Ενοχλούσε ο Τσάβες

Με αφορμή το θάνατο του Προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες ο αστικός Τύπος και οι γραφιάδες του επανέφεραν αυτά που κατά καιρούς έχουν γραφτεί περί «αυταρχικού καθεστώτος», περί «τύραννου Τσάβες» και διάφορα άλλα φαιδρά «άγγελος και διάβολος». Τα σκήπτρα του πιο δηλητηριώδους σχολίου όμως διεκδικεί επάξια ο Ι.Κ. Πρετεντέρης που αναφέρει με ειρωνικό ύφος: «ο "ηγέτης των φτωχών" ξεκίνησε την σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο πραξικόπημα το 1992 για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή. Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της "Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας" - το "κανονικά" με την πιο διασταλτική έννοια της "κανονικότητας" σε μια κανονική δημοκρατία... Ο άνθρωπος κατάλαβε εγκαίρως ότι αντί να μπλέκει σε πραξικοπήματα είναι ασφαλέστερο να κυβερνά υποδυόμενος τον "φίλο του λαού"».

Στη συνέχεια αποδίδει την επιρροή του στα λαϊκά στρώματα στο «πελατειακό κράτος» και βαρύγδουπα διατείνεται ότι «στην Βενεζουέλα δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού» και προσθέτει απογειώνοντας το ψέμα του: «Στις εκλογές, η αντιπολίτευση μετρούσε συνήθως περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από βουλευτές. Ενώ η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο. Ολα αυτά βεβαίως γινόντουσαν στο όνομα του λαού αλλά και κάτω από την ταμπέλα μιας "Αριστεράς", η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατική και σοσιαλιστική Αριστερά που ξέρουμε στην Ευρώπη. Η "Αριστερά του Τσάβες" ήταν περισσότερο σημαία ευκαιρίας ενός φαύλου και αυταρχικού καθεστώτος, το οποίο εξάγνιζε τη συνείδησή του βρίζοντας την Αμερική και στέλνοντας δωρεάν πετρέλαιο στην Κούβα».

Αυτά λέει τόσο ανερυθρίαστα ένας γραφιάς που δεν το κρύβει σε κάθε ευκαιρία ότι βγάζει το παντεσπάνι του υπηρετώντας τους καπιταλιστές αφεντικά του. Και είναι γεγονός ότι όποια διαφορά και να είχε κανείς με το πολιτικό σχέδιο, με την αντίληψη του Τσάβες, ένα πράγμα δεν μπορεί να του αμφισβητήσει: ότι νοιάστηκε για τους φτωχούς, από τους οποίους προερχόταν και ο ίδιος. Ετσι εκατομμύρια άνθρωποι που ήταν απόκληροι στις παραγκουπόλεις, παραπεταμένοι από τις αστικές κυβερνήσεις είδαν για πρώτη φορά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκπαίδευση και πολιτισμό για τα παιδιά τους, ανθρώπινες κατοικίες. Οι κυβερνήσεις του Τσάβες, με την εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων -η Βενεζουέλα είναι 2η στον κόσμο σε αποθέματα πετρελαίου- χρηματοδότησαν πρωτόγνωρα, για αυτή την χώρα των 28 εκατομμυρίων κατοίκων, κοινωνικά προγράμματα. Η αμοιβαία συνεργασία με τη σοσιαλιστική Κούβα βοήθησε ειδικά στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας με το μεγάλο πρόγραμμα της καταπολέμησης του αναλφαβητισμού.

Ολα αυτά είναι φυσικό να ενοχλούν στους αστούς και τις γραφίδες τους. Το ξαναλέμε: οι όποιες διαφορές με το σχέδιο του Τσάβες, με το λεγόμενο «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» που πρέσβευε, με τον τρόπο που διοικούσε, δεν μπορούν να αναιρέσουν την προσφορά του στο λαό του αλλά και στη συμβολή του στην αφύπνιση και των άλλων λαών της Λατινικής Αμερικής στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και αυτό ενοχλεί τους εκμεταλλευτές και τους υπηρέτες τους.

Δ.Κ.