Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Εμπειρία χρήσιμη για το λαϊκό κίνημα




Στις εκλογές του 2002 στη Γαλλία, από τον πρώτο γύρο δεν εκλέχτηκε πρόεδρος, αφού κανείς από τους υποψηφίους δε συγκέντρωσε το 50%+1 των ψήφων. Στο δεύτερο γύρο αναμετρήθηκαν ο «δεξιός» Σιράκ με τον «ακροδεξιό» Λεπέν, αφού ο υποψήφιος της «κεντροαριστεράς», σοσαλδημοκράτης Ζοσπέν, ήρθε τρίτος. Ετσι, όλοι μαζί - κομμουνιστές, πράσινοι «σοσιαλδημοκράτες», δηλαδή η «κεντροαριστερά», αφού όλοι μαζί είχαν υποψήφιο τον Ζοσπέν - πανικοβλημένοι, ψήφισαν όλοι τον Σιράκ για να μην εκλεγεί ο «ακροδεξιός» Λεπέν...
Ποιος ανέδειξε τον Λεπέν και το κόμμα του σε δύναμη, που μάλιστα πέρασε στο δεύτερο γύρο των εκλογών; Οι ηγεσίες των σοσιαλιστών και των «δεξιών» της Γαλλίας ενίσχυαν από είκοσι χρόνια πριν τον Λεπέν. Ο Μιτεράν είχε διαπιστώσει ότι ο Λεπέν μπορούσε να «τραβάει» ψήφους από το κόμμα του Σιράκ. Και τον στήριξε με... πατρική στοργή, όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε. Ενώ και η «Δεξιά», διαπιστώνοντας ότι ο Λεπέν «τραβούσε» ψηφοφόρους από το ΚΚ Γαλλίας (ανθρώπους απογοητευμένους από την πολιτική του), ενθάρρυνε τον Λεπέν. Και στις 500 υπογραφές που χρειαζόταν να συγκεντρώσει κανείς, για να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, βρέθηκαν και υπογραφές σοσιαλιστών ανάμεσα στις 500 που συγκέντρωσε ο Λεπέν! Υπήρχε καταγγελία του Λαζουανί, υποψήφιου προέδρου Γαλλίας το 1990, στελέχους του ΓΚΚ, ο οποίος κατάγγειλε, ότι το κόμμα του Λεπέν το δημιούργησε και το ενίσχυσε ποικιλοτρόπως (οικονομικά πρωτίστως) ο Φρανσουά Μιτεράν!
Η ιστορία και η πείρα αυτή με τον Λεπέν είναι επίκαιρη στην Ελλάδα και για τον εξής λόγο: Το ρόλο που έχει αναθέσει η πλουτοκρατία και οι εκτός Ελλάδας σύμμαχοί της στο ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να χτυπηθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ. Η ταχτική και η δράση του ΛΑ.Ο.Σ. - που δε βρίσκεται απλά στην πρώτη γραμμή της πιο μαύρης αντικομμουνιστικής εκστρατείας, αλλά προάγει και καθεστώτα σαν του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, έχει τους Απριλιανούς πραξικοπηματίες δικτάτορες συνομιλητές - είναι επικίνδυνη. Σαν κόμμα που αναλαμβάνει αποστολές προβοκάτορα του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, κατ' επανάληψη, στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος και σε σύμπνοια με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Τι να πρωτοθυμίσουμε; Την υπόθεση «Γερμανός», που «άνοιξε» ο Θ. Πάγκαλος και πήρε τη σκυτάλη ο Καρατζαφέρης; Τα οικονομικά του ΚΚΕ; Το πρόσφατο βρώμικο ψέμα ότι ο Μανιαδάκης, υπουργός Ασφάλειας του Μεταξά, χρηματοδοτούσε τον «Ριζοσπάστη»; Και τόσα πολλά άλλα, που λειτουργεί ως «λαγός» του ΠΑΣΟΚ...
Σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, τα αδιέξοδα στο αστικό πολιτικό σύστημα για τη διαχείρισή της σε όφελος του κεφαλαίου μεγαλώνουν. Το εργατικό λαϊκό κίνημα που δρα, αναπτύσσεται και ανασυντάσσεται εδώ και δυο χρόνια, που βρίσκεται σε δυναμική ανάτασης, έχει σημαντική συμβολή στις δυσκολίες των αστών. Το ΚΚΕ είναι στην πρωτοπορία αυτού του κινήματος. Αναζητούνται τρόποι αναδιάταξης, αναδιαμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Οπως π.χ. τώρα που άνοιξαν το δρόμο των αστικών κυβερνήσεων συνεργασίας. Και ο ΛΑ.Ο.Σ. εντάσσεται στο ρόλο της αντικομμουνιστικής δράσης, που θα ενταθεί, σε συνδυασμό με την αναζήτηση λύσεων στο αστικό πολιτικό σύστημα, έτσι που να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις υποθέσεις του κεφαλαίου υποτάσσοντας το λαό. Και ποιος ξέρει, μήπως μετά τις τελευταίες εξελίξεις και την αναζήτηση από το ΠΑΣΟΚ ευρείας πλειοψηφίας για τη δανειακή συμφωνία δούμε και συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ. στο όνομα της «σωτηρίας» της Ελλάδας;
Αποπροσανατολιστικές ερμηνείες και πραγματικότητα
Οι γαλλικές εκλογές του 2002 έγιναν τότε αντικείμενο πολυποίκιλων σχολιασμών, ερμηνειών, εκτιμήσεων, αναζητήσεων, σε σχέση με το πώς θα επιδράσουν στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία και όχι μόνο. Με επίκεντρο την αποτύπωση της εικόνας των αποτελεσμάτων στο φαινόμενο «Λεπέν».
Η ενίσχυση του ακροδεξιού, εθνικιστή Λεπέν συνοδεύτηκε με την κάθετη πτώση της «κεντροαριστεράς» και της σοσιαλδημοκρατίας και ξεσήκωσε κινδυνολογικό θόρυβο. Το στοιχείο που χρησιμοποίησαν για να σπείρουν πανικό στο γαλλικό λαό, και όχι μόνο, ήταν το γεγονός ότι ο Λεπέν αναδείχτηκε στη δεύτερη θέση και θα αναμετριόταν για την προεδρία της Γαλλίας με το «δεξιό» Σιράκ. Ο θόρυβος και ο πανικός δημιουργήθηκε από τους κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες, «κεντροαριστερούς», «νεοαριστερούς» τύπου ΣΥΝ στην Ελλάδα και... βάλε. Κίνδυνος φασισμού αναφωνούσαν και ας είχαν συμβάλει όλοι, με προεξάρχουσα τη σοσιαλδημοκρατία, στην ενίσχυση του Λεπέν.
Είναι αναγκαίο να επισημάνουμε ότι στη διαμόρφωση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, η αντικειμενική πραγματικότητα έχει άμεση σχέση με τον υποκειμενικό παράγοντα, τα πολιτικά κόμματα και την επιρροή που ασκούν με τη δράση τους στις λαϊκές μάζες, είτε βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία είτε όχι. Και επειδή στην κοινωνία υπάρχουν τάξεις και συμφέροντα, η ανθρώπινη παρέμβαση πραγματοποιείται με την πολιτική, την οποία διαμορφώνουν, εκφράζουν και προωθούν τα πολιτικά κόμματα. Που με τη σειρά τους εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.
Πίσω, λοιπόν, από τον ορυμαγδό που σήκωσαν οι αναλυτές και δημοσιολόγοι και στην Ελλάδα, με αφορμή τις γαλλικές εκλογές του 2002, κρύβονταν δύο βασικά ζητήματα: Η λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, των πολιτικών κομμάτων, αλλά και η επίδραση των μαζών στην εξέλιξή του, έτσι που να συνεχίζεται, όσο γίνεται πιο ανώδυνα για την αστική τάξη και τα μονοπώλια, η σταθερότητά του, η ενίσχυσή του, η παράταση ζωής του μελλοθάνατου καπιταλισμού.
