ενεργού εργατικού δυναμικού της Ισπανίας, και αν κανείς συνυπολογίσει και την εκτεταμένη μισοδουλειά - μισοζωή της μερικής απασχόλησης, αποκαλύπτεται η τεράστια καταστροφή της πρώτης παραγωγικής δύναμης, των εργατών.

Στις τρεις χώρες που αναφέραμε - αλλά και στο παράδειγμα της Ιταλίας, που κάποιοι, όπως οι οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να εμφανίζουν λόγω του φαινομένου Γκρίλο, ως «ήττα της πολιτικής της λιτότητας της Μέρκελ» - είναι φανερή η ανάγκη οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο να παλέψουν για κυβερνητική αλλαγή, αλλά για να αλλάξει τάξη στην εξουσία. Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστούν οι αιτίες όλων των βασάνων των εργατών που παράγουν όλο τον πλούτο που κλέβουν οι καπιταλιστές και στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Ελλάδα και κάθε χώρα όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια.