ΑΠΕΡΓΟΙ ΣΤΗΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ» «Είναι πλέον απόφαση ζωής να νικήσουμε»

Ετοιμάζουν τη δική τους συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της Πέμπτης

Στιγμιότυπο από την πορεία που έγινε την Πέμπτη στην Ελευσίνα

Ενα μήνα απεργοί κλείνουν οι εργαζόμενοι της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Ενα μήνα καθημερινού περήφανου αγώνα με μια πρωτόγνωρη αλληλεγγύη από όλη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας. Το είχαν πει άλλωστε από την αρχή, «για το χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό» και αυτό κάνουν πράξη απέναντι σε μια αδιάλλακτη εργοδοσία που θέλει να χτυπήσει δικαιώματα και εισοδήματα και να ανοίξει την πόρτα και για τους υπόλοιπους βιομήχανους της περιοχής και της χώρας.

Οι απεργοί χαλυβουργοί όμως είχαν άλλα σχέδια, που λένε ότι δε συμβιβάζονται, δεν υποκύπτουν, δε λυγίζουν. Δεν μπαίνουν μέσα στα καμίνια για 500 ευρώ χωρίς δικαιώματα για να συνεχίσει ο ιδιοκτήτης να θησαυρίζει. Κυρίως όμως δηλώνουν ότι πλέον ανοίγουν δρόμο για όλη την εργατική τάξη. Δίνουν περήφανο παράδειγμα, για πώς γίνεται, πώς οργανώνεται, πώς κλιμακώνεται και αντέχει ο αγώνας, όταν οι εργάτες είναι ενωμένοι, αποφασισμένοι και ακολουθούν μόνο μία ρότα, αυτή των συμφερόντων τους. Και η στάση τους αυτή μπροστά στην πανεργατική απεργία στη 1 του Δεκέμβρη αποτελεί πυξίδα για όλη την εργατική τάξη της χώρας. Αποτελεί μετερίζι και σάλπισμα πραγματικών ταξικών αγώνων για να αντιμετωπίσουν την πιο βάρβαρη, ανηλεή επίθεση που έχει δεχτεί ποτέ η εργατική τάξη στην ίδια της τη ζωή.

Ο Παναγιώτης Πανταζής, 30 χρόνια χαλυβουργός, ο Δημήτρης Χαροκόπος και ο ...«τρελός ο Ιταλός», όπως απαιτεί να τον αποκαλούν, είναι τρεις απεργοί που εδώ και ένα μήνα ό,τι ώρα και να πας στο εργοστάσιο θα τους βρεις εκεί. Ακούραστοι, αλύγιστοι και πεισμωμένοι μίλησαν στον «Ρ» για τον αγώνα που δίνουν ένα μήνα τώρα και γιατί δεν υποχωρούν και ταυτόχρονα απευθύνονται σε όλους τους εργαζόμενους καλώντας την ερχόμενη Πέμπτη να βρεθούν όλοι στους δρόμους.

Αγώνας για το μέλλον των παιδιών μας

«Η αντιπαράθεση που υπάρχει εδώ δεν είναι των απεργών με τον ιδιοκτήτη Μάνεση. Είναι πολιτική αντιπαράθεση. Γιατί οι προτάσεις που μας έκανε έχουν την πηγή τους στην πολιτική και τους νόμους που έχουν ψηφιστεί και του δίνουν το δικαίωμα να απαιτεί να δουλεύουμε δωρεάν. Και ο συγκεκριμένος εργοδότης έχει μπει μπροστά για να σπάσει το 8ωρο και τις συμβάσεις στη βιομηχανία», θα πει πρώτος ο Π. Πανταζής. «Εγώ, θα συνεχίσει, δεν μπορώ να υπογράψω αυτό που αξιώνει, γιατί τα δύο παιδιά μου, που μπήκαν τώρα στην αγορά εργασίας, θα μου ζητήσουν μετά τις ευθύνες όταν και από αυτούς θα απαιτήσουν τα ίδια».

Το λόγο παίρνει ο Δ. Χαροκόπος: «Εδώ παίζεται το μέλλον των παιδιών όλης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό πρέπει την 1η του Δεκέμβρη όλος ο κόσμος να βγει έξω στους δρόμους και να φωνάξει ότι δεν υπογράφει τη καταδίκη του».

Ο «τρελός ο Ιταλός» δεν αργεί να μπει στην κουβέντα: «Εχουμε χρέος απέναντι σε αυτούς που έδωσαν και την προσωπική τους ζωή και το αίμα τους να αντισταθούμε. Να μην κάνουμε βήμα πίσω. Το οφείλουμε όμως και στα παιδιά μας, τους επόμενους εργαζόμενους που δεν πρέπει να μας μουντζώνουν, αλλά να μας δοξάζουν έστω και ανώνυμα. Σήμερα προσπαθούν να μας γονατίσουν και να μας κόψουν τα κεφάλια, να ξέρουν όμως ότι θα φυτρώσουν ακόμα περισσότερα και πολύ πιο πεισμωμένα».

«Να ξέρουν όλοι εργαζόμενοι, παρεμβαίνει πάλι ο Δ. Χαροκόπος, ότι εδώ σε εμάς αποδείχτηκε τι ισχυρό όπλο είναι η αλληλεγγύη και γι' αυτό πρέπει να το χρησιμοποιούμε σε κάθε αγώνα». Ο «τρελός ο Ιταλός» προσθέτει αμέσως: «Δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε πίσω όταν έχουμε δει τον παππού, τον απολυμένο, τον άνεργο, το μαθητή, ακόμα και παιδάκια να μας στηρίζουν από το υστέρημά τους».

Ο Π. Πανταζής άνοιξε και αυτός θα κλείσει την κουβέντα αποστομωτικά: «Ο άνθρωπος χωρίς χρήματα μπορεί να ζήσει έστω και με δυσκολίες. Χωρίς αξιοπρέπεια όμως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτό πρέπει να αντιληφθούν όλοι οι εργαζόμενοι. Η κατάσταση που βιώνουμε εδώ με την ενότητα, την αποφασιστικότητα, την αλληλεγγύη όλων των εργατών και των απλών ανθρώπων μας γοητεύει και είναι πλέον απόφαση ζωής να νικήσουμε».