Να πάρουμε υπόψη ότι επαναστατικό υποκείμενο, δηλαδή Κομμουνιστικό Κόμμα, με στρατηγική και τακτική για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, αλλά και ταξικό εργατικό κίνημα δεν υπάρχει στη Γαλλία (το Γαλλικό ΚΚ συμμαχούσε με τους σοσιαλδημοκράτες, για να συνδιαχειριστούν την αστική κυβέρνηση σε όφελος του κεφαλαίου, κάτι που είχαν ξανακάνει ως κυβέρνηση και 5 χρόνια πριν). Παράγοντες οι οποίοι είχαν πρωταρχική συμβολή στο αρνητικό αυτό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και το λαό της Γαλλίας. Η πλουτοκρατία ήταν ήσυχη. Κανένας κίνδυνος για μετατροπή της δυσαρέσκειας σε συνειδητή αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν υπήρξε από πουθενά. Και πράγματι, η δυσαρέσκεια, αν πολιτικά δεν μπορεί να εκφραστεί στην κατεύθυνση και προοπτική της αμφισβήτησης του καθεστώτος των μονοπωλίων, γιατί το εργατικό κίνημα είναι ενσωματωμένο, γιατί επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης δεν υπάρχει, τότε μπορεί να προσλαμβάνει και αντιδραστικές εκφράσεις.
Ο Λεπέν και ο κάθε Λεπέν ήταν και είναι χρήσιμος στο σύστημα. Τότε, από το αστικό σύστημα αναζητούνταν ταχτική που το κύριο στην εφαρμογή της δε θα ήταν τόσο να αντιστρέψουν την τάση προς τον ακροδεξιό εθνικιστικό κίνδυνο (άλλωστε, η αύξηση του Λεπέν ήταν μηδαμινή, η κάθετη πτώση σοσιαλδημοκρατών και ΓΚΚ τον έφεραν στη 2η θέση), αλλά στη σωτηρία της «κεντροαριστεράς». Ωστε να ενισχύονται τα κάλπικα διλήμματα ενσωμάτωσης και υποταγής των λαϊκών μαζών στην πολιτική του κεφαλαίου, με το «φόβο» του ακροδεξιού Λεπέν. Σε άμεση σχέση με την εφαρμογή της πιο αποτελεσματικής μεθόδου παρεμπόδισης της πολιτικής συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης, της αντίστασης και της δράσης κατά του αστικού πολιτικού συστήματος και του καθεστώτος των μονοπωλίων.
Ο ρόλος των εδώ σοσιαλδημοκρατών κάθε απόχρωσης
Η μεταφορά αυτών των αναλύσεων και των εκτιμήσεων και στην Ελλάδα έχει τη δική της σημασία. Διαφορετική βεβαίως για την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα, διαφορετική για την εργατική τάξη και το λαό. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ μιλούσαν τότε για πολυδιάσπαση της «Αριστεράς», ως αιτίας του συγκεκριμένου αποτελέσματος.
Ο ΣΥΝ, βεβαίως, που υμνούσε το γαλλικό μοντέλο της «κεντροαριστεράς», ενοχοποιούσε το ΚΚΕ για τη «διάσπαση της Αριστεράς», γιατί είναι αμετανόητα σταθερό στη στρατηγική ανατροπής του συστήματος και παλεύει μέσα από την ανάπτυξη των αγώνων για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο που τη δημιούργησε, για την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Συμβάλλοντας στον απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών από όλες τις αποχρώσεις - μπλε, πράσινες, ροζ, δεξιές και αριστερούτσικες πολιτικές του ευρωμονόδρομου..
