«902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM» Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές

Σε συγκλονιστικές ερμηνείες του Δ. Μητροπάνου αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία»

Σε αξεπέραστες ερμηνείες του Δημήτρη Μητροπάνου θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης τηνΚυριακή 1-3 μ.μ. στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Επί σχεδόν πενήντα χρόνια εκεί «Πατησίων και παραμυθιού γωνία» τραγούδησε, συμβάλλοντας κι αυτός με γνήσιο λαϊκό πείσμα και λεβεντιά στο να συνεχίσει να υπάρχει ένα «στέρεο κομμάτι γης», για να στέκονται πάνω του, όσοι θυμούνται, όσοι ελπίζουν, όσοι «δεν βολεύονται στο σήμερα», όσοι «ψάχνουν του κόσμου το λεκέ», όσοι θέλουν «τον κόσμο αδελφωμένο».

Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγούδησε με τα μάτια του και τη φωνή του να αντιφεγγίζουν τις «φωτιές που ανάβουνε στις γειτονιές», ο Δημήτρης Μητροπάνος κράτησε με τη φωνή του, ώστε να μην κοπεί το νήμα των αναμνήσεων που μας «κατοικούν», από το χτες ως το σήμερα και το αύριο.

Η φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου είναι ο μελωδικός «τόπος», όπου συναντήθηκε ένα ρεύμα του λαϊκού τραγουδιού με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από τη μια, με τραγούδια των οποίων οι στίχοι κυρίως διαφοροποιούνταν από τη θεματολογία του «κλασικού» λαϊκού τραγουδιού.

Σε αυτήν τη συνάντηση, η φωνή του καλλιτέχνη διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, γιατί από τη μια προσέλκυσε στιχουργούς και συνθέτες να γράψουν γι' αυτή τη φωνή με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι μέχρι τότε, ενώ από την άλλη μπόλιασε με τη δωρική λιτότητα του κλασικού λαϊκού τραγουδιού το οποίο είχε επηρεάσει τον Μητροπάνο, νέες μορφές στιχουργικής και σύνθεσης.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος γνώρισε τον κατατρεγμό και τη λύσσα του αστικού κράτους κατά των κομμουνιστών, γνώρισε τη φτώχεια και τη βιοπάλη, γνώρισε την αγάπη της λαϊκής οικογένειας που κόντρα σε όλους τους καιρούς ήταν απάγκιο για τα παιδιά της.

Γνώρισε, έζησε, πείσμωσε, και γι' αυτό τραγούδησε έτσι. Στη φωνή του φτερούγισε το πείσμα όσων ήθελαν και θέλουν να ζήσουν κόντρα στους δύσκολους καιρούς.

Στη φωνή του, το λυτρωτικό δάκρυ ανεβαίνει ως την άκρη του ματιού, αλλά δεν πέφτει για να μην το πατήσουν οι αδιάφοροι περαστικοί. Στη φωνή του ακούμπησε η μοναξιά του εσωτερικού μετανάστη, η μοναξιά του έρημου δρόμου χωρίς διαβάτες, το «γερμανικό νούμερο» του φαντάρου, το τελευταίο σφύριγμα βράδυ Κυριακής του τρένου που φεύγει από τον επαρχιακό σταθμό.

Το δικό του «αχ» περισσότερο από το λυγμό του καημού είναι ένα όπλο για να προχωρήσουμε με το κεφάλι ψηλά και την αξιοπρέπεια αλώβητη.