Τότε, το 2002, στελέχη του ΠΑΣΟΚ διακήρυτταν με τον πιο επίσημο τρόπο πως εθνικιστική ακροδεξιά υπάρχει και στην Ελλάδα, υπάρχει ο Ελληνας Λεπέν. Μάλιστα, ο Κ. Λαλιώτης σε συνέντευξή του στο «Εθνος», είπε πως υπάρχει στους κόλπους της ΝΔ, εκτρέφεται απ' αυτήν και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να εκφραστεί. Χάρηκαν, βεβαίως, και «έσπρωχναν» το ΛΑ.Ο.Σ., γιατί «έκοβε» ψήφους από τη ΝΔ, έλεγαν υποκριτικά, ιδιαίτερα στην υπερνομαρχία της Αθήνας. Με τη στάση του το ΠΑΣΟΚ μετέτρεπε σε υπολογίσιμη δύναμη τον Γ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του. Ηταν μια πολύ συνειδητή επιλογή και ως «πείραμα» ωφέλιμο για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η σημερινή εξέλιξη αυτό δείχνει. Τότε, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αναφωνούσε: «Τι το κόφτει το ΚΚΕ αν ενισχυθεί ο ΛΑ.Ο.Σ.;». Και για του λόγου το αληθές θυμίζουμε το εξής, ως παράδειγμα: Ο Απόστολος Κακλαμάνης, στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αλφα», αφού, για το ΚΚΕ, αναμάσησε τα περί «αριστερού ψάλτη» στη ΝΔ, τη χιλιοτετριμμένη προβοκάτσια, «το 'σκασε το μυστικό»: «Είναι απλό, ότι η ΝΔ ασφαλώς ζημιώνεται από τον Καρατζαφέρη»... Και στην ερώτηση του δημοσιογράφου - «Εσείς θέλετε να ζημιώνεται η ΝΔ από τον Καρατζαφέρη;» ο Απ. Κακλαμάνης είπε: «Γιατί όχι; Να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας;». Ισχυρό ΛΑ.Ο.Σ., λοιπόν, ήθελαν και θέλουν, στο όνομα της φθοράς της ΝΔ. Θέλουν το ΛΑ.Ο.Σ. ανάχωμα και αντικομμουνιστική αιχμή. Η πείρα της Γαλλίας...
Πώς να σχολιάσει κανείς την πεποίθηση του τότε γραμματέα του ΠΑΣΟΚ; Ως μύχιους πόθους της σοσιαλδημοκρατίας και από ποια σκοπιά; Οτι η πιθανή έκφραση ενός αντίστοιχου φαινομένου στην Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα; Αυτό σήμερα έχει αποδειχτεί περίτρανα. Και χρησιμοποιείται από το αστικό πολιτικό σύστημα ως αιχμή για το χτύπημα του ΚΚΕ και του λαού.
Αν, λοιπόν, υπάρχει ένα βασικό και στέρεο συμπέρασμα από τις γαλλικές εκλογές του 2002, όπου στο όνομα να μη βγει ο Λεπέν οι προοδευτικούτσικοι σοσιαλδημοκράτες και αριστερούτσικοι του Γαλλικού ΚΚ τραβούσαν τους εργάτες να ψηφίσουν τον «δεξιό» Σιράκ - αυτή και αν ήταν μια ακόμη κατάντια, εκτός από την κατάντια της κεντροαριστερής διαχείρισης - για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, είναι η αναγκαιότητα της έντασης της ταξικής πάλης - για να εμποδίσουμε τα βάρβαρα μέτρα -, της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας, της πολιτικής πάλης σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Οι εξελίξεις με την κρίση αναδείχνουν ακόμα πιο έντονα τη σύγκρουση των δύο δρόμων ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας και κάνουν ακόμα πιο επίκαιρη την πρόταση του ΚΚΕ στο λαό: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία, που θα διαγράψει ολόκληρο το χρέος, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής και με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο θα βάλει τον παραγόμενο πλούτο στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, στην υπηρεσία αυτών που τον παράγουν, και του τον κλέβουν οι κεφαλαιοκράτες. Το δίλημμα είναι: Με το λαό ή με τα μονοπώλια. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει!
Μόνο το εργατικό κίνημα και η συμμαχία του με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς αγρότες μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση υπέρ του λαού, να σώσει το λαό από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, παλεύοντας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου